Malik Al Mauwt en Ikxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik ben al een paar uur weg van huis, ik vraag me af: hoe zou de situatie nu zijn thuis? Ik voel me zo schuldig, waarom was ik niet wat meer geduldig? Het voelt alsof mijn hart in brand staat, terwijl ik hier buiten in me eentje, in de kou sta. Waar zijn al die mensen opeens die altijd zeiden dat ze achter me stonden? Ik kijk achter me en zie alleen een in zwart gekleed persoon, hij loopt wat ongewoon maar best haastig, ik haast me hij lijkt op mij te azen. Even vergeet ik de pijn, terwijl ik me snel richting het drukke plein.

Het voelt zo verrot dat gevoel van alleen zijn. Hij komt steeds dichter bij mij, ik krijg het voel dat hij wat wil van mij, ik zou niet weten wat, want ik ben toch platzak. Omdat ik me dat realiseer, stop ik en wacht ik tot hij voor me staat, ik heb niks te verliezen schreeuw ik naar hem, wat moet je van me? ‘Weet je dat zeker?’, vraagt hij. En je ziel dan? Dacht je dat die van jou was? Hij behoort toe aan Allah, Heer der Werelden, wanneer hij die woorden laat vallen, laat ik een stilte vallen, ik hoor mijn hart kloppen, alles valt op zijn plek, zou dit waarlijk Malik Al Mauwt kunnen zijn? De engel waar me hele leven lang over werd verteld dat als hij langskwam, je tijd hier op aarde voorbij was, is het hier nu over en uit voor mij?

Nee dit kan niet, ik ben nog zo jong, ik wil nog zoveel doen. Alsjeblieft geef me nog wat tijd schreeuw ik, onmogelijk antwoord hij, niemand krijgt uitstel zegt hij met een verheffende stem. Moet dit mij echt vandaag gebeuren, de dag waarop ik boos het huis uitrende vanwege de zoveelste nutteloze discussie met mijn vader, de dag waarop ik het huis boos verliet, terwijl mijn moeder met tranende ogen mijn stappen richting de deur volgde.

Ik weet nog dat ik spijt had, al het moment dat ik besefte dat ik me als een ondankbare zoon gedroeg en het werd erger toen ik naar de deur liep, hem opende en achter me dicht sloeg, ik weet nog dat ik een tijdje bij de deur stond en iets in mij zei: “klop aan”, maar door mijn trots klopte ik niet aan en ben ik de duisternis in gegaan. Is dit waarlijk hoe mijn leven zal eindigen? Mijn ouders thuis gelaten zonder liefdevolle woorden bij ze te hebben achtergelaten, ik had het me heel anders voorgesteld, het lijkt alsof ik ben beland in De Hel.

Het leven zit dus toch echt vol verrassingen, ik kan tussen alle angst die door me heen raast de vogeltjes horen zingen, het is tijd voor salaat Al Fadjr dringt tot mij door, en ik weet dat de tijd dringt, ik vraag hem of ik naar de moskee mag om de salaat te verrichten, zodat dat het laatste is wat ik heb gedaan, zodat ik knielend op de dag des Oordels mag wederopstaan. Genoeg zegt hij, hij grijpt naar mijn keel, ik doe mijn wijsvinger in de lucht en probeer de woorden La Illaha Illa Allah, Mohammadan Rasuloe Allah uit te spreken, echter het lukt me niet. Wat een einde denk ik in mij zelf, wat een pijn en verdriet.

Net dat mijn ziel mijn lichaam heeft verlaten, word ik wakker. Bismillah. Leef ik nog?, was het allemaal maar een droom?, begin ik in mezelf te praten. Ik werp een blik naar de klok: 04:10, ik realiseer me dat ik nog genoeg tijd heb om op tijd te komen voor Het Fadjr gebed. Ik maak mijn ouders wakker voor het gebed, kus ze beiden op hun voorhoofd en zeg ze dat ik van ze houd en dat ik richting de moskee ga voor het ochtend gebed. Taqaballa Allah zeggen ze beiden tevreden, ik geef ze de vredesgroet met een glimlach van oor tot oor en ga ervandoor.

De hele weg lang houd ik mijn tong vochtig met het gedenken van Allah, ik open de deur zeg de vredesgroet, zie wat broeders zitten in een groep, zij groeten mij allen terug, de adhaan wordt gedaan door de Muazzin, ietsje later komt de imam binnen gelopen. Hij staat vooraan met 2 volle rijen achter zich, een matige opkomst, blijkbaar hadden niet veel mannen vandaag zin om in de moskee te bidden voor de zon opkomt. Ik kan de telleurstelling van de imams gezicht aflezen, maar tegelijkertijd zie ik ook dat hij tevreden is dat wij aanwezig zijn.

Na de salaat voel ik me helemaal fit, totaal geen zorgen ik voel me zo dicht bij Allah. Ik besluit nog twee rak’at te doen en maak ze de twee langste die ik ooit heb gedaan, terwijl ik opsta na de eerste soedjoed valt er een traan, velen volgen er die verdwijnen in mijn baard. Ik ga met mijn laatste soedjoed van start, mijn voorhoofd raakt het zachte tapijt en op dat moment eindigde mijn tijd. Malik Al Mauwt was langsgekomen en had mijn ziel op mijn meest geliefde plek genomen.

M.O.

Geschreven door broeder BroMo