Al jaren dezelfde rommel en toch heeft het een soort vreemde aantrekkingskracht op mij : het songfestival. En dus heb ik mij zowel dinsdag als donderdag ruim drie uur geërgerd aan allerlei soorten artiesten die ongetwijfeld heel blij zijn dat ze hun land mogen vertegenwoordigen. Of dat echt bijdraagt tot een positief beeld van dat land, valt te betwijfelen. En toch geef ik, tegen beter weten in, ook altijd punten. Na de twee halve finales was al duidelijk dat mijn voorkeuren weer de hele andere kant uitgingen dan de favorieten die door de Europese kijker werden gekozen. Zelf kies ik dan niet voor de beste inzending want die bestaat niet, kiezen voor de minst slechte is al een hele opgave. Israël kan doorgaans niet rekenen op veel sympathie maar eerlijk is eerlijk : dit jaar hoorde het bij de topnummers, waar je dus niet veel moeite moet voor doen. En los van Gaza : Israël mag van niemand punten krijgen want het ligt niet in Europa ! Hetzelfde geldt voor Australië maar die maken het de kijker gemakkelijk door een ronduit belachelijk nummer in te sturen en daardoor dus niet doorstoten naar de grote finale van morgenavond.

De laatste tijd is het aantal overlijdens van bekenden niet bij te houden. Ik heb het dan niet over de paus of een of andere schrijver of actrice maar over mensen die we zelf persoonlijk kennen. Eentje die voor euthanasie koos wegens ondraaglijk lijden, een ander iemand die op korte tijd helemaal ten onder ging aan het grote zwarte beest dat zovele mensen treft. Afgelopen dinsdag hebben ze iemand uit de familie van Carina komen halen. Onverwachter kon niet, een arbeidsongeval in de Antwerpse haven kan je nooit voorspellen.

Gelukkig is er niet alleen slecht nieuws. Woensdag is onze pa met Angelina nog eens in België, deze keer na een busreis van 24 uren. Nog beter nieuws is er voor Carina : die mag waarschijnlijk einde mei het revalidatiecentrum definitief verlaten, ook al is een verlenging ook nog altijd mogelijk.

Ik heb vorige week al eens geschreven over de nieuwe buurvrouw in het ziekenhuis. Heel lief dat de zonen en andere vrienden of familie op bezoek komen maar met zijn vijven de hele middag zitten picknicken op de kamer, meubilair verplaatsen en gewoon hun voeten vegen aan alle regels … dat is erover ! Zowel Carina als ik willen geen ruzie maken maar er zijn grenzen. Bovendien is het niet aan ons om zo’n dingen te melden. De verpleging ziet dat toch ook !

Vandaag was er dan goed nieuws, de buurvrouw is verhuisd naar een eenpersoonskamer. Er is dan toch ingegrepen en zo werd het op kamer 25 weer een stuk rustiger. In de late namiddag kwamen Lieven en Miranda op bezoek, dat maakte Carina haar dag helemaal goed.

Zoals elke zaterdag ging ik Carina gisteren ophalen in Hoboken. Ze was zonder rollator van haar kamer naar de receptie geraakt en dus vond ik het in de namiddag tijd voor (letterlijk) een stapje verder : een echte wandeling op straat ! Lijkt simpel maar is veel moeilijker dan een ziekenhuisgang : losliggende of ongelijke stenen, putjes, fietsen op het voetpad enz

We wandelden naar het Willy Vandersteen Plein, op 100 meters van ons huisje. Dat ging verbazend vlot en na een kwartiertje op een bank zitten bij de speeltuin, waggelden we weer naar huis. De terugweg ging een stukje trager maar aansluitend ging Carina daarna vrij vlot de trap op naar de eerste verdieping. En toen was het rusten geblazen tot het tijd was voor het avondeten.

