
Alléi verouit 't is ier touis wèrral kèiremis! Nâ wazze'k on 't bèlle mè manne kammeroët auver 't iën en 't ander. De die vâ mèi was ni touis, gelèk miëstal. Op dâ toëfelke wordâ mannen tèllefong stoët lèi d'r em boekske, en binsjt dâ manne moët iet on't ouitlègge was begoste'k d'r isj in te kaike... Al mè ne kiër ziene'k d'r iet stoën en 'k schiet mè d'r in ne lach... Manne moët on den andere kant van de lain die vroëgt wâ datter schiltj, want 't géin datten on 't ouitlègge was, dâ 't van dem balange ni vèr te lache was! Ik zèi, â bâ nië zèi'k ik, mor ik zien ier zjust iet stoën in em boekske en ik vin dâ vèr te lache. Nâ vroëg manne moet ô mèi: "Wâ stoët er tèn in dâ boekske?". Ik zèi: "Wacht ik zal 't isj véireléize!". Nâ moete'k ik ieveranst toch ni g'uërd' èmme dâd' ons madam stillekes binnegekomme was... Ik léisdege louidop: "God schiep de man en zag dat het perfect was. Dan schiep hij de vrouw en zegde: "Ach ja, ze zal zich wel schminken!". Manne moët moest vanèigest uëk lache nowô. Alléi ons tèllefongske was gedoën en 'k ouë nog ni goe néirgelèit of 't was al kèiremis! Man, man, man azuë van éiren téjoëter moëke! Dâ mènsj kan toch waineg verdroëge zènne... Dâ was toch ni-j-op éir dâ'k ik dad' ouë... Z'zi vâ ne gillen dag gië waurt nimmer gezèit, mor doër azze'k nâ pessies ni koët véir!

|