Toen we pas in onze straat kwamen wonen, het laatste elleboogje van een straat die zich de aorta van de wijk mag noemen, stopten we in elke brievenbus een vriendelijk kaartje waarop we vertelden wie we waren. Van de meeste buren kregen we een vriendelijk kaartje terug. Ook met kerst wisselen we wensen uit en als we elkaar toevallig ontmoeten, dan is er altijd tijd voor een praatje.
In de zelfbedieningszaak bij het plein ontmoeten we buurtbewoners, maar elkaar bij naam kennen ... dat zat er niet in.
Tot we twee jaar terug bij de buren uitgenodigd werden voor een drankje met een hapje om een tweede huwelijk te vieren. We ontmoetten er andere buren en het ene woord bracht het andere mee tot we op het thema straatcomité en straatfeest uit kwamen.
Twee weken later vergaderde het kersverse comité. Ik bleef met mijn tien jaar wijkanciënniteit ver achter bij de overige buren die vijfentwintig, dertig jaar en langer in de wijk woonden, ze helemaal hadden weten groeien en er ook de meeste mensen kenden.
Het klikte en voor twee zomers hielden we ons eerste straatfeest. Een zuiders aperitief en een gezellige BBQ op de speelplaats van het wijkschooltje. Het was een schot in de roos! Om het nog spannender te maken, hadden de anciens een quiz over de wijk opgesteld en één van de comitéleden, een voortreffelijk steenkapper uit hobby, had de naam van onze straat prachtig in een blauwsteen gekapt. De trofee voor de winnaar.
Alle buren brengen aperitiefhapjes en dessert mee voor zoveel mensen als ze inschrijven. De bedoeling is dat alle hapjes op één grote tafel komen, een buffet waar iedereen mag proeven bij de buren.
We vroegen ons af of de hapjes zich tot wat chips en zoutjes zouden beperken en welk dessert men mee zou brengen. Het werd een prachtig culinair gebeuren! Iedereen had zich in de keuken uitgeleefd en ons dessertbuffet moest voor dat van een grote banketbakker niet onderdoen! Het was meteen het moment om recepten uit te wisselen!
Sindsdien begroeten we veel meer buren en boodschappen doen is vaak bekenden ontmoeten!
Vorige zomer deden we het nog een keertje over, met groeiend aantal aanwezigen en heel veel plezier, zowel bij de voorbereidingen als bij het feest. De quiztraditie moest verder gezet worden en ik was de straat doorgewandeld met mijn fototoestel. Vanuit de meest ongewone hoeken fotografeerde ik hele banale dingen. Het was grappig om vast te stellen dat sommige buren per manier van spreken hun eigen brievenbus of voordeur niet herkenden! De trofee werd deze keer gemaakt door de echtgenote van een comitélid: een prachtig keramieken boompje dat iedereen wel graag in zijn woonkamer wilde!
We beloofden toen ook om een winterontmoeting te organiseren. En zo plannen we nu een winterdrink op 5 januari, net voor Driekoningen. We vergasten onze straatburen op zelfgemaakte pompoensoep, chocolademelk en Glühwein, met een stukje zelfgebakken cake.
Bovendien hebben we de straatburen uitgenodigd om hun tuin een winters feeëriek uitzicht te geven met lichtjes en kaarsen. Geen Amerikaanse toestanden, maar gewoon heel sfeervol en stemmig.
Onze tuin heeft zijn kersttooi al gekregen en hier en daar volgt een buur ons voorbeeld al. Wat zou het mooi zijn, overal in Vlaanderen stemmig verlichte voortuinen. En dan een winterdrink, gewoon gezellig met de buurt ... Vrede op aarde aan de mensen van goede wil. Maar laten we met onze eigen straat beginnen!
Maandagavond. We haasten ons door het stille Brugge naar het Arentshof voor het winterfestijn. Dat doen we nu al een paar maandagen na mekaar en telkens opnieuw worden we verrast door het unieke van het schouwspel. Het Arentshof is feeëriek verlicht met tientallen kaarsen die grillige schaduwen tekenen op de muren van het museum en van Gruuthuse. Zelden zijn er meer dan honderd toeschouwers. De acts zijn meeslepend, verrassend, grappig, ontroerend en de sfeer is opperbest.
