Carina heeft zichtbaar genoten van het lange weekend. Langs de andere kant is toch weer duidelijk geworden dat er nog een lange weg moet afgelegd worden. Ja, ze kan alleen de trap op (uiteraard ben ik er altijd bij voor een eventueel extra steuntje) maar het blijft heel traag gaan en halverwege is ze al doodmoe. Buiten blokje rond wandelen is nog steeds geen optie en als je ze laat doen komt ze de hele dag niet uit bed. In een ziekenhuis is alles strikt qua uurschema en thuis mag daar absoluut van afgeweken worden maar de hele dag slapen laat ik niet toe.

Wat ik zaterdag wel plezant vond : even was het weer terug de oude “vuilbak”. Droge worstjes, chips, chocolade – alles ging er vlotjes in én bleef er ook in.

Vandaag Goede Vrijdag, met hoofdletters. En als er een goede bestaat, dan bestaat er ook een slechte. Maar ook een betere en nog beter : een BESTE VRIJDAG, helemaal met hoofdletters. ZO eentje kregen wij vandaag voorgeschoteld !

Zoals de trouwe lezers weten moest Carina afgelopen dinsdag voor de zoveelste keer in de MRI scanner. Vandaag zouden we de uitslag krijgen. Helaas, om 17u nog altijd niets gehoord van het UZA, met een lang weekend voor de boeg betekent dat nog drie dagen extra in spanning afwachten. En toen bleek dat Carina’s (niet zo) slimme telefoon op “stil” stond en dat de dokter al een paar keer had gebeld. Na enkele keren proberen had hij een boodschap ingesproken en al snel kwamen de traantjes van geluk. De laatste scan heeft nergens in het lichaam nog kwaadaardige overblijfselen gevonden ! In augustus moet Carina terug op controle en intussen kunnen we ons nu 100 % focussen op de revalidatie. Ik kan me voorstellen dat het toch allemaal met meer goesting gebeurt als je weet dat je kankervrij bent bevonden. Er is nog steeds een lange weg te gaan maar na meer dan zeven maanden ziekenhuis is er eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Tijdens het paasweekend mag ze weer naar huis en vanaf dinsdag kan ze met een positieve ingesteldheid verder trainen om sterker te worden.

Gisteren hadden ze Carina onderworpen aan een psychologische test. Het probleem situeert zich in de frontale hersenkwab, waar het korte termijn geheugen zit. Ze scoorde op verschillende onderdelen zeer goed, op andere iets minder. Wat ook duidelijk werd : alles wat haar verteld wordt kan ze verwerken en begrijpen – onthouden is moeilijker. Ze zou nu op ongeveer 70% zitten van wat “normaal” is. Daar valt best mee te leven maarrrrr … mits genoeg geduld kan dit helemaal “genezen” tot het niveau van vóór het hersenlymfoom ! Dat wil dus zeggen dat we op lange termijn terug de gewone Carina met een hoekske af gaan krijgen. Als je ze binnenkort ergens ontmoet, wees mild ! Ze vertelt regelmatig twee of drie keer hetzelfde en ze stelt meerdere keren dezelfde vraag maar ze is nog altijd even lief.

Vandaag was een belangrijke dag. Ze moest weer naar het UZA voor foto’s en een MRI scan. Daar werd gezocht naar eventuele uitzaaiingen elders in het lichaam. Vrijdag komt een dokter de resultaten geven met wat begeleidende uitleg. Heel spannend !

Enkele dagen geleden moest Carina weer naar het UZA voor een aantal controles. Er doken nergens problemen op en dus kon ik ook dit weekend Carina mee naar huis nemen. Trap op en af gaat iets beter dan vorige week maar ze is nog altijd heel snel moe. Als je aan een dokter vraagt wat hun prognose is qua herstel, krijg je nooit antwoord. Ze durven niet meer, zeggen ze zelf want telkens ze een voorspelling doen blijkt dat ze er nadien altijd naast zitten. Carina is dan ook een “specialleke”.

