Ik ben Jean, bouwjaar 1947, gepensioneerd beroepsmilitair en ex-BSDer. Mijn levensmoto "Leven en laten leven" en "Carpe Diem"
Het doel van dit blog is hoofdzakelijk te proberen reisverslagen, gereden per moto, digitale foto's en GPS routes, gemaakt met een Garmin Zumo 550 met City Navigator Europe NT v9 en MapSource, te publiceren. Tevens hoop ik ook op deze manier met oud-collega's en gelijkgezinden in contact te kunnen komen en ervaringen uit te wisselen. Sinds 1999 ben ik in het bezit van een moto, Kawasaki 1500 Classic, waar ik tot nu toe een 86.000-tal heerlijke kilometers mee heb afgemaald op belgische, nederlandse, duitse en franse wegen. Tevens ook lid van een motoclub, nl "VOCBelgium" , zie links.
Het uitzicht van dit blog zal in het begin waarschijnlijk regelmatig veranderen, oefening baart kunst. Jean
De weersomstandigheden die zondagmorgen 24 juni om acht uur zagen er helemaal niet slecht uit, wel bewolkt, maar geen regen, dat was al iets. Mijn verlof begint zoals altijd vanaf het ogenblik dat ik thuis de oprit af rij, dus geen getreuzel en met een gezapig vaartje richting Maastricht, daar de E25 richting Luik en Luxemburg, met een rustige snelheid van circa 100kmh. Kwestie van te genieten onderweg. Met zeer weinig verkeer was het heerlijk touren. De zon kwam regelmatig eens kijken, dus wat wil een mens nog meer.
Natuurlijk in Luxemburg niet de obligatoire stop vergeten om bij te tanken en een bezoek te brengen aan de zeer uitgebreide shop, tabak, sterke drank enz..., niets voor mij, maar toch weer iets bijgeleerd, her roken is de wereld nog niet uit, niet dat dit me stoort. Ook dacht ik even dat ik in het verkeerde land was, bijna allemaal gele nummerplaten, onze noorderburen waren massaal aan het uitwijken. Jonge jonge, niet normaal meer. De inwendige mens moest ook versterkt worden, dus een hapje en een drankje was dan ook dringend nodig, een mens leeft niet alleen van de liefde, nietwaar. Over de prijs en de smaak valt de discuteren.
Na een uurtje dan maar terug de autobaan E31op via Metz tot juist voorbij Nancy. Daar hield ik deze eentonige weg voor bekeken en ben verder binnendoor naar Prey, in de omgeving van Bruyéres gereden. Langzaam aan kwamen de eerste landschappen van de Vogezen te voorschijn, begon me al veel vrolijker te voelen. Eigenaardig genoeg, in tegenstelling tot België, waar je er op iedere hoek minstens ééntje tegenkomt, was er zeer weinig mogelijkheid eens te stoppen aan een terrasje, waren praktisch allemaal dicht. Is dan toch na lang zoeken gelukt, oef. ; De fransen kunnen op dat gebied nog veel van ons leren.
Tegen 15.30 uur aangekomen op de automotoranch in Prey, na een zeer rustige en aangename rit, ik kreeg amper de tijd mijn motor af te zetten en af te stappen stond Lutgarde al te wachten aan de voordeur, eerste vraag, koffie Jean ?, natuurlijk wat een vraag.
De automotoranch, een pension, is een zeer gezellige en familiaire bedoening. Lutgarde, haar man Patrick en hun beide dochters zijn van origine Limburgers, dus gezellige mensen . Een achttal jaren geleden hebben ze de grote stap gewaagd en zijn naar Frankrijk vertrokken om er, in een 200 jare oude boerderij, een pension te openen. Deze boerderij is intussen al voor een groot deel gerenoveerd en gerestaureerd. Motorijders maken er het meeste gebruik van, zowel voor hun doorreis alsook om er hun verlof door te brengen, zoals ik nu. Evengoed kan je er naar toe met de wagen, om van daaruit uitstappen te ondernemen en te wandelen. In de winter is het een zeer geschikte plaats voor winterliefhebbers. Je kan er tot in de wijde omgeving gaan skiën en wandelen. Het eten bij Lutgard is intussen vermaard in de motowereld. Lekker, zeer afwisselend en meer als voldoende, je voelt je er bijna als een deel van het gezin. Heerlijk is het ook, na het eten, te verpozen, naargelang de weersomstandigheden, in gemakkelijke zetels op het overdekte- of open buitenterras, of op frisse en regenachtige dagen aan de gezellige houtkachel. Kamers en sanitair zijn dik in orde. Met andere woorden, een absolute aanrader.
Spijtig genoeg is Patrick op 5 juli, enkele dagen na mijn terugkeer, dodelijk verongelukt met zijn moto in Italië. Hij zal voor altijd in onze herinnering blijven als een joviale, behulpzame en zeer sympathieke collega-motorijder en medebeheerder van de automotoranch. Onze gedachten en deelneming gaan dan ook uit naar zijn echtgenoete Lutgarde, zijn dochters Elke en Sara en zijn kleinkind Patricia.
