En iemand vroeg mij wie ben jij? Ik antwoordde: ik ben Joop. dat is je naam zei hij maar wie ben je? Ik vertelde hem mijn beroep. Maar zei hij dat is je werk Maar wie ben jij? Ik gaf hem 1000 antwoorden, Maar hij bleef zijn vraag herhalen. Uiteindelijk gaf ik hem mijn laatste antwoord: Ik weet niet wie ik ben. Ga dan op zoek zei hij. Wat kon ik doen? Het negeren? Jomeij.
We spreken van wereldbeelden, we spreken van godsbeelden. Ontmoeten wij mensen elkaar wel echt of ontmoeten wij alleen de beelden die wij van hen maken? Mensbeelden ? Jomeij
Het pad dat we nemen zal voor iedereen verschillend zijn. De zoektocht naar waarheid heeft op een ieder van ons een verschillende uitwerking. Ik beschrijf alleen dat van mij. Jomeij
Keuzevrijheid? Ben ik vrij als ik moet kiezen?
Godsdienstvrijheid:met dank aan al die oorlogen in het verleden, met al dat geweld in het heden? Ook in de toekomst zal zich dit herhalen.Wij leven immers het verleden. Is dat vrijheid. Jomeij.
Eenzaamheid is een uitnodiging om te onthechten.
We hebben de Christelijke waarde ingeruild voor de waarde van de Euro.
Klimaatverandering schijnt niet aan God maar aan de mens te liggen.
Microkosmus en macrokosmus: Wat boven is ,is ook beneden;inzicht van de hermetische filosofie.
Uit de religie:Uit het onze vader; Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Armoede is relatief zo sprak de minister van finaciën en hij flipperde vrolijk verder op zijn flipperkast.
Bijvoorbeeld door onbekende angsten
Agst is te lezen in de ogen.
Ook dieren kennen de doodangst
Democratie? Kennen wij niet.
Wij onderzochten of het volk een bindend referendum wil.99% zegt ja!! graag.
Zoeken naar waarheid.
het geheel is meer dan de delen.
01-04-2008
Humaan - Joods - Christelijke traditie
Humaan -Joods - Christelijke traditie.
Hoor ze praten, discuteren over Vrijheid van meningsuiting. Verkocht als het grootste goed. Verankert in de grondwet. Maar wat is de realiteit; Zichtbaar op het internet, Vertelt het verhaal van verbaal geweld, Bedreiging, belediging, pesterijen, van terreur En angst. Zie hoe menigeen hieonder lijdt Wat is hun vrijheid????
Godsdienstvrijheid, gebonden aan geschiedenis Van oorlog en geweld. Mensen die leven volgens het heilige boek, De Bijbel, de Koran, De Bhagavad Gita, Mishna en de Talmoed, Met de eigen interpretatie als het hoogste goed En als enige waarheid aanvaardend, Geeft geen vrijheid maar afhankelijkheid, Onderscheidt de leugen van de waarheid.
Ook de politiek is van deze smet niet vrij. Zij spreekt over democratie maar dicteert De wetten en de regels. Zij zoekt de strijd met vreemde volkeren Die hun vrijheid zoeken in een dictatuur, En vol valse argumenten openen Ook wij het oorlogsvuur.
Militairen worden zo op pad gestuurd, Niet voor defensieve taken, Maar om onze eigen democratie op te dringen Aan een verscheurd land, dat steeds door Vreemde volkeren werd geknecht. Maar dan is onze politieke leus, Dat waren boeven, wij zijn oprecht, En gezien vanuit onze Humaan - Joods - Christelijke traditie Hadden wij geen keus.
Tijdens een lange vakantie heb ik met mijn persoonlijke adviseurs verder overlegd of ik een eigen website zou beginnen, met als thema "Mijn stem alleen voor een beslissend referendum". Na een onderzoek mijnerzijds ben ik tot de conclussie gekomen dat dit geen enkele zin zou hebben. Er is kennelijk geen behoefte aan. Nederlanders blijven liever afhankelijk van beroeps politici en willen liever blijven klagen als het niet goed gaat. Daarna gaan ze gewoon weer naar de stembus en stemmen dan vaak ook nog op de zelfde politieke partij. Ze roepen nu zelf om een sterke leider. die dan de verantwoordelijkheid van hen overneemt. Dus Amen en uit. Ik ga dus over tot de orde van de dag en heb intussen het volgende gedicht geschreven geheten:
POLITIEKE SYMPFONIEËN.
Luister naar het eindeloze gekakel van deftige heren gehesen in het nette pak. Hoor de symponieën van geluiden over zaken van landsbelang. Wereldvreemde melodieën die van onwetendheid getuigen van wat leeft. Zie die vele wetten en de regels, samengevat in onbegrijpelijke taal. Opgelegde dictaten geldend voor ons allemaal.
Op een notenbalk vol valse tonen wordt geen wezenlijke noot gekraakt. De onderwijs vernieuwing duurde twintig jaren lang. Ieder jaar werd weer iets nieuws bedacht. Hierna evalueerde men, en wat bleek, dat wat iedere leraar al lang wist. In het onderwijs werd node de muziek sleutel gemist.
De autofiles op de wegen bestaan al vijf en vijtig jaar. En evenzoveel jaar wordt zij door de politiek bestreden, met woorden wel te verstaan. Iedere minister wilde dirigeren, het muziekblad werd steeds groter. Er wordt veel in mineur gespeeld. Het milieu mag er niet onder lijden. En de files? Ach, die bestaan nog steeds.
Vlak na de oorlog "40 - 45", Nu al zestig jaar gelee, Sprak men van een grote woningnood. Maar dat was, zo zei men, van tijdelijke aard. Wederopbouw werd ter hand genomen. "De woningnood zou snel tot het verleden worden verklaard" Deze politieke verklaring werd oprecht gegeven. Maar aan deze woning compositie wordt nog steeds geschreven.
Dat de armoede in Nederland steeds wordt vergeleken met ontwikkelingslanden om ons heen is politiek gezien wel slim. Onze armoede is slecht relatief riep een minister. Men moet dan echter goed beseffen, dat men deze dan niet hoeft op te heffen. Dat de armoede in Nederland bewust in stand gehouden wordt is bekent. Anderhalf miljoen Nederlanders leven beneden de armoedegrens enof het minimumloon. Dat zij geen enkel economisch instrument bespelen vinden politici héél gewoon. Immers als geen mens meer afhankelijk zou zijn wat zou er dan gebeuren men hun macht? Hebt U daaraan wel eens gedacht?
De gezondheids opperette van het laatste kabinet werd vernieuwd en op papier gezet. Niet alleen werd alles duurder maar ook de chaos was kompleet. twee honderd een en veertig duizend mensen onverzekerd. Premies vliegen naar omhoog. "Het valt wel mee" is wat de politici beweren er zijn alleen wat start problemen, We moeten nog wat repeteren.
Nu hebben we een nieuw kabinet, Zij hebben alles netjes op een Balkje gezet. Zij zouden al die noten wel eens even kraken, hun ambities waren groot. Daadkracht willen zij uitstralen, niet praten maar veel doen sprak B devoot. Maar het Balkje geeft veel ellende. Want wat bleek, er waren heel wat dissonanten; zoals een Wilde film en een goudvis in een vissenkom, sex met dieren Vloeken uit de wet? Het christelijke handelsmerk? Al die noten vol met wanklank gaf vele, vele uren werk. Dus....geen tijd meer voor het grote werk.
Zo blijft de armoede, woningnood, zorg, autofiles en het ondermaatse onderwijs, maar ook de onvrede in Nederland bestaan. Toch er is ook positief nieuws. De economie die groeit en groeit, maar daar hebben de gewonen muziek liefhebbers niets aan. Zij kunnen zich geen culturele uitspattingen permiteren. De muziek heeft voor hen afgedaan.
4. De democratie in de vorige fase ( De hiërachische staatsvorm ) wordt de staat steeds beter georganiseerd. Grote rijken ontstaan, die tevens beschikken over koloniën of vazalstaten. De technische mogelijkheden en de industrialisatie verhogen spiraalsgewijze de economische productie, zodat voor steeds meer grotere lagen van de bevolking welvaart mogelijk wordt. Zeer belangrijk is ook dat de macht beter verdeeld kan worden, want dat komt uiteindelijk de productie ten goede. De burger wordt, omwille van zijn bijdrage in het economische proces, als individu erkend en gewaardeerd. Hij krijgt stemrecht en de grondwet proclameert de gelijkheid van alle burgers. De democratische beginselen laten de religies niet onberoerd. Het geloof in een almachtige god taant gaandeweg en wordt vervangen door een humanisme van het IK. Staatsideologieën brokkelen af ten gunste van het individu.
5. Het heteronome samenlevingsmodel*: Het einde van de democratische fase wordt ingeluid door grote corruptieschandalen, arogantie van de machthebbers en oeverloos gezwets in de parlementen. Democratie wordt de dictatuur van het IK over de Ander. Het humanisme van het Ik houdt een onrectvaardigheid in tegenover de medemensen, omdat de persoonlijke vrijheid, die hier als ideaal geldt, altijd ten koste gaat van anderen. Hoewel de doelstelling van het humanisme het realiseren is van zoveel mogelijk vrijheid voor iedereen, blijkt de democratie niet bij machte het kwaad te beperken dat egocentrische individuen kunnen stichten. Het individu loopt nog steeds het gevaar uitgebuit en verdrukt te worden. Democratie, is in mijn ogen, dan ook niet meer dan de optelsom van egoïstische individuen. De egocentrische behoeften blijven een centrale rol spelen. De democratische beginselen zijn gericht op een copromis tot maximale bevrediging van behoeften van zoveel mogelijk mensen. Een hogere fase in de maatschappelijke ontwikkeling wordt bereikt als dit egocentrisme het veld ruimt voor verantwoordelijkheid en openheid voor de Ander.
(*) Deze term wordt voor het eerst gebruikt door Roger Burggraeve in zijn omvangrijke studie over Levinas: Mens en medemens - verantwoordelijkheid en god: De metafysische ethiek van Emmanuel Levinas, Leuven: (1986).
