De weersomstandigheden die zondagmorgen 24 juni om acht uur zagen er helemaal niet slecht uit, wel bewolkt, maar geen regen, dat was al iets. Mijn verlof begint zoals altijd vanaf het ogenblik dat ik thuis de oprit af rij, dus geen getreuzel en met een gezapig vaartje richting Maastricht, daar de E25 richting Luik en Luxemburg, met een rustige snelheid van circa 100kmh. Kwestie van te genieten onderweg. Met zeer weinig verkeer was het heerlijk touren. De zon kwam regelmatig eens kijken, dus wat wil een mens nog meer. :lol:
Natuurlijk in Luxemburg niet de obligatoire stop vergeten om bij te tanken en een bezoek te brengen aan de zeer uitgebreide shop, tabak, sterke drank enz..., niets voor mij, maar toch weer iets bijgeleerd, her roken is de wereld nog niet uit, niet dat dit me stoort. Ook dacht ik even dat ik in het verkeerde land was, bijna allemaal gele nummerplaten, onze noorderburen waren massaal aan het uitwijken. Jonge jonge, niet normaal meer. De inwendige mens moest ook versterkt worden, dus een hapje en een drankje was dan ook dringend nodig, een mens leeft niet alleen van de liefde, nietwaar. Over de prijs en de smaak valt de discuteren.:-?
Na een uurtje dan maar terug de autobaan E31op via Metz tot juist voorbij Nancy. Daar hield ik deze eentonige weg voor bekeken en ben verder binnendoor naar Prey, in de omgeving van Bruyéres gereden. Langzaam aan kwamen de eerste landschappen van de Vogezen te voorschijn, begon me al veel vrolijker te voelen. Eigenaardig genoeg, in tegenstelling tot België, waar je er op iedere hoek minstens ééntje tegenkomt, was er zeer weinig mogelijkheid eens te stoppen aan een terrasje, waren praktisch allemaal dicht. Is dan toch na lang zoeken gelukt, oef.:-P; De fransen kunnen op dat gebied nog veel van ons leren.
Tegen 15.30 uur aangekomen op de automotoranch in Prey, na een zeer rustige en aangename rit, ik kreeg amper de tijd mijn motor af te zetten en af te stappen stond Lutgarde al te wachten aan de voordeur, eerste vraag, koffie Jean ?, natuurlijk wat een vraag.
De automotoranch, een pension, is een zeer gezellige en familiaire bedoening. Lutgarde, haar man Patrick en hun beide dochters zijn van origine Limburgers, dus gezellige mensen:-8). Een achttal jaren geleden hebben ze de grote stap gewaagd en zijn naar Frankrijk vertrokken om er, in een 200 jare oude boerderij, een pension te openen. Deze boerderij is intussen al voor een groot deel gerenoveerd en gerestaureerd. Motorijders maken er het meeste gebruik van, zowel voor hun doorreis alsook om er hun verlof door te brengen, zoals ik nu. Evengoed kan je er naar toe met de wagen, om van daaruit uitstappen te ondernemen en te wandelen. In de winter is het een zeer geschikte plaats voor winterliefhebbers. Je kan er tot in de wijde omgeving gaan skiën en wandelen. Het eten bij Lutgard is intussen vermaard in de motowereld. Lekker, zeer afwisselend en meer als voldoende, je voelt je er bijna als een deel van het gezin. Heerlijk is het ook, na het eten, te verpozen, naargelang de weersomstandigheden, in gemakkelijke zetels op het overdekte- of open buitenterras, of op frisse en regenachtige dagen aan de gezellige houtkachel. Kamers en sanitair zijn dik in orde. Met andere woorden, een absolute aanrader.
Spijtig genoeg is Patrick op 5 juli, enkele dagen na mijn terugkeer, dodelijk verongelukt met zijn moto in Italië. Hij zal voor altijd in onze herinnering blijven als een joviale, behulpzame en zeer sympathieke collega-motorijder en medebeheerder van de automotoranch. Onze gedachten en deelneming gaan dan ook uit naar zijn echtgenoete Lutgarde, zijn dochters Elke en Sara en zijn kleinkind Patricia.
Breng eens een bezoek aan hun website en hun gastenboek, het zal zeker de moeite lonen. www.automotoranch.be .
