Ik ben Henri de Laqaderre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam HaagscheHop.
Ik ben een man en woon in Uden (Nederland) en mijn beroep is Goudsmid.
Ik ben geboren op 19/05/1932 en ben nu dus 92 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schilderen beeldhouwen fotografie natuur bourgondisch eten.
Ik ben heel breed geinteresseerd, en pacifist.
Mijn verhalen en ervaringen.
Hoppies startpagina
26-09-2010
Vervolg wel en wee
Na twee jaar besloot ik om te veranderen van baan en solliciteerde bij de firma Vanzetka daar hield ik het 3 maanden vol, maar daar maakten ze heel dure juwelen waar ik wel twee maanden aan een stuk werkte, en dat vond ik toch wel erg lang en vervelend worden dus vroeg ik of ik terug mocht komen bij mijn oude patroon en dat was goed, en zo bekwaamde ik mij daar verder als een volleerd goudsmid. Ik bleef daar tot mijn negentiende jaar en moest toen de dienst in het leger dus en daarover gaat dit gedeelte. De foto linksboven is het Noordeinde waar ik werkte bij juwelier Backers tegenover de Franse kerk.
Ik kreeg mijn oproep om gekeurd te worden, en moest daarvoor naar de Hoefkade. Honderden jongens zaten daar je moest een test doen of je morseseinen kon volgen maar daar gaf ik geen fluit om, dus daar zat ik volledig naast er werd bloed afgenomen om je bloedgroep te bepalen. Ik baalde als een stekker want ik had en heb nu nog een gruwelijke hekel aan alles wat met wapens van doen heeft en grote bekken en commando's. En zo waren er meer want er waren er bij die bijvoorbeeld zeiden dat ze zeer slechthorend waren, dan werden ze naar huis gestuurd door die arts, maar het was in een schoolgebouw met tegelgangen en die liet die kerel een rijksdaalder vallen dan keek zo'n as. recruut om en dan kon hij terug komen omdat ie de boel had zitten vernaggelen. Maar ik werd goedgekeurd en moest opkomen voor mijn nummer zoals dat heet, in Nijmegen en was van lichting 52/04.
Het was de Kraayenhof kazerne we leerden exerceren met wapens omgaan en moesten zaterdags onze spullen blancowen dat is met een grijs spul alles mooi maken je koppel etc. en poetsen alles moest glimmen als een hondekeutel in de maneschijn nou daar had ik als goudsmid wel een foefje voor, ik had alles gepolijst of het een gouden ring was en toen gevernist, ik hoefde nooit meer te poetsen. Het was die winter erg koud en als we marcheerden moesten we rechtsomkeert maken lag het halve peleton op zijn giegel, dit tot groot vermaak waarop zo'n sergeant ons strafexercitie gaf. Ook moesten we op de heide schieten en oefenen, tussen de middag ging het hele spul eten, maar ik liep toen al te griepen op die handel dus werd ik uitverkoren om op de patronen te passen, zat ik daar in die sneeuwzooi in mijn eentje mens ik had die hele rotzooi wel in de fik willen steken maar dat durfde ik toen niet, ik weet zeker dat ik het nu wel zou doen want je werd gewoon opgeleid om andere mensen zo vlug mogelijk af te knallen, en dat haat ik.
Maar we hebben er ook wel gelachen als het slettenbal was zo noemden ze dat, of als we condooms met water hadden gevuld en onder het bovenste bed hadden gelegd, ging de bovenste naar bed, kreeg diegeen die eronder sliep een plens water over zijn kanis, ja dat is machtig mooi. en ook hadden we een luitenant die helemaal gestoord was " Maliekof" heette hij dacht ik. Moesten we in de houding gaan staan en dan ging hij zogenaamd even weg stond die malloot boven op het dak en als je dan ging rotzooien omdat het te lang duurde dan brulde hij van bovenaf dat je op strafrapport kon komen bij hem de krijtezel.