Breng eens een bezoek aan hun website en hun gastenboek, het zal zeker de moeite lonen. www.automotoranch.be .
Het allereerste was een blik uit het venster werpen om te zien, regen of geen regen, na het onheilspellende weerbericht de avond ervoor. Oef, droog maar zwaar bewolkt. Na een stevig ontbijt klaar maken voor de eerste rit. Toch maar gekozen om regenkledij aan te trekken wat nadien een wijze beslissing zou zijn.
Eerst op zoek naar een tankstation en dan verder via D44 naar Bruyéres, Vervolgens op de D60 naar Plainfaing om vandaaruit naar het eerste colletje te rijden, nl Col de la Schlucht , zie "google"op een hoogte van 1135 mtr. De eerste heerlijke bochten begonnen eraan te komen. Het was weer even wennen om op de juiste manier de bochten te nemen maar daarna, holala. Wat had ik dat gemist, dat draaien, klimmen, dalen. Fantastich.
Vervolgens verder via D430 naar Le Markstein, zie "google", op een hoogte van ca 1200 mtr. Heerlijke vergezichten aan weerszijden vd weg. En ondertussen begonnen de eerste donkere en lage regenwolken eraan te komen. Pech natuurlijk. Ze hadden spijtig genoeg een juist weerbericht voorspeld. Zo zou het ook verder de rest vd dag blijven, een beetje regen, een beetje meer regen en veel regen, nu en dan eens de zon. Na ja, niets aan te doen. Regelmatig eens in de wolken rijden, letterlijk dan is ook mooi meegenomen, het zou mijn humeur niet kunnen bederven. Zeker weten, zo zie je maar dat mijn regenkledij kwam goed van pas kwam.
Dan via de D431, een stukje Route Des Crêtes, zeer bekend onder de wielertouristen en motorijders naar Ufftholz en zo verder via de D466 naar de Ballon d'Alsase , "zie google", op een hoogte van 1247 mtr. Op deze route kom je op een bepaald ogenblik een Frans-Duits oorlogskerhof van de eerste wereldoorlog tegen, "1914 Hartmannswillerkopf 1918" , zie "google", de moeite om er eens een kijkje te nemen, de crypte, het kerkhof en het omliggende terrein te bezoeken en eens te overdenken waartoe de mens eigenlijk in staat is tegenover zijn medemens. Van tijd tot tijd eens ernstig zijn moet kunnen. Natuurlijk op tijd en stond een sanitaire stop, het was zo al nat genoeg, en een weinig de inwendige mens versterken. Was niet zo gemakkelijk op die regenachtige en tamelijk frisse maandag om iets open te vinden, om nog niet te spreken van een terras. Ze zijn heel dun gezaaid in die omgeving. Je zou bijna je thermos meenemen. Op bepaalde momenten waren er prachtige vergezichten, aan één kant donker en regen, wolken die over de heuveltoppen scheerden en dan aan de andere kant een zonnestraal die er doorheen scheen met prachtige effekten in het landschap. Het loonde alleszins de moeite, zoiets zie je ook niet elke dag. Genieten a volonté. Ondertussen bleven de haarspeldbochten maar volgen, dalen en stijgen, heerlijk toch. Juist opletten met watergeulen en -putten in de weg en in de bochten.
Langzaamaan ging het dan richting automotoranch via Le Thillot, dan La Bresse, "zie google"een stadje van ruim 5.000 inwoners en zeer bekend als skigebied, over Gerardmer terug naar Prey. Omstreeks 18.00 uur, moe, nat maar voldaan de moto in de hangaar geparkeerd, kletsnatte regenpak en laarzen uit, de rest eronder was droog. Een lekkere douche, lichtere kleren aan en op pantoffels naar de gezellige eetkamer bij Lutgarde om er een meer dan verdiend en uit verschillende gangen bestaand avondmaal te nuttigen. Jongens, wat smaakte dat. Een rustige 260 km meer op de teller vandaag, een gezellige babbel op het overdekte terras met enkele gasten, uitwisselen van ervaringen en dan nadien een heerlijk nachtrust in een stille omgeving. Wat kan het leven toch heerlijk zijn. Foto's: zie links, fotoalbum, Verlof Vogezen. Einde deel 2.
; De fransen kunnen op dat gebied nog veel van ons leren.
. Een achttal jaren geleden hebben ze de grote stap gewaagd en zijn naar Frankrijk vertrokken om er, in een 200 jare oude boerderij, een pension te openen. Deze boerderij is intussen al voor een groot deel gerenoveerd en gerestaureerd. Motorijders maken er het meeste gebruik van, zowel voor hun doorreis alsook om er hun verlof door te brengen, zoals ik nu. Evengoed kan je er naar toe met de wagen, om van daaruit uitstappen te ondernemen en te wandelen. In de winter is het een zeer geschikte plaats voor winterliefhebbers. Je kan er tot in de wijde omgeving gaan skiën en wandelen.