Beste Joop, gezien deze uitleg mijnerzijds, zal het je niet verbazen dat ik weinig zie in een door, een eventueel parlementaire toezegging, van een bindend referendum zoals jij dat beoogt. Een volk wat nog niet toe is aan vergaande verantwoordelijkheid voor de ander, en nog vooral gericht is op een zo'n groot mogelijke behoefte bevrediging voor zichzelf, moet je deze vraag niet stellen. Dus begin vooral geen eigen website "voor mijn stem een bindend referendum". Gezien en gelezen hebbende jouw hele eigen blog bij seniorennet, begrijp ik wel jouw twijfel en jouw vraag om advies. Jij zit zelf, mijn inziens, allang op de lijn van een heteronome samenleving. Blif echter wel schrijven en kritiek uitoefenen op ons parlementaire stelsel, dat al lang in een vergrijzings proces is zit, en dat vol zit met onrechtvaardigheden en vooral de zwakste in de samenleving in de kou laat staan. Ik ben er van overtuigd, gezien de zichtbare aanwijzingen van ontevredenheidsuitingen, politieke experimenten van sommige politici, dat veranderingen niet lang meer kunnen uitblijven. Ik hoop alleen dat ze de goede richting zullen uitgaan. Met hartelijke groeten, Linda.
Prof. Linda Hemelaar van Beesteren schrijft mij het volgende;
Beste Joop, ik wil jouw vraag aan mij alleen beantwoorden in termen van ontwikkeling. Ontwikkeling veronderstelt een reeks opeen volgende fase zoals bijvoorbeeld bekend is uit de ontwikkelingspsychologie.Deze individuele ontwikkeling kent een aantal fase waarin het proces van baby tot volwassene wordt beschreven.(baby - kind - puber - enz.) Ik zal hier niet verder ingaan op deze individuele ontwikkelingstheorie daar die genoegzaam bbekend is. Wel wil ik in het kort de principes beschrijven die aan de basis liggen van deze fase theorieën.
- De voorafgaande fase zijn noodzakelijk om de volgende fasen met goed gevolg te doorlopen. - De wijze waarop voorgaande fasen al of niet optimaal zijn doorlopen, zal de bereikbaarheid en de hoogte van de doelen in de volgende fase beïnvloeden. - Kenmerken en patronen die typisch zijn voor de volgende fasen duiken af entoe op.Terugval komt voornamelijk voor in steress - situaties en bij nieuwe, nog onbekende problemen. - De ontwikkeling kan asymetrisch verlopen, zodat men zich op bepaalde deelgebieden nog in de vorige fase bevindt. - De overgang van een fase naar een volgende fase gaat samen met een periode van onrust, spanningen, conflicten of pogingen om met nieuwe mogelijkheden te expermiteren. - Fasen in de individuele ontwikkeling zijn niet afhankelijk van de fase waarin de maatschappy zich bevindt, en omgekeerd.
Als men de fijf fase van de individuele ontwikkeling kent t.w: de fase van de magische eenheid, de fase van het genieten, de fase van de inperking, de fase van de subjectieve en daarna de fase van de ethische identiteit, zal men zien dat deze corresponderen met de volgende niveau's van de maatschappelijke ontwikkeling:
1. De primitieve gemeenschap: het stamverband en een animistisch geloof staan elke individualiteit in de weg. Het individu is volstrekt afhankelijk van de groep. Hij moet de voorgeschreven rolpatronen volgen en hij vindt slechts welbehagen in de schoot van de stam. Jacht en vivangst zijn de belangrijkste activiteiten om in het levenshoud te voorzien, dit accentueert de afhankelijkheid van het milieu. De natuur en de stam oefenen een magische kracht uit op het individu, dat zich in wezen niet differentieert van de buitenwereld. 2. Culturen met een min of meer georganiseerde economie: veeteelt en landbouw in familie of groepsverbanden en met gebruik van technieken en werktuigen, ontrukken de samenleving uit het gelaten ondergaan van wat de natuur te bieden heeft. De indiviuen worden minder afhankelijk van hun omgeving en leren de natuur te manipuleren of te bewerken. Ook de individuen kunnen zich van elkaar onderscheiden. De opbrengst van de landbouw en veeteelt is redelijk stabiel en voldoende. Bij meer opbrengst kan economische ruilverkeer tot stand komen. De ideologie die deze samenlevingsvorm schraagt, gaat samen met een ingewikkelde godencultus, die de differentiatie in de samenleving weerspiegelt. 3. De hiërarchische staatsvorm: ongebreidelde economische expansie en tegenstrijdige belangen voeren tot grote spanningen, van waaruit de sterkste naar voren treden. De levensruimte is beperkt sommige gebieden zijn vruchtbaarder dan anderen, en de opbrengsten wegen niet meer op tegen de groei van de bevolking. De strijd om de macht en het bezit resulteert in een staatsvorm, die berust op een strake hiërachie. Het totalitarisme wordt beschermd door de krijgsmacht, of in een obscuur politioneel apparaat. De totalitaire macht gaat samen met een geloof in een almachtige god, dat aan het staatshoofd macht heeft gedelegeerd. De ideologie staat verheven boven alle kritiek en uiters strak gehanteerd.
Daar de brief van prof. Linda nogal uitgebreid is lijkt het mij beter deze in twee delen weer te geven. De volgende fase gaat over in democratie, terwijl de vijfde fase het heteronome samenlevingsmodel aan de orde komt. Het leek mij goed om juist nummer 4 en 5 bij elkaar te houden. Volgende week dus het vervolg.
Als propaganda specialiste, ook wel eens communicatie specialiste genoemd, moet ik natuurlijk eerst uitleggen wat propaganda maken eigenlijk inhoud. Het beste is dan maar een definitie te geven die nog steeds actueel is en afkomstig van Linebager, Paul Myron Anthony - 1954 - Psychological Warefare, deze luidt als volgt: "Propaganda omvat het gecontroleerde gebruik van elke vorm van communicatie om overtuigingen en gevoelens van een zekere groep te sturen in een welbepaalde richting". Propaganda en reclame hebben veel gemeen. Ook de reclame gebruikt verhullende en vaak onware argumenten om een boodschap te verbreiden. Het verschil is dat reclame meestal voor commerciële doeleinde wordt gebruikt en meestal als reclame herkenbaar. Ik wil mij beperken tot jouw vraag aan mij, propaganda te koppelen aan politieke doeleinde. Ik wil echter niet in details en zal een aantal meest voorkomende propaganda technieken benoemen, zodat de lezer deze zelf kan herkennen als zij politici op T.V. of radio hun boodschap horen verkondigen. Ook in politieke debatten vooral voor de verkiezingen zijn deze propaganda technieken duidelijk herkenbaar. Hier volgen er een aantal. Eerlijkheid: Een eerlijk argument waarbij het publiek zelf wordt overgelaten, tot een besluit te komen. Stijlvol: Politici die hun spreekstijl bijschaven, hun uiterlijk veranderen of zorgen dat ze gezien worden op stijlvolle locaties om hun aantrekkingskracht te vergroten. Trucs: Trucs toepassen om inpact te verzwakken, b.v. het verspreiden van een gerucht dat iemand belachelijk maakt. Misleiding: Mensen misleiden om ze met een bepaald idee te laten instemmen b.v. valse propaganda om een land te betrekken bij een oorlog. Herhaling: Boodschappen telkens herhalen waardoor het grote publiek deze op den duur voor waar gaan aannemen. Grove leugens: Soms geloven mensen grove leugens eerder dan kleine, zeker wanneer het niet in iemand zou opkomen dat iemand in staat zou zijn zo'n grove leugen te verkondigen. Naamgeving: Een slechte naamgeving zodanig koppelen aan het geen men wil "zwart maken"dat het al gediscrimineerd wordt voor het geanalyseerd kan worden. Men legt zo goed als automatisch de link met het slechte aspect voor men rationeel begint te denken. Voorbeelden hiervan zijn: Heks, Ketter, terrorist, fundamentelist, fascist, populist, allochtoon, autochtoon, nasi, manhoer, egoïst, secteleider, enz.
Het is ook mogelijk om betekenissen toe te kennen door gebruik van adjectieven met een negatieve connotatie b.v. "extreem"en "ingrijpend" kunnen dezelfde betekenis hebben, maar extreem heeft een meer negatieve connotatie. Woordgebruik: Iedereen heeft zijn eigen ideeën bij het begrip, interpreteert het anders dan anderen. Dit gebuurt als beloften niet duidelijk uitgelijnd zijn zoals: Normen en Waarden, Tolerantie, Democratie. Overdragingen: Aan b.v. een instituut of begrip dat respect afdwingt om de mens een positief of negatief oordeel te doen vellen. Dit kan zijn: God of de kerk, de bijbel, een staatscommissie,enz. Getuigenissen: De goedkeuring van bekende persoonlijkheden gebruiken om te overtuigen b.v. bekende televisie persoonlijkheden inzetten als lijstduwer. Burgers inzetten: Burgers inzetten als schrijver van ingezonden stukjes in couranten en tijdschriften b.v. waarin het beleid van "rechtse" of "linkse" regering wordt bekritiseerd. Het in stand houden van oude termen: Het bewust in stand houden van termen als "links"en "rechts", die uiterste weergeven, om een "midden partij" te beschermen. Bangmakerij: De bevolking dusdanig beangstigen dat ze snel accoord zal gaan met verstrekkende maatregelen b.v. beperking van privacy en het versterken van Controle maatregelen. Cameratechnieken: B.v. Knippen in een opname om met als doel het aan de contect te ontrekken of het negatiever te doen lijken. Er zijn nog veel meer technieken die kunnen worden gebruikt om groepen of de massa te manipuleren of positiever gezegd te overtuigen van eigen gelijk. Ik wil echter volstaan met het bovenstaande. Ik kan het echter niet laten te zeggen, dat een bevolking die vindt dat de politiek manipuleert of bedriegt met mooie beloften, zichzelf laat manipuleren en bedriegen zonder hierin aktie te ondernemen zichzelf dikwalificeert. Klagen heeft nog nooit geholpen, men maakt zich alleen meer en meer afhankelijk. Met hartelijke groeten, mevr. Flessennier.
