|
Wat jammer dat ik hier vandaag al weer moet vertrekken. Een fantastische kamer, meer dan een goed ontbijt en s’nachts ongelooflijk stil en een prachtige sterrenhemel. Het weer is onstabiel, dreigende wolken en een harde hete wind. Dat belooft voor vandaag. Dit soort weer heb ik in Syrie ook meegemaakt en dat was echt niet om mee te lachen.
Eerst naar het stadje gereden om een oplossing te vinden voor mijn gsm. Ik ga een soort Proximus winkel binnen en leg mijn probleem uit aan een zeer vriendelijke medewerker in de winkel. Het scherm van de gsm staat vol met scheuren en de batterij laat niet meer op dus wens ik een nieuwe gsm te kopen. Obar, zo heet de man die me helpt kijkt me eens aan en weet me in nog slechter Engels dan ik spreek te zeggen dat een Nokia niet stuk kan. Hij zet elektriciteit op de gsm en geloof het of niet dat ding begint op te laden. Zoals een zieke koe in een stal sta ik wezenloos naar de gsm te kijken die inderdaad volop aan het laden is. Gisteren uren aan een kabeltje gehangen, zelfs vanmorgen nog geprobeerd maar dat ding gaf geen teken van leven. Terwijl de gsm aan het laden is gaan we samen geld afhalen en neemt hij me mee naar zijn appartement waar hij apetrots op is. Ik word aan zijn vrouw voorgesteld, er komt thee en koeken op tafel en hij staat er op dat ik vanmiddag blijf eten. Ook zijn echtgenote wenst dat ik blijf eten, ze zal een tajine klaarmaken. Ik probeer uit te leggen dat het dan te laat gaat worden voor mij het weer ziet er nog altijd niet goed uit en ik heb juist een serieus ontbijt achter de kiezen. Ik vraag hem ook of hij geen problemen op zijn werk gaat krijgen nu hij daar zo lang weg blijft maar blijkbaar kan dat hier allemaal. Ne een uurtje vraag ik hem toch om te vertrekken. Lita, zijn echtgenote vindt het jammer dat ik ga en neemt nog een paar foto’s die ze zal opsturen. De gsm is ver genoeg geladen opgeladen om hem te testen, alles blijkt te werken. Er wordt een Marokkaanse chip ingestoken zodat ik ongeloof goedkoop kan bellen surfen. €O, O5 voor 1 gigabyte en 0,5 eurocent per minuut om te bellen. Voor sms en WhatsApp is mijn eigen nummer terug beschikbaar. Om me te bellen moet er naar het Marokkaanse nummer gebeld worden maar ik denk niet dat dat goedkoop zal zijn omdat vanuit Europa te doen. Ik geef Obar 250 dinar fooi wat ongeveer € 25 is. De mens is zo blij dat hij me zou willen kussen, dat vind ik nu net iets teveel van het goede. Er wordt hartelijk afscheid genomen en de Kees is weg met zijn gsm die fantastisch werkt ondanks dat er een viertal scheuren in het scherm zitten.
Eenmaal het stadje uit voel ik pas hoe krachtig de wind is. Het is precies of je rijdt door een gloeiende föhn. Het landschap wordt stilletjes aan desolater en veranderd van kleur. Je ziet en ruikt dat we de Sahara naderen. Eerst nog wat valleien met duizenden palmbomen en dit is echt niet overdreven. Kilometerslang staan de valleien barstens vol met palmbomen. Bijna bij elke fotostop komt er wel iemand op een vriendelijke manier polshoogte nemen. Altijd dezelfde vragen, waar kom je vandaan, waar ga je naar toe en wat vind je van Marokko. Er is zelfs een werkende Marokkaan die even komt kijken als ik voor zijn woning stop om een foto te nemen. Ik ga niet verraden wat hij aan het doen is volgens mij is de foto duidelijk genoeg. Hij was zo fier als een gieter met se selfie.