Maar in die tijd speelde ik ook veel gitaar met Kees de Nie we oefenden ons wezenloos op loopjes enzo maar het is niet net als nu dat je zomaar alles van het internet kunt afplukken, nee we moesten alles zelf verzinnen. Ik speelde bij de Shoeshineboys en heel leuk clubje met mondaccordions en gitaren want mond orgels waren echt hot in die tijd en ze speelden verrekte goed dat weet ik zeker. Via via hoorde ik dat een orkestje een gitarist nodig hadden ik er naartoe en proef gespeeld en ze konden mij wel gebruiken dat was op de Soestdijksekade in het Haagje bij de familie Hooghiemstra, er werd twee maal in de week geoefend en ik kwam er steeds meer, omdat er een meisje was dat mijn aandacht had getrokken, zij speelde mandoline en het klikte steeds beter zodat ik vaste verkering met haar kreeg. Het bandje heette de Amigo's. We traden heel veel op veel voor militairen enzo maar ook voor de missie speelden we en haalden geld op. We hadden een herkennings-melodie en die hoor ik nu nog op de radio, en ook speelden we veel Hawai muziek want dat was in die tijd ook in. In Kuis Witzenburg in Rijswijk achter de coulissen kreeg ik mijn eerste zoen nu is dat gebouw gesloopt. Maar het was toch een mooie tijd om nooit meer te vergeten. Want de familie was heel groot maar Zondags waren er ook vrienden en dat bleef allemaal eten ik kon er geen touw aan vast knopen wie bij wie hoorde. Maar op den duur leerde ik ze wel kennen hoor, maar het was een prachtig stel voor de bokkenwagen.
Eerste foto: De Kraayenhof kazerne te Nijmegen hier moest ik mij melden in 1952 als recruut 75 cent per dag.
Tweede foto: De oude Alexander kazerne te Den-Haag hier heb ik de rest van mijn diensttijd afgemaakt, een smerig oud gebouw, waar je nu geen hond meer in zou krijgen.
Derde foto: Het Oranjehotel waar de broer van mijn moeder Koos van Tent is dood gefolterd.
Vierde foto: De dodencel van het Oranje-hotel in Scheveningen
Vijfde foto: De Hoefkade in Den_Haag waar ik gekeurd werd links achteraan op de foto.
Zesde foto: De Haagweg waar het Kuys Witsenburg gebouw lag hier kreeg ik mijn eerste zoen.
Zevende foto: Het oranjeplein hier hebben we ook gewoond. Nu kostten ze 1.200.000 wel gerenoveerd natuurlijk.
Achtste foto: De Prinssenstraat in Den-Haag waar ik juttepeertjes kocht.
De Karel de Geerstraat, 53 huizen, hij was niet groot en toch verbaas ik mij nu nog over het grote winkelaanbod, helemaal vooraan banketbakkerij Derrixs, daarnaast de kruidenier, aan de overkant de groenteboer, dan een loodgietersbedrijf, dan Tinnebroek de melkboer, dan slagerij van het Riet,aan de overkant houtbewerking van mijnheer Cremer een rijksduitser maar een van de goede soort want toen er razzia's waren zei hij dat er in onze straat geen jongelui meer waren, dan een rijschool aan de overkant een sigaretten boer, dan Habermehl een bakkerij, een drukkerij ABC geheten en op de hoek manke Toon. En in de Musschenbroekstraat ook ontelbaar veel winkels ook daar doe ik een foto van bij. Dus in totaal 11 bedrijfjes zeg nou zelf das toch heel wat.
En dan mijn vriendjes ten eerste mijn hartsvriendje Wimpie Volkers, dan Wim Dijksman, Wim Voerman, Jantje Simhofer, Han Berkhout, om de hoek Arnold van t Veld, en Gijs met zijn grote moel, Wimpie Volkers is niet oud geworden de geneeskunst was noch niet zo heel hoog ontwikkeld want veel dingen werden niet herkend, de ene dag speelde ik met hem en de andere dag kwam ik hem halen en was hij dood, hij had steeds pijn in zijn buik en ze waren er mee naar de dokter geweest maar hij moest een beetje rusten want het was niets maar hij had blindedarm-ontsteking en het escaleerde en werd buikvlies ontsteking en dat werd hem fataal. Goh wat speelden wij veel samen we hadden hele legers gemaakt van klei dat haalden we weg aan de zijkant van de Vliet ik zal een foto bijvoegen, en ook maakten we er tanks van ja die oorlog heeft daar aan meegeholpen. We hadden alles groen geverfd en muizen waren onze soldaten, dus machtig mooi voor kleine jongens, ook bakt zijn moeder heerlijke flensjes voor ons, ja daar hadden we het goed maar zijn moedertje heeft het grote verdriet van de dood van haar enigste zoon nooit meer goed kunnen verwerken en is gek geworden, en ik heb zelf een zoon verloren met 19 jaar dus ik kan me daar heel veel bij voorstellen. Ook Jantje Simhofer was in een dag dood aan dezelfde kwaal, ik kwam hem bezoeken alles zwart in de kamer en daar lag hij in zijn kistje, ja we werden al heel vroeg met de harde kanten van het leven geconfronteerd.
