Ik ben Henri de Laqaderre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam HaagscheHop.
Ik ben een man en woon in Uden (Nederland) en mijn beroep is Goudsmid.
Ik ben geboren op 19/05/1932 en ben nu dus 92 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schilderen beeldhouwen fotografie natuur bourgondisch eten.
Ik ben heel breed geinteresseerd, en pacifist.
Mijn verhalen en ervaringen.
Hoppies startpagina
12-10-2010
Bij het begin van mijn web<>blog....starten.... met lezen !
Begin helemaal rechtsboven bij ARCHIEVEN PER WEEK in het groen en klik op de oudste datum dus onderaan !!!!!
Ik had enkele jaren bij mijn oud collega Bas Kruuk gewerkt in de Bloemfonteinstraat en het was daar thuis niet meer pais en vree en hij was er haast nooit meer en ik moest me wezenloos werken om al het werk op tijd klaar te krijgen. Dus ik besloot om voor mijzelf te beginnen op de Soestdijksekade bij mijn vrouw Thea Hooghiemstra thuis, dat was een groot huis met veel ruimte dus er schoot voor mijn ateliertje wel wat ruimte over. Haar broer Ab was timmerman en hij maakte een stavelij voor mij, zo heet een goudsmidswerkbank mijn gereedschap had ik, en ik moest enkel een wals om goud te walsen en trekijzers aanschaffen.
En het ging goed, mijn broer Kees zat in de elektronica bij Stuut en de Bruin op de Prinssengracht maar die kwam ook bij mij werken en toen Pietje Gram en een Scheveningse jongen en iemand die hinkte maar die namen ben ik vergeten, en we kregen het steeds drukker....ik werkte op het laatst wel voor een stuk of tien zaken waar we de reparaties voor maakten en het nieuw werk dus opdrachten enzo. Want de meesten juwelier hebben op hun zakjes wel staan "eigen atelier" maar ze moeten wel alles uitbesteden, en dat is nog steeds zo hoor.
We gingen verhuizen naar de Roggekamp in het Bezuidenhout een fijn huis waar we ontzettend blij mee waren. Lekker ruim en licht en beneden. En daar waren hele grote betonnen fietshokken onder maar die dingen werden niet verhuurd ik denk te duur of te groot. En zo'n fietsenhok huurde ik en richtte het in als atelier, en daar gingen we werken en dat ging prima. als we s'middags hadden gegeten gingen we met de jeugd mee priktollen we hadden hele grote priktollen gemaakt met hele scherpe tazen dat zijn punten en dan probeerden we die van de kleintjes te splijten, grote jongens dikke krentenmik natuurlijk. Ik was ook lid van een schietvereniging en had een luchtdruk-geweer had ik in een bezemsteel allemaal gaatjes gemaakt en daar lucifers ingezet en dan kijken wie er het meeste uitschoot, dus de muur achter in het atelier was helemaal lek geschoten, maar mooi was het.
Als Loek onze eerstgeborene ruzie op straat had, dan kwam hij gauw binnen want dat was geen ruziemaker.... maar hij had wel judo gekregen om hem zelfvertrouwen te geven, maar dat kon ik niet uitstaan want ik weet zelf nog toen ik klein was hoe ze probeerden me te pesten, dus ik zei tegen hem terug en je geeft dat kereltje een pak op zijn duvel terug anders kom je niet binnen, en toen veranderde zijn mentaliteit toch wel, maar hij bleef een lieve gevoelige jongen. Hij kon heerlijk schrijven over zijn vrienden, als hij een foto had gemaakt dat stond er op heel veel bladzijden uitvoerig hoe zo iemand was, met anekdotes.
