Sorrowful news: Homelie in de herdenkingsmis in Boezinge
Greet,
Op 10 december 1963 in het moederhuis van Poperinge was het feest, en niet alleen voor jou want op die dag werden ook je neef Renaat en Peter geboren. Toen wist nog niemand dat jullie leven van korte duur zou zijn. Renaat stierf op 15-jarige leeftijd, Peter werd 19,jij werd er 37.
Jouw jeugd verliep mooi en onbezorgd, je liep school in Boezinge en in Ieper.Je studeerde voor onderwijzeres in Brugge.
Je vakanties waren je heilig want dan kon je op avontuur.
Op een werkkamp in Brussel leerde je Dusan kennen. Waarom je vanaf toen zo graag naar Joegoslavie ging, was voor ons geen geheim meer. Jouw verliefdheid werd liefde voor hem, zijn land en zijn cultuur. Je had geproefd van het Servische leven en het liet je niet meer los. Stap voor stap rijpte je keuze om te huwen en in Belgrado te gaan wonen.
Dusan ging werken terwijl hij zijn studies afmaakte. Het belette je niet om je huisje knus en gezellig in te richten.
Het duurde niet lang of jullie beslisten om een zelfstandige tandarts praktijk te starten, 40 km verder in het dorpje Vranic, weg van de drukke hoofdstad. Voor Dusan was dit een hele aanpassing, voor jou was dit een beetje Binnenweg.
Er was nog heel wat werk aan het huis en het kabinet diende helemaal ingericht.
Je vond er de prachtige natuur terug, dit was je enige luxe en comfort.
In 1990 werd je zwanger en werd Jana geboren. In die periode kreeg je suikerziekte, waardoor je leven heel gedoseerd en evenwichtig moest verlopen. Ja, je had het onder controle.
Wij kwamen graag op vakantie bij jullie, maar dit werd moeilijker omwille van de oorlog.
Ook Dusan werd gemobiliseerd en je keerde enkele maanden terug naar Boezinge.Je was graag terug bij je familie en vrienden maar je thuis was ginder ook al ging het daar minder goed.
Je leven had je anders gedroomd maar met de komst van Lidija en de tweeling Todor en Klara kreeg je weer hoop. Je vond het heel belangrijk dat je kinderen Nederlands spraken.
Ondanks de oorlog genoot je van je moeder zijn. Je leefde zuinig en leerde omgaan met de beperkingen die een land in oorlog teisteren.
Bloem en suiker had je steeds in voorraad.
Alsof dit allemaal nog niet genoeg was, kreeg je die vreselijke ziekte.
De wereld stortte in.
Hoe kan dit nu?
Waarom?
Zijn hier wel woorden voor?
Als er al woorden voor zijn, dan zijn het woorden die te kort schieten. Woorden die uitdrukken hoe machteloos we zijn.
Hoe moeilijk hadden we het niet om te geloven dat je een ongeneeslijke ziekte had?
Er kwamen woorden van verdriet, woede, angst soms hoop maar nog het meest van onmacht.
Wat konden we doen?
Je leek plots zo ver.
Het was niet je gewoonte om hulp te vragen, Pa en Ma deden alles om zo spoedig mogelijk bij jou te zijn. Ook je broers en zussen wilden graag bij je zijn. Je vriendinnen An en Griet kwamen je steunen. Vele mensen die het nieuws hadden gehoord zouden voor je bidden. Je nicht Ludwine kwam je de laatste dagen verzorgen.
Je was tot de laatste dag bewust, je voelde beetje bij beetje dat het leven je ontglipte. Je vertelde je laatste dromen, je vertelde dat je akelige voorgevoelens had. Je vond het niet eerlijk.
Je bleef bezorgd voor je kinderen en het speet je dat je ze moest verlaten. Je sprak de hoop uit dat ze vaak naar Belgie in vakantie zouden mogen komen bij je familie en dat ze alle vier goed Nederlands zouden kunnen. In elk woord dat zij zullen spreken, zullen wij jouw stem terug herkennen.
Wij beloofden dat we ons best zouden doen om je kinderen, waar jij nu verder in leeft, te helpen opvoeden, als Dusan het moeilijk zou hebben.
Je wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar jouw kracht geeft ons moed.
Dit gaf ons de tijd om over het leven én de dood na te denken. We moesten stilstaan. Dingen die we vroeger zo belangrijk vonden, werden nu waardeloos en vluchtig. Alleszeggende woorden hebben we niet gevonden. We vonden wel onze gevoelens voor elkaar over de grenzen heen. Vaak zonder woorden, zonder dicht bij Greet te zijn, leefden we met haar mee elk op onze eigen manier.