Maar we maakten ook veel spannende dingen mee als er koeien door de Oudemanstraat naar het slachthuis werden gedreven dat waren er heel veel hoor en dan sprongen ze van angst in de Laak want volgens mij roken ze de dood hoor, ik weet het haast wel zeker, want een vriendje van mij Joop Koot geheten zijn vader was slachter en zaterdags als hij in bad was geweest en ik kwam daar dan rook ik nog een vreemde lucht aan hem, en ik dacht altijd dat dit bloed was een nare penetrante geur. Ook gingen we veel naar het strand maar we hadden geen zwembroeken en dan had ik van een laken allemaal Vslips gemaakt om te zwemmen zat ik uren op het orgel onze naaimachine te naaien maar als je het water uitkwam had je net zo goed in je blote kont kunnen lopen want je keek er dwars doorheen, en mijn moeder was laaiend want zoveel lakens had ze na de oorlog nou ook weer niet.
Ook ging ik kamperen op Duinrel nu is dat een groot vermaakspark maar ik had lakens in de teer gedaan met peterolie om waterdicht te maken tenminste dat dacht ik en daar maakte ik een tent van, stinken die handel maar ik bleef er toch een paar dagen in slapen en was zeiknat wat gezien ons Nederlandse klimaat niet bevreemdend was. En fietste naar de Kagerplassen om daar enkele dagen te vissen s'nachts een zware hoosbui van je welste mijn tentje helemaal naar de gallemiese en ik moest de ochtend tussen de schapen in een schuurtje afwachten, en toen maar weer naar huis hoe dat weet ik niet meer het zal wel met de tram zijn geweest. Maar we maakten veel spannende dingen mee en het leven was weer mooi en goed om geleefd te worden.
Ik heb al verteld dat ik was aangenomen als leerling goudsmid en op een geven moment kregen we een Amerikaan als goudsmid hij had geloof ik verkering met een Rotterdamse juwelierster maar wij gebruiken als we een gouden sieraad mooi moeten houden (BOORZUUR) en dat breng je er met spiritus op aan maar dat woord kunnen Amerikanen niet uitspreken want dan zei hij altijd please the BORSJOER dus daar plaagden we hem mee net als met het woord Scheveningen de SCH kunnen ze niet uit hun keeltjes krijgen.Maar het was een bovenste beste en hier was niets te koop dus ik ettelijke malen aan zijn kop zeuren of hij in de States een tent wilde bestellen en wat denk je waarempel op een gegeven moment kreeg ik mijn felbegeerde tentje mens wat was ik blij met dat ding. Ik was jongste bediende een volontair heette dat toen, en moest alle rotklusjes opknappen, zo kocht de baas een Mechelse herder een blonde krulharige hond en een vals kreng niet te geloven de eerste keer dat ik hem pens moest geven beet hij toen ik me bukte zowat mijn neus eraf maar ik heb hem een pak op zijn falie gegeven zodat hij gelijk wist wie de baas was en hij ontzag voor me had. Ieder dag moest ik hem uitlaten en dat vond ik wel tof lekker wandelen met dat beest en een muilkorf om, liep ik op het Buitenhof was het wereld dierendag zegt een bekakt dametje tegen mij, waarom heeft dat beestje een korfje om zijn bek, ik zei doe hem maar af dan weet u het gelijk. Ook jenden ze mij s'morgens als ik hem moest uitlaten, stond dat stelletje rapaille op de trap mij uit te dagen en die hond wou wel bijten liet ik hem schieten was het hele spul als een haas vertrokken, maar ook ieder dag moest ik van dat beest zijn stront opruimen nou ben ik nogal vies uitgevallen dus ging ik iedere dag over mijn nek, en verzon iets in de straat achter ons was een drogist daar haalde ik wonderolie en dat vermengde ik met zijn pens, de andere ochtend de hele sjieke juwelierszaak onder de spurrie tegen de vitrines overal stront dus dat beestje was gauw vertrokken. Ook moest Leentje onze werkster zijn pens koken dat bracht een vent met een zijspan een vettigheid is dat, en als ik die lucht rook begon ik te kokhalzen. Dat was trouwens toch een mooie dame ze woonden in de Deimanstraat en als er iemand in haar familie jarig was groot feest en dat werd gevierd met een afwasteil vol jenever en dan kon jij je zo een delirium drinken dus dat zullen wel mooie party's zijn geweest.
