Deze vraag stel ik mijzelf de laatste dagen nogal en daaraan toegevoegd ook : wat scheelt er toch met de mensen ?

Ben ik dan zelf het toonbeeld van beleefdheid en hou ik er een etiquette op na om "U" tegen te zeggen. Absoluut niet doch ik tracht me niet te bezondigen aan de elementairste regels van beleefdheid zoals bijvoorbeeld niet reageren op een toegestuurde nieuwjaarswens al gebeurde dat met een mail of een e-card.

MOET men überhaupt hierop reageren ? Niks moet natuurlijk en je mag zelfs niks verwachten maar een eenvoudige respons is toch wel het minste dat men kan doen, hé ?

Totaal genegeerd worden is niet alleen onbeleefd het is zelfs meer dan pesten. Voor die correspondenten waarvan je dacht dat je ze kende, besta je eenvoudigweg niet. Althans zo ervaar ik die dingen toch. En zeggen dat het in de meeste gevallen personen betreft waarmee je in het verleden hebt samengewerkt, collega's zelfs. En dan gebeurt er dit.

Hoe intriestig is dit wel. Nochtans kan ik in de verste verte niks ontdekken wat er op zou wijzen dat mijn gedrag hen van mij deed afkeren of was ik dan zo blind om dit zelf niet te zien ?

In het verleden schreef en herhaalde ik meermaals dat ik niet perfect ben en met die wetenschap kan ik goed leven maar niemand is perfect. Dus ?

Ik ga mezelf niet wentelen in zelfbeklag of me gaan ophemelen beter te zijn dan de anderen. Nee, hoor. Laat ik maar gewoon doen en het beste er van maken, nietwaar.

Maar niet reageren op … da's op z'n minst onbeleefd te noemen, is 't niet ?