De taferelen van Greets begrafenis in Joegoslavië blijven nawerken en beschrijven op een passende manier de onbegrijpbaarheid van dit alles. We verstaan er niets van maar voelen de confrontatie met de dood des te meer.
Hoe licht en hoe broos is het leven, hoe fijn het zijden draadje.
Jouw dood brengt ons dichter bij elkaar en maakt ons weer wat menselijker.En laat jouw moed en doorzetting voor ons een voorbeeld zijn.
This is a parable, the parable of a man.There was once a man, who always had to do a lot of work, who always was busy, day and night, who hardly had time to sleep,and during the night couldn't sleep, and when he awoked on the morning,he real didn't know what to begin.
But mostly he began with that what realized the most profit.He had three GSM's,because he always must be atteinable,and when he nevertheless was in a talk, you are allowed to choose a little music,at your option of Bach and Mozart to Eddie Wally and Wendy van
Wanten.And when you really hadn't time to wait, you always might talk at after the tone.
The man was very busy,unbelievable.Never had he time, certainly not for his wife and
children,neither for his two mistresses."Still a pair little years of patience"he always said,
"and than we will let see what.....".But he didn't finish his sentence, because he must go
away again to the follow appointment. ....Untill once morning.....He ran into his office and
his secretary said that a man was waiting for him."Did he have an appointment?"No,the man
didn't have an appointment,but according to her it was an entire special man.He looked entire pale and he was entirely dressed in black.The man asked how he was named,that
other man."He didn't want to say his name,but he said that you knew him good".It once more will be one of other beggar who has known my mother,she gave on everyone,on the
mission,the doctors without frontiers, help against cancer,and sister Michaëla,and Vincentius ...But he had repealed all that,you never knew if it should come out right,there
left a lot of it after."Ask the man where I can pay in,and says that he can go away.
The man hadn't a number and he also needn't money."He would talk to you personal.
Just one time.""Let him than come in.Two minutes!"Only later the man with the soft,pale
face was in front of his bureau."We shoud know each other"said the business-man.
"Ah"said the dark man,"We have never met eachother,but you know me well.I am theDead"
The business-man just was frightened.This was somebody wich he properly hadn't expected."Can I help you for something?"he slowly asked."Not special"said theDead.
"Only,I immediately fetch you,you have to come with me".The businnes-man became pale and nervous."You come very inconvenient"he stammered,"I am so busy today,and also tomorrow.Can we make a later appointment?Or can we not delay it for a time?Money hasn't
importance.I can pay".The Dead said it had nothing to make with money.He looked on his
watch."Your time is come"said the Dead.But the man said it was not possibly to come with him, he must be on an appointment,he was already late, he quickly taked his handbag,
ran out the door, ran down the stairs,leaped into his Jaguar,drove fast out of the garage
and drove himself in the demolition on the first traffic light,against a big lorry.
"I just would say him to be prudent on the traffic light"said the Dead against his secretary,
shaking his head.The Dead went slowly down the stairs,walked quiet to the place of the
accident and got in the tooting ambulance.
The following day the newspaper let know that the famous businnes-man was died
Mijn dochter An en haar man Luc waren uitgenodigd bij ha ar kozijn Johan inMeldert.
Kermis Impressions.
Somewhere deep in the Flemish country,there where East-Flemings and Brabanders each other reach the hand,there is it so lovely Meldert.Best is it to discover by accident,because when you have to look for it,a meldertse curse perhaps should unroll on your vocabulary.
On sunday the second of July 2000 the village was awaked suddenly out of its summersiësta,otherwise so peaceful,by a grandiose barbecue.beforehand our kind host Johan and dito sweet lady welcomed us all by their home.Was the offered appetite-stimulating aperitief of the house a wise idea?The annoncement talked really about an orgy!Soon however the family-caravan moved on direction Meldert-city.The extended sunbaked lawn behind the church smiled us.The locally reception-committee waited for us with spoon and fork, while the music-band of hunger and thirst was playing cheerfully,with motto:"music during eat".
The plastic-plates bent dangerous among the culinary weight,while one finger of my fork succumbed below the pressure.I tought just on Euro 2000-circumstances where plastic-cups had to help prevented hooligan-vandalism.
With a satisfied feeling,out of the gastric region,I look around the Breugelaans kermis-scene.A motley horde relations drowned in noise and number the seemingly less in number and more modest villagers.The latters were referred literally to the sides of the square.The relations had hauled in the centre-part of the lawn.
Host Johan and Co didn't sit still.While two Morlion's sitting the music-company kept stand-up,Johan ran,like a devil who does all,the soul of his body because to fill up all the orders of drinks.Maenwhile the youth manifested digestive on the spring-castlle. Soon however the time to go was come for my wife and I.With satisfaction I looked once again the eating battle-fields.I was aware the succession of the family is ensured,the Meldertse kermis saved.