Het is een uitdaging voor mij om in te gaan op jouw vraag om advies te geven met betrekking tot het openen van een website die de bevolking in staat stelt hierop te reageren en een handtekening te plaatsen voor een bindend referendum. Vind ik dat ik je moet adviseren dat nu wel of niet te doen?Eigenlijk is jouw "ik eis een bindend referendum voor mijn stem" een directe oproep aan de slaafse - volgzame - kiezer omveel meer eigen verantwoordelijkheid te nemen. Ik vraag me af of deze kiezers hier wel op zitten te wachten? Politieke - slaafse - volgzaamheid is weliswaar niet aangeboren maar aangeleerd, toch vindt het volk over het algemeen wel dat ze keuze vrijheid heeft en kunnen aangeven welke partij moet gaan regeren. Dit wordt hen bij iedere verkiezing niet alleen door de beroeps politici duidelijk gemaakt, maar vinden zij dit zelf ook. Ondanks dat men de keuze heeft wel of niet te gaan stemmen vinden zij dat je je democratische plicht moet vervullen. Het woord vrijheid verdient naar mijn mening dan ook eerst een verduidelijking. Wat versta ik onder vrijheid als deze gekoppeld wordt aan het begrip "parlementaire democratie". Deze vraag nu vind ik een zodanige uitdaging voor iemand die volkenkunde bestudeert, dat ik hier weken over heb lopen na te denken. Dat denken heeft het volgende opgeleverd: De eerste vraag die bij mij opkwam was deze; Is de democratie die wij kennen gebasseerd op de "Rede"? Zo ja, dan moet ik mij neerleggen bij wat politiek redelijk en haalbaar is. Wetende dat politiek die op rede gebasseerd is, altijd een kwestie van macht is. En als macht wordt georganiseerd, wordt zij per definitie een bedreiging voor het individu. Democratie is des te gevaarlijker, omdat "de stem van het volk", waar het om gaat bij parlementaire verkiezingen, de illusie wekt dat het om mijn stem gaat. Absolute vrijheid kan dan ook niet bestaan in een politieke democratie die berust op de "Rede". Maar kunnen wij ons nog wel een politiek voorstellen zonder macht? Ik doel dan op een politiek zuivere rechtvaardigheid. Een samenlevingsmodel waarin ieder individu verantwoordelijk is voor elk ander individu. Het zogenaamde heternome samenlevingsmodel. Democratie is immers niet meer dan een optelsom van egoïstische individuen. De egocentrische behoeften blijven een centrale rol spelen, zeker als het om een ideologische strijd gaat zoals bij partij politiek. Een hogere fase in de maatschappelijke ontwikkeling wordt bereikt als dit egocentrisme het veld ruimt voor verantwoordelijkheid en openheid voor de ander. De andere mens wordt hier beschouwdt als een volstrekt eigen persoon; dit wil zeggen dat hij zo anders of heteronoom is, dat ik hem geweld aandoe als ik hem probeer te begrijpen vanuit mijn eigen denkkaders en waardesystemen. Ik doe hem geweld aan, zodra ik hem gebruik om winst te maken of zodra hij het voorwerp wordt van mijn begeerte. Het uitgangspunt van dit samenlevingsmodel is dat slechts van rechtvaardigheid, gelijkheid en vooral ook broederschap sprake is. Als het recht van de sterkste wordt vervangen door verantwoordelijkheid voor de ander. Heteronomie kan daarom nooit samen gaan met de "gevestigde" orde. De enige rol die de staat kan worden toebedeeld, is die van beschermer van zijn burgers tegen geweld en egocentrisme. Verder mag de staat geen verantwoordelijkheid dragen, omdat de verantwoordelijkheid slechts een zaak van individu tot individu is. Waar halen politici het recht vandaan mijn verantwoordelijkheid over te nemen? Misschien is het grootste kwaad dat de parlementaire democratie heeft aangericht, het feit dat de massa, het volk, haar verantwoordelijkheid afschuift naar de politiek. Een politieke democratie voortkomend uit de 'Rede"kent niet de verantwoordelijkheid van het innerlijke, het geweten, ze loopt altijd achter de feiten aan. Niet het milieu vraagstuk, niet het geweld en de oorlogen zijn de grootste vraagstukken die om een oplossing vragen, immers als het geweten, het innerlijke van de mens, wordt weggedrukt ontstaat deze desastreuze ontwikkeling van zelf en zal steeds sterkere vormen aannemen. Tot zover mijn bijdrage. Iedere bijdrage voor versteviging van een parlementaire democratie wordt door mij afgewezen. Jouw idee voor een beslissend referendum, waarvan je al zeker weet dat de gevestigde orde daar niet mee accoord zal gaan, omdat dit zal leiden tot machtsverlies van de politici en meer macht voor het volk, heeft dan ook allen mijn steun als dit kan worden gekoppeld aan rechtvaardigheid voortkomende uit het geweten van het individu. Ik weet niet of een volk dat is grootgebracht met een ideologie van de wetenschap en de "Rede"dit zal begrijpen. Maar ik geef onmiddelijk toe dat dit een begin kan zijn van een nieuwe politieke ontwikkeling. Het is het proberen meer dan waard. Met hartelijke groeten, W.H. Pelsammerriet.
Als socioloog beweeg ik mij op vele maatschappelijke terreinen. Gezien jouw spitituele en meditatieve gedichten, waarbij je dicht bij jezelf blijft, als het ware naar binnen gekeerd, zie ik je in je latere stukken gericht en betrokken op de maatschappij en dus naar buiten gekeerd. Je maakt dus de beweging van binnen naar buiten. Je betreedt hier in feite een nog breder terrein dan ik doe. Ik wil mij beperken tot de kern van je vraag aan mij met betrekking tot de Nederlandse democratie. Een thema dat juist deze week door de media als thema werd gekozen onder de kop "Wij zijn de baas". Met deze titel grijpen zij terecht terug op de werkelijke betekenis van het woord democratie. Een buitengewoon heldere formulering hiervan vindt men bij J.A. Schumpeter, in diens "Capitalism, Socialism and Democratie". Hij begint met de omschrijving van de klassieke-achttiende eeuwse opvatting van de democratie. "De democratische methode bestaat uit die wettelijke regeling, om tot politieke besluiten te komen, die het gemeenschappelijk welzijn verwerkelijken door het volk zelf te laten beslissen door verkiezingen van individuen, die vergaderen om de wil van het volk uit te voeren". Deze achttiende - eeuwse opvatting verschilt in feite nauwelijks van onze hedendaagse opvatting. Maar, is deze opvatting nog wel realistisch? Ik wil trachten aan de hand van een voorbeeld mijn opvatting over democratie duidelijk te maken om zo te komen tot meer hedendaagse, meer realistische definitie, van de Nederlandse democratie. De politieke partijen beschikken, de een wat meer dan de ander, over politieke zendtijd zowel bij radio als televisie. Hierop maken zij, door middel van reclame boodschappen, propaganda voor hun partij en hun opvattingen. Zij proberen hiermee hun programma te verkopen aan de kijker. Zij beschikken meestal over een of meerdere PR. medewerkers en andere politieke adviseurs, die hen vertellen hoe ze het beste hun waar kunnen verkopen. De kijker, de toekomstige kiezer, neemt de boodschap in zich op en kiest die partij of politici, die de boodschap naar zijn eigen situatie of behoefte het beste kan vertalen. Hoe meer de politici hem belooft hoe beter en sneller hij zijn keuze kan bepalen. De reclame boodschap heeft dan zijn werk gedaan. In weze is er geen verschil met b.v. de reclame van een merk soep of toiletpapier. Waar ik behoefte aan heb of denk nodig te hebben koop ik, zeker als die reclame me meer buitengewoons biedt als andere soepen of toiletpapier. Misschien komt dit wat simplistisch over, daarom nog een verduidelijking. Ik begin een nieuwe definitie te formuleren;
"De democratische methode bestaat uit die wettelijke regeling, om tot politieke besluiten te komen, waarbij individuele personen de macht omte beslissen verwerven door middel van concurrentie strijd om de stem van de massa".
Deze vergelijking tussen proces van politieke meningsvorming en dat van de goederenmarkt laat zich nog aanvullen met een andere, die minder de vorming dan de uiting van de openbare mening betreft. Ik bedoel hier de rol van de aandeelhouder in de grote maatschappijen en de invloed van zijn wil op het beleid. Zoals U ongetwijfelt weet is het eigendom van de grote maatschappijen tegenwoordig in handen van honderdduizenden kleine individuen, met elk slechts een klein aandeel van het gehele kapitaal in zijn bezit. Juridisch gesproken zijn het de aandeelhouders, die de onderneming in eigendom hebben en bijgevolg ook het recht bezitten om daarvan het beleid vast te stellen en de bedrijfsleiding te benoemen. Maar praktisch gesproken voelen zij slechts in geringe mate voor hun eigendom verantwoordelijk en berusten in wat de directie doet, tevreden als ze zijn met een regelmatig inkomen. Ook voelen zij zich niet verantwoordelijk voor de buitensporige handdrukken, die in de miljoenen lopen, bij het afscheid van een top manager of de buitensporige eindjaars bonnussen die jaarlijks worden verstrekt. En zo ook gaat het grootste deel van de bevolking om met de keuze van zijn regering. Daarna voelen zij zich vier jaar lang machteloos om maar enige invloed uit te oefenen op het regerings beleid wat door coalitie vorming tot stand is gekomen. Vooral op die coalitievorming hebben zij geen enkel greep. Wij zien hier duidelijk de verwevenheid tussen de grote multinationals en de politieke besluitvorming. Ik ben het met je eens Joop dat er een stevige aanvulling dient te komen op de wettelijke mogelijkheden om de invloed van de burgers te vergroten. Een beslissend referendum is daarvoor een goede mogelijkheid. Ik steun je dan ook in je streven om dit bij, de tot nog toe onwillige, politici af te dwingen. Mijn handtekening kan je dan ook te gemoet zien. Met vriendelijke groeten, Prof. P.D. Meelsteur van Telen.
