|
A stoët d'r toch zuë schuën op de Vlasmèrt
z'èmmen èm auver e poër joër isj opgekouist want â zag zwèrt...
Prédang éi pertang véil vèr Dèrremonde gedoën,
mor sommegste mènsje trèkken éir dad' alènsj ni-j-'n oën.
As ze masséire kaike ze nog ni-j-omuëg,
ier en doër wâ toeriste, die jonnen èm 'n uëg.
s' Mojndogs as ammel dâ volk in de mèrt passéirt,
tèn voejten èm vantait wâ gezjénéirt.
A zouë wille liekes schraive en raimen en dichte,
mor achter al die joëre is'n te staif gewèrre vèr zâ gat op te lichte!
Aster e schuë jongk mokke passéirt mè bekan niks oën,
moeten d'r téige zan goestingk gelèk as e stambiltj blaive stoën.
A-j-is d'r pertang d'omgéivingk gewuën, â voejld' èm d'r touis,
â stoët d'r op twinteg méiter vâ zâ gebaurtenouis.
't Zâ d'r gilzéiker nog béiter as vroeger zain,
â-j-éi nâ dië stangk nemiër van de vismain.
Mor ge zied' on die ploum in zan ant,
datten nog zouë wile schraive auver 't Dèrremonse lant.
't Moet toch ni-j-ales zain, d'r azuë d'r stoën in wéir en wintsj,
't Zouë ni vèr mèi zain, 'k wéit ni wâ dâ ge géir d'r vâ vintsj?
In alle geval, â loitsj et ni-j-on zan èrt komme,
want â stoët d'r fèrrem goet mè gil zannen of vol blomme!
(Piër van Tatjes - 1995)
 
|
