Hogerhand

                         Ik kijk door een raam.
                         Ik zie een vijver,
                         met, erover vliegend,
                         de klassieke vogeltjes, en
                         erop,
                         de al even klassieke eendjes.

Véél zijn het er niet.

Het is immers nacht.
En 's nachts is in principe alles rustig.
Alles slaapt.

                         Zo wil de gangbare poëzie het toch.
                         Maar poëzie is geen werkelijkheid.
                         En werkelijkheid
                         is nu eenmaal geen poëzie.

Nu komen de heroïnedealers buiten, en de inbrekers,
de pooiers, de groepsverkrachters, en beoefenen hun
aktiviteiten onder het naar de andere kant uitkijkend
waakzaam oog van Hogerhand.

"Dat moet kunnen !", zegt Hogerhand,
"Ik heb daar helemaal geen last van !
En elkeen die daar anders over denkt heeft een
vermeend gevoel van onveiligheid !
Trouwens, het staat niet in de pers,
dus, het gebeurt niet."

                         Tja, dan zal het wel zo zijn zeker.
                         Als Hogerhand het zegt.

De zwaar vervuilende industrie begint nu volop
zwaveldioxide, stikstofdioxide, koolstofdioxiden,
ammoniak, methaan, cadmium, lood, dioxines,
chloorwaterstof, zware metalen en nog enkele
tientallen andere onschadelijke stoffen te lozen,
in de lucht, in het water,
en wie weet waar nog allemaal.

Maar niét in die vijver die ik van hieruit kan zien.
Neen, nog niet.
Want over die vijver wordt in de pers nooit gesproken.
Dus, hij bestaat niet.

Gelukkig maar.                                             Ramuntxo