Toen je mij vroeg te reageren "strijtkreet" "Mijn stem geef ik alleen nog voor een bindend referendum" had ik in eerste instantie ernstige twijfels. Wat jij Joop niet wist voor je mij raadpleegde is het feit dat ik even als jij al jaren niet meer ga stemmen. Eens in de 4 jaar stemmen is gewoon een politieke dooddoender die de machtsverhoudingen in de politiek in stand houden. Het systeem van de parlementaire democratie is in Nederland al lang verouderd en uit de tijd. Bij de politici ontbreekt iedere crativiteit en onwil tot verandering bang als ze zijn hun macht met de bevolking werkelijk te moeten delen. Bij mij is echter nooit het idee opgekomen om aan mijn stem een eis te verbinden. Daarbij moet ik erkennen ook niet direct een actie figuur te zijn. Mijn ontevredenheid over het politieke klimaat, de vergaande politieke beslissingen die de armoede in Nederland alleen maar vergroten, geen werkelijke visie op de toekomst ( waar willen we met Nederland naar toe.), het alles overstemmende idee van de marktwerking, geen Europeese visie, dan alleen dat het grootschaliger moet worden en de overdreven gerichtheid op economie die ieder mensenlijke maat te boven gaat, de vergaande graai cultuur, de politieke vriendjes cultuur, en de steeds verder gaande non-democratisering, hebben mij zo,n 10 jaar geleden doen besluiten de stembus te mijden. Jij schreef in een van je stukken dat politiek de mensen van elkaar scheidt en niet met elkaar verbindt evenals de godsdiensten dat doen waarbij je verwees naar de geschiedenis van eeuwen. Ik moet bekennen dat ik daar nooit op die mannier over heb nagedacht. Maar het was voor mij wel een eye-opener. Je hebt wel gelijk. Het deed mij dan ook nadenken over de dubbele rol, en moraal, van de Christelijke politieke partijen die zowel de godsdiensten als de politiek partij willen vertegenwoordigen. Daarnaast beroepen zij zich dan ook nog een vertegenwoordiger van de bevolking te zijn. Al met al is het eigenlijk zeer vreemd dat we een 4de kabinet Balkenende hebben. Waar jij je echter terecht verwonderd over het feit dat Balkenende als Christen zijnde een oorlogsdaad pleegde toen de Amerikanen ondersteunde met betrekking tot de inval Irak, heb ik dat niet. De gehele geschiedenis door, hebben onder leiding van Christenen, vele oorlogen en wreedheden plaats gevonden. Godsdienst en politiek gaan niet samen zeg je, maar als er zo,n verwarring is ten aanzien van de Christelijke moraal krijg je deze uitkomsten. Jij deed mij nadenken over de steeds verder gaande non-democatisering en het stellen van eisen aan het uitbrengen van je stem. Je gaf aan geen slaafse volging te willen zijn van een politieke machtscultuur. Dit laatste spreek mij sterker aan dan ik in eerste instantie had gedacht. Het bleef mij bezig houden. Waarom; wel jij stelde dat slecht 2 á 3% van de Nederlandse bevolking lid is van een of ander politieke partij. Ik ben dat nagegaan en dit bleek te kloppen. Het percentage ligt dichter bij de 2 als bij de 3% . Ik ken wel fanclubs met meer leden. De meeste Nederlanders zijn geen lid van een politieke partij, die gaan wel, wat jij noemt slaafs, eens in de 4 jaar naar de stembus. Als ze niet gaan voelen zij zich schuldig omdat hen met de paplepel is ingegeven dat ze hun democratische plicht moeten vervullen. Daarna worden ze altijd weer teleur gesteld. Ze schijnen maar niet te willen beseffen dat ze deze teleurstelling ieder keer opnieuw over zich zelf afroepen. Het politieke niveau van de inwoners van Nederland is vrij laag zo beklagen de politieke leiders zich. Daarom hebben zij ook liever geen referendum. Politiek zo zeggen ze is immers een vak. Laten we niet ontkennen dat de tegenstemmers van de Europese Grondwet veelal ontevreden waren over het politieke beleid van de laatste decenia. De vraag is echter, als je je eigen bevolking niet mee neemt in het politieke proces en geen deelnemer wilt laten zijn, wat kan je dan van die bevolking verwachten??? Neen, de politieke domheid zit niet bij de bevolking toch bij de politici zelf. Zij zijn het die de afstand tussen politiek en burger steeds verder vergroten. Er wordt wel eens gezegd: "De bevolking krijgt die regering die het verdient". Ik ben het daar absoluut niet mee eens en mijn stelling luidt dan ook: De huidige en de voorgaande regeringen hebben die bevolking gekregen die hen toekomt". En daarmee heeft de politiek zijn eigen angsten voor die bevolking gecreëerd en dus ook voor het houden van referendums, zeker voor een bindend referendum zo als jij in je stukken heb aan gegeven. Mijn advies aan jou is dan ook, hier goed over nagedacht hebbende, begin je eigen webside en handhaaf je "strijdkreet". Zeker nu een referendum, dat overigens niet meer over een Europese Grondwet gaat, maar over een verdrag, hoe krijgen ze het verzonnen, is afgewezen. De politieke opluchting in politiek Den Haag, maar ook daarbuiten, is groot. Deze politieke manupulatieve veranderingen waren noodzakelijk om aan de ene kant de bevolking buiten spel te zetten en aan de andere kant hun eigen angsten voor de bevolking te verbloemen. Joop ik wens je veel succes met je toekomstige webside en je actie, en mijn handtekening zeg ik je bij deze toe. Groeten, Prof. J.C. Krijtelman.
Eindelijk heb ik mijn 5 persoonlijke adviseurs compleet. Zij hebben mij allen een brief geschreven met betrekking tot mijn vraag of ik een eigen website moet beginnen, met als doel de democratie in Nederland positief te beïnvloeden door middel van een actie, die plaats moet vinden voor de parlementaire verkiezingen over 4 jaar (2010 - 2011), of eerder b.v. indien dit kabinet valt. Deze actie zou moeten luiden: "MIJN STEM GEEF IK ALLEEN NOG VOOR EEN BINDEND REFERENDUM". ( Zie hiervoor mijn artikel van 07 - 05 - 2007)
Ik wil jullie nu voorstellen aan mijn 5 persoonlijke adviseurs.
1. Prof. Krijtelman, politicoloog. 2. Prof. Meelsteur van Telen, socioloog. 3. Dhr. Pelsamerriet, volkenkunde. 4. Mevr. Flessennier, propaganda specialiste bij een groot onderzoeksbureau. 5. Prof. Linda Hemellaar van Beesteren, massa psycologie en gespecialiseerd op het thema macht en onmacht.
In mijn volgende artikelen zullen zij aan het woord komen. Zij hebben mij wel de vrije hand gegeven hier direct op te reageren.
De spits zal worden afgebeten door Prof. Krijtelman. Tot volgende week.
Terwijl dat ik nog steeds op zoek ben naar vijf wijze mannen, waar van ik er intussen drie heb gevonden, heb ik de tijd gevonden om te mediteren, bidden zo U wilt voor de vrede. Deze meditatie, dit gebed, gaat als volgt:
Mediteren, bidden voor vrede.
Terwijl ik ruzie loop te maken met mijn vrouw, Bid ik voor de vrede.
Terwijl ik mijn buurman uitmaak voor al wat lelijk is, Omdat hij door zijn schutting mijn uitzicht belemmert, Bid ik voor de vrede.
Terwijl ik anderen vervloek voor het mij aangedane leed, Bid ik voor de vrede.
Terwijl ik hoop dat al die onderwereld figuren elkaar blijven uitmoorden, Bid ik voor de vrede.
Terwijl wij nog steeds ruziën of we voor of tegen de oorlog in Irak waren, Bid ik voor de vrede.
Terwijl In Irak en Afganistan tal van militaren en burgers sneuvelen, Bid ik voor de vrede.
Terwijl aan beide zijde de soldaten sneuvelen door het oorlogsgeweld, Bid ik voor de vrede.
Terwijl dat zowel God als Allah wordt gevraagd de wapens te zeggenen en hen de overwinning te schenken, Bid ik voor de vrede.
Terwijl de Christelijke God en de Islamitische God, Namens de gelovigen, hevig met elkaar is strijd zijn. Bid ik voor de vrede.
Terwijl in bid realiseer ik mij dat "vrede" maar een woord is en niet de realiteit. Ik bid dus voor een woord in de hoop, dat dit woord ooit vlees mag worden Bid ik voort.
Rest mij slechts een laatste vraag: Tot wie richt ik mijn gebed, Nu zelfs de Goden voor de oorlog worden ingezet???
Ik ben zo vrij om de antwoorden, die ik op mijn brieven aan onze hooggeachte politici schreef, samen te vatten.
a. Slechts een partij is voor een referendum, wel is waar op een andere wijze georganiseerd dan ik mij voorstelde, maar zij achten gezien hun eerdere ervaringen, een referendum politiek niet haalbaar.
b. Een aantal andere partijen zijn absoluut tegen een referendum, op welke wijze dan ook georgeniseerd. Het volk heeft genoeg mogelijkheden tot inspraak zeggen zij. Of het volk dat ook vindt is nooit onderzocht.
c. Sommige partijen vinden wel dat er iets moet gebeuren en vinden dat er een parlemantaire commissie moet kommen die dit gaat onderzoeken. Wat ze nu precies willen onderzoeken is mij niet duidelijk. Kennelijk moeten ze daar eerst eens grondig over nadenken.
d. Wel zijn er een paar partijen die het er mee eens zijn dat ons politieke stelsel is verouderd. Een commissie met wijze mannen zou uitkomst kunnen bieden. Dat heb ik heel lang geleden ook al eens meer gehoord.
