Altijd durende gedachten.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Doordrongen van onbegrip en verlangen.

Smachtend naar wat komend gaat.

En hopend op een jachtig einde.

Ik ben die donkere weg dagen en jaren alleen gegaan.

Maar ziet nu lichtpunt naderen.

En dan zal weldra stoppen alle pijn.

Alle ondankbaarheid, zorgen en nutteloze

Dromen.

Zijn bedrog! En verdwijnen als ik wakker wordt.

En in mijn binnenste! Stel ik mij geen vragen.

Enkel gejaagd zal ik afwachten.

Maar de tijd duurt veel te lang, ook al nadert hij met haastige passen.

En ik weet uit mijn eigen dat het soms heel snel zal gaan.

En hoop op een vlugge afloop.

Dan zal mijn verdriet, pijn en onbegrip zal verdwenen zijn.

Want ben het strijden moe, zo moe en wil de rest van mijn leven rust.

Geen hoop of dromen nog voor mij.

Ook het verlangen naar morgen heb ik opgegeven.

Eindelijk zal ik kunnen rusten.

Voor mij was de weg was te lang en te zwaar om alleen te dragen.

Niemand had die in mijn plaats kunnen bewandelen.

En roep heel hard tot ziens ondankbare

Ik hoop dat zij nu die weg mogen bewandelen.

Zoals ik dit dagen en jaren heb gedaan.