|
Misschien was ik een ongeremd
verlangen, een plagerig spel
van ongekende rust
een burcht vol wellust, vol
sprankel en geheel verhangen
aan jouw ware liefde die
alle zinnen blust
Werd ik geleidelijk aan de vrucht
van mijn vergeten idealen,
de puzzel die nooit helemaal
werd afgemaakt, vol
beeldspraak maar geheel bevangen
door wat rancune misschien van me
heeft gemaakt
Veel verder kijk ik dan de engheid
van doemdenkers, roddelmensen
hun verlorenheid is zeker niet
aan mij besteed, vol
passie zuig ik me met intens verlangen
met het zalig gevoel vol dat pure
liefde heet
©
|