Afgelopen weekend is Carina weer een nachtje thuis komen slapen. De trappen vormden nu een groter obstakel dan vorige keer, ze heeft echt geen spierkracht en is na enkele meters schuifelen moe. Toch maken we er altijd een gezellig kort weekend van. Vooral voor haar is het echt belangrijk om niet altijd tussen die vier dezelfde muren te zitten. Ik zou graag eens een klein uitstapje doen : naar de dierentuin, een terrasje op de Grote Markt, wat dan ook. Helaas is dat nog altijd onmogelijk.

De laatste dagen heeft ze nog een “nieuwe” bijwerking van de chemotherapie ontdekt : haar nagels vallen uit ! Tegelijkertijd heeft ze op haar kale schedel een donske bijeengespaard.

Morgen moet ze weer op controle naar het UZA : echo, cardio, bloedafname en langs dienst hematologie. Een week later volgt dan een scan en een controle op metastasen (uitzaaiingen). Het oorspronkelijke probleem kan immers perfect opgelost zijn maar intussen ook “verhuisd” zijn naar een ander orgaan in het lichaam. Laat ons daar in ieder geval van gespaard blijven ! ! !

Gisteren had Carina (aangevraagd) bezoek gekregen van een psychiater. Die heeft haar duidelijk gemaakt dat ze zal moeten aanvaarden dat er een leven is vóór het hersenprobleem en een leven daarna. Ze mag niet meer vergelijken met vroeger want vroeger komt nooit meer terug. Ze moet nu vooruit kijken en haar leven aanvaarden zoals het nu is. Wat we in de toekomst mogen verwachten, daar durft niemand zich over uitspreken maar dat ons leven drastisch zal veranderen is intussen wel duidelijk.

Zondag en maandag heb ik mijn “verplaatsings- en parkeerplan” uitgevoerd zoals voorzien. Zondag de auto dus achtergelaten op de parking van Hoge Beuken en met bus en tram terug naar huis gereden. Maandag heb ik dan op de pc eerst gekeken of er een beetje beweging in het openbaar zat. Bus 13 en 14 reden volgens De Lijn helemaal niet maar tram 10 zou me wel in de goede richting brengen. Helaas … en dus begon ik aan mijn wandeltocht naar Hoboken. Tot Antwerpen-Zuid ging het in marstempo, daarna liep de snelheid flink terug maar uiteindelijk stond ik na iets minder dan twee uur stappen toch aan het ziekenhuis voor een bezoekje aan Carina. Daarna reed ik met de auto terug naar huis waar ik bijna voor de deur kon parkeren.

Gisteren en vandaag verliepen zoals de meeste dagen. Met het openbaar vervoer naar Hoboken en onderweg meestal een tussenstop in de dierentuin. Een bezoek aan de Zoo is nu nog aantrekkelijker geworden want crèmerie Flamingo (op het hoekje aan de ingang) is weer geopend !

Net zoals vorige weekend (en dat zal de komende weken waarschijnlijk niet anders zijn) mocht Carina voor een nachtje naar huis. En zo stond ik gisterenochtend met de auto bij Hoge Beuken. De verplaatsing met het openbaar vervoer maken is momenteel nog onmogelijk, daar is Carina fysiek nog niet sterk genoeg voor.

Deze voormiddag bracht ik haar terug naar Hoboken maar daar ging een beetje denkwerk aan vooraf. Eerste probleem : een parkeerplaats vinden bij het opnieuw thuiskomen. Op een zondag is het hier altijd al bijna onmogelijk, nu met het einde van de Ramadan is het nog veel moeilijker. Tweede probleem : de staking van morgen met als gevolg een weinig betrouwbaar netwerk van De Lijn.