Kort samen gevat komt het er op neer dat eigenlijk niemand een referendum wil zo als ik die heb voorgesteld. Vanuit de politiek kunnen we initiatieven tot verandering m.b.t. een referendum wel vergeten. De door hen veroverde macht willen zij niet delen. De initiatieven zullen van uit het volk zelf moeten komen. Misschien een webside Waarin het Volk zijn eisen stelt aan de politiek met betrekking tot meer inspraak (Referendum) met als inzet het wel of niet gaan stemmen bij de volgende verkiezingen. De webside zou de titel kunnen dragen: " Een stem voor een referendum" Deze webside zou men via Google moeten kunnen vinden. Ik denk dat ik een commissie van wijze mannen ga zoeken die mij hierover kunnen adviseren. Tot de volgende keer.
Het heeft even geduurd maar daar ben ik dan weer. Ik heb het momenteel nogal druk met het schrijven aan alle politieke partijen. Jullie weten dat ik niet eerder ga stemmen voordat mijn eisen aan de politiek werkelijkheid zijn geworden. Mijn eis aan de politiek heb ik wat verder uitgewerkt en deze luidt nu als volgt:
A. Iedere nieuwe of verandering in de Nederlandse Grondwet krijgt een automatisch bindend referendum. B. Bij het vormen van een nieuwe regering moeten in Nederland altijd compromissen worden gesloten voor het verkrijgen van een meerderheid. Deze compomissen kunnen nooit in een partijprogramma van een politieke partij worden vastgelegd omdat men van te voren niet kan weten met wie men gaat regeren. Deze compromissen worden door mij dan ook gezien als ondemocraties, hier heeft de bevolking namelijk geen enkele stem in. Ik stel dan ook voor dat als er een regeerakkoord is gesloten de 3 meest omstreden of belangrijkste besluiten die van grote invloed zijn op de bevolking te bundelen en deze bij een automatisch en bindend referendum aan de bevolking voor te leggen. C. Verder kan in deze regeerperiode dan nog bij zeer belangrijk te nemen besluiten, die van grote invloed zijn voor de bevolking, ten hoogste 2 maal een automatisch bindend referendum worden gehouden. D. Iedere politiek partij verbind zich hieraan met ingang van de eerst volgende regeerperiode, mogelijk dus pas in 2010-2011. Dit lijkt mij een haalbare en redelijke eis.
De onvrede t.a.v. de huidige politiek is groot evenals de afstand die er is gegroeid tussen de bevolking en de politiek. Moge dit een bijdrage zijn tot verbetering. De politiek zal zich moeten gaan realiseren dat zij de dienaren van het volk zijn en niet omgekeerd. De bevolking kan eissen stellen aan de politiek en dit zal de bevolking zichzef in de komende tijd ook moeten gaan realiseren. Wees geen slaaf van de politiek, maar stel er eissen aan. (tot de volgende keer)
Na een veertigjarige discussie over het opheffen van de Eerste Kamer, die geen enkel resultaat heeft opgeleverd, is het veel zinniger om de Tweede Kamer op te heffen. Het zou een groter democratie gehalte, met een bindend referendum, in Nederland kunnen opleveren. Laten wij bijvoorbeeld is beginnen om de leden van de Eerste Kamer rechtstreeks te kiezen en deze Eerste Kamer die rol en plaats toe te kennen die nu de Tweede Kamer vervult. Het eerste voordeel wordt dan al direct duidelijk; een besparing aan salaris en onkostenvergoeding van vijf en zeventig leden. Ook het aantal vragen die nu door deTweede Kamerleden worden gesteld, en die 2000 euro per vraag kosten voor het beantwoorden van één enkele vraag, wordt hiermee gehalveerd.Vragen zoals nu gesteld m.b.t lingo, bingo, of een foto van een vrouw in bekini in de Uterechtse binnenstad, en die het i.q. van de vragenstellers weergeeft, wordt niet meer toegelaten. Ook dit zal een flinke besparing opleveren. Door deze verandering kunnen er tevens vele ambtenaren worden ontslagen wat opnieuw een flinke besparing zal opleveren. Hoe dienen wij echter een de vervangende Tweede Kamer te kiezen om zo dicht mogelijk bij de bevolking te blijven, die zich nu langzaam maar zeker van de politiek afkeert, en het vertrouwen in het Parlement te herstellen? Het eerste wat bij mij opkomt is dat er een piramide dient te onstaan die van "onderaf" wordt opgebouwd. Dat betekent dat er per stad of regio een aantal mensen beschikbaar dienen te zijn, niet gebonden aan welke politieke partij of politieke visie dan ook, die de kar gaan trekken. Het lijkt mij goed om uit te gaan van regionale beroepsgroepen zoals bijvoorbeeld mensen uit het onderwijs, verpleging, verzorging en welzijn, afgevaardigden van regionale werkgevers en werknemers organisaties afkomstig uit de bouwwereld, van de sectoren landbouw en veeteeld, regionale belangenvereenigingen op het terrein van sport, cultuur, vrijwilligerswerk, afgevaardigden van uit de midden en kleinbedrijven. Maar zeker ook afgevaardigden uit organisaties van - en ervaringsdeskundigen uit de AOW, WAO, dak - en werkelozen en bijstandstrekkers. Deze en eventuele andere afgevaardigden kiezen per provincie uit hun midden vijf en tewintig personen die zij aanbevelen voor een functie in de nieuw te vormen Eerste Kamer. Zij dienen zich, als zij zich beschikbaar stellen voor deze functie, een verklaring te hebben getekend dat zij in stemmen met het invoeren van een bindend referendum met betrekking tot nieuwe wetgeving of verandering van wetgeving die van belang is voor de bevolking van Nederland. Ook andere van belang zijnde beslissingen voor het land dienen aan de bevolking, per bindend referendum, worden voorgelegd. Indien zij deze verklaring niet wensen te ondertekenen, kunnen zij niet in aanmerking komen voor een zetel in de Eerste Kamer. Op deze wijze onstaat er een kieslijst van vijf en twintig personen per provincie. Daar er twaalf provinciën zijn, staan er landelijk 300 personen op de kieslijst die per provincie worden weergegeven. Deze verdeling per provincie lijkt mij, gezien de tot nu toe samengestelde kieslijsten, een eerlijker en meer in balans zijnde landelijke verdeling. De Nederlandse bevolking kan nu per provincie, via verkiezinge, uitmaken welke acht personen uit hun provincie in aanmerking komen voor een zetel in de Eerste Kamer. De provinciale lijst kent geen lijstrekker en de lijsten worden ook niet genummerd van 1 tot 25. De namen van de in aanmerking komende personen voor de Eerste Kamer worden in willekeurige volgorde samen gesteld. De bevolking heeft zodoende een meer vrije keuze dan een lijst die suggereerd dat alleen de bovenste acht personen, de meest gewenste personen zijn om in aanmerking te komen voor een zetel in de Eerste Kamer. De acht personen die per provincie worden gekozen komen alle in aanmerking voor een functie in het landelijke bestuur, diet zijn dus zes en negentig personen. Zij kiezen uit hun midden De Minister President, en verdelen onderling de taken en functies met betrekking tot tien ministers en tien staatsecretarissen. Vijf en zeventig personen nemen zitting in de Eerste Kamer. De Eerste Kamer heeft evenals de regering recht op een gelijkwaardig ambtenarencorps om de regering beter te kunnen controleren dan nu het geval is. De zeventien mensen die op de provinciale kieslijst stonden en niet door de bevolking zijn gekozen, kunnen indien gewenst, in aanmerking komen om zitting te nemen in een provinciale raad, ter advisering en ondersteuning van hen die wel zijn gekozen. Deze raad vergaderd tenminste één maal per maand en ziet er op toe dat de gekozen leden van de Eerste Kamer een niet te zelfstandig leven gaan lijden. Tevens onderhoud de raad actief contact met de provinciale bevolking en luistert naar hun wensen en ongenoegens.
De huidige provincie bestuurders worden voortaan niet meer gekozen vanuit de politieke partijen, waarvan slechts twee procent van de bevolking lid is, maar wordt op de zelfde wijze gekozen als de voornoemde Eerste Kamer. De huidige Eerste Kamer komt te vervallen.
Verdere details zullen nog moeten worden ingevuld, maar dit raamwerk dient er voor te zorgen dat nu ook de huidige TWEEDE kAMER WORDT GEPRIVATISEERD. De meeste politici zullen hier, gezien wat zij aan privatisering de laatste jaren tot stand hebben gebracht, hier nauwelijks bezwaar tegen hebben. LEVEN de DEMOCRATIE!!!