En ook Ellen onze dochter was een bijdehandje met 10 maanden liep ze al als een kieviet razendsnel, en als je haar zocht was ze regelmatig vertrokken zat ze bij een of andere buurvrouw om snoep te eten. ja dat was me er een hoor, daar zat temperament in en nu nog. Maar we woonden er fijn en we werkten hard, tot in oktober 1962 het noodlot toesloeg....ik moest nog naar wat klanten, maar voelde me ontzettend beroerd.... griep dacht ik onnozelaar die ik was, ik vroeg Thea of zij naar die klanten toe wilde maar ze was druk bezig en dus deed ik het zelf maar.... eerst had ik wat aspirines genomen wat in die tijd heel normaal was. Maar s'morgens toen ik naar het toilet was geweest had ik wel gezien dat mijn ontlasting pikzwart was....wist ik veel, maar dat betekend dat je ergens veel bloed hebt verloren, maar ik had een maagperforatie en die aspirines die ik geslikt had hadden het gat nog verder vergroot, dus vlakbij de Soestdijksekade waar ik naar onderweg met mijn auto was stortte ik in....ik kon de trap nog opkomen en kreeg toen heel erge bloedingen, na een tijdje kon ik opkomen en keek in de spiegel ik zag een krijtwit gezicht keek naar de grond en dacht dat ik bietjes had gegeten alles onder het bloed. Ik kroop naar beneden en kon Thea haar moeder waarschuwen nu was dat ook een heel kordate vrouw dus ze heeft de ambulance gebeld, en alles gelijk schoongemaakt dus die ambulance-broeders zagen niet wat er gebeurd was!
Ik werd naar het st.Antoniushove ziekenhuis in Voorburg gebracht, en heb 8 maagbloedingen gekregen uiteindelijk besloot men om mij zonder een foto te hebben gemaakt, te opereren, toen bleek dat mijn maag zo beschadigd was dat hij verwijdert moest worden, ik had een zeer uitgebreide gastritis met erupties tot gevolg, ik werd weer naar de zaal gebracht en na een paar uur zei ik tegen een jongen die naast me lag roep heel snel een dokter want ik word zo beroerd er gaat iets ergs gebeuren, en ja hoor ik denk dat er een hechting of iets is losgesprongen want ik kreeg een bloeding waar je helemaal bij leegliep, ze hadden me op een apart kamertje gelegd en onmiddellijk werd de zaalzuster die dezelfde bloedgroep had op mij aangesloten en hadden ze heel mijn familie opgeroepen om bloed te doneren die dezelfde bloedgroep hadden, het zat er bomvol hoorde ik naderhand want ik was totaal van de kaart, maar ik had wel zo'n levenslust dat ik zei ik wil een echte dokter ik wil blijven leven, ik zeg het nu netjes maar toen vloekte ik. In ieder geval ze hebben voor mij gevochten en ik heb die dag, en niemand die dit gelooft 25 liter bloed en plasma gehad iedere keer voelde ik het leven uit mij vloeien. De andere dag hebben ze me uit mijn pyjama moeten knippen want Dr. Wellens naderhand professor had me iets gegeven waardoor het bloed sneller stolde en de bloedingen stopten. Dus alles was stijf geronnen en men noemde mij het wonder van Antoniushove. Mijn huisarts moest naar een tijdje komen want ik had 3 dagen een verschrikkelijke shock, maar hij kon mij kalmeren door op me in te praten. De zusters werden gek van mij want die krijgen iedere dag een soort college van die doktoren en ze hadden het continue over van Maarseveen.