Zo verbaasden we ons over de schitterende act van de Géants Célestes, drie mannen in onwaarschijnlijke gewaden die op hoge stelten moeiteloos de klinkertjes trotseerden en met elkaar en met het publiek in een muzikale dialoog gingen, bijgelicht door hun eigen straatlantaarnmuts.
We neurieden mee met de grappige jazzband van l'âme des poètes die improviseerden op Brel, Brassens, Aznavour en zoveel meer Franse chansonniers.
Vanavond worden we verwacht in de binnentuin van Gruuthuse. Een nijdige wind blaast ons vooruit. Vanavond willen de de Compagnie Quidam zien.
Ondanks het gure weer huiveren de affecionado's in de luwte van de trappen. Jammer genoeg zijn de weersomstandigheden nefast voor de act, maar om hun goede wil te tonen, zullen twee leden een kort optreden verzorgen, zo meldt ons een vriendelijke mevrouw van de stad Brugge.
En plots stappen ze binnen, twee ranke wezens, in witte gewaden gehuld. Als sierlijke giraffen, of hoogpotige eenhoorns, verkennen ze het plein. Moeiteloos maken ze danspassen, begeleid door muziek die middeleeuws, oosters, buitenaards maar hoe dan ook meeslepend fascinerend is.
Dan gebeurt het. Alsof een geheime kracht hen vervult, zwellen ze op en in een vreemd ritueel verworden ze tot mysterieuze michelinmannetjes met lichtende bolle hoofden. Hun dans krijgt nieuwe vormen. Ze stappen op het publiek toe en met hun wijde flapperhanden krijgen de toeschouwers een bolwassing. Ook ik ontsnap er niet aan en enkele seconden lang ritselt en ruiselt het om mijn oren. Dan zijn ze weer weg.
Zo snel als de ruimte zich in hun pakken nestelde, zo snel verpoppen ze zich weer tot de smalle, ranke wezens van ervoor. Nog even blijven ze hangen en dan stappen ze de nacht in ...
We volgen ze door de donkere straten tot het huis waar ze zich uit hun tweede huid zullen pellen. Automobilisten kijken verschrikt op.
Meegenomen door de sfeer, besluiten we om een avondwandeling te maken door Brugge. Op de Markt doen we wat we alweer jaren niet meer gedaan hebben: een pakje friet met mayonaise kopen.
Vreemd hoe frietjes zoveel beter smaken als je ze met half verkleumde vingers loopt op te eten langs de kerstmarkt! Alleen de mayonaise van een frietkraam heeft die onmiskenbare smaak die ik vermoedelijk thuis niet zo appreciëren, maar die nu perfect past!
Zwijgend lopen we te knabbelen en we wijzen naar de ijspiste, waar een bediende gewillige pirouettes draait voor twee Engelse meisjes die hem giechelend fotograferen. We wandelen langs de kraampjes met jenever en Glühwein, vergelijken de feestelijke verlichting van de restaurants, bekijken het aanbod in onze favoriete boekenzaak, schuifelen de Steenstraat in en genieten van de stilte, de rust en de avondsfeer.
Via het binnenpleintje van het Zilverpand wandelen we terug naar de Biekorf waar onze auto staat. Helemaal verfrist zijn we, alle vermoeidheid van de werkdag weggewaaid, moeder en dochter op stap.
Mijn interviews brengen me zo'n beetje overal. En dankzij mijn GPS en de uitgeprinte route die Google me bezorgt, kom ik doorgaans op tijd op mijn bestemming aan.
Doorgaans. Want soms krijgt mijn GPS kuren. Zo moest ik onlangs een groot kantoorgebouw vinden. Mijn GPS wees me resoluut linksaf, terwijl elke vezel van mijn auto wist dat ik rechtsaf moest, naar die kantoorsite langs de autosnelweg. Een bizarre kronkel in mijn hersens volgt dan tegen beter weten in toch maar de GPS. Niet goed, natuurlijk, want meer dan varkenskwekerijen en landelijk gelegen villaatjes vond ik niet op mijn weg. Een telefoontje naar mijn te interviewen persoon leerde me dat ik mijn intuïtie moest leren volgen.
Vanavond was het weer prijs. Maar dan in het kwadraat. Ik moest in Kortrijk zijn. Nu werk ik sinds een paar maanden aan de rand van deze stad, maar veel verder dan een occasioneel bezoekje aan het centrum heb ik het nog niet gebracht.