We waren met + 7/8 man op het atelier en dan moest ik goud halen bij de Fa. Drijfhout op de Prinssengracht reed ik rustig met een pond draadgoud aan mijn fietsstuur over straat, dat gelooft geen mens maar het is toch waar. Dat was toch ook voor + 2000.- gulden in die tijd. Want we maakten honderden broches, bedels, en veel mooie sieraden, prachtige vlinders met vleugels van jade een mooi appelgroen gesteente.Ook moest ik heel wat polijsten we hadden nog geen afzuig-machines en we gebruikten daar Parijsrood voor, mens als ik s'avonds naar huis ging leek ik wel een roodhuid, want douchen kon je daar ook niet en thuis net zomin. Ook werd ik in het begin weggestuurd, door enkele grappenmakers in ons team, om bijvoorbeeld vijlenvet te halen bij de drogist om de hoek, en onze zaak was beveiligd door de Fa. Alarma. Het hele pand zat vol met draadjes om de 2 a 3 cm, en bovenaan zat met een veertje een kontactje en dat moest om de twee maanden allemaal gekontroleerd worden een heel karwei waar ze wel twee dagen mee bezig waren. Ook had mijnheer Backers een DKW een auto die grotendeels van triplex was gemaakt wij noemden dat een Duitse kinder wagen, daar ging hij mee vissen want daar was hij een groot liefhebber van, en dan mocht ik deegballen maken van havermout en brood. Naast ons zat Lensveld Nicola dat was een petasserie en die hadden ieder dag retour-gebakjes die waren beschadigd en puddingstukjes daar haalde ik er iedere dag wel 4 van op want ik had altijd trek terwijl ik toch zo'n 20 sneden brood meenam en in de Prinssenstraat haalde ik dan ook nog twee kilo juttepeertjes met vlekjes voor heel weinig, mens wat was dat lekker.
En met mijn Amerikaans tentje gingen we naar Lunteren kamperen en haalde daar heel wat kattenkwaad uit waren er verkenners en die hadden een bus met melk in de sloot staan hadden wij die leeg gedronken en er dikkoppen (kikkervisjes) ingedaan, of we hadden s'nachts de meiden hun tent verplaatst sliepen ze in de openlucht dat kunstje wilden ze de andere dag ook bij ons flikken geen kans want ik had allemaal struikeldraden met blikjes gespannen dus toen we gerammel hoorde waren we als de gesmeerde bliksem ons tentje uit om ze op hun falie te geven, mooi hoor. We werkten Zaterdags nog tot 6 uur s'avonds maar toen werd het tot Zaterdagmiddag 12 uur en mocht ik van thuis naar Noordwijk kamperen bij boer Smit nou dat was ook wat hoor die vent was gierig daar heb je geen benul van als er een knoop van je gulp afwas dan rekende hij daar twee cent voor en ook voor allerlei ander kleine dingen moest je dokken, dus wij onze koppen bij elkaar gestoken en op een geven moment hebben wij zijn hele aardbeien veld met de hele ploeg kaal gegeten, had hij niks meer nada.
Ook leerde ik er gitaar spelen van Henk Sloos uit Leiden Hij had een hele gezellige stem en mijn vader was stapelgek op hem als hij ons bezocht moest ie altijd op de armleuning zitten en voor hem zingen en spelen. We hadden speciale liedjes zoals (Wij zijn de vagebonden, de hemel is ons dak, we hebben het geluk gevonden, wandelend op ons gemak, een stok daaraan wat plunje, ons bezit is wel wat klein, maar ons bestaan daar kun je ,zeer zeker jaloers op zijn.) en de rest floot je, of ( De bajes dat is een groot gebouw wat je zo niet zeggen zou, met de letters ABC en D ze zitten er voor stelen enzovoort en ze hebben van die hele grote handen in naam van de koningin der Nederlanden.) en dat ging zo 20 coupletten door prachtig was dat, ook kwamen er Amsterdammers met een oud fordje dat liep op peterolie stinken dat ding hele walmen kwamen er achteruit, ook namen we mensen in de maling met we hebben "Amerikaanse goudvissies die zwemmen voor en achteruit in het hete sodawater en ze komen er s'nachts uit om te pissen" of "he sir hebbie je geit nog" of "horloge met ketting en pet met klep"en nog veel meer onzin maar lachen deden we zoals die keer dat we gingen zwemmen en het naaktstrand kwam in de mode dus dat moesten wij ook doen met 150 man in ons blote kont het water in kwam de politie kregen we allemaal een grote toespraak hoe onzedelijk we bezig waren ja me hoela we lachten want ze waren toendertijd nogal preuts daar in Noordwijk nu weet ik het niet meer hoor.
De Vliet waar wij klei haalden voor ons leger van tanks enzo, en de Musschenbroekstraat met ook zijn vele winkels, zoals Frans Molle op de hoek dan slagerij Roest dan een broodjeszaak en dan bakkerij Hus en nog veel anderen.
Ja en toen onze thuis komst mijn vader en moeder herkende ons haast niet meer van graatmagere kinderen waren wij veranderd in stevige bolkoppen ik had een zelf gemaakt pakje aan dat van een grijze stofjas was gemaakt, en ik weet nog wel dat mamma haast omviel van het lachen, zo stom stond dat, maar ja in Drente was ook niet veel te koop want de oorlog had daar ook huis gehouden en overal was schaarste aan want bij alle winkels stonden lange rijen omdat alles tot op de draad versleten was.
