Het diertje kwam bij ons toen hij ruim jaar was. In het eerste jaar heeft hij meerdere eigenaren gehad en de laatste had hem thuis achter gelaten tijdens een vacantie. Er kwam 1 maal per dag iemand om het diertje van eten en drinken te voorzien en om eventjes een rondje te lopen. Verder zat het diertje de hele tijd alleen. Gelukkig accepteerde hij dit niet en deed het enige wat hij in die situatie kon doen , nl: de boel bevuilen ,kapot maken en janken, veel , lang en hard janken. De buren (vrienden van ons) hebben toen de eigenaar telefonisch bereikt en hem gesommeerd iets voor het diertje te doen, toen deze man weigerde hebbben zij het diertje uit huis gehaald, zelf in huis genomen( weekend) en wilde hem maandag in het asiel afleveren. Maar ja...toen kwamen wij op visite. En aangezien een aantal maanden daaarvoor een van onze honden was overleden, hebben wij dit diertje een plekje gegeven in ons gezin.
De eerste jaren was hij erg onrustig als hij (samen met de andere hond) alleen thuis was. Hij verveelde zich snel en ging dan op zoek naar bezigheden, bijv. matten kapot vreten, de post opeten, het zeil helemaal van de grond trekken, of de vitrage voor de deur aan flarden happen. Ach , hij vond altijd wel een verbouwing van het een of ander.
We merkten al snel dat hij erg graag wilde werken , en was het dus zaak om hem goeie prikkels te geven. Een cursus bij de hondenclub en later de behendigheidsbaan, daar had hij wel oren naar. Ook thuis werd hij aan het werk gezet. -post/krant ophalen , -reclameblaadjes bij ons brengen (liefst stuk voor stuk) -kleine artikelen brengen bij personen boven
Onze andere hond in die tijd was een bloedhond (waarover later meer) deze dame was al op leefdtijd en wilde niet meer de gehele dag spelen. Lloyd probeerde het op alle mogelijke manieren, en als het niet lukte begon hij te treiteren, net zolang tot de oude dame reageerde. Zodra dat gebeurde was het goed, zag je een grijns op zijn snuit komen en ging hij gelukzalig tevredengesteld liggen. Ik kan wel zeggen dat zowel de bloedhond als wij dan opgelucht even adem haalde.
Een ander probleem bij deze hond was het feit dt hij geen andere hond in zijn nabijheid dulde. Groot, klein, oud, jong, teef of reu, .het maakte niet uit.Alles wat zichbaar werd probeerde hij te grijpen.(behalve dan de bloedhond) Niet gewoon een grauw en snauw. Nee echt frontaal in de aanval . Hij kreeg dan een rode waas voor zijn ogen en was niet meer te controleren. Hierdoor kon hij nooit los lopen, en werd het lopen met hem een opgave en niet iets wat we beide leuk vonden. Want ik moest de hele omgeving af scannen en zodra ik ergens een hond zag, moest ik een straatje om. Doordat dit niet altijd mogelijk was, heb ik vervelende situatie's met hem meegemaakt. En zijn er hondeneigenaren boos geweest.
Hij was zo verschrikkelijk snel en sterk .
Op een dag was ik het zo zat dat ik een plat houtje(houten spatel voor bereiden van eten) meenam en hem bij de eerste de beste keer een harde pets op zijn kont gaf. En oooooo wonder, hij schrok zo, dat hij eventjes de andere hond vergat. Vanaf die dag liep ik dus standaard met een houtje (kreeg opmerkingen als dierenbeul naar mijn hoofd)en kwam langzaam het plezier in wandelen samen terug.
Dit probleem speelde natuurlijk ook op de hondenclub, maar gelukkig hielden zij rekening met ons en mocht hij zijn kunsten altijd alleen vertonen. De andere honden werden dan even kort aan de lijn gezet. Iedereen deed hieraan mee, want als je lloyd aan het erk zag, met glinsterende ogen, grijns van oor tot oor, flapperende oren en een enthousiastme van heb ik jou daar, dan genoot niet alleen hij, maar iedereen.
Lloyd is ruim 14 jaar geworden.De laatste 1,5 jaar was hij ziek (blaaskanker). We hebben toen we dit wisten hemop een pijnmedicatie gezet in de hoop dat hij nog een paar fijne maanden zou hebben en hij heeft er nog 1,5 jaar van gemaakt. Toen we merkten dat zijn kwaliteit van leven slecht werd, de pijnmedicatie niet meer goed zijn werk deed , hebben we in overleg hem in laten slapen.