Volgens Google kon ik mijn bestemming in negen minuten bereiken. Op de kaart zag het er wel een beetje gecompliceerd uit en ook de beschrijving sprak over veel links en rechts inslaan, maar ik was ervan overtuigd dat mijn GPS mij vlekkeloos ter plaatse zou brengen.
Het weer zat niet mee. Het was al donker - o wat heb ik toch een hekel aan die donkere dagen waarop je 's ochtends in het donker opstaat en 's avonds in het donker thuiskomt - en het regende. Zo'n vieze natte regen die net niet hard genoeg valt om je ruitenwissers op vol te laten draaien, maar wel te veel om ze op interval te zetten.
Een half uur gaf ik mezelf. Het begon goed. Ga links op de rotonde, tweede afslag, over honderd meter rechtsaf ... Ik volgde mee op het kleine schermpje, terwijl ik tegelijk het verkeer goed in de gaten hield.
En toen ging het mis. Ik kwam aan een splitsing waar je drie kanten uit kon en ... mijn GPS zweeg! Links, rechts en achter me schoof de avondspits de stad uit. Welke kant moest ik uit? Ik besloot uiterst rechts te nemen, een ander deel van de stad uit.
Dat had ik beter niet gedaan. De volgende twintig minuten heb ik rondjes gereden. Ik reed Kortrijk in en uit, volgde een stuk van de ring, mijn GPS vroeg me dringend om 'om te keren', wat ik zuchtend deed, en daar ging ik weer, de andere kant uit. Weer reed ik Kortrijk in en uit, weer reed ik een stuk langs de ring, en ... voor de tweede keer belandde ik op de oprit van dezelfde apotheker. Net op dezelfde plek waar mijn GPS mij met aandrang verzocht om ... jawel 'keer om' te doen.
Ik probeerde het nog een derde keer. Ik ontdekte nog nieuwe op- en uitritten, andere stukken van de ring, of waren het dezelfde, ik wist het niet meer. Toen ik een derde keer op de oprit van de apotheek stond - de apotheker overwoog misschien al om de politie te bellen wegens verdacht voertuig voor zijn zaak - en mijn GPS me nog maar eens met aandrang vroeg om om te keren, vond ik het welletjes. Mijn zenuwen hadden intussen het kookpunt bereikt, de ramen dampten aan, de klok wees ongenadig aan dat ik al lang mijn bestemming had moeten bereiken ...
Mijn uitgeprinte versie kon me ook niet helpen: in het donker en de regen waren de straatnaambordjes niet te vinden, laat staan te lezen!
Ik gaf er de brui aan. Plots ontdekte ik de uitrit die me naar mijn woonplaats zou brengen en ik hoopte maar dat ik snel thuis zou zijn, zodat ik een mail kon sturen om uit te leggen waarom ik niet op de afspraak verschenen was.
Je GPS brengt je waar je zijn moet ... doorgaans wel, maar vandaag niet!
Ik ben een robotvrouwtje. Na mijn verblijf in de diepvriesveranda vorige donderdag, doen al mijn spieren en gewrichten pijn. Ik heb de dosis omega en gluco en chondro verhoogd, maar het koude bad was te intens en duurde te lang. Alles doet pijn.
Raar is dat ... om het even welke beweging ik doe, zelfs als ik gewoon zit, dan voel ik dat mijn spieren en gewrichten het niet naar hun zin hebben. 's Avonds hul ik mijn handen in een kersenpitkussentje en ik wikkel me in een knuffeldeken, waardoor ik een levend iglootje word.
Niets doen, stilzitten, liggen, niet werken, het is geen oplossing. De ervaring heeft me geleerd dat ik de dingen beter in slow motion blijf doen. Maar het is natuurlijk best grappig. Elke verkeerde beweging lokt een 'au' of een 'oei' uit ... Ik waggel voorzichtig als een eend op glad ijs en ik stap in en uit mijn auto alsof ik van hoogbreekbaar glas ben.
't Zal wel weer overgaan! En er zijn veel erger dingen! Ik probeer op een positieve manier met mijn 98% watercelletjes om te gaan. Als die zich goed in hun vel voelen, zullen ze vrolijker stromen en niet triestig kabbelen. Ik moet dan telkens aan de foto's denken die die Japanse wetenschapper van waterkristallen maakt. Als ze vervuild zijn, of als ze negatieve dingen te horen krijgen, dan zijn de kristallen ook vervormd.