Oplossing : Carina weggebracht met de auto en de auto daar laten staan. Zo moet ik morgen maar in één richting sukkelen met tram en bus en breng ik een bezoekje aan Carina om daarna met de auto terug naar de Seefhoek te rijden. Dat mag dan weer niet te laat gebeuren want vanaf 10u sta je op de Antwerpse Ring vast in de namiddagfile ...

Ik blijf intussen trouw elke dag op bezoek gaan in Hoge Beuken, wel met wisselende uren. Ik moet immers ook rekening houden met mama Yum en dochter Jessy. Het gaat weer iets beter met Carina, ik moest kruiswoordraadsels meebrengen – altijd een goed teken. We hebben gisteren vier op een rij gespeeld, ook weer wat afwisseling. Carina heeft ook een nieuwe kamergenote gekregen, misschien helpt dat ook om de sleur te minderen. Het is iemand van ongeveer dezelfde leeftijd die moeilijk kan zwijgen … Ruzie over de gemeenschappelijke tv kunnen ze niet maken want ze willen dezelfde programma’s zien : Blokken en Thuis. Daarna is het voor allebei bedtijd.

Voorzichtig positief dus, tot ik deze ochtend geen antwoord kreeg op een berichtje. Ik weet intussen uit ervaring dat er dan iets mis is. Wat bleek : ze hadden Carina deze ochtend niet wakker gemaakt omdat ze de hele nacht ziek was geweest. Alles had ze ondergekotst, bruine smurrie met brokjes voor de lezers die graag details weten … Het gaat hier al lang niet meer over spieren kweken, er moet psychische hulp komen om dat eetprobleem aan te pakken ! Al dagen lang zeg ik tegen Carina dat het moet vragen aan de verpleging en altijd krijg ik hetzelfde antwoord : ja, dat zal ik doen. Maar ze doet het niet !

Vandaag heeft ze dan eindelijk hulp aangevraagd. Tijdens het bezoek deze middag zat er niet veel leven in maar morgen zou er iemand met haar komen praten.

Carina zit even in een dipje. Ze huilt weer vaak en eetlust is ook minder. Ze heeft de laatste dagen gezwollen voeten en daardoor zijn de oefeningen die ze moet doen moeilijker of zelfs pijnlijk. Toch heb ik ze weer een nachtje mee naar huis mogen nemen. Gisteren om 9u30 haalde ik haar op in Hoge Beuken en reden we naar de Seefhoek. Met veel geduld sukkelde ze dan de trap op maar we hebben tijd genoeg en uiteindelijk geraakte ze er wel. Ze is nog duidelijk niet op het niveau van vóór de transplantatie. Zelfs van zitten wordt ze moe en toen ze begin januari een weekend naar huis mocht, ging alles toch een stuk beter.

’s Middags wasmachine laten draaien, filmpje gezien, spaghetti gemaakt … Ik zorg er altijd voor dat de koelkast en diepvriezer goed gevuld zijn zodat ze een ruime keuze heeft maar ze gaat altijd voor pasta. De mijne is de lekkerste zegt ze altijd en wie ben ik om haar tegen te spreken ?

Vandaag heb ik ze in de voormiddag terug naar Hoboken gebracht. Ik vind het heel plezant dat ze voor een dagje naar huis mag maar dan zie je pas hoeveel ze nog moet verbeteren om echt definitief naar huis te mogen. Recht komen uit een stoel is soms bijna onmogelijk en ze heeft voor alles hulp nodig.

In de namiddag ben ik in mijn eentje nog eens naar de toneelvoorstelling van Recht voor Allen gaan kijken. Nu ja, in mijn eentje : de zaal zat helemaal vol en natuurlijk was er ook weer een heleboel familie aanwezig. Nadien ben ik snel vertrokken, zo kon ik nog een klein uurtje op bezoek bij Carina. Een verrassing waar ze heel blij mee was !

Als trouwe gebruiker van het openbaar vervoer (vooral De Lijn) word ik via mailtjes regelmatig op de hoogte gebracht van wijzigingen in het aanbod en veelvuldig afgeschafte bussen.