Het vorige artikel ging over de discussie tussen voor of tegen het afschaffen van de Eerste Kamer. Een veertig jaar durende, onzinnige discussie. En via dit soort onzinnige discussies modderen wij al jaren verder zonder dat er sprake is van een bindend referendum waarin de bevolking een duidelijke stem zou kunnen hebben. Er is geen beweging in te krijgen, maar de burger wordt wel om de vier jaar opgeroepen vooral te gaan stemmen. Ik ga zelf, terwijl ik vroeger heel acttief ben geweest in de politiek, al twintig jaar niet meer stemmen. Dat lijkt erg lang maar in feite ben ik dus vijf maal niet naar de stembus geweest. In Nederland heet dit geen gebruik maken van je democratische rechten en volgens velen mag je dan ook niet meer mee praten of kritiek hebben op of over het gevoerde politieke beleid. Nou, meepraten mogen we toch al niet. En niet stemmen is wel degelijk een democratisch recht. Daarnaast kennen we het recht op vrije mennings uiting, een van de belangrijkste democratische rechten. Dus waar hebben die politici het over als ze zeggen dat je dan ook niet meer mee zou mogen praten??? Wel heel simpel, over Macht met een hoofdletter. Maar goed, zou ik dus wel gestemd hebben dan zou ik vijf maal mijn stem hebben mogen laten horen in twintig jaar tijd en verder niet. Er heerst ook op lokaal en provinciaal niveau hetzelfde machtsvertoon als op landelijk niveau. Men wil het voor het zeggen hebben en men voegt zich altijd naar het partij belang. Voeg je je niet naar het partij belang, dan wordt dit de volgende jaren afgestraft met een niet meer verkiesbare plaats op de verkiezingslijst de jaren daarna. Vrije meningsuiting is in de politiek een relatief begrip. De bevolking, ach die moet alleen maar even tot stemmen te worden bewogen. Dat is de Nederlandse democratie in een notendop. En de bevolking vindt dit over het algemeen dan ook zijn democratische plicht. Let wel, Plicht met een hoofdletter. Zo is hij geconditioneerd, zelfs zo geconditioneerd dat hij er niet aan zal denken om ook maar een enkele eis te stellen aan het weggeven van zijn stem aan een bepaalde partij. Bijvoorbeeld: een partij stelt dat zij voor een meer democratische staatsvorm is en wil een referendum invoeren. Wat voor referendum? Een niet bindend correctief referendum? Of een referendum waar bij de overheid zegt we houden ons aan de uitslag van dat referendum. Dan stem je op die partij, en dan? De andere partijen willen geen referendum waaraan zij een uitvoeringsplicht willen verbinden, dus komt er geen referendum. Toen er wel een referendum mocht worden gehouden over een grondwet voor Europa, en de bevolking van Nederland stemde massaal tegen die grondwet, noemde vele politici de bevolking dom, zij hadden het niet begrepen. Zij waren eigenlijk niet tegen de grondwet, neen, zij namen wraak op de regering vanwege de invoering van de Euro, tegen deelneming van Turkije en tegen de snelle uitbreidingsplannen van meer dan tien landen, waarvan meer dan de helft er nog niet rijp voor was om nu al toe te treden en waar ze niets over te zeggen hadden gehad. De politiek vond de burger maar dom. Maar een politiek die zijn burgers niet meeneemt in een meer directe besluitvormingsprocedure en alles van bovenaf wil regelen tegen de wil van die bevolking in moet er wel op verdacht zijn dat diezelfde bevolking zich niet meer serieus genomen voelt. Zou de politiek hier iets van geleerd hebben? Ik waag het te betwijfelen. De Nederlandse bevolking is de laatste jaren veel meer geëmancipeerd, mondiger geworden, de politici hebben die emancipatie kennelijk gemist. Toevallig las in deze week in de krant dat twee politici hadden gezegt de kiezers dom te vinden. Een hand in eigen boezem steken was er niet bij. Maar misschien hebben ze in zekere mate ook wel gelijk. Waarom stelt de kiezer bijvoorbeeld geen enkele eis aan het uitbrengen van zijn stem. De betrokkenheid van de bevolking bij de politiek is groot genoeg al wordt deze dan ook steeds weer gefrustreerd. De uitslagen van de verkiezingen waren duidelijk. Politiek gezien wordt er echter zeer ondemocraties mee omgesprongen. De kiezer verliest steeds meer het vertrouwen in de politiek maar gaat bij de volgende verkiezing toch weer trouw naar de stembus zonder kennelijk ook maar iets geleerd te hebben van de vorige lessen. Waarom vraag ik mij verbaast af gaat hij/zij nog stemmen zonder van te voren ook maar een enige eis te stellen aan het uitbrengen van zijn/haar stem. Zeg bijvoorbeeld "Ik ga niet meer stemmen als over vier jaar door alle politieke partijen geen verklaring is afgegeven dat er bij het ingaan van een volgend kabinet er een bindend referendum komt voor iedere nieuwe wet of verandering van wetgeving. Ik gan niet meer stemmen als er door politiek Europa geen bindend referendum komt voor iedere nieuwe Europese wet en andere soorten van wetgeving die ingrijpend zijn voor de Europese bevolking. Democratie betekent immers dat de macht bij het volk ligt. Eis hem dan ook op en laat politici niet bepalen wat jij dient te verstaan onder democratie. Politici willen alleen maar dat de bevolking de macht bij hen neerlegt en hebben hier jaren geleden al een, zeer bewust uitgedachte, stategie gekozen die voor hen van belang is. Vandaar ook bij iedere verkiezing weer die kreet "het geeft niet op wie u stemt maar ga stemmen, maak gebruik van u stemrecht." Maar ik heb ook het democratische recht om niet te gaan stemmen als aan mijn eisen voor een bindend referendum geen gehoor wordt gegeven. Ik weet dat ook in België de eisen van een bindend referendum aanwezig zijn. Voor hen die hier meer over willen weten: type op zoekprogramma Google het woord democratie in en ga naar Democratie Nu. Ik ben zelf niet voor een nieuwe politieke partij. Ik eis echter wel een bindend referendum op, zo niet dan ga ik niet meer stemmen. (Volgende week: Het zou veel beter zijn de Tweede Kamer af te schaffen in plaats van de Eerste Kamer.)
Politici moeten eens ophouden met de discussie over het opheffen van de Eerste Kamer. Er is nog nooit een meerderheid geweest voor het afschaffen hiervan. Ik acht het nuttiger om het bestaan van de Eerste Kamer als feit te aanvaarden en vandaar uit te bezien welke nuttige rol die Kamer kan spelen. Er zijn wel degelijk positieve argumenten voor een tweekamerstelsel. Onze parlementaire democratie wordt immers alleen maar sterker als daarin "checks and balances" zijn ingebouwd. De Eerste Kamer kan zo nodig corrigerend optreden. Zolang dat met terughoudendheid gebeurt, levert dat geen problemen op. Opvallend is dat in de partijen die tegenstander van de Eerste Kamer zijn, de waardering voor de senaat vaak groeit bij de leden als ze daar zelf zitting in hebben. Dat gold bij de PPR voor Bas de Gaay Fortman, bij de PvdA voor Erik Jurgens en bij D66 voor Jan Vis en Jan Terlouw. In het verleden heeft de Eerste Kamer enkele malen ongelukkige wetgeving voorkomen, zoals de invoering van een huurbelasting in 1968, de Nabestaandenwet van staatssecretaris Ter Veld, de verdeling van Rotterdam in wijkgemeenten en samenvoeging van Hengelo en Enschede. Recentelijk werd de splitsing van de energiebedrijven dankzij de Eerste Kamer in de ijskast gezet. Niet veel, maar dat geeft juist aan dat de Eerste Kamer geen "hindermacht" is. Ook, aldus van den Braak, heeft de Eerste Kamer indirecte invloed. Een voorbeeld hiervan is dat tijdens het kabinet - Balkenende 2 de Eerste Kamer bij diverse ingrijpende wetsvoorstellen belangrijke toezeggingen aan het Kabinet wist te ontlokken. ( Wie daarvan kennis wil nemen, raadplege www.toezeggingen.nl). Als voorbeelden kunnen worden genoemdde Wet Werk en Bijstand, de regeling van Vut en Pensioen en de Zorgverzekeringswet. Dat betekend niet dat er geen kantekeningen te maken zijn bij het functioneren en vooral de verkiezing van de Eerste Kamer. Soms brengt de indirect gekozen Eerste Kamer de direct gekozen Tweede Kamer min of meer in een dwang positie om een voorstel te wijzigen. Bovendien ontbreekt een conflictregeling. Aangezien de Staten, de kiescolleges van de Eerste Kamer, niet ontbindbaar zijn, is het voorleggen van een conflict aan de kiezers evenmin mogelijk. Ongelukkig is ook dat de Eerste Kamer "getrapt"wordt gekozen. Dat maakt voor de kiezers en positieve keuze bij de Statenverkiezingen erg lastig. Daarna gaat van de Braak in op het feit dat het soms goed is dat de Tweede Kamer niet het laatste woord spreekt, maar dat er vóór burgers nieuwe wet - en regelgeving krijgen opgelegd, nog een heroverweging plaats vindt. Dat biedt kans om vragen te stellen over de doelmatigheid van de nieuwe wetgeving, over de uitvoerbaarheid en over de wijze waarop het overgangsrecht is geregeld. Bovendien hebben de burgers ( en organisaties) de mogelijkheid om nog eventuele bezwaren naar voren te brengen. Voor alle staatkundige oplossingen geld dat er altijd voor - en nadelen zijn: een ideaal stelsel bestaat niet. Dat geld ook voor mogelijke alternatieve voor de Senaat. Voor een correctief referendum geldt bijvoorbeeld dat je dat niet te vaak kunt organiseren. Zolang de Eerste Kamer een behoedzame rol blijft spelen is er geen reden om haar bestaan ter discussie te stellen. Los van het praktische feit dat die discussie toch tot niets zou leiden. Aldus van den Braak. En met deze laatste opmerking van hem ben ik het roerend eens. Misschien moet er dan ook een totaal andere discussie op gang worden gebracht, maar daarover volgende week meer.