Trouwens, geldt hetzelfde niet voor planten? Ja toch, die groeien ook beter als je er lief tegen spreekt! En dus spreek ik mezelf en mijn spiertjes en gewrichtjes liefdevol toe, koester ik me achter het raam in het zonnetje en luister naar melodieuze muziek.
Intussen heb ik me wel voorgenomen om bij een volgend interview in een te koude ruimte gewoon mijn jas aan te houden. Een mens moet het lot niet tarten!
Zondagmiddag. De regenvlagen jagen langs de ramen, de boomtoppen zwiepen op het geweld van de stormwind, de laatste blaadjes sidderen op de haast kale takken. Dikkie Dik houdt me gezelschap bij de computer en het rustige spinnen is een zalig tegengewicht voor het waaien daarbuiten.
Ik denk terug aan nog zo'n stormdag, vele jaren terug. Ik was net terug van school en mijn dochter was volop aan het vertellen over wat ze die dag allemaal beleefd had, toen de telefoon rinkelde. Het was een vriendinnetje, de dochter van een vriendin van mij, die angstig vroeg of we konden komen helpen: de schutting rond de tuin was het aan het begeven.
Alleenstaande moeders zijn solidair met elkaar en dus haastten we ons enkele straten verder. De volgende uren waren tegelijk hilarisch en surrealistisch!
De houten schutting rondom de tuin ving de volle laag van de stormwind en dreigde los te raken en op drift te gaan. Twee vrouwen en drie jonge kinderen vochten tegen de rukwinden en probeerden de schutting aan de grond te houden. De wind was zo fel dat we letterlijk tegen de wind in konden liggen zonder om te vallen. Het zoontje van de vriendin werd gewoon weggeblazen. We moesten met onze rug naar de wind gaan staan om te kunnen ademen. Nooit hadden we zo'n stormwind meegemaakt.
Met metalen draad, stukken touw, blokken hout, kortom zowat met alles wat we in de garage vonden, maakten we de schutting vast. Hadden we de indruk dat ze links weer stevig vastgemaakt was, dan vloog ze rechts plots weer los en moesten we weer die kant uit rennen.
Plots echter hoorden we een heel raar geluid. We keken op en zagen een houten tuinhuis in de meest letterlijke zin door de lucht vliegen en met een plof versplinteren op de weg! Gelukkig was er net geen verkeer. Het was zo'n vreemde gebeurtenis dat ik ze zelfs nu nog nauwelijks in meer woorden kan beschrijven. Het beeld echter blijft me, twintig jaar later, nog altijd voor ogen: dat grote tuinhuis dat in zijn geheel van over de grote baan door de lucht kliefde en neerpetste op de rijweg.
Twee uur lang vochten we tegen de wind, zorgden we ervoor dat onze kinderen oké waren en lagen we in een deuk omdat het allemaal zo out of control was.
Toen, heel langzaam, ging de wind liggen. Moe, maar tevreden gingen we gezellig koffie drinken in de keuken, terwijl de kinderen nog even speelden.
De schutting had het gehouden en wij hadden het nog maar een keertje bewezen: we konden ons mannetje staan!
Gisteren moest ik weer op interview voor mijn boek. Ik geef toe, ik vind het zalig om met mensen te gaan babbelen. Ik geef ze graag de ruimte en de tijd om langzaam gewoon te raken aan mijn aanwezigheid, tot ze de recorder vergeten en zich laten onderdompelen in hun onderwerp. Het is een kwestie van afstemmen, van ademen op hun ritme, van stil te zitten als een poes die zich in het zonnetje koestert. Kortom: als interviewer moet je een kokon creëren waar jij en de ander zich tijdelijk in afzonderen.
Zo ook gisteren. Het interview zelf verliep vlekkeloos en hartelijk. Maar! Er was een grote MAAR! De dame in kwestie woonde in een schitterend huis met een interieur dat zo in Vogue kon. Alles perfect op elkaar afgestemd, tot in de kleinste details in harmonie. Over de hele lengte van living en salon was er nog eens een aangebouwde veranda. Niet zo'n pompeus glazen kasteel, maar gewoon een bakstenen uitbouw met een mooi houten gebinte en heel veel ramen. In de zomer moet het er schitterend zijn, met een uniek uitzicht over de velden en de weiden.
Alleen, het was geen zomer en de ruimtes waren niet verwarmd.
En zo zat ik daar twee uur, poesstil, in een dun bloesje met een elegant truitje, koffie te nippen uit prachtige porseleinen kopjes, geserveerd in mooi zilverwerk, bij een temperatuur die 12° zeker niet overschreed.