Soms krijg je ook berichtjes als hieronder :

Hoera, de plooifiets- of step mag mee.

Op onze bussen en trams zijn plooifietsen en -steps welkom!

Je mag ze gratis meenemen, als je ze netjes opplooit, er niemand mee stoort, het niet te druk is.

Dan mag de chauffeur het weigeren.

Zo blijft het voor iedereen gezellig.

Klinkt sympathiek maarrrr … ze worden ongeveer nooit opgeplooid, je stoort er altijd iemand mee en het is altijd druk ! Ik kan me ook maar één enkele keer herinneren dat de chauffeur zo’n onding weigerde en dus is het voor niemand gezellig !

Toen onlangs de nieuwe plannen voor de Meir (winkelstraat in Antwerpen) werden voorgesteld kregen de Antwerpenaars de mogelijkheid hun zegje te doen. Daaruit bleek dat het voor heel mensen belangrijk was dat steps en fietsen niet meer toegelaten worden. Volgens mij waren er vroeger, toen de hele buurt nog niet autovrij was, minder ongevallen dan nu. Als voetganger ben je opgejaagd wild, als je niet omver gereden wordt struikel je wel over een niet gebruikte deelstep.

Vandaag tijd voor een beetje cultuur ! Recht voor Allen, de toneelkring waar nonkel Luc al meer dan 300 jaar zijn vrije tijd insteekt als acteur, voorzitter, secretaris, regisseur en manusje van alles koos dit jaar voor het blijspel “Pak en Zak”. Eeuwen geleden heb ik nog voor geluid en licht gezorgd tijdens de voorstellingen maar nu was het – door de lange verblijfperiodes in Spanje – wel meer dan 10 jaar geleden dat ik nog eens was gaan kijken. Intussen zijn ze naar een andere zaal verhuisd en dat was een goede keuze. Voor de rest was het zoals vroeger : niet te veel nadenken en veel lachen met de volkse humor. Er is al genoeg miserie in de wereld ! Veel bekend volk gezien, zowel op het podium als in de (bijna uitverkochte) zaal. Geen rijtjes stoelen maar tafels met telkens zes stoelen, net genoeg voor ons gezelschap : dochter Jessy, kleinzoon Rayan, vrienden Krien en Karl EN ……… Carina ! We hadden toelating gevraagd in Hoge Beuken en het was geen enkel probleem om haar enkele uurtjes mee te nemen. Ze heeft er van genoten maar ze was ook doodmoe toen ik ze terug naar het revalidatiecentrum bracht. Ik schat dat ze nog zeker twee minuten wakker is gebleven.

Het heeft lang geduurd maar met Carina gaat het nu elke dag een beetje beter. Ze doet trouw haar turnoefeningen, sleffert in haar eentje met de rollator door de gang, doet hier en daar een praatje enz. Het verschil is groot met het vorige verblijf in de Hoge Beuken. Toen lag ze de hele dag in bed, nu eet ze mee met de andere bewoners aan de grote tafel en blijft ze soms nog een hele tijd zitten. Er wordt nauwlettend toegezien of ze genoeg eet en dat lijkt allemaal te lukken.

Zelf ben ik dinsdag met de trein over en weer gereden naar Gent om daar naar Cut, Paste & Paint te gaan. Een kapsalon gespecialiseerd in dreadlocks en de meest waanzinnige snits en kleurtjes. Ook nonkel Luc was er bij deze keer om raad te vragen omtrent zijn haardos.

Gisteren zijn we (dochter Jessy, schoonzoon Rachid en ikke) bij ’t Draakske frietjes en heel veel (meestal vegetarische) “vleesjes” te bestellen die we dan gingen opeten bij Yum (mama van Carina), zo had die ook weer even gezelschap.