Vandaag ben ik naar de rommelmarkt op de Dageraadplaats, in mijn eentje want voorlopig onmogelijk voor Carina maar dat komt nog wel. Echt lang ben ik niet gebleven, na een terrasje was het tijd om thuis naar AA Gent – RAFC te kijken. Europees voetbal is nog altijd mogelijk na de 0-3 overwinning !

Niet veel beleefd de afgelopen tijd. Elke dag met tram/bus over en weer naar Hoge Beuken, behalve in het weekend want dan mag Carina altijd voor een nachtje naar huis. Alles gaat nog altijd traag en toch merk je aan kleine dingen dat er vooruitgang is.

Als het niet regent – en dat doet het tegenwoordig bijna nooit - stap ik ook twee of drie keer per week de dierentuin binnen. Zondag ben ik op de Cockerillkaai naar Antwerp Classic Car Event geweest. Wat een belevenis ! Meer dan 1000 auto’s : uitgebouwde Porsches, onbetaalbare Aston Martins, perfect onderhouden R4’s, Amerikaanse bullebakken waarmee je van benzinepomp naar benzinepomp kan rijden en nog veel meer.

Vandaag heeft Carina een nieuwe buurvrouw in haar kamer gekregen. Met Anita, de vorige buur, klikte het meteen maar ik vrees dat het met deze niet zal lukken. Het is voor die vrouw natuurlijk ook even wennen aan haar nieuwe omgeving maar ik zou er ook niet blij mee zijn. Ze bonkt met haar rolstoel overal tegenaan, eet haar boterhammetjes op een niet echt smakelijke manier. Bovendien staat ze niet echt open om een praatje te maken, misschien kan ze het gewoon niet – dat wordt allemaal nog even afwachten. Ze moet vier keer per dag aerosollen, dat geeft een redelijk irritant geluid dat het volume van de televisie overtreft. De verpleging vroeg aan Carina om een oogje in het zeil te houden want blijkbaar heeft ze ook regelmatig epilepsie aanvallen. Mij lijkt het eerder iemand om in een ziekenhuis te liggen en niet in een revalidatiecentrum.

Vroeger was het een jaarlijkse traditie : meestappen in de 1 mei stoet. De laatste jaren waren we nooit in België maar ik heb de manifestaties wel meegemaakt in verschillende Spaanse steden.

Vandaag schitterend zonnig weer om de oude gewoonte terug op te pakken en dus stond ik deze ochtend om 10u klaar aan het Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. De manifestanten waren niet allemaal fan van elkaar : er waren duidelijk verschillende groepen te onderscheiden. De partij Vooruit, de (rode) vakbonden en de strijdvaardige PvdA liepen allemaal mee alsook kleinere drukkingsgroepen. Onderweg kom je dan een heleboel bekende koppen tegen. Op de foto met uiterst linkse Peter Mertens en de legendarische Leona (+ dochter Maya) Detiège, het hoort er allemaal bij maar Patrick Janssens laat ik links liggen, of eerder centrum rechts ... Tegen een gezapig tempo werd het parcours afgelegd en het eindpunt was de Grote Markt waar nog een aantal optredens voorzien waren.  Daar zat ik toevallig op een bankje naast Kris Merckx, intussen ook al 80.

Het eetprobleem lijkt nu stilaan achter de rug te zijn. Thuis eet ze alles wat ik haar voorschotel, ik bereid dan ook alleen maar heerlijke maaltijden ! In Hoge Beuken gaat ook alles beter binnen en dingen die ze echt niet lust laat ze vanzelfsprekend staan. Ze vraag nu ook om chips, cola enz mee te brengen. Voedsel wordt ook weer gewoon als voedsel bekeken en de kokhalzende bewegingen zien we ook niet meer.

En toch, ondanks al het goede nieuws hebben ze in Hoge Beuken ook gezegd dat het herstel heel traag gaat en ze nog wel enkele weken extra daar zal moeten blijven. Moeten is trouwens een verkeerd woord want als je er genoeg van hebt mag je gewoon vertrekken. Dat laatste proberen we natuurlijk uit Carina haar hoofd te praten.

