Sinds mijn geboorte leefde ik met een hartafwijking, deze werd echter slechts vast gesteld toen later bij een onderzoek voor de levensverzekering te horen kreeg dat er problemen waren met mijn hart, ik had er tot dan toe niet zoveel hinder van, maar ik kon in mijn jeugd wel niet zo goed mee sporten, daar ik snel moe en uitgeput was, maar in die tijd stelde de dokters daar weinig aandacht aan, omdat toen de wetenschap nog niet zover gevorderd was. Wel had men tijdens mijn driedaagse voor mijn legerdienst waarschijnlijk wel iets vastgesteld, maar ik moest toch soldaat worden, maar kreeg een lichte dienst. Na het onderzoek bij de dokter van de verzekering ben ik een hartspecialist gaan raadplegen, welke mij doorstuurde naar het Universitair ziekenhuis in Leuven voor een catherisatie, daar stelde men vast day ik een verdikking aan de hartspier had, maar dat ik mits het nemen van medicatie geen verdere problemen zou hebben. Beroepsmatig heb ik niet zoveel problemen gekend , maar zware inspanningen gingen steeds moeilijker en moeilijker.
Aan sport doen of fietsen of wandelen was na een tijdje een marteling, regelmatig had ik zoveel pijn in de borst dat ik moest stoppen en tot rust komen vooraleer ik verder kon. Tijdens men laatste vakantie werden deze periodes zo frequent dat ik zo niet verder kon. Thuis gekomen wende ik me naar mijn hartspecialist welke me doorstuurde om nogmaals een catherisatie te laten doen, de zoveelste, het verdict was hard ofwel transplantatie of max.2 jaar te leven. Deze mededeling kwam als een donderslag bij heldere hemel , daar zit je dan zonder verdere informatie en vele vraagtekens. Thuis gekomen ben ik dan opsporingen gaan doen op Internet en getracht in contact te komen met lotgenoten. Daarbij heb ik veel steun gehad aan Luc van puyenbroeck een dorpsgenoot die al 3 jaar was getransplanteerd. Ik besloot de ingreep in het UZA van Antwerpen te laten doen daar ik zoveel lof had gehoord van het medische team van Dokter Conraads. Dit was en goede beslissing. Na een vooronderzoek werd ik doorgestuurd voor een volledige check-up om te zien of ik wel in aanmerking kwam voor transplantatie, na een week onderzoeken is het dan bang afwachten op de resultaten, gelukkig waren die positief en werd ik op de  transplantatielijst gezet. Dan krijg je een pieper mee zodat men je alle ogenblikken kan oproepen als er een donor gevonden is. Het wachten is een moeilijke periode, maar met behulp van het medische team helpen ze er wel door. De wachttijden bedragen gemiddeld zes maanden, dit kan na een dag zijn of 12 maanden en langer daar er te weinig donoren zijn, al hoewel normaal elke Belg potentieel donor is, tenzij je U op voorhand laat registreren dat ze dit mogen doen. Maar tot heden wordt steeds og de familie geraadpleegd of ze akkoord gaan en nog teveel mensen weigeren, waardoor er steeds een tekort is aan donoren. Gelukkig heb ik slechts drie maanden moeten wachten.