Na enkele dagen wat minder eetlust en toch weer overgeven, was Carina vandaag opnieuw een stuk beter. Misschien omdat er deze avond ook frietjes op het menu stonden + een ruime keuze uit het Mora assortiment. Ze is nu trouwens “definitief” naar een grote tweepersoonskamer met twee badkamers verhuisd. De buurvrouw is een stuk stiller dan de vorige maar dat kan ook niet anders.

Ik neem vakantie in mijn straat zong Johan Verminnen ooit. Dat zou ik ook kunnen met de 7512 nationaliteiten die hier wonen. En met dit weer moet je zot zijn om op reis te gaan, volop zomer begin maart maken we niet vaak mee.

Omdat het in de dierentuin heel druk zou zijn, koos ik vandaag een stukje Antwerpen waar ik al een hele tijd niet geweest was. Nochtans één van de mooiste plekjes in de koekenstad : den botanikkenof – in het mooi Nederlands le jardin botanique ! Je zit hier vlak bij de grote winkelassen in een mooi en rustig stukje groen. Je vindt hier zo’n 2000 planten en het geheel is beschermd bouwkundig erfgoed.

Ik wandelde verder langs de Bourla schouwburg en slenterde door de geheel vernieuwde Schuttershofstraat, een zeer geslaagde metamorfose ! Eindigen deed ik op de zaterdagmarkt en daar was bijna geen doorkomen aan. Er staan uiteraard nog marktkramen maar ik heb de indruk dat dit stilaan het grootste terras van Antwerpen wordt. Overal zitten de mensen oesters te slurpen en cava of champagne te drinken. Een vrij tafeltje vinden in de zon is onmogelijk en vele mensen zitten dan ook op de trappen van Het Paleis (misschien beter bekend als de oude KNS). Ik ben ook even gaan aanbellen bij mijn nonkel Omer die daar in de buurt woont maar hij was niet thuis.

Deze namiddag/avond ben ik natuurlijk naar de Hoge Beuken geweest. Daar kwam al een hele dag zoveel goed nieuws vandaan dat ik het zelf moest gaan checken. Carina was gisteren al beginnen eten en ook deze ochtend had ze haar goede voornemens niet opgegeven. Deze middag had ze een deel van haar menu met veel smaak opgegeten en het werd nog beter ! Ter gelegenheid van een verjaardag kreeg ze zelfs een stuk taart EN een glaasje witte wijn, weliswaar aangelengd met water. Ik word er zelf helemaal vrolijk van !

Daar waar we voor vreesden is gebeurd : woensdag kreeg Carina een kamergenote. Dat kan meevallen maar niet in dit geval : een vrouw die niet anders deed dan roepen en jammeren. Gelukkig heeft het niet lang geduurd, de mensen van de verpleging zagen in dat zoiets niet houdbaar was. Van slapen zou niet veel in huis komen en dus werd Carina ’s avonds verhuisd naar een eenpersoonskamer zodat ze toch een rustige nacht kon hebben.

Gisteren werd Carina naar het UZA gebracht voor een heleboel controles, dat is volgende week dinsdag trouwens ook het geval. Alles verliep heel vlot en rond de middag was ze al terug in Hoboken. Daar had het personeel inmiddels haar kast leeggehaald en alles overgebracht naar de kamer waar ze de vorige nacht heeft geslapen. Voorlopig mag ze daar al tot maandag blijven, geen definitieve oplossing maar toch al positief nieuws voor enkele dagen.

Met het mooie weer kan ze trouwens genieten van de beveiligde tuin, de hele dag kan je daar in de zon zitten of wandelen. Elke dag krijgt ze flink wat conditietraining te verwerken maar eten lukte tot gisteren nog altijd niet. Erger : ze bleef overgeven en daarmee kotste ze haar maag/neussonde er mee uit. Die moest dan telkens vervangen worden, niet plezant !