Het was vandaag weer afwachten hoe en wanneer ik bij Carina zou geraken, het openbaar lag namelijk voor een groot deel weer stil. De eerste verplaatsing met de tram richting Opera heb ik maar gelaten voor wat ze was en ik ben te voet gegaan. Ik was vroeg genoeg vertrokken zodat ik nog een dik uur in de dierentuin kon rondwandelen. Volgens de app van De Lijn kon ik daarna toch af en toe op een bus naar Hoboken rekenen. Ook de buzz app vertelde ongeveer hetzelfde maar de waarheid was helemaal anders. Het gevolg van al die niet nagekomen voorspellingen was dat ik nog maar eens naar Hoboken ben gewandeld.

Terug naar Antwerpen wandelen na het bezoek aan Carina zag ik echt niet zitten. De enige bus die me zou terugbrengen passeerde iets vóór 17u aan Hoge Beuken, zo vroeg vertrek ik normaal nooit. Een latere bus afwachten was geen optie want er kwam de volgende uren helemaal niks meer. Na de rit met bus 14 had ik nog het geluk met tram 5 verder naar huis te kunnen, dat bespaarde me nog een kwartier te voet.

Het weekend is weeral voorbij. Ook deze keer is Carina naar huis geweest maar vandaag heb ik haar wel vroeger terug gebracht naar Hoge Beuken dan normaal. Ten eerste omdat zondag een hopeloze dag is als je na de middag een parkeerplaats zoekt bij ons in de buurt maar vooral om de miserie rond de Antwerp 10 miles te vermijden.

Ik heb de auto geparkeerd en de tram naar ’t stad genomen om wat van de sfeer op te snuiven. Massa’s lopers (zo’n 40000) en supporters, het is echt indrukwekkend. Daarna heb ik de bus naar Hoge Beuken genomen als verrassing. Ik vond het maar zielig dat Carina de hele zondag in haar eentje moest doorbrengen. Zo konden we nog wat in de zon zitten en samen naar de ontknoping van Luik-Bastogne-Luik kijken op teevee.

Ik heb een tijdje geleden verteld dat, als gevolg van de chemo, Carina haar nagels uitvielen. Nieuwe exemplaren staan klaar maar de oude zitten er voorlopig nog altijd en dat is niet alleen onhandig maar ook pijnlijk. De medische manicure van het ziekenhuis wil er zich niet aan wagen. Om het allemaal wat draaglijker te maken, hebben ze haar vingers nu ingepakt.

Carina heeft zichtbaar genoten van het lange weekend. Langs de andere kant is toch weer duidelijk geworden dat er nog een lange weg moet afgelegd worden. Ja, ze kan alleen de trap op (uiteraard ben ik er altijd bij voor een eventueel extra steuntje) maar het blijft heel traag gaan en halverwege is ze al doodmoe. Buiten blokje rond wandelen is nog steeds geen optie en als je ze laat doen komt ze de hele dag niet uit bed. In een ziekenhuis is alles strikt qua uurschema en thuis mag daar absoluut van afgeweken worden maar de hele dag slapen laat ik niet toe.

Wat ik zaterdag wel plezant vond : even was het weer terug de oude “vuilbak”. Droge worstjes, chips, chocolade – alles ging er vlotjes in én bleef er ook in.

Vandaag Goede Vrijdag, met hoofdletters. En als er een goede bestaat, dan bestaat er ook een slechte. Maar ook een betere en nog beter : een BESTE VRIJDAG, helemaal met hoofdletters. ZO eentje kregen wij vandaag voorgeschoteld !