Ik ben in die tijd driemaal bediend iedere keer lag ik weer op het randje van de hemelpoort, ik kreeg een enorme decubitus dat is een doorligwond zo groot als een theeschotel, en pleuritis en weet ik wat al niet meer, ik woog op een gegeven moment nog maar 48 kg en kon mijn scheerapparaat niet meer vasthouden, het was de strengste winter in tientallen jaren de sneeuw lag een meter hoog, maar toch kwam mijn lieve vrouw iedere dag met twee koters naar mij toe op bezoek hoe ze dat deed snap ik nu nog niet. En mijn broer Kees werkte zich 3 slagen in de rondte want ere wie ere toekomt hij hield alles draaiende en deed dat wonderwel. Maanden lag ik aan het infuus en de lidtekens daaraan overgehouden zie je nu nog in mijn voeten en armen, zolang dat het ging ontsteken en ruiken. Maar ik mocht op een geven moment weer gaan eten beetje bij beetje, en ik kwam weer aan, de genezing had zich ingezet. Iedere dag werd ik gewogen ik kreeg bergen fruit en gebakjes en zuster Zaat ja zo heette ze echt, kwam je ieder avond insmeren tegen het doorliggen, en was ze klaar dan gaf ze een knal op je blote #<M'@ bij mij natuurlijk niet maar ze at wel rustig mijn gebak op veel te veel voor jou kereltje zei ze dan, ja dat was een mooie tante maar wel goed hoor.
Ik lag 3 lange maanden in het ziekenhuis, en als mijn vrouw mijn vriend Kees Paauw opbelde dan zei ze het gaat nu goed met hem en dan zei hij nou ga maar gauw naar het ziekenhuis want het is weer mis met hem want dan had hij net gebeld. Maar uiteindelijk werd ik ontslagen en kwam weer thuis de hele straat was versierd, mens wat was ik blij, ik heb 5 jaar een heel streng dieet gevolgd geen gebakken vlees geen friet geen kool behalve zuurkool, en nu kan ik alles weer eten want zo'n maag groeit toch weer aan. En als je nu mijn tevreden bolle conus ziet dan denk je ach is dat ooit zo'n min kereltje geweest, maar nu heb ik weer veel dikmakertjes in de vorm van 8 tabletten om mijn gezondheid op peil te houden.
Foto linksboven is het St.Antoniushove ziekenhuis te Voorburg
Vroeger was heus niet alles beter, maar wel bijna alles.
Want als je terugkijkt blijkt de narigheid vaak vergeten en versleten.
Wat overblijft zijn de spaarzame momenten van geluk....en natuurlijk koesteren we die.
Al in het oude Griekenland mopperde men op de jeugd. In de eeuwen daarna was het niet anders . Het mag een wonder heten dat het iedere keer weer goed komt. En de jongeren zelf? Die trekken zich gelukkig nergens wat van aan. En als ze eenmaal volwassen zijn, gaan ze op hun beurt weer vrolijk verder met het gemopper op de nieuwe generatie. Als mijn zoon van 19 voor de derde keer deze week s'morgensvroeg om 4 uur thuiskomt, vrees ik dat als hij zo doorgaat het slecht met hem afloopt, en als mijn dochter anderhalve maand haar kamer niet opruimt, durf ik daar zelfs niet meer naar binnen. Troost put ik uit het boekje "Ik weet het" uit 1939. Dat boekje bevat meer dam 3000 raadgevingen en recepten. Ik lees daarin ondermeer... jongelui van tegenwoordig verblijven in cafe's, bioscopen,dancings,vermaakinrichtingen enzovoorts en gaan ter ruste wanneer de morgenschemering reeds komt. Alles geschied hartstochtelijk driftig en gehaast. Ze lopen niet, te voet gaan,was goed, in de goeden oude tijd. Nu is het fiets, motorfiets...tram... auto...en vliegmachine. Hoe wilt ge dat jongeren die hunkeren naar genot...geld...wereldse glorie en gedurig hun zenuwen opruien om hun droombeelden te verwezelijken, van voorbarige slijtage gespaard blijven? Even verder lees ik een tip voor ouders die de heersende atmosfeer in een langdurig niet opgeruimde kamer wensen te bestrijden...giet in een schotel een liter kokend water, laat er een theelepel terpentijnolie indruppelen en een heerlijke dennenlucht zal de kamer vullen. Herhaalt men deze bewerking 2 tot 3 maal per week dan leeft uw telg als het ware te midden van sparren en dennen en men vernietigd bovendien schadelijke ziektekiemen.
