Voor de mensen die zeggen: Te lang verhaal, geen zin!

Zodra je begint te lezen valt het best wel mee

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Broeder Younes!

Wie ben ik? Waar leef ik voor? Wat is het doel in mijn leven? Is er nou echt helemaal niets, of is er toch iets? En wat is dat dan? En als er een God is, waarom is er dan onrecht? Waarom is er armoede? Flashbacks, momenten van overpeinzingen nemen me mee naar de tijd voor mijn shahaada.

Soms zo vol van het leven, maar soms ook een enorme leegte. Tja het was me wat, die periode van blowen, drinken en feesten. Ik was jong, nadenkend, kritisch en wilde wat. Klinkt haast al cliché, maar toch was het zo.

Ik groeide op in een klein dorpje tussen Breda en Tilburg. Er woonde een aantal moslims, voornamelijk mensen van Turkse afkomst. Er was een kleine moskee. Tegen de tijd dat ik 17 was ging ik studeren in Tilburg aan de lerarenopleiding geschiedenis. Al in dat eerste jaar ging ik stage lopen op een multiculturele school in Tilburg Noord. Ik kwam er in aanraking met allerlei culturen, ik vond het razend interessant. Ik denk terug aan een Marokkaanse jongen die een mini koran aan zijn sleutelhanger had. Ik had er nog naar gevraagd en of hij zelf Koran kon lezen. De spanningen tussen moslims en niet-moslims waren al lichtelijk zichtbaar. 9-11 was ongeveer een jaar geleden, en de Islam was vaak in het nieuws. Ik vond het maar een vreemde religie, de Islam. Maar op een of andere manier hield het me bezig.

Daar lag ik dan, uitgeteld op me bed. Ik had geblowd en gedronken. Ik was nog wel helder. Ik dacht na. Is dit het dan? Straks me diploma halen, werken, af en toe nog stoned zijn. Ik dacht aan mijn vrienden. Sommige die al wat ouder waren hadden nog steeds hetzelfde patroon in hun leven, sommige van mijn familieleden trouwens ook. Ik wilde meer, maar was er wel meer? Ik twijfelde. Ben ik hier alleen om dood te gaan? Of is er meer? Ik twijfelde.

Ik kreeg nieuwe vrienden, waaronder sommige van Marokkaanse afkomst. Het was in de periode dat Theo van Gogh vermoord werd dat ik mijn vragen afvuurde op sommige Marokkaanse vrienden. Hoe kan dat dan? Schrijft de Islam dit voor? Is het zo gewelddadig? Een van mijn vrienden gaf een antwoord wat mij aan het denken zette:

Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Wat Mohammed B heeft gedaan kan niet elke moslim toegeschreven worden, wij als marokkanen worden voortdurend om onze mening gevraagd, alsof we een soort verklaring af moeten leggen. En Allah weet het beste!

Als er dan iets is, is het dan misschien Allah? Nee dat kan niet, de Islam werkt niet. Kijk maar naar de wereld, waar moslims zijn, zijn er problemen. En als er dan iets is, is het dan gewoon God, zonder een boek, zonder een profeet? En wat als er nou helemaal niets is, wat doe ik hier dan?

Het was een periode dat ik veel discussies voerde. En vaak kwam ik er niet zo goed van af. Op een dag kreeg ik een boekje: mensenrechten in de Islam. 3 dagen later gaf ik het boek terug met daarbij de aantekeningen waarin ik aan probeerde te tonen, dat het boekje onzin was. Ik hield er niet zo van om discusses te verliezen. Ik verslond nog een aantal boeken, en probeerde er fouten in te ontdekken. Maar in plaats daarvan raakte ik er van overtuigd dat er iets was. Maar of dat het Allah en de Islam was, daar was ik niet zeker van.

Ik zat in de trein, de bomen schoten snel voorbij. De lucht was helderblauw, de zon scheen. Ik staarde uit het raam. Ik dacht helemaal nergens aan. Ik was me aan het verwonderen. Het leek ineens allemaal zo perfect, de bomen, de lucht, de zon, de warmte die ik voelde op me gezicht. Er moest iets meer zijn. Er is een Schepper, iemand die dit alles heeft ontworpen. Ik zag de harmonie.

De boeken die ik vervolgens las, las ik met een open mond, een open blik, op zoek naar meer. Ik las de Tuinen der Oprechten, en kreeg inspiraties van de Hadith's. Ik verwonderde mij meer en meer over de schoonheid van de Islam. Als een kind dat aan een puzzel was begonnen, was ik flink op weg. De puzzelstukjes vielen feilloos in elkaar. Ik ging vaker op bezoek bij een Marokkaanse vriend van mij. Zag de Arabische Koran, hoorde de Koran, las de Nederlandse vertaling van de Koran.

Het was mijn eerste bezoek aan een moskee. Ik zou gewoon gaan kijken, samen met een vriend van mij en zijn vader. We zouden wat thee gaan drinken en wat koekjes eten. Ik was niet nerveus. Ik stapte binnen, ging langs de kant zitten. De mensen begroette mij vriendelijk. Het gebed begon, de Koran raakte mijn hart. Toen Amien door de moskee galmde kreeg ik kippenvel. Er is iets, en dat is de Islam. Nadat het gebed klaar was gingen we naar een kamertje in de moskee, samen met een andere jongen. We dronken thee, kletsen wat. Op den duur kreeg ik de vraag: dus wil je moslim worden? De vraag kwam eigenlijk best onverwachts, maar ik floepte er ja uit. Ik volgde mij hart. Ik sprak de getuigenis uit. Deed de Wudu en bad het volgende gebed mee. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld....

Ik hef mijn handen op voor mijn Heer, Allah, en bedank Hem, dat hij mij heeft geleid naar het Licht van de Islam. Ik ben hem eeuwig dankbaar. Ik vraag aan Allah opdat hij mij een dankbare dienaar laat zijn, en dat hij mij vergeeft van mijn zondes. Ik vraag om Sabr in voor en tegenspoed. Ik vraag of hij mijn ouders en mijn dierbaren leidt naar het Rechte Pad. Ik vraag of hij de moslim Ummah één laat zijn. Ik vraag hem om een plek in het Paradijs voor en mijn dierbaren.