Zoals de trouwe lezers weten moest Carina afgelopen dinsdag voor de zoveelste keer in de MRI scanner. Vandaag zouden we de uitslag krijgen. Helaas, om 17u nog altijd niets gehoord van het UZA, met een lang weekend voor de boeg betekent dat nog drie dagen extra in spanning afwachten. En toen bleek dat Carina’s (niet zo) slimme telefoon op “stil” stond en dat de dokter al een paar keer had gebeld. Na enkele keren proberen had hij een boodschap ingesproken en al snel kwamen de traantjes van geluk. De laatste scan heeft nergens in het lichaam nog kwaadaardige overblijfselen gevonden ! In augustus moet Carina terug op controle en intussen kunnen we ons nu 100 % focussen op de revalidatie. Ik kan me voorstellen dat het toch allemaal met meer goesting gebeurt als je weet dat je kankervrij bent bevonden. Er is nog steeds een lange weg te gaan maar na meer dan zeven maanden ziekenhuis is er eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Tijdens het paasweekend mag ze weer naar huis en vanaf dinsdag kan ze met een positieve ingesteldheid verder trainen om sterker te worden.

Gisteren hadden ze Carina onderworpen aan een psychologische test. Het probleem situeert zich in de frontale hersenkwab, waar het korte termijn geheugen zit. Ze scoorde op verschillende onderdelen zeer goed, op andere iets minder. Wat ook duidelijk werd : alles wat haar verteld wordt kan ze verwerken en begrijpen – onthouden is moeilijker. Ze zou nu op ongeveer 70% zitten van wat “normaal” is. Daar valt best mee te leven maarrrrr … mits genoeg geduld kan dit helemaal “genezen” tot het niveau van vóór het hersenlymfoom ! Dat wil dus zeggen dat we op lange termijn terug de gewone Carina met een hoekske af gaan krijgen. Als je ze binnenkort ergens ontmoet, wees mild ! Ze vertelt regelmatig twee of drie keer hetzelfde en ze stelt meerdere keren dezelfde vraag maar ze is nog altijd even lief.

Vandaag was een belangrijke dag. Ze moest weer naar het UZA voor foto’s en een MRI scan. Daar werd gezocht naar eventuele uitzaaiingen elders in het lichaam. Vrijdag komt een dokter de resultaten geven met wat begeleidende uitleg. Heel spannend !

Enkele dagen geleden moest Carina weer naar het UZA voor een aantal controles. Er doken nergens problemen op en dus kon ik ook dit weekend Carina mee naar huis nemen. Trap op en af gaat iets beter dan vorige week maar ze is nog altijd heel snel moe. Als je aan een dokter vraagt wat hun prognose is qua herstel, krijg je nooit antwoord. Ze durven niet meer, zeggen ze zelf want telkens ze een voorspelling doen blijkt dat ze er nadien altijd naast zitten. Carina is dan ook een “specialleke”.

Afgelopen weekend is Carina weer een nachtje thuis komen slapen. De trappen vormden nu een groter obstakel dan vorige keer, ze heeft echt geen spierkracht en is na enkele meters schuifelen moe. Toch maken we er altijd een gezellig kort weekend van. Vooral voor haar is het echt belangrijk om niet altijd tussen die vier dezelfde muren te zitten. Ik zou graag eens een klein uitstapje doen : naar de dierentuin, een terrasje op de Grote Markt, wat dan ook. Helaas is dat nog altijd onmogelijk.

De laatste dagen heeft ze nog een “nieuwe” bijwerking van de chemotherapie ontdekt : haar nagels vallen uit ! Tegelijkertijd heeft ze op haar kale schedel een donske bijeengespaard.

Morgen moet ze weer op controle naar het UZA : echo, cardio, bloedafname en langs dienst hematologie. Een week later volgt dan een scan en een controle op metastasen (uitzaaiingen). Het oorspronkelijke probleem kan immers perfect opgelost zijn maar intussen ook “verhuisd” zijn naar een ander orgaan in het lichaam. Laat ons daar in ieder geval van gespaard blijven ! ! !

