De toekomst uit het verleden.

Om dit nader te bekijken heb je eigenlijk véle honderden bladen nodig, want het is onontbeerlijk om vele honderden duizenden jaren in de tijd terug te gaan. Immers, dat stuk muur daar ergens in Schotland dat zo’n twee miljoen jaren geleden gedeeltelijk smolt en terug stolde, de schoeiselafdruk in de Gobi-woestijn, de enorme glazen plaat die men tientallen meter diep onder Bagdad vond, mag je niet zomaar over het hoofd zien.

Er is niets nieuws onder de zon.

Over afzienbare tijd zal ook de huidige nu 42.000 jaar oude cro-magnon verdwijnen. De mens graaft immers zijn eigen graf. Wat wij ‘het verleden’ noemen was ooit toekomst, en wat wij nu toekomst noemen, zal noch meer noch minder dan die periode worden die wij nu ‘een ver verleden’ heten. Als we die drie voornoemde feiten onbevooroordeeld bekijken, moeten we toegeven dat indertijd de mens geheel verdwenen is, zeg maar : uitgeroeid, en dat staat de huidige mens eveneens te wachten. Het verre verleden wordt ook onze toekomst.

Maar de mens zal het gewild hebben, want niets is erger dan hardnekkig volgehouden onwetendheid. En daar is de mens goed in.

Zoals Albert Einstein zei : “Twee dingen zijn quasi oneindig : het heelal en de domheid der mensheid”.

                                                                                                                       Ramuntxo