HET EEKHOORNTJE

dit mooie beestje is toch zo schuchter

snel klimt het langs de stam omhoog

het is zo bang van al die mensen

kijk eens hoe snel het zich bewoog

van daar heel hoog daar op die tak

kijkt het angstig naar ons op de grond

met een dennenappel tussen haar pootjes

vult ze met zaadjes haar hele mond

het knabbelt alle lekkere vruchtjes op

en gooit al het afval op de aarde

jullie mogen geen vuil in het bos achterlaten

want zo verliest het bos zijn waarde

MIEREN

in dit gedichtje schrijf ik over mieren

je weet wel die beestjes die zo klieren

insecten zijn het zo van die kleine rakkers

ze zitten in velden in gras en op akkers

hun moeder kijkt nooit naar hen om

deze ligt maar te baren geheel zonder zon

hun vader ja wie zou dit moeten wezen

ze leren ook nooit het schrijven of lezen

de natuur gaf hen zes poten en een lijf

soms zie je ook een die heeft er maar vijf

dan heeft ze gevochten tegen een andere mier

of ze had misschien ruzie met een ander dier

ze werken in burchten gangen en holen

de verwarming draait zonder gas noch kolen

ze verzorgen de eitjes hun broer of zussen

in de natuur doen ze veel nuttig klussen

DE MUS

een mus wilde van plaats veranderen

daarom vloog ze naar het platte land

in de stad waar ze tot nu toe leefde

was het vuil stoffig en teveel stank

ze lande ergens op de boerenbuiten

zag daar voor het eerst een bonte koe

vroeg zich af waarom deze horens had

en waarom roept ze telkens “Boe”

vlak naast haar lag heel vettig en groen

een vers geloosde koeienvla of stront

ze dacht meteen terug aan de grote stad

daar lag ook veel hondenpoep op de grond

de mus besloot dan toch hier te blijven

want koeienvlaaien zijn maar dun gezaaid

in de stad hoor je steeds de mensen kijven

om de hondenkeutel die de stoep ontfraaidt

Volmolen

geknars gepiep zachte slagen

hoor hoe het wiel zich draait

hoe water het rad doet wentelen

op het erf de haan reeds kraait

vanuit de kaar en schuddebak

het koren hier zijn weg vind

geplet gewalst gemalen tussen

molenstenen langzaam wit getint

eeuwen lang werd er gemalen

graan tot meel olie uit lijnzaad

generaties lang in stand gehouden

kijk wat men ons toch achterlaat

het schoepenrad verweerd verzand

triest ogend om zijn leeg bestaan

alweer een oude stiel verloren

met verleden zijn we toch begaan

verweerd door koude wind en regen

tochtig doorheen reet en kieren huilt

de eerdere schoonheid lang verloren

men het verleden steeds meer kuilt

© Wilhelm  Janssen