Vertederd kijk ik
naar buiten en sla ze gade.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mijn twee oogappels, mijn
kleinkinderen, mijn ongelooflijk kostbare schatten.
Het eerste
lentezonnetje kleurt blosjes op hun wangen en hun joelende stemmetjes verwarmen
mijn hart en mijn hele leven.
Ik mag er niet aan
denken dat hen iets zou kunnen overkomen; dat ik ze kwijt zou raken, net nu ik ze
echt begin te kennen.
Onze kleindochter van
7, die eind deze maand haar communie doet, en haar broertje van twee.
Ze zijn - als je ze
zo bezig ziet tenminste - geboren om kattenkwaad uit te halen, al denk ik niet
dat hun ouders het daar mee eens zullen zijn.
Ik merk hoe vertederd
ik telkens weer ben als ik ze in mijn nabijheid heb. Hoe ik hunker naar hun
knuffels en hoe ik altijd opnieuw over mijn hart strijk als ze dan toch eens iets
hebben gedaan dat nu niet persé hoefde.
Ze zijn geboren om
mensen te worden die hun sporen zullen nalaten in het zand; die een steen
zullen verleggen op aarde; die hopelijk heel oud mogen worden, maar bovenal ook
heel gelukkig. Die mij zullen overleven
Ik màg er gewoon niet
aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen. Dat ze getekend zouden worden door
het leven of meer nog
dat ze van de ene op de andere dag zouden verdwijnen
uit mijn leven.
Nog nooit was de stilte
zo allesomvattend.
Nog nooit was de
stilte zo beklijvend, zo intens voelbaar
Ik ben zomaar een
vrouw, zomaar een moeder, zomaar een oma
Ik ben rijk,
ontzettend rijk èn dankbaar, zo immens dankbaar.
Want ik heb kinderen
en kleinkinderen en voor hen ga ik door het vuur.
Als het er op aan zou
komen, dan was ik een leeuwin die zou vechten voor haar welpen.
Maar wat kan je doen
als oma, als moeder wanneer je je kinderen overleeft?
Hoe kan je vechten
als een leeuwin, als je klauwen zijn afgebroken en je hart is uitgerukt?
Hoe overleef je het
als je zoon of je dochter sterft, net op het moment dat je hen weer in je armen
zou willen sluiten, na een deugddoende vakantie, waarop je hen zo hebt gemist?
Ik weet het niet. Ik
kan het me ook niet voorstellen.
Hoe moet het voelen
dat je als papa, als mama, als broer of zus, als opa of oma, als mens die zijn
kind zo liefheeft
hoe moet het voelen als je dat kind verliest in een
busongeluk op weg naar huis?
Die mokerslag; dat
ongeloof; dat allesomvattende verdriet van ik zie hem of haar nooit meer terug
Als de pijn die ik voelde; die wij - Vlamingen en Walen tezamen: Belgen
voelden, zo allesoverheersend en misselijkmakend is, hoe moet het gevoel dan
zijn als je een ouder bent of familielid.
Soms vraag ik me af
hoe het verder moet met deze wereld.
Hoe het komt dat de
mensen mekaar vaak niet meer kennen. Je collegas, je dorpsgenoten, je buren,
vaak lijken het haast vreemden.
Een goeie dag zeggen kost voor sommigen vaak
al zon moeite, om dan nog maar te zwijgen over mekaar eens uit de nood helpen.
In files rijdt men
naar het werk toe om er de dagtaak naar zijn/haar beste vermogen uit te voeren,
wat dan dikwijls nog niet voldoende is. En s avonds sjort men vaak moe weer terug
naar huis, in eenzelfde sliert van autos of met het openbaar vervoer, dat zijn
reizigers vaak allesbehalve klantvriendelijk bejegent.
En juist voor het
gebruikelijke partijtje sporten, is er vaak nog net de tijd om de kinderen via
het bad in bed te stoppen. Of er dan soms nog een verhaaltje voorlezen af kan
of een ander amusant tijdverdrijf met de rakkertjes, is veelal nog maar de
vraag.
Dan wacht er nog het
noodzakelijke presteren in het huishouden of misschien toch nog wat ontspanning
en voor je t weet lokt het eigen bed je weeral, voor de broodnodige nachtrust,
die je, hopelijk, toestaat om morgens gezond
weer op te staan.
Blijft er dan nog
voldoende tijd over om te relaxen, te genieten van al die mooie dingen in het
leven, maar vooral ook om te genieten van diegenen die je immens graag ziet?
Van je kinderen, je
oogappels, je opstandige rebellen of je gehoorzame volgelingen; je stille, rumoerige,
creatieve, slordige, mooie, lieve, stoute, ongelooflijke schatten die je zo
graag ziet?
Toen ik zag hoe wij
allemaal, als in één blok, meeleefden met de ouders en families van de 22
kinderen - onder wie 6 Nederlandse - en
zes volwassenen, wel toen kreeg ik het koud. De pijn golfde over ons heen als
een ijskoude wind die voelbaar was tot in Europa, tot over de hele wereld.
En toen wist ik dat het
met ons, mensen, allemaal nog goed kan komen.
Er is nog
menselijkheid!
Ik kijk door het raam
naar mijn oogappels, mijn lieverds en ik hoop dat ze zich niet bezeren bij het
spelen.
De tulpen staan in
hun prachtige kleedje te stralen en het lijkt wel of ze de groene helleborussen
omarmen als waren ze dikke vrienden, terwijl de forsythia boven hen bellefleurt
dat het een lieve lust is.
Dat alles gebeurt ter
ere van al die oogappels die
stierven in Sierre.
Ik weet het heel
zeker!
Verscheurd
Eén moment, maar één seconde in één klap was het gebeurd Wag met alle mooie dromen, zoveel levens plots verscheurd
Neen, ik kan dit niet bevatten Waarom? vraag ik me steeds af Het waren nog zo'n jonge mensen verdienden zij echt dan deze straf?
Al de ouders die achter blijven zonder dochter, zonder zoon Is dit dan rechtvaardigheid te noemen het ontnemen van hun droom
Wij willen hen allen steunen en hopelijk putten ze een beetje kracht als ze hun engeltje zien verschijnen als een helder sterretje in de nacht.
© Ive
|