Tussen ieper en Champagne

Hoewel Von Falkenhayn er nog steeds van overtuigd was dat het zwaartepunt van de oorlog in het westen zou moeten liggen,was hij in 1915 genoodzaakt steeds weer troepen van het front in Frankrijk weg te halen om zijn legers in het oosten aan te vullen. Zo moest hij zich in het westen in hoofdzaak beperken tot de verdediging. Ook zijn collega Joffre had het moeilijk.Zijn blind vertrouwen in het offensief zou het hele jaar 1915 op de proef gesteld worden : de loopgravenoorlog vroeg om een aanvalstactiek die in de praktijk nog beproefd moest worden. Toch waren het de Duitsers die na de gevechten in de winter en het vroege voorjaar het eerst in de aanval gingen,zij het met als voornaamste doel het verstoren van de voorbereidingen van een nieuw Frans offensief in Artois. Op 22 april sloegen ze toe in de sector Ieper. Door het gebruik van gifgas – een tot dan toe aan het westelijk front onbekend strijdmiddel – brachten ze hun tegenstanders aanvankelijk in paniek en boekten ze flinke terreinwinst. Ze slaagden er evenwel niet in dat voordeel uit te buiten;hun winst bleef tot enkele tientallen vierkante kilometers beperkt.  Begin mei trokken de Fransen in Artois weer ten aanval.  Zes weken lang woedde de strijd.  Toen in de derde week van juni de rust weerkeerde,waren alleen al aan Franse zijde 400.000 doden en gewonden gevallen,zonder dat het offensief enige winst van betekenis had opgeleverd.

De Britten hadden hun eigen problemen. Hun opperbevelhebber inFrankrijk, sir John French, was niet zeer capabel en bovendien een moeilijk man. Hij had voortdurend onenigheid met de  bevelhebbers van zijn beide legerkorpsen, sir Douglas Haig en sir Horace Smith-Dorrien.  Daarnaast leed de BEF aan een chronisch tekort aan wapens en munitie;en de verbindingsdiensten  functioneerden uiterst gebrekkig, waardoor nogal eens onjuiste beslissingen werden genomen.  Deze tekortkomingen waren mede oorzaak van het tragische verloop van verscheidene Britse aanvalsacties.

Na het luwen van de strijd in Artois bleef het aan het westelijk front maandenlang rustig.  Joffre bereidde een groot offensief voor in Artois en Champagne,dat zou moeten leiden tot omsingeling van de Duitse  troepen in het tussenliggende gebied.  Op 25 september stonden niet minder dan 80 divisies voor deze aanval gereed.  Dagen achtereen beukte de infanterie, in de stomende regen, op de Duitse linies,nadat de artillerie  langdurige beschietingen had uitgevoerd.  Ook waar men erin slaagde de eerste Duitse linie te doorbreken,bleef men steken voor de tweede.  Na vijf dagen was het offensief volledig mislukt.   De slachtoffers : 75.000 doden, 440.000 gewonden,waarvan tienduizenden voor het leven verminkt.

31-12-2005 om 15:41 geschreven door joris