Het resultaat laat zich raden! De hele terugweg stond de centrale verwarming van mijn auto volle bak, maar het duurde nog zeker een uur voor er wat warmte in mijn botten trok en mijn handen bleven koude sukkeltjes. Een warm bad met rozemarijn bracht een beetje soelaas, maar vanochtend betaal ik de tol! Van kop tot teen doen al mijn spieren en gewrichten pijn en ik verplaats me als een slecht afgestelde robot.
Toen ik, vele jaren geleden, nog dialectonderzoek deed, overkwam het me ook een keer! Je werd immers ontvangen in 'de beste kamer' en vermits die ook maar bij hoge uitzondering gebruikt werd, kon het daar ook best koud zijn. Na die keer voorzag ik me erop en droeg altijd laagjes truien.
Behalve die keer toen ik een molenbouwer ging interviewen. Ik moest voor het dialectenbureau de namen hebben van alle onderdelen van een molen. De man was sinds generaties molenbouwer en hij kende tot het kleinste schroefje bij naam. Er was één klein probleem! De hoogbejaarde man was onder de indruk gekomen van de ABN-campagnes die toen net volop woedden en hij weigerde om dialect te spreken! Zijn zoon en ik hebben echt moeten pleiten om hem te overhalen om gewoon dialect te spreken. Het was voor mij immers belangrijk om ook de juiste uitspraak te hebben! En daar gingen mijn laagjes! Uiteindelijk werd het een schitterende dialectopname en daar was het om te doen!
Ik leerde ook alle soorten koffie en gebak verwerken! Je kunt immers moeilijk na de eerste slok een vies gezicht trekken en de rest laten staan!
Maar dat neemt niet weg dat ik dol ben op interviews en al het nieuwe en boeiende wat je erdoor ontdekt! Op dus naar mijn volgende getuige!
Onze hogeschool bestaat 12 1/2 jaar, zoals de meeste hogescholen die in 1995 uit het Hogeschooldecreet ontstaan zijn. Zes verschillende culturen in vier verschillende steden die voortaan samen verder moesten. Ik vergelijk het een beetje met een uitgebreid nieuw samengesteld gezin! En daarbovenop een nieuw centraal bestuur, met mensen die ook hun eigen identiteit meebrengen. Het is een mayonaise die veel zorg vraagt, eigenlijk een hollandaise, want die pakt nog moeilijker en wil nog sneller schiften!
En om die 12 1/2 jaar luister bij te zetten, schrijf ik een boek. Twee jaar terug schreef ik het verhaal van 125 jaar lerarenopleiding in de Normaalschool, intussen ook een departement Lerarenopleiding. Ik verzamelde getuigenissen van meer dan 50 oud-studenten. En oud was letterlijk! Mijn oudste getuigen waren hoogbejaarde tachtigers, maar nog zo fris van geest en ad rem, met gevoel voor humor, zin voor relativeren en nog altijd die liefde voor het onderwijs. Als ik op die manier oud mag worden, dan zie ik het wel zitten!
En nu ben ik weer aan de slag. Niks geen nostalgisch boek deze keer, maar ferme gesprekken met jonge oud-studenten die met twee voeten geestdriftig aan hun carrière bouwen en die met plezier terugdenken aan hun studies aan onze Hogeschool West-Vlaanderen en aan de kansen die ze er gekregen hebben.
Ik verken dus alle hoeken van West-Vlaanderen en ik stel vast dat we nog altijd een noest werkend volkje zijn, geëngageerd en toegewijd, met een open geest voor wat op ons afkomt.
Verleden en toekomst, ik heb ze beide ontmoet. Ze zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden. Goed om daar even bij stil te staan!
Ik moet hem niet, die goedheilige man die met zijn schimmel over de daken rijdt. Al een paar weken teistert hij het land met zijn oogverblindende folders, uitdagende etalages, radio- en tv-spotjes. Geen wonder dat ouders die financieel niet draagkrachtig zijn er depressief bij worden!
Als kind geloofde ik de verhalen die mijn ouders me vertelden letterlijk. De tijden waren anders. Nu snap ik niet dat kinderen nog maar willen geloven dat Sinten met hun paarden over daken rijden, of dat Pieten zich door de schoorsteen laten glijden om cadeautjes in de living neer te poten.
