In 2001 brachten we met vrienden een
bezoek aan Portoroz,we hadden het er naar onze zin.Met de autocar maakten we mooie uitstappen,kortom het is er mooi.We verbleven in het hotel Bernardin een goed hotel,maar met eindeloze lange gangen.Op een dag zouden we naar Venetië gaan, dus vroeg uit de veren.We lagen nogal vroeg in ons bed ,en een heel stuk na middernacht werden we wakker van het gezang in de gang, het bleef maar lallen van"Ich bin der Anton aus Tirol.....De stilte was weer gekeerd toen er een dame op leeftijd,  die iets gedronken had ,waar ze zeemans benen van gekregen had, vlak voor onze deur riep"Wo bleibt den der Gerhard"na 2-3 maal was het me teveel ,ik in vliegende vaan de deur open om te vragen of ze wel wist hoe laat het was "Ze bekeek me, en strompelde verder(al zingende) "Ich bin........Weer even stilte ,weer vlak voor onze deur , ik denk dat het der Gerhard was, roepend "Martha wo bleibst du"Ik kreeg het vreselijk op mijn zenuwen ,en weer mijn bed uit ,ik zei tegen GERHARD dat er mensen waren die wilden slapen of het niet stiller kon.Der Gerhard met zijn hand aan zij oor riep"Wie bitte?Hij hoorde niet goed en riep nogmaals "Wie bitte? Plots kreeg hij in de gate  dat ik in mijn nachtpon stond, hij keek ,en was precies plots nuchter Ik denk dat het lang geleden was dat hij blote benen gezien had.Toen hoorde ik een raar geluid ,ik denk dat het Martha was,ze sleepte zo 'n klein koffertje op wieltjes achter zich er zat precies een gewicht van honderd kilo in.Ze zijn toen samen al strompelend verdwenen en konden we nog even slapen,vroeg het bed uit voor onze trip naar Venetië die de moeite waard was.Voor de andere nachten zijn we gespaard gebleven van Anton en Gerhard's familie en hadden nog een mooi verlof.