En dan de straatfeesten wekenlang duurde ze en iedereen was op straat en danste en zong wat waren de mensen blij dat we van die tirannieke bezetter verlost waren. Ik had mijn lagere school afgemaakt in de Cylinderstraat in Den-Haag en ging toen naar de Mulo vlak bij het Spui maar daar gaf ik niets om, en na een jaar was ik gaan werken bij een kapper op de Prinses Mariannelaan in Voorburg kreeg mijn vader een brief van het schoolhoofd waarom de jongeheer van Maarseveen niet meer op school verscheen, dus werd ik teruggestuurd de leraar vroeg wat ik kwam doen en ik antwoordde naar waarheid "weet ik veel" dus ik werd er vanaf gestuurd en moest toen van mijn pa een beslissing nemen leren of werken en U raad het al het werd werken, ik dacht kapper want haren moet je laten knippen dus altijd brood op de plank, of goudsmid want dames hebben altijd sieraden om dus daar is ook brood mee te verdienen. Die zelfde week stond er een advertentie van de Fa. Backers uit het Noordeinde in de Haagsche courant ik erheen en gesolliciteerd en werd aan genomen op voorwaarde dat ik 10 gulden per maand moest betalen als leerling.En dat was het iedere dag + 8 kilometer lopen s'morgens en s'avonds terug, maar dat was in die tijd maar heel normaal hoor iedereen deed dat, en ik leerde mijn vak tot in de puntjes want de heer Backers was een op en top vakman, we waren met + 6 man op het atelier en zongen dan gezamenlijk allerlei liedjes Bella bella bella Marie vergeet mij nie en nog veel meer en die worden nu nog gespeeld ja niet meer in Nederland wij zij totaal veramerikaanst enkel maar BNers er zijn meer BNers dan onbekende Nederlanders, allemaal X factorytjes enzo. Maar op een geven moment werd ik dat lopen toch zat en bouwde van allerlei tweedehandse spullen een eigen fietsje, weken heb ik eraan gewerkt wat was ik trots maar ik hoefde voortaan niet meer te lopen want het was toch wel een heel eind hoor en als dan die stomme brug over de Laak openstond en dat duurde soms wel 10 minuten dan was je te laat op je werk en als je dat dan zei dan geloofden ze je niet maar het was echt wel waar hoor. Ik zet er wat foto's bij uit die tijd zodat men zich een voorstelling kan maken honderden fietsers en wandelaars op weg naar huis of werk.
De straatfeesten in Den-Haag zoals die mij herinner en die wekenlang duurden, zo blij waren de mensen.
En hier nog wat foto's zoals ik ze mij herinner. No 1 een brencarrier No 2 Heel Duitsland in brand No 3 Sys Inquart No 4 Wapenstilstand ondertekenen in Wageningen No 5 Churchil Roosevelt en Stalin
De oorlog in Drente liep ten einde, de Duitsers waren radeloos en redeloos, en staken veel boerderijen uit frustratie in brand en dat is het ergste wat je iemand kunt aandoen, zijn bezittingen vernietigen, waar je levenslang voor hebt gewerkt, ook hun vee verbrandde omdat de beesten in de stal stonden en dat maakte die mensen razend. Ik denk dat de Duitsers het meeste bang waren voor de Russen die bij ons in de buurt waren met hun legers, want ze hebben zoveel ellende in Rusland veroorzaakt dat is niet te bevatten. Wij zongen heel dikwijls een speciaal liedje (Daar over die bergen zie je een rode gloed, heel moffrica staat in brand, ja zo gaat het goed.) dag in dag uit hoorde je Spitfire's de treinen beschieten die een paar honderd meter achter ons huis lagen maar ook boerenwagens en auto's van de moffen, want Seys Inquart reed daar veel rond met een knoeperd van een Mercedes hij was een heel hoge pief in het Duitse leger.