Toen geloofde ik dat wel. En ik was een braaf kind bovendien. Daarom begreep ik hoegenaamd niet waarom ik nooit de dingen kreeg die ik zo zorgvuldig in mijn brief gevraagd had! Ik ging naar een school waar het gebruikelijk was om op 6 december je sinterklaascadeaus mee te brengen. Ik keek mijn ogen uit naar de prachtige poppen en poppenwagens waar sommige kinderen mee pronkten. En dat terwijl het vaak helemaal niet de liefste noch de braafste kinderen van de klas waren.
Ik vond de Sint ongelofelijk onrechtvaardig.
Toen mijn ouders me uiteindelijk vertelden hoe de vork aan de steel zat, was ik furieus! Wat was dat voor onzin! Waarom niet gewoon verteld dat zij die cadeautjes kochten ... Ik wist heus wel dat mijn ouders het niet breed hadden en dat die dure poppenwagens en al die andere dingen niet in hun budget pasten.
Nog later hoorde ik de Sniklaas-conférence van Toon Hermans en de tranen liepen me over de wangen. Ik herkende die gevoelens zo goed, besefte dat ik niet de enige was die niet zo opgetogen was met die bisschop uit Smirna, althans niet met de manier waarop zijn naamfeest in onze kontreien gevierd werd.
Toen mijn vrienden kinderen kregen en eentje een speelgoedzaak startte, organiseerden we elk jaar een Sinterklaastocht. Eén vriend verkleedde zich als Sint, een andere kroop in de huid van Zwarte Piet en ik speelde chauffeur. Een hele avond reden we van het ene huis naar het andere. Alle kinderen hadden bergen speelgoed en lekkers, er werden liedjes gezongen, er werd lekkers gegeten. Het waren onvergetelijke momenten en ik vergat zowaar mijn ergernis.
Tot mijn vrienden van de speelgoedzaak een brievenbus voor de Sint plaatsten en ik ze zou beantwoorden. O zeker, er zaten leuke brieven bij, grappige brieven, brieven waar je probleemloos een sintig antwoord voor kon formuleren.
Maar er waren de andere brieven. Brieven die ongetwijfeld buiten het weten van de ouders geschreven waren. Brieven die vertelden over armoede en onvervulde wensen.
Op slag was ik weer dat kind van zeven jaar dat met grote ogen naar de poppenwagen van mijn klasgenootjes keek.
We hebben het opgelost, met de vrienden. We hebben een potje samengelegd en we zijn op Sinterklaasavond bij de meest behoeftige families langs gegaan. En we hebben dat gedaan zo lang de vrienden de speelgoedzaak hadden. Maar het deed pijn.
Toen mijn dochter geboren was, wilde ik geen drama's. Zodra ze oud genoeg was om verhaaltjes te beluisteren, vertelde ik het sprookje van Sinterklaas. Het is immers een mooi verhaal! En ik vertelde erbij dat de ouders elk jaar het feest van Sinterklaas vierden door zelf speelgoed en lekkers voor hun kindjes te kopen. En dat vrienden zich verkleedden in Sint of Zwarte Piet.
Ze vond het heerlijk! Ze speelde het spel verzaligd mee, ging lekker knuffelen bij Sint en Zwarte Piet voor de foto, want ze hoefde geen schrik te hebben. Ze mocht zelf zeggen wat ze graag gewild had, maar gelukkig kon ik haar nog veel meer geven. Sinterklaasochtend werd dus een spectaculair gebeuren met kreetjes en lachjes en een uitgebreid ontbijt met sinterklaaskoek en mandarijntjes en chocola.En het herhaalde zich bij opa en oma en bij de vrienden.
Toen ze vier was, ging ze naar de kleuterklas. Ik vond het mijn plicht de juf op de hoogte te brengen en vond me geconfronteerd met een half hysterisch reagerende kleuteronderwijzeres: dat kon toch niet! waar haalde ik het! hoe durfde ik het om mijn kind te vertellen hoe het sintverhaal in mekaar zat! meteen wist de hele klas het en wat dan ...
Ik liet het gejammer over me heen gaan en deelde de juf droogjes mee dat mijn dochter niets aan haar klasgenootjes zou verklappen. Zo had ik met haar afgesproken.