Nog meer tips uit vervlogen tijden.
Plato (ca 350 v. Chr) schreef kinderen dienen het leven niet aan te zien als een oord van vermaak en genot. Het leven is immers een strijdperk waarin de levensbenodigdheden bevochten moeten worden. Daarom moet men kinderen van jongs af aan leren pijn te trotseren en arbeid te beminnen! Rousseau (ca 1750) Een jongeling moet leren pijn te verachten en zijne ziel te sterken naarmate hij tegenspoed in het leven ontmoet. En dokter de Baets, een huisarts uit 1933 kinderen die altijd hun zin krijgen, wien men alles toegeeft groeien in een luie gemoedsstemming op en bij het minste dat zij voelen, meenen zij erg ziek te zijn. De boodschap is hier "de wilskracht drillen en ze niet al te gevoelig op te kweeken" De 34 jarige moeder van Geert Mak schreef in 1935...ik voel mij nu al antiek, mensen die na de oorlog (1e wereldoorlog) zijn groot geworden hebben veel grooter luxe en daardoor veel grooter vrijheid gekend dan wij. Daardoor krijg je vanzelf een inslag bij de mensen om t eerst zichzelf behaaglijk te maken en daarna komt pas de rest van het mensdom. Men heeft zich ingebeeld dat men niet gelukkig is zonder minstens tweemaal in de maand een uitgangetje naar de bioscoop of minstens elke dag iets hartigs op de boterham en een pudding toe. Knapen van een jaar of zestien zijn nu zo ontzettend arrogant. Deze generatie is een product van de zogenaamde opvoeding in vrijheid. De consequentie van die vrijheid is bandeloosheid. En mensen die hun oogen open hebben, zien hoe de wereld daaraan ten gronde gaat! <> Zo <> Nu hoort U het ook eens van een ander.
In het boekje "Allemansgading" uit 1901 vinden we praktische tips voor de jeugd zelf teneinde ze voor verloedering te behoeden...Spreek niet te vlug <> niet te luid <> noch te zeurderig. Tracht een opgewekten toon te houden in uw gesprek en de goede zijde van elke zaak te releveeren. Vermijd vooral het kwaadspreken van wederzijdse bekenden. Laat uw eigen belangen of persoon buiten de conversatie en vermijd onbeschaafde tussenvoegsels. Gebruik zuivere Nederlandsche taal, zodat uw provinciaals of steeds accent niet, of zo weinig mogelijk merkbaar is. Verwar de werkwoorden "kennen" en "kunnen" zomin als "leggen" en "liggen" als ik zoiets lees dan denk ik weleens dat al die wijze woorden er bij de cast van <>Oh oh Cherso<> vast wel in zullen gaan als Gods woord in een ouderling. <> Maar niet heus<>. De jeugd is immers immuun voor wijze woorden. Altijd al geweest. En dat zal altijd wel zo blijven. En dat is maar goed ook. Want je moet er, na al die hierboven genoemde sombere stichtelijkheid toch niet aan denken dat het weer zo zal worden als vroeger. <> Of wel <>
KLIK OP HET HART LINKSBOVEN OM <Oh oh CHERSO> TE BEKIJKEN.
Toch heb ik in ons Haagje heel veel leuke dingen meegemaakt. Met koninginnedag of derde dinsdag in September was er heel veel volk op de been om te staren naar de gouden koets en hun inzittenden, en dan liepen er allemaal verkopers met kussens met daarop oranje speldjes die voor een paar centen verkocht werden, en haast iedereen kocht wel zo'n ding en had dat in zijn refér, en er werden een soort kijkers met spiegeltjes verkocht ze waren een meter lang en als het dan heel druk was dan kon je over de mensen heen kijken. En met Kerstmis dan werd er veel konijn gegeten, en dan liepen er s'avonds kerels die schreeuwden hazen en konijnevellen die wilden ze opkopen.