Gisteren had Carina (aangevraagd) bezoek gekregen van een psychiater. Die heeft haar duidelijk gemaakt dat ze zal moeten aanvaarden dat er een leven is vóór het hersenprobleem en een leven daarna. Ze mag niet meer vergelijken met vroeger want vroeger komt nooit meer terug. Ze moet nu vooruit kijken en haar leven aanvaarden zoals het nu is. Wat we in de toekomst mogen verwachten, daar durft niemand zich over uitspreken maar dat ons leven drastisch zal veranderen is intussen wel duidelijk.

Zondag en maandag heb ik mijn “verplaatsings- en parkeerplan” uitgevoerd zoals voorzien. Zondag de auto dus achtergelaten op de parking van Hoge Beuken en met bus en tram terug naar huis gereden. Maandag heb ik dan op de pc eerst gekeken of er een beetje beweging in het openbaar zat. Bus 13 en 14 reden volgens De Lijn helemaal niet maar tram 10 zou me wel in de goede richting brengen. Helaas … en dus begon ik aan mijn wandeltocht naar Hoboken. Tot Antwerpen-Zuid ging het in marstempo, daarna liep de snelheid flink terug maar uiteindelijk stond ik na iets minder dan twee uur stappen toch aan het ziekenhuis voor een bezoekje aan Carina. Daarna reed ik met de auto terug naar huis waar ik bijna voor de deur kon parkeren.

Gisteren en vandaag verliepen zoals de meeste dagen. Met het openbaar vervoer naar Hoboken en onderweg meestal een tussenstop in de dierentuin. Een bezoek aan de Zoo is nu nog aantrekkelijker geworden want crèmerie Flamingo (op het hoekje aan de ingang) is weer geopend !

Net zoals vorige weekend (en dat zal de komende weken waarschijnlijk niet anders zijn) mocht Carina voor een nachtje naar huis. En zo stond ik gisterenochtend met de auto bij Hoge Beuken. De verplaatsing met het openbaar vervoer maken is momenteel nog onmogelijk, daar is Carina fysiek nog niet sterk genoeg voor.

Deze voormiddag bracht ik haar terug naar Hoboken maar daar ging een beetje denkwerk aan vooraf. Eerste probleem : een parkeerplaats vinden bij het opnieuw thuiskomen. Op een zondag is het hier altijd al bijna onmogelijk, nu met het einde van de Ramadan is het nog veel moeilijker. Tweede probleem : de staking van morgen met als gevolg een weinig betrouwbaar netwerk van De Lijn.

Oplossing : Carina weggebracht met de auto en de auto daar laten staan. Zo moet ik morgen maar in één richting sukkelen met tram en bus en breng ik een bezoekje aan Carina om daarna met de auto terug naar de Seefhoek te rijden. Dat mag dan weer niet te laat gebeuren want vanaf 10u sta je op de Antwerpse Ring vast in de namiddagfile ...

Ik blijf intussen trouw elke dag op bezoek gaan in Hoge Beuken, wel met wisselende uren. Ik moet immers ook rekening houden met mama Yum en dochter Jessy. Het gaat weer iets beter met Carina, ik moest kruiswoordraadsels meebrengen – altijd een goed teken. We hebben gisteren vier op een rij gespeeld, ook weer wat afwisseling. Carina heeft ook een nieuwe kamergenote gekregen, misschien helpt dat ook om de sleur te minderen. Het is iemand van ongeveer dezelfde leeftijd die moeilijk kan zwijgen … Ruzie over de gemeenschappelijke tv kunnen ze niet maken want ze willen dezelfde programma’s zien : Blokken en Thuis. Daarna is het voor allebei bedtijd.