Gezien mijn laatste twee artikelen met betrekking tot de Nederlandse politieke democratie, zal het U wel duidelijk zijn dat ik niet zoveel op heb met deze op macht beluste politici en de politieke partijen die zij vertegenwoordigen. Het is dan ook mijn overtuiging dat het verder ontwikkelen van de democratie, met dit allang achterhaalde politieke systeem waarin het volk zich niet meer vertegenwoordigt voelt, op de schop moet. Sommige politici die hier in feite al lang van overtuigd zijn proberen nog te redden wat er te redden valt. Zo werden er b.v. al twee ministers van bestuurlijke vernieuwing versleten, die overigens niet veel verder kwamen dan een voorstel om de burgemeesters direcht door de plaatselijke bevolking te laten kiezen te laten kiezen. Inmiddels is dat voorstel al weer afgeblazen. Ook wordt al jaren gesproken over de voor en tegens van de Eerste Kamer, opheffen vindt de een, neen zegt de ander, ze hebben een zuiverende taak met betrekking tot nieuwe wetgeving die al door de Tweede Kamer werd geloodst. Zowel het voorstel van de gekozen burgemeester als wel de voorstellen tot opheffing van de Eerste Kamer ligt natuurlijk politiek gevoelig. In beidde organen, plaatselijk en provinciaal zitten immers vertegenwoordigers van verschillende politieke partijen. Dit zou betekenen dat die politieke partijen aan kracht en macht zouden inboeten. Zij zullen het dan ook altijd blijven zoeken binnen het voor de politiek aanvaardbare. Een gekoze burgemeester die niet voortkomt uit een politieke partij is voor hen onaanvaardbaar. Een provinciaal bestuur, dat niet zou voortkomen uit de vertegenwoordigders van politieke partijen, of zo maar wordt opgeheven is niet haalbaar. Het zou bijten zijn in eigen staart. Zolang de vertegenwoordigers van de politieke partijen het voor het zeggen hebben zullen deze, en/of andere gelijke voorstellen, gedoemd zijn te sneuvelen. Laten we als voorbeeld nu eens een ex minister bestuurlijke vernieuwing, de heer Alexander Pechthold, die voorstander is van het opheffen van de Eerste Kamer en Dr Bertvan den Braak, verbonden aan het parlementaire Documentatiecentrum van de Universiteit van Leiden, en tegenstander van het opheffen van de Eerste Kamer, aan het woord laten met betrekking tot hun argumentatie. ( zie ook hun publicaties hierover in handelsblad NCR van 19 maart j.l.)
Argumentatie Pechthold: De Eerste Kamer werd in 1815 ingesteld als bolwerk tegen de invloed van het volk. Deze remmende en conservatieve functie vervult de senaat nog steeds. De Eerste Kamer leden zeggen vooral wetsvoorstellen nog eens zorgvuldig te bekijken. Zij claimen wetsvoorstellen op rechtmatigheid, uitvoerbaarheid en handhaafbaarheid te toetsen. In de praktijk blijken politieke overwegingen echter de doorslag te geven voor het eindoordeel. Dat was in de negentiende eeuw al zo en dat is nooit veranderd. De Eerste Kamer heeft haar belofte als "chámbre de refléction" nooit geheel waar kunnen maken en gedraagt zich als een tweede, Tweede Kamer die vooral de belangen van de partijpolitieke elite behartigt. Zijn partij, D66, pleit dan ook al meer dan veertig jaar voor het afschaffen van de Eerste Kamer. Wij willen, zegt Pechthold, als partij van zelfbeschikking enzelfontplooiing, iedereen toegang tot de macht geven en mensen zoveel mogelijk zelf laten beslissen. Maar gezien de eerdere vergeefse pogingen van Groen van Prinsterer, Thorbecke, Troelstra en Drees om de Eerste Kamer af te schaffen maakt hij zich weinig illusie.Het huidige politieke systeem maakt opheffing van de Eerste Kamer zo goed als onmogelijk is zijn conclussie. Fracties in de Eerste Kamer stemmen vrijwel altijd het zelfde als hun partijgenoten in de Tweede Kamer. Wetsvoorstellen worden om politieke redenen verworpen. Coalitiefracties voelen zich ten onrechten verbonden aan het regeerakkoord en loyaliteit aan de coalitie geldt ook in de Senaat als hoogste goed. Hierna wijst hij ook nog op het zwakke mandaat van de Eerste Kamer als gevolg van haar indirecte verkiezing en de aanzienlijk lagere opkomst bij de Statenverkiezingen. Dit mandaat zou daarom onvoldoende rechtvaardiging bieden voor de zware bevoegdheden die de Eerste Kamer nog heeft. Naast de argumentatie voor het opheffen van de Eerste Kamer, geeft hij echter ook een aantal suggesties voor verbetering zoals: De samenleving eerder betrekken bij de tot stand koming van wetgeving. De bevoegdheid van rechters gebruiken om wetten aan de grondwet te toetsen. Het beoordelen van kwaliteit en uitvoorbaarheid van wetgeving te leggen bij juristen en praktijkdeskundigen. Het laatste woord over wetswijzigingen kan door de invoering van het correctief referendum worden gelegd daar waar het thuis hoort: bij de bevolking. Leg het begrotingsrecht exclusief bij de Tweede Kamer. Tot zover de heer Alexander Pechthold. (volgende week is Bert van den Braak aan het woord.)
In mijn vorige artikel stelde ik o.a. dat politiek een machtsspel is en dat dit, gezien vanuit de "zijnsmodus", het tegendeel is van democratie. Een van de vragen die ik ontving was, hoe ik dan naar de democratie kijk van uit "hebbende modus". Ik zal dan ook proberen duidelijk te maken hoe ik hier als niet politiek gebonden en nog maar weinig in politiek geïntereseerde persoon naar kijk. In de eerste plaats zou politieke democratie gebaseerd moeten zijn op het vertegenwoordigen van de burger. In de grondwet wordt bij mijn weten niet gesproken over politieke partijen. Partijen zijn pas ontstaan op het einde van de negentiende eeuw. De Antierevolutionaire partij, intussen opgegaan in het huidige CDA, was in 1879 de eerste. In de loop van de tijd hebben de politiek partijen langzaam maar zeker de macht gegrepen, die volgens de beginselen van onze rechtstaat, het parlement toekomt. Ons parlement is ouder dan de politieke partijen die er deel van uit maken. Partijen zijn ooit opgericht om de belangen van bepaald bevolkingsgroepen te behartigen en hun emancipatie te bevorderen. Dat dit echter al lang voorbij is, daar willen de politieke partijen kennelijk nog niets van weten. Afgezet tegen het aantal kiezers, hebben de politieke partijen een verwaarloosbaar klein ledental. (ongeveer 2%) Niet voor niets zijn in de afgelopen jaren in de verkiezingsuitslagen grote onderlinge verschuivingen te zien geweest, vooral in 1994, 2002 en 2006. Dit kwam doordat de qua traditie of overtuiging ongebonden kiezers zijn gaan "zweven". In Nederland heeft door de jaren heen een volledige ontzuiling plaats gevonden. De traditionele kaders van de aloude verzuiling, ofwel opdeling van onze samenleving in een viertal levensbeschouwelijke blokken zijn al lang achterhaald. Al moet ik toegeven dat enkele restanten nog lijken te volharden, soms tegen beter weten in, in deze oude tradities. Ik denk dan vooral aan de publieke omroepen en aan het bijzonder onderwijs. Zonder te overdrijven kun je zeggen dat de politieke partijen in hun orginele gedaante een rem vormen op de ontwikkeling van de parlementaire democratie. Gezien de ontwikkelingen en voornoemde grote onderlinge verschuivingen in de verkiezingsuitslagen van de laatste jaren kun je stellen dat steeds meer individuele burgers niet meer op partijen stemmen, maar dat politieke partijen personen rekuteren om aan de macht te komen en vooral ook te blijven. Ze vormen coalities met andere partijen, soms zelfs van tegengestelde aard en doelstelling ( zie b.v. het CDA met de VVD en D66 in de regeer periode 2002-2006 en nu 2007 CDA met de PvdA.) alleen maar om machtsuitoefening mogelijk te maken. Dat het vooral om machtsuitoefening gaat en daarom in de regering wil zitten wordt ook niet tegen gesproken, integendeel het wordt zelfs met enige trots bevestigd. Dit proces van machtsvorming vindt echter niet in het openbaar plaats, zoals vroeger nog wel het geval was, maar nu gebeurt dit in de beslotenheid van het Friese Beesterzwaag, in het Catshuis of op het Binnenhof. Daarbij overheerst het partij belang, of eigenlijk het fractie belang. Politici noemen zich nog wel volksvertegenwoordigers maar zijn natuurlijk vooral partijrepresentanten. Van hen wordt niet verwacht dat zij binnen hun fractie en zeker niet binnen het politieke orgaan waarvan zij deel uit maken, een persoonlijk standpunt innemen. (zie b.v. de kwestie Irak, waarin de Partij van de Arbeid voorstander was van het geven van openheid betreffende de besluitvorming voor het ondersteunen van de Amerikanen, maar eenmaal afgesproken in de coalitieonderhandelingen deze zaak nu wil laten rusten. Alle leden van de PvdA stemden toen, al of niet met bloedend hart, tegen een ingediende motie van de oppositie die vroeg om opheldering van de toenmalige besluitsvorming.) Door de politieke leiding opgelegde fractiediscipline is, als het er op aan komt alles overheersend. Mijn conclussie kan dan ook niet anders zijn dat het parlement zo langzamerhand nog de enige plek in ons "vooruitstrevend" Nederland is, waar de vrijheid van meningsuiting nog niet is doorgedrongen. Overal elders is dat wel het geval, behalve daar waar het als eerste verwacht mag worden. Het beeld, ter nagedachtenis van de vermoorde van Gogh, "De Schreeuw", het symbool voor de vrije meningsuiting, had mijn inziens dan ook beter op het Binnenhof geplaatst kunnen worden. Er is in de dagelijkse politieke praktijk ook geen sprake meer van een scheiding der machten, zo ooit aangegeven door De Montesquieu en waarop onze staatsinrichting is gebaseerd. De machten, en zeker de wetgevende macht ( Parlement) en de uitvoerende macht ( Regering) zijn verstrengeld. Zo heeft men de mond vol van het dualisme ( scheiding tussen regering en parlement) maar ondertussen vergaderen bij het minste of geringste de fractievoorzitters van de regeringspartijen en het kabinet urenlang in beslotenheid om te pogen er ook deze keer weer eengezind uit te komen. Dit gebeurt ongeacht kleur of gezindte. Het behoud van de macht staat altijd centraal. Natuurlijk roepen de politici om het hardst dat U eens in de vier jaar, om redenen van democratie, U stem moet gaan uitbrengen. Hiermee scheppen zij de illusie dat zij nog echte volksvertegenwoordigers zijn. Maar wij weten wel beter, toch? Neen, de democratie in Nederland is al jaren lang gedevalueerd.
Slotconclusie ten aanzien van Politiek - Godsdienst.