Ook de zandman kwam eens in de week langs, dat was een paard en wagen en hij verkocht zand voor de kattenbak en groene zeep en nog veel meer en dan kon je lekker achterop springen en een eindje meerijden prachtig was dat. In de Muschenbroeckstraat stond altijd een visboer te schreeuwen "ik heb een haring als een paling" en de kaasboer stond er ook met "lekkere Leidse kaas zeven stuiver de pond". en je had er een pleintje waar de pisbak stond een vies ding maar recht daarvoor werd een toneeltje opgericht en dan kwam Robot Volta hij stak een TL balk in zijn mond en dat ding ging dan branden ik snapte er geen jota van en ook lampen die hij tegen zijn huid hield gingen aan.
Het Metropole theater vond ik schitterend als ik daarnaar toe ging om een film te zien dan zakte je helemaal weg in heel diepe donkerblauwe kussens zalig was dat, en op het Spui had je Tuschinsky tijdens de pauze kwam er een Hammondorgel omhoog en dan speelde Pierre Palla prachtig mooi, of lange Kees trad op, en ook Willy Alberti. En in het Rembrandt theater kwam Willie Alfredo een sneldichter hij woonde in de Hofwijckstraat die vent had een torpedovormige kop maar hij kon heel goed dichten, dan riep hij "roept U maar" zei iemand dan wat dan begon hij gelijk en kreeg veel applaus.
En ook mooi vond ik het als ik met mijn oma naar het strand mocht de hele dag weg heerlijk spelen en dan nam ze een pot augurken mee en dan kreeg je zo'n zure bom zo noemden wij die dingen en als je dorst had zei ze "loop maar naar de pomp" maar die stond er echt dan moest je zwengelen en kon je heerlijk koel water drinken geen Cola zoals nu en net zoveel als je wilde, gingen we in de haven met een boot mee gleed ik uit, het was zomers en bloedheet had ik een brandblaar van je welste.
Ook achterop springen bij een vrachtwagen was erg geliefd bij mij en mijn vriendjes, vooral op de Rijswijkseweg dan moesten ze stoppen voor fietsers en de tram, en dan hingen we achterop.... zo weet ik nog de keer dat ik weer eens achterop een snel rijdende vrachtwagen was gesprongen en tijdens het harde lopen mijn schoen was kwijt geraakt, en er niet meer af dorst te springen omdat hij gas had gegeven, maar die kerel had dat natuurlijk in zijn spiegel gezien en pas bij de Geestbrug minderde hij vaart, moest ik me het apelazerus lopen op een schoen, maar die lag er gelukkig nog.
Ik had ook een boek dat heette " Kleine chemoproefjes" er stond van alles in onderwater tuinen maken met waterglas dat spul gebruikte je om eieren te bewaren (het leek net een soort gelei of kikkerdril) daar moest de metaaloxydes instrooien en die lostten daarin op en dan kreeg je heel grillige patronen, maar ook hoe je buskruit moest maken....nou dat vond ik wel wat en was dus regelmatig proeven aan het doen 2 hoog in de Karel de Geerstraat en dan stonk het als een otter en kreeg ik het aan de stok met mijn moeder, ik boorde gaatjes bij van het Riet onze slager in zijn tuinmuurtje stopte er zelf gemaakt buskruit in met een lont van filtreer-papier en salpeter stak dat aan en dan scheurde dat hele muurtje uit elkaar, maar ik keek of ik van de domme niets wist. Naderhand maakte ik ook raketwagens van grote patroonpunten met wieltjes eronder was dat ding weg-gespoten onder een stroom van vuur liet ik dat raket-wagentje door mijn broertje ophalen die geheid zijn handjes verbrande.
