Misverstand

Ontkleed ben ik een mager kaasgewrocht

waarin de zilte knoken ruikbaar knakken;

Pollen winters gras drinken het vocht

uit holtes die te kort waren gebakken.

Een opgebroken ton van beenderduigen,

Van zeen en zenuwen geknoopt, behangen

met gelijmd antiek en dunne, bleke slangen

waaruit het hart zijn lauwe dronk moet zuigen.

Waar is de ziel? Zwaait zij nog touw op touw

tussen bewierde dingen in mijn buik-

die juttersbuidel vol van ongebruik?

Mijn ziel was een gewichteloze vrouw.

doch vele tijden gingen aan die tijd voorbij

toen zij kon bovenkolken uit mijn longen

wanneer de schemergeuren binnendrongen

totdat ik zong alsof zij zong in mij.

Vaak, opgestoten tot mijn schedeldak,

nam zij mijn oogappels in beide handen-

om te zien , of brak tussen mijn tanden

naar buiten met haar zachte achtervlak.

Vergeefs heb ik mijn ziel zo liefdevol gehaat,

haar hoofd met as van mijn verbrande zinnen

bestrooid : Zij snikt wellicht daarbinnen

met in haar handen mijn gelaat.

Leo Vroman:  In Amerika 1946-1948