En dan het goede nieuws, je kon het al een beetje afleiden door de verleden tijd die hierboven gebruikt werd. Na mijn (bijna dagelijks) bezoek aan de dierentuin ging ik vandaag naar Hoge Beuken. Carina zat in de tuin met schoolvriendin Monique en festivalvrienden Rudi en Anneliese. Altijd plezant, een beetje roddelen in de zon. Maar nog veel belangrijker : Carina had geen sonde meer en hing dus ook niet meer “aan de paal”. Dat maakt de korte verplaatsingen toch een stuk gemakkelijker.

Omdat er geen verbetering kwam in haar eetgewoonten proberen ze nu iets anders. Geen sonde dus maar dat moet ze wel verdienen door vast voedsel binnen te houden. Om een of andere duistere reden blijkt dat nu ineens wel te lukken. Vanmorgen had ze twee koffiekoeken gegeten, vanmiddag puree met kipfilet en brocoli en deze avond twee sneetjes brood met kip curry. Dat is op één dag meer dan in de zes voorbije weken. Alles wat ze krijgt wordt vóór en na de maaltijd afgewogen zodat ze kunnen controleren hoeveel ze binnen krijgt. En nu maar hopen dat we in de toekomst nog meer goed nieuws kunnen brengen maar dit is al een enorme stap voorwaarts !

Weinig vooruitgang te melden maar wel een verhuis ! Deze voormiddag is Carina overgebracht naar Hoge Beuken in Hoboken. Daar moet ze opnieuw leren eten, sterker worden, beter stappen en haar angsten om te vallen overwinnen. Het vorige verblijf einde december – begin januari was hier niet echt een succes maar we proberen het nog een keer. Zoveel keuze is er niet als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer.

We gaan er van uit dat Carina twee maanden geleden niet wist wat ze mocht verwachten van het revalidatiecentrum en nu beter voorbereid is. Toen ze in december verhuisde van het UZA naar Hoboken moest ze meteen in isolatie want ze was toen besmet met RSV. Veertien dagen lag ze daar quasi alleen zonder enige aanspraak, opgenomen worden in de groep was dan ook onmogelijk. Bovendien bleek een groot deel van de bewoners op zijn minst een beetje het noorden kwijt. Daardoor dacht Carina dat ze haar op die afdeling hadden geplaatst omdat ze dezelfde richting uit zou gaan. Kwamen daar nog nachtelijke bezoekjes bij van een halve gare met enkel een luier aan en iemand die haar eten kwam afpakken …

Allemaal te veel voor iemand die herstellende is en niet wat we verwacht hadden. Naar het einde van haar toenmalige verblijf toe begon het allemaal wat beter te gaan en kon ze in de gemeenschappelijke eetzaal al eens een praatje maken. Toch heeft ze daar vele uren huilend doorgebracht en ze was daar echt niet graag. Ondanks alle tegenslagen is ze daar op fysiek vlak wel veel sterker geworden. Ze mocht toen zelfs een weekend naar ons “veeltrappig” huis. Dat zie ik nu nog niet onmiddellijk gebeuren maar wie weet binnenkort …

Voorlopig ligt ze in haar eentje op een tweepersoonskamer, afwachten of dat zo blijft – waarschijnlijk niet.

Vandaag mijn 66^e verjaardag, in principe niks speciaal. Vieren doen we pas opnieuw als ik 75 word, of 666. Gisteren was eigenlijk een betere datum om te vieren/herdenken want vijf jaar geleden begon mijn – toen nog stiekeme - relatie met Carina. Op mijn blog was er niks terug te vinden, ik ben toen even van de radar verdwenen. Ik vloog voor enkele dagen vanuit Spanje over en weer naar Antwerpen, met de eerste corona golf was dat een heel avontuur. Ik had in België geen onderdak en huurde een tijdje een duplex appartement want het moest een beetje in stijl gebeuren.

Intussen zijn we dus vijf jaar verder, wonen we al een hele tijd officieel samen en moeten we nu allebei door een moeilijke periode. Op restaurant gaan of samen een weekendje weg zit er niet in dit jaar maar dat halen we volgend jaar wel in !

In ieder geval : iedereen bedankt voor de vele verjaardagswensen !

