Geachte dief,

Wij ontmoetten elkaar slechts vluchtig. Ik kwam de trappen van het Centraal Station af, u kwam me tegemoet. U zag eruit als een deftige heer, wat grijzend haar aan de slapen, met een pardessus over de arm gedrapeerd. We botsten op elkaar. U wankelde en ik redde u het leven door te verhinderen dat u achterover de trappen afkeilde. Tenminste, zo begreep ik de situatie op dat moment. U greep mijn revers en, naar ik later vaststelde, in één zelfde vloeiende beweging ook de witte smart phone uit mijn binnenzak! Dit staaltje vakmanschap strekt u tot eer en bewijst dat u uw werk ernstig neemt. Mag ik veronderstellen dat u als liefhebber van multimedia ook dit blad leest? En dat ik u mogelijk via deze weg ertoe kan bewegen om mijn apparaat terug te geven? Is het ongeschonden? De angst slaat me om het hart als ik bedenk wat u misschien met mijn kleine witte kameraad hebt gedaan. Voor u is mijn low budget Samsung immers slechts een schamele buit, iets om verachtelijk weg te gooien of in een collectebus voor daklozen te steken. Voor mij is hij echter veel meer! Wat zegt u? Koop een andere? Maar ik wil geen andere! Ik heb een relatie met mijn witte kameraad. Hij kent mij en ik ken hem. Ik wil hem helemaal niet vervangen door een blitser model! Trouwens, op mijn handheld die nu de uwe is, heb ik lange avonden graffiti zitten plegen tot die 2 MB geheugen volgepropt was met waardevolle informatie. Zoals: het gsm-nummer van de juffrouw die ik op Rock Werchter ontmoette (die met het gele topje en de roze kniebroek), het akkoordenschema van "Angie", de tien beste oneliners om meiden te versieren, Tetris, Zeeslag…

Het ergst van al is het verlies van mijn agenda. Heel mijn leven van het laatste jaar zat erin! Sedert uw lenige vingers zich aan mijn kleine kameraad hebben vergrepen, voel ik me als een toerist in een woestijn zonder gids. Hulpeloos. Achtergelaten. U stal niet alleen een plastic doosje, u beroofde me ook van alles wat mijn leven inhoud gaf! Ik vergeet de vuilniszak buiten te zetten, boodschappen te doen, de afwasmachine aan te zetten… Alles loopt in het honderd en iedereen is woest op mij. Mijn baas omdat ik van alles beloof en daarna vergeet, mijn ex omdat ik de alimentatie niet stort en mijn poes omdat ik de kattenbak niet verschoon. Mijn witte kameraad stond me bij. Biep, de kat, biep, naar je werk, biep, de was. Ik delegeerde al het onthoudwerk naar mijn handheld. En dat komt me nu duur te staan. Mijn hersens zijn niet meer gewend om iets langer dan tien seconden te onthouden. Dus, alsjeblieft… Wat zegt u? Krabbel het op een briefje? Ja, maar zeg, nu ben ik lang genoeg beleefd geweest! Krabbel het verdorie zelf op een briefje, werkschuw schorem! In de mensen hun zakken zitten en dan nog een hoop praat verkopen Ik EIS mijn smart phone terug! Hoor je dat goed, stuk pretentie? Als hij morgen niet in mijn brievenbus zit, dan zul je het geweten hebben! Wat zeg ik? Ik schuim alle stations af, ik infiltreer in boevenmilieus en ik hang overal robotfoto's van je tronie op!

Ik heb mijn lesje geleerd. De eerste de beste die doet alsof hij de trappen afdondert geef ik nog een duwtje bij. In mijn zakken zullen ze niet meer zitten!

Met oprechte verontwaardiging,

Jules

P.S. Kan u a.u.b. dat gsm -nummer van die Werchter- babe doormailen?