De meeste Duitsers zaten in boerderijen in de opkamer dat is de goede kamer, ze hadden er stro ingegooid waarom weet ik niet en waren stomdronken, want ze scheten in hun broek van angst. Buiten stond er dan een op wacht ik liep al spelend buiten en kreeg van zo'n wacht een (blauw fluwelen doosje) een toen we gingen eten liet ik het in mijn onschuld aan boer Vos zien nou toen waren de rapen gaar want daar hadden gouden sieraden ingezeten, die de moffen hadden gekonfiskeerd dus hij stapte op hoge poten naar de commandant en vroeg om uitleg, en die vent was ook straal bezopen hij pakte me in mijn kraag zetten een pistool op mijn kop, en snauwde mij toe hoe ik aan dat doosje was gekomen, ik piste van angst in mijn broek, maar Leo de oudste zoon van die boer gaf die vent een ram voor zijn kop en vluchtte met mij het veld in waar we 3 dagen buiten hebben gebivakkeerd toen waren we bevrijd.Ik weet nog wel dat de straten bezaaid lagen met kogelpunten helemaal rood van het koper en de eerste brencarriers dat waren een soort tanks waar negers hun hoofd uitstaken ik was verlamd van angst want ik had nog nooit donkere mensen gezien.We rookten zelfgemaakte sigaretten van eigen geteelde tabak das vettigheid hoor en toen kreeg ik mijn eerste Capstan dat zijn Virginia sigaretten en ik zoog die rook diep in en weet nog wel dat ik helemaal duizelig werd van dat spul. Ook waren er indianen in het leger en die gingen als wij in hun kamp waren spelletjes met ons spelen op hun manier ze pakten je dan beet en gooiden je dan door naar de volgende soldaat en dat ging niet zachtzinnig ik dacht dat mijn darmen eruit kwamen en ook weet ik nog dat ze enorme kazen bij zich hadden die waren en dat weet ik zeker wel een halve meter in doorsnede, en hele grote branders van een meter of 3 waar grote kookpotten opstonden.
De Russische officieren hadden hele hoge petten op en dat leken mij geen jongens om mee te spotten, heel streng en je verstond er geen woord van.Toen de Duitsers werden opgebracht met hun handen in hun nek, en allemaal Tommies om hun heen, kwamen ze door onze straat nou die kwade boeren wilde ze aan hun riek steken maar daar staken die soldaten toch een stokje voor maar als ze de kans hadden gekregen hadden ze echt gedaan hoor.En zo maakte je op hele jonge leeftijd al ontzettend veel mee, wat je verder voor je hele leven tekende, ook al omdat je je moeder en vader een jaar lang mistte en wat denk je van die moeders die hun kinderen zo'n tijd niet meer zagen verschrikkelijk, ik moet er als vader niet aan denken want mijn kinderen zijn me alles daar moet alles voor wijken.Maar ik ben bij mevrouw Bakker ontzettend gastvrij onthaald en kreeg goed te eten vooral hete bliksem stond me bij, want door mijn hongergevoel at ik veel te vlug en dan was mijn mond van binnen verbrand want dat spul is werkelijk bloedheet.Maar eindelijk de oorlog was over en de moffen capituleerden, het verdrag werd in Wageningen getekend, en mijn ouders wilden ons natuurlijk zo snel mogelijk weer thuis hebben, mijn oom was voedselcommissaris in Utrecht en in het bezit van een Ford en die kwam ons ophalen in Beilen. Nou was er ook een Dr. in huis bij die mevrouw waar ik was en die was overleden en werd begraven in Groningen hoe dat in elkaar stak weet ik ook niet daar begreep ik niets van daar was ik nog te jong voor, maar in ieder geval mevr. Bakker was weg en op die dag stond mijn oom voor de deur, om ons op te halen ik stond in tweespalt maar ben toch mee gegaan maar dat heeft ze mij waarschijnlijk zo kwalijk genomen dat ze nooit meer een letter heeft geschreven, maar wat doe je als jong kind in zo'n geval, ik denk dat ik weer hetzelfde zou doen.
Ook moesten we in Den-Haag naar de gaarkeuken dat was een grote hal waar grote kookpotten stonden en dan stond je uren, ja echt hoor uren in de rij en dan kreeg je een portie van een of andere onbestendige zooi, maar je had in ieder geval wat in je maag want oh die eeuwige honger, dan gingen we in de Anna Paulownastraat klop-klop eten dat was volgens mij suikerbieten water dat was een hele berg net een soort slagroom en als je het ophad dan liet je een grote boer en alles was weg want het was opgeklopte lucht. Om de hoek bij ons had je manke Toon wonen als hij langs liep hoorde je takketak-takketak want hij had een houten poot, mijn vader werkte bij de distributie en ging over de bonnen die je nodig had om iets te kopen dan zei hij "zeg Kees want mijn vader noemden ze lange Kees" onze kat heeft op de suikerbaal gepist, en het is niet meer te verkopen maar volgens mij loog hij dat het barstte maar hij kreeg wel nieuwe suiker toegewezen.