Ook doken we uit de Put dat was een open zwembad bij Rijswijk grote granaten op hoe die daar kwamen weet ik niet meer, maar het was na de oorlog, en dan sloegen wij die punten ervanaf (levensgevaarlijk) natuurlijk en haalden die staven kruit eruit staken het aan en trapten de vlam dan uit dan vloog zo'n staaf sissend door de lucht. Ook hadden we straat-gevechten onder aanvoering van Piet en Ton Noordam bij ons uit de straat dan werd de tegenstander bij mij onder mijn slaapkamer raam gelokt en dan schoot ik zelfgemaakte vuurpijlen gemaakt van buskruit en zwavelzuur op ze af, jaja ik was me er eentje.
En dan die keer dat we vroeg zouden gaan vissen ik had geen wekker en kon slapen of ik verdoofd was, ik had met mijn vrienden afgesproken dat ik een touw om mijn been zou doen dan konden ze een rukje eraan geven en dan zou ik mij vlug aankleden en meegaan ja ja nou dat moest ik bezuren hoor het was mooi lenteweer het raam een stukje open en het touw zwengelde mooi beneden, kwamen ze eraan in de ochtend grepen het touw en trokken mij in mijn slaap zowat het raam uit mijn ene poot hing al buiten, ik was me het apenzuur geschrokken en dit soort kunstjes hebben ze me nooit meer kunnen flikken dat beloof ik je.
Een gelief koosde sport van mij was als mijn moeder niet thuis was natuurlijk, om het raam boven van het Riet open te schuiven een afwastijltje vol water op de vensterbank neer te zetten en als dan een paar vrouwen in de winkeldeur met elkaar de laatste nieuwtjes uitwisselden en plens water op hun hoofd te kieperen en ijlings weg te duiken dikke pret en op hun bellen werd natuurlijk niet open gedaan.
Ik was wat ouder en had een hele grote oude Ford opgedaan, met treeplanken aan weerszijde, maar had geen rijbewijs maar Zwarte Piet ja zo noemde ik die man +22 jaar en heel donker van haar had wel een rijbewijs hij was taxichauffeur en dan kwam hij Zaterdagsavond al toeterend met mijn wagen voor de deur en dan gingen we zeker tien man maar het kunnen er meer zijn geweest naar Scheveningen op de treeplanken op de motorkap de bloemetjes buiten zetten nou ja wat heet een beetje rondrijden, want politie met jeeps enzo had je nog niet.
Ik had van Thea haar broer Fer een BSA 1200 cc gekocht een tweecylinder met spatsmering die dingen staan nu in het museum en zijn een vermogen waard, dat apparaat hadden we met vereende krachten naar boven gesleurd ik heb hem daar helemaal gerestaureerd en schoongemaakt, het stonk een uur in de wind naar benzine maar dat deerde mij toen nog niet, en eindelijk was hij klaar, met veel gehijg en krachtpatserij hebben we hem weer omlaag gekregen want het was maar een smalle trap, alleen de ontsteking moest nog afgesteld worden maar dat deed zwarte Piet die wist alles van motoren af, en kon ik eindelijk met veel herrie door de straat rijden, dan gaf ik wat na-ontsteking en dan hoorde je een harde knal en dat zal mij door de buren wel met dank zijn afgenomen.
Zomers naar Scheveningen met de open tram was een echte belevenis die reed alleen met mooi weer, en was altijd druk bezet, maar als hij niet reed wilde ik ook wel naar Scheveningen ik stapte dan op de tram en ging bij de tussendeur gebukt op de grond zitten dan kwam de kaartjes kontroleur en die kerel schoof het tussenraampje open, en iedereen liet dan zijn kaartje kontroleren, was dat gedaan dan schoof hij die tussendeur open en zei "jongeman mag ik even je kaartje zien" wat ik natuurlijk niet had maar dat wist die snurker natuurlijk allang.