Het is nu weeral de hoogste tijd om te gaan eten, mijn eerste heerlijke tajine is dan ook een feit. Op een prachtige plek blijf ik een uurtje hangen heerlijk gegeten en maar thee leuteren.
Na het eten nog een laatste stadje en dan de grote leegte maar echt grote leegte. De hete wind beukt met enorme kracht zijdelings tegen de motor. In de verte zie ik regelmatig zandhozen ontstaan en er hangt een soort mist over de weg van het zand. Amai wat voel ik me hier nietig. Het is nog dertig km naar het hotel en tijdens die dertig km heb ik geen levende ziel gezien. De hete wind heeft de temperatuur naar 39 graden gebracht, ik rij met mijn scherm gesloten om fatsoenlijk te kunnen ademen. Wat een ongelooflijk fantastisch gevoel heb ik hier, ik en mijn Tri vechtend tegen de wind aan de rand van de Sahara, ook dit is met foto’s niet te bevatten. Nooit zal ik dit vergeten.
Eindelijk kom ik bij het hotel aan, druipnat van het zweet en toch wel moe. Als ik op de kamer kom met mijn bagage overkomt me iets dat ik nog nooit heb meegemaakt. Ik zit in een verkeerd hotel, een piepklein kamertje eigenlijk meer een gevangeniscel geen airco en een piepklein raampje. Ik ga naar de receptie en vraag of ze mijn reservering willen laten zien. Neen dus ze hebben geen reservering. Sorry, zeg ik dan ben ik weg hier. Terwijl ik terug in aan het pakken ben staan ze me aan te kijken zoals ik vanmorgen naar mijn gsm. Ik was terecht gekomen in een hotel met dezelfde naam als het hotel dat ik overmorgen moet hebben.
De kees terug weg, nog altijd in de storm door een mist van zand, ik zie een bordje met een pijl staan met daarop de naam van het juiste hotel. Ik kan mijn ogen niet geloven ik moet offroad gaan rijden. Een hel, na de vijf langste km van mijn leven kom ik weer een bordje tegen van het hotel en die wijst precies naar de richting waar ik vandaan kom. Maar als je in Marokko in de problemen zit komt er altijd wel iemand opdagen die je kan helpen. Er staan in de verte een paar mannen te roepen en te wijzen dat ik naar hen moet komen. Ik sukkel werkelijk door het zand naar de mannen toe. Deze kijken ook weer als die koe naar mijn banden en vragen of ik misschien een beetje gek geworden ben om met deze banden en deze motor offroad te gaan rijden. Ik leg ze uit dat ik een klote hotel gereserveerd heb waar niet bij vermeld stond dat je daar een km of tien offroad voor moest rijden. Ze wisten waar het hotel was maar kregen het niet aan mij uitgelegd, geen probleem zegt er iemand ik spring wel achterop. Ik kijk weer als die koe, en vraag of hij zijn leven beu is, geen probleem zegt hij rijden maar. Amai mijn kloten, een km door ongelooflijk fijn zand met een motor van 320 kg de bakken vol geladen en iemand achterop dat kan niet goed aflopen. Na een paar slippartijtjes zit mijn gids al niet meer zo lekker, hij wijst en brabbelt wat ik moet doen maar ik heb er echt geen aandacht voor. En dan is het gedaan, ik zak werkelijk tot aan het motorblok in het zand op nog geen honderd meter van het hotel. Dat we niet omver gegaan zijn is eigenlijk niet te geloven. Mijn gids springt van de motor af en begint als een gek tegen de motor te duwen. Terwijl ik gas geef ga ik constant met mijn stuur van links naar recht zodat de Tri met sprongetjes door het zand ploegt. Na een meter of tien waren we erdoor. Op de foto kun je goed het spoor zien en de voetstappen van mij om de motor in evenwicht te houden. Welkom in de Sahara.
Morgen met een vier maal vier de Sahara in. Ben benieuwd wat dat gaat wordenoe
|