Onder ons woonde een stel Uitenbroeck heetten ze, hij was van ellende bij de NSB gegaan mijn pa noemde hem een brood NSBeejer en betere mensen heb je nog nooit gehad, zij kregen een grotere toewijzing aardappels dan burgers die de Duitsers niet toegewijd waren, maar ieder avond belden ze aan en kwamen een portie aardappelen brengen in Brabant zouden ze zeggen "goei klootjes" mijn moeder noemde haar Mien appele trut want ze had een hele lading katten en die beesten stonken een uur in de wind maar ja ze was echt goed want op het eind van de oorlog had ze haar hele hut opgestookt alles was weg hout van het balkon en ook de kolenkast, in de gang waren nog maar een paar plankjes en in de kamer kon je nog net zitten en als je naar de wc wou waren er twee plintjes over levens gevaarlijk, voor de rest was er niets maar dan ook niets meer, alle deuren opgestookt, bij mijn moeder was er ook geen balustrade meer op het balkon je duvelde zo van twee hoog naar beneden, ik wed dat er geen kind is die dit nog gelooft, maar het is waar hoor.
Op de Laakkade lag op het ijs want het vroor in die tijden nog dat het kraakte gevilde herdershonden die ze uit hun jas hadden gehaald en katten die het tijdelijke voor het eeuwige hadden verwisseld en als dakhaas ware opgepeuzeld, mijn oom Jacob moeders broer heeft er zo veel geslacht. Ook weet ik nog dat mijn vader in het begin van de oorlog toen er nog voedsel was zelf jenever stookte met een distilleer kolf tarwe en suiker, dan had hij Zaterdags een borreltje, maar naderhand werd alles opgegeten. Ging mijn vader naar het toilet en dan had mijn moeder de aardappels opgediend, maar ze had zo'n honger dat ze er soms eentje al opat maar dat had hij gelijk in gaten en dan kreeg mijn moeder op haar kop ja dat was wat die honger, daar vandaan dat ik nooit wat weggooi dat vindt ik een doodzonde maar als je dat niet hebt meegemaakt snap je dat niet, gelukkig maar zou ik zo zeggen want dat gun ik niemand ooit weer.
In 1942 was het steenkoud zelfs het zoute zeewater was bevroren en dat zie je maar zelden en toen het ging dooien kreeg je ijsschotsen en dan gingen we ijsschotsje springen (levensgevaarlijk) want als je eraf gleed dan schoot je eronder en dat gebeurde Wimpie Volkers mijn vriendje maar ik kon hem nog net bij zijn lurven grijpen en redden. Zondags mochten we naar de Watergeus dat was een heel groot schip dat in de Laakhaven lag met een bioscoopzaal in het vooronder daar draaiden ze films en dat kostte 5 cent en dan was je een halve middag zoet of ik ging naar de Cineac dat is bij het Binnenhof en daar bleef ik rustig een hele middag zitten, dan had je wel driemaal het nieuws gezien maar wat gaf dat.Of we gingen in de Boekhorststraat naar Thalia zo heette de bioscoop en slipten dan als de mensen naar binnengingen mee, maar dan liepen er diensters met een lampje om mensen hun plaatsen te wijzen en als ik dan op hun plaatsen was gaan zitten en ze vroeg om mijn kaartje dan zei ik dat ik mijn moeder niet meer kon vinden, want ook toen flikten wij wel wat hoor we waren geen heiligen.
Zondags als we naar de kerk moesten ging ik naar Klein Zwitserland daar hadden we onder de grond een hut gemaakt en speelden Monopoly als je dan thuis kwam moest je aan je vrienden vragen wat er gepreekt was anders kreeg je op je donder van je vader, ook kregen we geld voor de mis maar daar ging ik liever dropveters voor halen, om de hoek had je bij ons De Toko zo heette die zaak, en de eigenaar had kippengaas over zijn negotie getimmerd zodat je niet als het druk was stiekum een stuk duimdrop in je zak liet verdwijnen.
Het cirkus was in de stad, ik wilde ook wel maar had geen poen, nou het ondernemerschap zat er al jong in ik had een karretje van kinderwagen wieltjes hem netjes opgetuigd met wat oude lappen, wat glasaaltjes gevangen die waren er toen nog zat en gerookt nou ja wat heet had komgurken in het zuur gedaan en nog wat onduidelijk spul en verkocht dat om pegels te krijgen. Nou was ik bang dat Kees mijn jongere broer de hele handel opat het was oorlog weet je wel dus ik had alles naast mijn bed staan zodat hij het niet op kon kanen, maar ik had s'nachts zo gedroomd dat ik alles had omgeslagen, zodat ik niets meer had einde handel en verkoop, maar ik had toch al wel zoveel bij elkaar gestruind dat ik er toch heen kon.
