Het Kerstfeest dat ik mij het best herinner
Wie was het aardige meisje met het geschenk voor de vreemdeling ?
Ik werd geboren en groeide op op een boerderij in Vlaanderen in België . De boerderij was eerder groot in verhouding tot de andere boerderijen van de streek,en onze familie was groot. Ik had drie broers en drie zusters. Voor elk van ons was er veel frisse lucht, en ook hard werk. Hard werk kan nooit iemand kwaad, zei mijn vader altijd, en hij was daar zelf een levend voorbeeld van.
Bij ons waren alle dagen gelijk. Zelfs Kerstmis kon je moeilijk onderscheiden van de andere dagen; alleen ging ik die dag twee keer naar de kerk. Dat was moeders wet; zij was zeer kristelijk en je kon niet aan die wet ontkomen. Met onze fietsen reden we naar de kerk, die in het midden stond van ons klein dorp, en ik zat daar bij mijn vrienden.
Soms was het gesneeuwd met Kerstmis. We noemden dat dan een witte Kerstmis .
Toen ik nog een kleine jongen was, maakte sneeuw me dolgelukkig. Ik moest naar buiten; ik liep door de velden om de voetsporen van vogels en dieren te volgen. Sneeuw zegde me iets. Ik wist dat in sommige landen de sneeuw een halve meter dik lag met kerstmis. Ik had dat gelezen in de boeken. Ik las ook dat in Engeland en Kanada Kerstmis een buitengewone dag is, en inderdaad
.
Op 23 juli 1965 waren al mijn uitwijkingsformulieren in orde. Ik nam afscheid van alles wat me dierbaar was. Het was hard, maar niet te hard, omdat ik een strenge opvoeding gekregen had. Elf dagen later arriveerde ons schip in Montreal. Winnipeg was mijn volgende halte. Op een boerderij in Fort Whyte, niet ver van de stad, had een landbouwer werk voor me : 50 tot 60 koeien !
Na een maand werken gaf de landbouwer me een check van s 142, en met deze check ging ik naar de bank, nieuwsgierig om mijn eerste dollars te zien. Ik stapte de eerste bank binnen die ik zag,en ik stond daar, schuw en hulpeloos. ja en nee was alles wat ik kon uitbrengen. Daar was een aardig jong meisje, heel gewoon, met donkere haren, die bijna tot op de schouders reikten, en een klein beetje krulden. Ze keek in mijn richting.
Kan ik je helpen, meneer ?
Ik weet niet of ik ja of nee zegde, maar ze hielp me. Elke maand keerde ik naar haar terug en iedere keer hielp ze me, met een vriendelijke glimlach ophet gelaat, en ze keek me aan met haar mooie, wonderlijke, betekenisvolle ogen. Het speet me dat ik geen Engels kon spreken, en ik was er zeker van dat ze het wist. Ze was zo vriendelijk, en alles wat ik kon zeggen was : Dank je .
Daags voor Kerstmis ging ik opnieuw naar de bank en ze was daar weer. Misschien was het omdat het Kerstmis was, maar ze was nog vriendelijker dan ooit te voren. Ik geloof dat ze wist dat ik alleen op de wereld rondliep, en ze wilde me wat warmte schenken.
Ga je naar huis met Kerstmis, vroeg ze met zon zachte stem.
Nee te ver, antwoordde ik.
Waar is je thuis ? wilde ze weten.
België, zei ik
België, herhaalde ze; Een goede vakantie dan, zei ze.
En dan, in mijn beste Engels, traag en duidelijk, zei ik : Ik wens je een gelukkig Kerstfeest !. Ze stopte en keek me aan met haar wondermooie ogen. Dank je, zei ze, en niemand kan dat zeggen zoals zij dat zegde. Ik keerde terug naar de hoeve.
Op kerstdag, om ongeveer 10 uur, toen ik van de schuur naar het huis ging, naderde een mooie wagen.
Is uw naam Robert Doom ? vroeg me de man achter het stuur.
Ja, zei ik.
Dit is voor jou, zei hij, van mijn zus die werkt in de bank.
Hij wenste me een gelukkig Kerstfeest en vertrok. Ik had zelfs niet de tijd hem te danken.
Ik opende het geschenk. Het was een mooie, blauwe, warme wollen trui. Ik stond daar, helemaal alleen met mijn gedachten, een zwellend hart, tranen in de ogen en met een mooie dure trui in mijn handen. Mijn eerste Kerstfeest in Kanada was als het eerste Kerstfeest in mijn leven.
Dat zal ik nooit vergeten. Iedere keer als ik mijn check kreeg, ging ik naar de bank met mijn blauwe trui aan, maar het meisje was er nooit meer. Waar is ze ? Wie is ze ?
Waarom gaf ze een vreemdeling zon mooi geschenk ? Ik zal het nooit weten .
Eén iets wat ik van haar leerde, en wat ik haar wou zeggen, al weet ze het misschien veel beter dan ikzelf, is dit : wat je wil behouden, verlies je ; wat je geeft , houd je voor immer.
En sindsdien, elk Kerstfeest, gaan mijn gedachten terug naar haar, en naar mijn eerste Kerstfeest - het Kerstfeest dat ik mij het best herinner in dit grote land .
Door Bob Doom
Bob Doom heeft de 2de prijs gewonnen in de prijskamp van The Tribune voor Het Kerstfeest dat ik mij het best herinner, met dit verhaal van een onvergetelijk eerste Kerstfeest van een inwijkeling in Kanada.