Carina blijft moeite hebben met eten. Alles komt er uit voor het goed en wel is doorgeslikt. Ik denk dat het tussen de oortjes zit en dat denken ze in het ziekenhuis ook volgens mij. De baxter is nu afgekoppeld en er volgt weer sondevoeding langs de neus. Ze willen er de komende dagen voor zorgen dat de associatie eten en ziekenhuis verdwijnt. Daarvoor zou ze moeten eten in een soort aparte refter zodat ze meer een restaurantgevoel zou krijgen. Er wordt ook over nagedacht om haar op regelmatige basis naar huis te sturen in de hoop dat het daar misschien ook beter zou lukken. Ik ben benieuwd.

Het snot liep met liters uit mijn neus en hevige hoestbuien hielden me ’s nachts wakker. Om het risico op besmetting te minimaliseren heb ik dan toch maar besloten het bezoekuur voor de eerste keer in meer dan vijf maanden aan mij voorbij te laten gaan. Natuurlijk niet zonder er eerst voor te zorgen dat iemand anders Carina kon opvroljken.

Gisteren was het iets beter én de zon scheen uitbundig. Een uitstekende kans om wat vitamine D te absorberen en dat kan je hier in de buurt nergens beter dan in de dierentuin. Er waren duidelijk meer mensen met hetzelfde idee. Het was gewoon gezellig druk en zo heb ik het graag. Het was maanden geleden dat ik de slingerapen nog eens in hun buitenverblijf had gezien en de beestjes zwierden overal acrobatisch door de lucht. De plekken waar tot voor kort de nijlpaarden en zeeleeuwen zaten, zijn nog altijd niet door andere dieren ingenomen. Het is nu toch al een hele tijd dat we op de beloofde dwergnijlpaarden wachten en ook de zeehondjes zijn nog niet gearriveerd.

De alpaca’s moeten hun ruimte sinds kort delen met een aantal vrouwelijke mara’s (soort oversized cavia x haas) en dus ging ik eens kijken naar deze nieuwe bewoners. Zag ik dat goed ? Is dat daar het snuitje van een baby mara ? Jaja, een van de knaagdieren was er in geslaagd om zwanger te raken vóór het op transport van Planckendael naar Zoo Antwerpen werd gezet. Die beestjes zijn maar enkele uren per jaar vruchtbaar, goed uitgerekend dus !

De brandwonden op Carina’s gezicht beginnen stilaan te verdwijnen, maar in haar nek en op de rest van haar lichaam zijn ze nog duidelijk zichtbaar. De laatste dagen zie je haar weer stapje voor stapje beter worden. Er wordt minder overgegeven en bij de vele controles per dag zijn haar parameters (bloeddruk, saturatie, temperatuur, suiker) in orde. Veel bewegen zit er nog altijd niet in en ze heeft absoluut geen zin om te eten. Gisteren was het macaroni met kaas en hesp en ik heb er eens van geproefd. Geblinddoekt zou ik niet weten wat het is, alles is zo smaakloos. Gisteren zat er nog eens een afrekening van het UZA in de brievenbus. Ik ga vragen of Carina wat langer mag blijven, het wordt elke maand goedkoper ! De bedragen die door het ziekenfonds worden betaald, zijn astronomisch hoog.

Deze voormiddag ben ik naar de camping in Sint-Job gereden om de boel een beetje te controleren. Alles zag er goed uit maar heeft stilaan wel een poetsbeurt nodig. Of we er deze zomer veel gebruik van zullen maken is nog afwachten. Een verkoop wordt overwogen … Het was mooi weer en ik wou een stoeltje buiten zetten om van de eerste zon te genieten. Toen besefte ik dat ik mijn telefoon thuis vergeten was en als Carina mij niet kan bereiken dan is het meteen paniek. Van de zon profiteren zal dan voor een andere keer zijn, waarschijnlijk tussen 14u40 en 15u04 op woensdag 34 mei.