Om aan kolen te komen gingen we naar het Staatsspoor en bij de rangeerplaats van de locomotieven, was in de tijd voor de oorlog heel wat cokes gemorst en dat gingen wij uit de grond zeven je moest het wel laten drogen want het was zeiknat en in het begin had je zo een zakje vol maar er moest steeds iemand op de uitkijk staan die dan meedeelde, want als de moffen het in de gaten hadden schoten ze met scherp op je en dan was het einde verhaal.
Ook gingen we hout halen in sperrgebiet daar mocht je dus niet komen met een jongen die ik kende maar er lagen allemaal mijnen er stond een bord (LEBENSGEVAR MINEN) en hij trapte op zo'n mijn zijn darmen hingen aan een boom ik dorst thuis niets te vertellen maar ben daar nooit meer geweest.Langs de Laakkade stonden allemaal stompen van afgezaagde bomen daar stond op " Hier rust het stoffelijk overschot van de middag en avondpot" want daar hadden honden op zitten bouten. Ook de overvallen op bakkerskarren zal ik nooit meer vergeten.....kwam er een bakkerswagen aan en dan zag je niemand en ineens tientallen mensen zo'n wagen werd omgegooid leeggeroofd en voor je het wist was de straat weer verlaten want plunderen werd niet getolereerd.Op een gegeven moment kwamen de moffen bij mijn moeder die moest haar trouwboekje laten zien maar ze dorst het niet te pakken, want dan wisten ze hoe oud mijn pa was, want in die tijd had je een persoonsbewijs nodig waarop stond hoe oud je was en toen hij nog geen 40 was had hij dat met een scheermesje veranderd maar later weer toen hij ouder was op zijn juiste leeftijd gezet! Want mannen beneden de 40 moesten bij de arbeiteinzetst gaan werken, hij was aangehouden in de Wagenstraat en toen zagen de moffen dat er gerommeld was met dat persoonsbewijs, maar toen klopte de datum weer wel maar dat had hij mijn moeder niet verteld, dus die bestierf het zowat en zodoende dorst ze dat boekje niet te geven, maar uiteindelijk moest ze het wel geven en toen bleek dat alles goed was eind goed al goed maar wat een beroerde tijd was het toch met al die spanningen.
Op de bijgevoegde foto's de Gouverneurlaan waar ik ontelbare malen over ben gelopen en de van Zeggelelaan waar ik over liep als ik salamanders ging vangen in de Julialaantjes te Rijswijk en mijn vader en moeder in hun jonge jaren.
Ik ben Henri de Laqaderre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam HaagscheHop.
Na twee jaar besloot ik om te veranderen van baan en solliciteerde bij de firma Vanzetka daar hield ik het 3 maanden vol, maar daar maakten ze heel dure juwelen waar ik wel twee maanden aan een stuk werkte, en dat vond ik toch wel erg lang en vervelend worden dus vroeg ik of ik terug mocht komen bij mijn oude patroon en dat was goed, en zo bekwaamde ik mij daar verder als een volleerd goudsmid. Ik bleef daar tot mijn negentiende jaar en moest toen de dienst in het leger dus en daarover gaat dit gedeelte. De foto linksboven is het Noordeinde waar ik werkte bij juwelier Backers tegenover de Franse kerk.
Ja en toen onze thuis komst mijn vader en moeder herkende ons haast niet meer van graatmagere kinderen waren wij veranderd in stevige bolkoppen ik had een zelf gemaakt pakje aan dat van een grijze stofjas was gemaakt, en ik weet nog wel dat mamma haast omviel van het lachen, zo stom stond dat, maar ja in Drente was ook niet veel te koop want de oorlog had daar ook huis gehouden en overal was schaarste aan want bij alle winkels stonden lange rijen omdat alles tot op de draad versleten was.
De oorlog in Drente liep ten einde, de Duitsers waren radeloos en redeloos, en staken veel boerderijen uit frustratie in brand en dat is het ergste wat je iemand kunt aandoen, zijn bezittingen vernietigen, waar je levenslang voor hebt gewerkt, ook hun vee verbrandde omdat de beesten in de stal stonden en dat maakte die mensen razend. Ik denk dat de Duitsers het meeste bang waren voor de Russen die bij ons in de buurt waren met hun legers, want ze hebben zoveel ellende in Rusland veroorzaakt dat is niet te bevatten. Wij zongen heel dikwijls een speciaal liedje (Daar over die bergen zie je een rode gloed, heel moffrica staat in brand, ja zo gaat het goed.) dag in dag uit hoorde je Spitfire's de treinen beschieten die een paar honderd meter achter ons huis lagen maar ook boerenwagens en auto's van de moffen, want Seys Inquart reed daar veel rond met een knoeperd van een Mercedes hij was een heel hoge pief in het Duitse leger.