Mijn conclusie is dat politiek en godsdienst twee onverenigbare grootheden zijn. De politici die volgens een bepaald geloof ( religie) in de regering zitten zijn voor mij dan ook totaal ongeloofwaardig. Ik denk trouwens dat ze dit zelf ook wel weten, want als zij echt gelovig zijn en willen leven volgens de essentie en de ethiek van hun Christelijke geloofsovertuiging, kan het niet anders zijn dan dat ze bij regelmaat in een spagaat terecht komen. Immers ten aanzien van oorlog en geweld telt nog altijd ; gij zult niet doden, heb Uw vijanden lief als Uw zelf. Het ondersteunen van Amerika en het zenden van militairen naar Irak was een zuivere oorlogsdaad. Het excuus da Sadam Hoesein een wrede dictator was en niet voldeed aan de VN nornen doet aan het feit zelf niets af. Ten aanzien van de groter wordende armoede in Nederland en hiervoor geen enkele verantwoordelijkheid willen dragen, wat heeft dat te maken met het eerste en grootste Liefdes gebod? En over het beleid ten aanzien van assiel zoekers, zouden de christenen hun christelijke geschiedenis eens moeten oprakelen, ze vinden dan vast wel een aatal paralellen. Het Liefdes gebod telt echt niet alleen voor Nederlanders en/of Europeanen. Wilt U deze "gelukzoekers" terug sturen naar hun armoede? Politiek is een niet te onkennen machtsspel, waarin iedere betrokkenen zijn idee of ideaal wil verwezenlijke. Politiek, maar ook Godsdienst verbroederen niet. Het schept tegenstellingen en verwarring en waar verwarring heerst komt er onvermijdelijk chaos en conflict. Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk, hoewel ik tot geen enkele politieke - of geloofsovertuiging behoor, dat zich christelijke noemende mensen dit politieke spelletje willen meespelen. Zij verlochenen niet alleen zichzelf, maar ook de essentie en de ethiek van het christendom en daarme verlochenen ze zelfs de God waarin ze zo heillig geloven. Men kan inderdaad zeggen God is dood, maar men kan ook zeggen God is een mooi woord van drie letters, verder kan men er niets over zeggen. Politiek en Godsdienst zijn het tegendeel van democratie, want waar macht als spel wordt gezien ontkend men het ware menszijn. Politiek en Godsdienst hebben dan ook veel meer gemeenschappelijk dan op het eerste gezicht lijkt. Maak je van de beidde grootste machten in de wereld niet afhankelijk. Zowel van politiek als Godsdienst valt niets te verwachten ten aanzien van een verbetering van de wereld. Zij brengen alleen scheidingen aan, geen eenheid. Zie hiervoor ook mijn artikelen betreffende wetenschap en religie van 14-08 en 21-08-2006.
De verschillen tussen rijk en arm zullen toenemen. Steeds meer mensen komen op en onder de armoede grens. Meer werkende mensen komen eveneens op of onder de armoede grens. De voedselbanken zullen blijven bestaan en mogelijk nog uitbreiden even als de kleding banken. Steeds meer mensen zullen zich machteloos gaan voelen. Psychologische kwalen nemen toe. (stress en burn out) De luchtvervuiling zal toenemen. Klimaatsverandering is mensenwerk en dus moeilijk onder controle te krijgen. Hieraan zullen hoge kosten verbonden zijn die wij gaan betalen, niet uit zorg voor, maar uit angst. Sociale zorg neemt in kwantiteit toe maar in kwaliteit verder af. De premie van de sociale verzekering neemt nog fors toe. Het energie gebruik neemt toe en de kosten zullen verder stijgen, misschien met een tijdelijke verlaging van de grotere energie bedrijven om de klanten van de kleinere bedrijven weg te trekken om zo het monopolie te verkrijgen. Mensen met modale inkomens gaan erop achteruit. De salarissen en bonussen voor top managers kunnen niet in de hand gehouden worden en lopen in de miljoenen. De politiek heeft zich ondergeschikt gemaakt aan de multinationals. De schuldenlast, als wel het aantal mensen met een schuldenlast zal verder toenemen. De schuld van deze schuldenlast zal nog meer bij het individu worden gelegd door steeds meer nadruk te leggen op de eigen verantwoordelijkheid. Maatschappelijke verantwoordelijkheid wordt wel verkondigt, maar dan alleen om de politieke verantwoordelijkheid af te schuiven. Er komt een sociale dienstplicht om de kosten in de gezondheidszorg te drukken. De thuiszorg zal mogelijk in kwantiteit toenemen maar in kwaliteit afnemen. Artikelen met angst vergrotende inhoud zal u worden aangereikt.(angst houd de mensen klein) zodat ze hun privacy makkelijker opgeven en controlerende maatregelen sneller toestaan. Intussen zal meer nadruk worden gelegd op oude waarde en normen, eventueel zullen ze met geldboeten worden opgelegd. Mogelijk zullen meer mensen terug vallen op oude religieuze tradities. Ik negatief? Nee hoor realistisch. Naar aanleiding van mijn vorige artikelen met het thema Politiek en Godsdiens, en de daarin genoemde feiten, kom ik volgende week met mijn slotcoclusie.
Het zal intussen wel duidelijk zijn dat de verschillen tussen rijk en arm in Nederland sterk is toegenomen. Momenteel zijn er ongeveer één miljoen inwoners die onder of net op de armoedegrens leven. Het zijn niet, zoals men maar al te vaak wordt aangenomen, alleen maar werkeloze mensen. Ongeveer 200.000 mensen in loondienst, leven onder de armoedegrens en maken in veel gevallen gebruik van de voedselbanken en/of kledingbanken. Armoede is altijd ellendig maar extra triest als mensen de hele maand ploeteren voor hun baas en aan het eind van de maand geen tijd en geen geld overhouden. In Nederland, toch een van de rijkste landen ter wereld, heerst aantoonbare honger. Scholen klagen er over dat er kinderen zijn die zonder te hebben gegeten op school komen en soms geen warme kleding dragen bij koude en zeer koude dagen. Sommige scholen zijn er toe overgegaan de kinderen een ontbijt op school aan te bieden. In Nederland zijn in veel grote steden maar ook in dorpen voedeselbanken ontstaan. Opgericht en bemand door vrijwilligers die zich het lot van deze mensen aantrekken. De laatste tijd onstaan er ook kledingbanken, er zullen er minstens vijftien komen zo is de verwachting. Veel lager opgeleiden belanden in een vicieuze cirkel van het ene in het andere deeltijdbaantje dat onvoldoende oplevert. Of ze werken met flexibele contracten die veel onzekerheid bieden. Dit zijn de zogenaamde draaideurwerkelozen. Werkgevers klagen vaak over het dure ontslagrecht, maar het zou goed zijn als ze zich eens bezinnen op het goedkoop dumpen van personeel en het steeds verder oprekken van de flexwet. Huishoudens met een uitkering vormen de grootste groep armen, maar de groep "werkende armen" loopt intussen stevig op. Veel vaste lasten voor energie, ziektekosten en woonlasten stijgen, terwijl de inkomsten daarmee geen gelijke tred houden. De belangrijkste oorzaak echter is dat de werkende aan de onderkant van de arbeidsmarkt te zwaar belast worden. Ook de mensen met een onvolledige AOW vormen een groeiende groep die aanwijsbaar in de problemen raakt. Voormalige gastarbeiders die in Nederland zijn blijven wonen en een levenlang hard hebben gewerkt, zakken bij het verkrijgen van hun pensioen door de armoedegrens. Het werkeloosheidscijfer zo las ik in en van de dagbladen is de laatste tijd gedaald, maar men mag zich afvragen of zij die nu niet meer tot de werkelozen worden gerekend, zie bovenstaande beschrijvingen, niet in de armoedeval terecht komen; het levert ze netto weinig op. Vooral dit laatste baart me zorgen, mooie werkelozencijfers kunnen veel verbloemen, maar het wil nog niet zeggen dat daarmee de armoedeval in Nederland zal stoppen. De toekomst zal het uitwijzen. Voorlopig is het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft, in de regeerperiode 2002-2006, alleen maar toegenomen. Voor de laatste keer vraag ik dan ook met nadruk aan onze Christen Democratische President en al zijn partijgenoten mij duidelijk te maken, waar ik in deze regeerperiode, de Christelijke essentie en ethiek kan terug vinden? Ik kan ze niet ontdekken, U wel?
Tot mijn grote verbazing hebben de pas gehouden verkiezingen uitgewezen dat het CDA. opnieuw de grootste partij van Nederland is geworden en dus dat de zelfde Minister President, van de vorige regeerperiode, opnieuw mag aantreden. Nu echter gaat hij regeren met de Partij van de Arbeid en de Christen Unie. Dit zal betekenen dat de globalisering zal doorzetten evenals de liberalisering en de privatisering. (denk aan luchthaven Schiphol). Een aantal zaken lijken mij dan ook zeer voorspelbaar. Daarover de volgende keer.
Het denken kan alleen fragmenteren, het kan de "heelheid"niet aan. Het denken schiet hiervoor te kort.
Vraag:nemen we de ware werkelijkheid wel waar of bestaat er nog een andere werkelijkheid? Lees hier later meer over op mijn blog.Jomeij.
Het denken schept verdeeldheid onder de mensen, het denken kan de heelheid, en de daarmee verbondenheid, van de mensen niet aan. Het denken veroorzaakt en schept immers alle grenzen. Niet alleen tussen de landen maar ook in die van de relaties en in de persoon zelf. Jomeij.
De honger en de armoede in de wereld wordt in stand gehouden door de armoede van de geest. Jomeij
Het leven is zo simpel, je hoeft het alleen maar te leven. Jomeij
Voor ons betekent VREDE alleen nog het ontbreken van OORLOG.
Moeten wij ons dan niet van de mens bevrijden?
Zij die menen dat de wereld en de kosmos een gescheiden bestaan leiden kennen zichzelf niet
De oorzaak van angst is vaak bekend.
De angst is angstaanjagend.
Heb lief al wat leeft.
Nee, wat is democratie?
Ook met politieke ruimte is er geen democratie.
Alle politieke partijen dienen stevig te worden opgesloten.