Voorzichtig positief dus, tot ik deze ochtend geen antwoord kreeg op een berichtje. Ik weet intussen uit ervaring dat er dan iets mis is. Wat bleek : ze hadden Carina deze ochtend niet wakker gemaakt omdat ze de hele nacht ziek was geweest. Alles had ze ondergekotst, bruine smurrie met brokjes voor de lezers die graag details weten … Het gaat hier al lang niet meer over spieren kweken, er moet psychische hulp komen om dat eetprobleem aan te pakken ! Al dagen lang zeg ik tegen Carina dat het moet vragen aan de verpleging en altijd krijg ik hetzelfde antwoord : ja, dat zal ik doen. Maar ze doet het niet !

Vandaag heeft ze dan eindelijk hulp aangevraagd. Tijdens het bezoek deze middag zat er niet veel leven in maar morgen zou er iemand met haar komen praten.

Carina zit even in een dipje. Ze huilt weer vaak en eetlust is ook minder. Ze heeft de laatste dagen gezwollen voeten en daardoor zijn de oefeningen die ze moet doen moeilijker of zelfs pijnlijk. Toch heb ik ze weer een nachtje mee naar huis mogen nemen. Gisteren om 9u30 haalde ik haar op in Hoge Beuken en reden we naar de Seefhoek. Met veel geduld sukkelde ze dan de trap op maar we hebben tijd genoeg en uiteindelijk geraakte ze er wel. Ze is nog duidelijk niet op het niveau van vóór de transplantatie. Zelfs van zitten wordt ze moe en toen ze begin januari een weekend naar huis mocht, ging alles toch een stuk beter.

’s Middags wasmachine laten draaien, filmpje gezien, spaghetti gemaakt … Ik zorg er altijd voor dat de koelkast en diepvriezer goed gevuld zijn zodat ze een ruime keuze heeft maar ze gaat altijd voor pasta. De mijne is de lekkerste zegt ze altijd en wie ben ik om haar tegen te spreken ?

Vandaag heb ik ze in de voormiddag terug naar Hoboken gebracht. Ik vind het heel plezant dat ze voor een dagje naar huis mag maar dan zie je pas hoeveel ze nog moet verbeteren om echt definitief naar huis te mogen. Recht komen uit een stoel is soms bijna onmogelijk en ze heeft voor alles hulp nodig.

In de namiddag ben ik in mijn eentje nog eens naar de toneelvoorstelling van Recht voor Allen gaan kijken. Nu ja, in mijn eentje : de zaal zat helemaal vol en natuurlijk was er ook weer een heleboel familie aanwezig. Nadien ben ik snel vertrokken, zo kon ik nog een klein uurtje op bezoek bij Carina. Een verrassing waar ze heel blij mee was !

Als trouwe gebruiker van het openbaar vervoer (vooral De Lijn) word ik via mailtjes regelmatig op de hoogte gebracht van wijzigingen in het aanbod en veelvuldig afgeschafte bussen.

Soms krijg je ook berichtjes als hieronder :

Hoera, de plooifiets- of step mag mee.

Op onze bussen en trams zijn plooifietsen en -steps welkom!

Je mag ze gratis meenemen, als je ze netjes opplooit, er niemand mee stoort, het niet te druk is.

Dan mag de chauffeur het weigeren.

Zo blijft het voor iedereen gezellig.

Klinkt sympathiek maarrrr … ze worden ongeveer nooit opgeplooid, je stoort er altijd iemand mee en het is altijd druk ! Ik kan me ook maar één enkele keer herinneren dat de chauffeur zo’n onding weigerde en dus is het voor niemand gezellig !

Toen onlangs de nieuwe plannen voor de Meir (winkelstraat in Antwerpen) werden voorgesteld kregen de Antwerpenaars de mogelijkheid hun zegje te doen. Daaruit bleek dat het voor heel mensen belangrijk was dat steps en fietsen niet meer toegelaten worden. Volgens mij waren er vroeger, toen de hele buurt nog niet autovrij was, minder ongevallen dan nu. Als voetganger ben je opgejaagd wild, als je niet omver gereden wordt struikel je wel over een niet gebruikte deelstep.