Nadat de poorten van het kamp Ambarawa weer gesloten waren, kwam de bewaking van het kamp te liggen bij de Japanners. Dezelfde Japanners die ons er in hadden opgesloten. Alleen was het regime niet meer zo streng.
Aan de buitenkant werd het kamp bewaakt door Gurkhas,  Nepalese militairen uit het Engelse leger.
De jonge meisjes in het kamp wisselden wel eens een woordje met hen, door kleine kijkgaatjes in de schutting.
Dat vonden die Gurkhas wel leuk. Ze waren immers ook ver van huis.
Het overvolle kamp met vrouwen en kinderen werd steeds vaker aangevallen met mortieren. De ploppors, Indonesiers,  die voor hun onafhankelijkheid streden, hadden de mortieren buit gemaakt op de Japanners. Vaak vonden er,  over het kamp heen, beschietingen plaats. Dan moest iedereen, met name de kleine kinderen, onder de bedden kruipen om zodoende nog enige dekking te zoeken. Vlak bij ons, op de hoek, is een mortiergranaat terecht gekomen.
Inmiddels was er een barak ingericht als schooltje en moesten de kinderen weer naar school.
Op school kregen de kinderen o.a. les in geschiedenis. En terwijl ze zèlf nog achter het prikkeldraad zaten, hoorden ze over de reeds voorbije oorlog tussen Duitsland en Nederland en dat het daar - in het vaderland - zo beroerd was geweest.
Ook op de schoolbarak kwam een mortier terecht. Gelukkig liep het goed af.
Eind november 1945 werd de situatie in en buiten het kamp onhoudbaar voor de bewoners.  Er werd door de hotemoten tot evacuatie besloten.
In trucks en overvalwagens werden steeds groepen vrouwen en kinderen vervoerd naar de verderop gelegen havenstad Semarang. De trucks waren aan de zijkanten en bovenop het dak bedekt met vastgesjorde matrassen die als dekking voor kogels en granaten dienst moesten  doen.
In Semarang (aan de kust)   was niet een echte haven aanwezig maar alleen een rede  om aan te leggen.
Vanaf de rede werden de mensen met kleine bootjes naar het buitengaats  wachtende Amerikaanse troepentransportschip vervoerd. Dit schip heette, wat Lottie zich nog kan herinneren, de Amherst Victory.  Het zal dus een van de vele Amerikaanse Victory schepen geweest zijn, die tijdens de oorlog gebouwd  waren.
Voor het eerst sinds jaren, mochten de mensen weer in bedden slapen. Het waren weliswaar smalle scheepsbunks. Maar toch.  Ook konden ze voor het eerst weer douchen onder echte douches. Die douches hadden geen deuren; ze waren immers voor het marinepersoneel bestemd.. En dan óók nog echt eten krijgen aan echte tafels.
Wat een luxe !
Zo bereikte de S.S.Amherst Victory met z'n  passagiers na een tocht van enkele dagen Tandjong Priok, de haven van Batavia (Djakarta). Daar kwamen de vluchtelingen in opvangwijken terecht zoals dat ook in Bandoeng geweest was bijna vier jaar eerder.