Wandelen met het gezin - snoepen
“ Als het weer het enigszins toeliet, gingen we 's zondags na de noen wandelen. Goed voor de gezondheid, werd dan gezegd. We hadden onze zondagse kleren aan, want we konden gezien worden. Deze zondagse wandeling had zijn vast verloop. De kinderen liepen voorop, maar ook niet te ver. Eerst de vestingen op, daarna naar het Begijnhof en na een klein uurtje bezochten we een niet-getrouwde oom en twee tantes. Daar dronken we limonade en voor de ouders een koekje met een Elixir d’Anvers. Daarna naar huis: even stoppen bij het enige snoepwinkeltje dat ’s zondags open was en dan ’s avonds thuis voor het avondmaal.
We vonden die wandelingen niet zo spannend. We vonden wel plezier in het elkaar plagen, en het rapen van beukennootjes en eikeltjes en mooie bladeren van de bomen die gevallen waren. Soms plukten we wat madeliefjes die we samenbonden in een ketting. Dit bloemenkransje gaven we aan moeder en ze lachte. Het was ook spannend als het opeens begon te regenen of te sneeuwen of als ’s avonds de mist opkwam tussen de bomen op de vestingen.” Na de wandeling op zondag was het dikwijls snoeptijd.

Snoep

"We gingen naar het snoepwinkeltje vlak naast de lagere school en de kleuterschool (de papschool). Twee oude jonge juffrouwen (niet getrouwde dames zouden we nu zeggen) hadden grote dozen en bokalen staan met verschillende soorten snoep. Je kon snoepjes per stuk of per hoeveelheid of per gewicht kopen. Ze werden niet verpakt, tenzij er een aantal waren.In sommige winkels hing er een bordje: Hier steelt men niet."

"Ik denk dat bij de meeste scholen dergelijke snoepwinkeltjes waren. Voor de kinderen een plaats om enkele ogenblikken zoete ervaringen op te doen. Voor de ouders soms een bron van ergernis: ‘Is je drinkgeld weeral op aan die snoep.’
In grote snoepwinkels was de keuze enorm. Zouden er nog snoepwinkels als deze bestaan? Ik hoor van de kleinkinderen dat ze verschillende soorten snoep kunnen kopen in Antwerpen in winkelgalerijen en in grote warenhuizen en in shopping centra . Ze nemen een puntzak en mogen met een schep ze zelf uit grote bokalen of dozen nemen. Zelfs in de grote cinemacomplexen kan je dit doen. Je ziet niet alles gaat verloren, maar men past zich aan de moderne tijd”.

“De niknakjes waren de koekjes die wij vroeger thuis als kinderen het meest aten. Ik denk ook dat ze de goedkoopste koekjes waren. Deze niknakjes waren de letters van het alfabet. We kochten die koekjes per halve kilo. We bewaarden ze in een (koekjestrommel. Sommige soorten hadden suiker erop. Niknakjes en andere koekjes kwamen er vooral rond de tijd van Sinterklaas. Ik zie me nog zitten met ons vijven rond de keukentafel met een stapeltje niknakjes. We voelden ons toen als de koning te rijk.
Een Petit Beurre aten we ook af en toe. Ik vond dit lekkerder dan de niknakjes.
Vlak na de oorlog aten we als versnapering vooral karamels die we in het winkeltje naast de school kochten als we zakgeld hadden.
Af en toe bakte moeder pannenkoeken. In de winter soms kleine wafels. Dat deed ze op de Leuvense stoof. In de vastenperiode kwamen er geen versnaperingen op tafel.
Koekjes eten was een beetje feest vieren.” 

Het gezinsleven en het leven met de familieleden was bijzonder belangrijk. Familiebezoek en –feesten waren momenten waar men naar uitkeek. Deze banden werkten soms ook belemmerend, maar in de regel denken ouderen positief terug op die tijd.

Geleidelijk ontstond een kindercultuur: eigen strips, boeken, radio uitzendingen. Het kind was niet zozeer een volwassene in het klein, maar had een eigen leefwereld. De handel en de industrie speelde daarop in.