POEZENVERDRIET

De katten waren beste maatjes
Met helemaal dezelfde smaakjes
En voelde de een zich wat ziekjes
Dan gaf de andere steeds zachte likjes

Al jaren waren zij in hetzelfde huis
Beiden voelden er zich gelukkig thuis
Op een dag kon Poesje niet meer eten
Een insect had haar in haar bek gebeten

Langstaart lag er stilletjes naar te kijken
Wilde van Poesje’s mandje echt niet wijken
De veearts zei dat Poesje toch al oud was
Dat hij de dood in haar koude oogjes las

De volgende dag is Poesje dan gegaan
Langstaart kon dat eigenlijk niet verstaan
Hij kon niet eten en lag stil in zijn mandje
Maar ja, katten hebben een klein verstandje

Poesje werd in de tuin begraven
En wat wij Langstaart ook nog gaven
Hij was veranderd en wachtte langzaam af
Tot ook hij een plaatsje kreeg in Poesje’s graf