En wat te denken van het openbare badhuis, want thuis hadden we geen douche en dan ging ik naar het HTO. Haags tehuis voor ouderen, stond je daar met een heleboel volk onder de douche hard te galmen en zingen, kwam de kontroleur en schreeuwde "koppen dicht" waarna het op slag stil was maar na een tijdje was het weer raak. Ook weet ik nog dat Piet van der Pol een demonstratie kunststoten kwam geven nu biljart ik zelf ook wel eens een potje en weet hoe moeilijk het is, dan had hij een eendenkorf tegen de muur en stootte tegen een bal die tussen twee keuen door liep en dan in de vrije ruimte zo in die korf terecht kwam ik zat met open mond te kijken, schitterend vond ik het.
Of als we moesten optreden, we hadden een versterker voor de microfoon en de gitaar, een grote lompe kist die had ik gewoon voor op mijn fietsstuur staan er dan erop af, ja zo ging dat nog in die dagen hoor. En wat te zeggen van het flaneren Zaterdags op de Rijswijkseweg bij het park, dan liepen de jongens rechts van de weg en aan de andere kant de meisjes wat een verschil met nu, en het was er druk dat zeg ik je. En dan het ijseten toen ik al wat verdiende in Rijswijk eind Herenstraat begin Vredenburgweg op het plein tegenover de kerk ik weet niet meer hoe het daar heet, daar was een ijssalon en daar zat ik met mijn vrienden de hele godganse avond ijs en cola te drinken, en toen ik Thea had leren kennen en zij een keer meeging zei die eigenaar je haalt mijn beste klant weg, weet je dat wel.
Ook mijn vader was niet te beroerd om mensen te plagen dan had het heel hard gesneeuwd moest ik van mijn vader een teil met sneeuwballen maken, en die stond boven op het balkon dan kwam Meier met zijn handkar met cokes en een vent ervoor gespannen met een koord om zijn lichaam en gezamenlijk duwden en trokken ze die wagen door de hoge sneeuw stond pa op het balkon en floot hard keken ze omhoog kregen ze een lading sneeuwballen voor hun conus, ja dat vond hij prachtig.
En ook kan ik mij herinneren dat mijn vader in 1942 een paar Duitse laarzen had gekocht de sneeuw lag een meter hoog en die dingen waren voor mij, ze kwamen bekant tot mijn liezen en zo baggerde ik door die sneeuw want ik was net tien jaar en zal dus niet zo groot zijn geweest, ja ja dat was me wat, en mijn pa werkte bij de distributie op de Groot Hertoginnelaan en had een zakje met erwtenmeel niet te pruimen die handel en dat deed hij met wat water in een pannetje op een grote kachel die daar stond en kookte die hap en dan kreeg ik dat, zeiden de mensen wat heb jij een goede vader, en daar hadden ze natuurlijk gelijk in want een rot tijd was het als je je eigen koters niet voldoende te eten kunt geven, en daarom ben ik zo'n pacifist geworden ik haat alle oorlogshandelingen de oorlogs-industrie en al die klojo's de beroeps die denken dat je met oorlogje spelen iets oplost ja menselijk leven en hun waardigheid dat wel.
Ik ben Henri de Laqaderre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam HaagscheHop.
Ik had enkele jaren bij mijn oud collega Bas Kruuk gewerkt in de Bloemfonteinstraat en het was daar thuis niet meer pais en vree en hij was er haast nooit meer en ik moest me wezenloos werken om al het werk op tijd klaar te krijgen. Dus ik besloot om voor mijzelf te beginnen op de Soestdijksekade bij mijn vrouw Thea Hooghiemstra thuis, dat was een groot huis met veel ruimte dus er schoot voor mijn ateliertje wel wat ruimte over. Haar broer Ab was timmerman en hij maakte een stavelij voor mij, zo heet een goudsmidswerkbank mijn gereedschap had ik, en ik moest enkel een wals om goud te walsen en trekijzers aanschaffen.