En zo gebeurde! Mijn dochter vond het wel raar dat die kindjes zo maar geloofden dat die Sint met zijn paard op daken kon rijden, dat ze niet zagen dat al die Sinten er anders uitzagen, dat die Pieten duidelijk geschminkt hadden en met onze zwarte medemensen niks vandoen hadden, maar ze amuseerde zich kostelijk.
Als we het er nu nog over hebben, zo rond de periode van Sinterklaas, dan is ze nog altijd gelukkig met de manier waarop ik het aangepakt heb. En nu nog staat er elk jaar een Sinterklaaspakket voor haar klaar!
Over een paar jaar, als ik een oma met kleinkinderen ben, wacht me dus een nieuwe tijd van speelgoed, chocola en samen zingen ... zie ginds komt de stoomboot, ik zie hem al staan. Mijn stem zal misschien wat roestig klinken, maar 't zal prachtig zijn!
Onze Senior Academy of HOWEST is van start gegaan! Dinsdagmiddag vond het allereerste college plaats in mijn oude stek. Tot mijn grote vreugde kwamen heel wat bekenden, maar gelukkig ook onbekende belangstellenden luisteren naar een lezing over het Bologna-proces.
Na afloop kreeg ik heel veel positieve reacties en vooral de duidelijke boodschap: hier zou meer informatie verspreid over moeten worden, te weinig mensen weten echt hoe dat hele Bologna-proces het hoger onderwijs beïnvloedt en welke plaats het hoger onderwijs in Vlaanderen inneemt in Europa.
Ook de regionale televisie had een journaliste en een cameravrouw gestuurd en 's avonds mochten we ons verheugen in een warm verslag over actieve senioren voor wie life long learning geen ijdel begrip is.
Ik had er nooit bij stil gestaan wat een korte verschijning op tv, zelfs op regionale tv, met een mens doet! Nog diezelfde avond kreeg ik enthousiaste telefoontjes van vrienden en kennissen en in mijn vertrouwde winkels heeft iedereen het item ook bekeken! Een paar medestudenten van de kookles verwelkomden me gisteren ook meteen met enthousiaste commentaren.
Vanmorgen vertelde een collega me dat de nieuwsclip ook te zien is op MSN en nog wel onder het hoofdstuk Bizar Nieuws! Gek toch, het is toch niet zo bizar dat senioren hun grijze cellen actief willen houden!
Ik ben heel gelukkig met ons initatief! De colleges en cursussen komen bijna allemaal uit de gewone curricula, ze worden gegeven door onze docenten, maar ze zijn toegesneden op de duur van de lezingen en de cursussen voor de senioren. Senioren die de smaak te pakken hebben, kunnen, als ze dat willen, echt weer naast de studenten op de banken gaan zitten en examen afleggen. En ze krijgen er nog een heus creditbewijs bij ook!
Kijk, dat zijn nu weer schitterende mogelijkheden en zonder dat fameuze Bologna-proces bestonden ze niet!
Hoewel dit de week van de smaak is, met gastland Italië, en hoewel we Bologna in de eerste plaats met de beroemde spaghetti associëren, moeten we Bologna in het hoger onderwijs koppelen aan het feit dat we in die Italiaanse stad een hele oude universiteit vinden, nog ouder dan die van Parijs en Leuven. Naar het voorbeeld van de middeleeuwse studenten, die door Europa trokken, van de ene naar de andere universiteit, op zoek naar kennis, willen de beleidsmensen ook de huidige generaties studenten en docenten aanmoedigen om hun horizon te verbreden.
En daarom past onze Senior Academy zo goed in het Bologna-proces!
Ik heb wat met Zeeland. Misschien zit het in mijn genen. Mijn grootouders langs moederszijde, ik ken ze enkel van één sepiabruine foto, vluchtten tijdens de Eerste Wereldoorlog met nog wat broers en zussen naar Cadzand. Nederland was immers een neutraal land.
Jaren later stond ik op de dijk, zo ongeveer waar hun huisje ooit stond. Ik zag in gedachten de ernstige gezichten, de broers en zussen netjes opgesteld, mijn grootvader zijn hand beschermend op de schouder van mijn grootmoeder. Wat ging er in hen om?
Ik heb dus wat met Zeeland. Ik kom er graag, hou van zijn uitgestrekte polders, zijn kreekjes, zijn plassen, de zoute lucht van de hoge dijken, de intimiteit van zijn kleine dorpjes, nette woninkjes met kraaknette gordijntjes of gewoon doorkijk tot in de achtertuin.
Vroeger was een overstap naar één van de eilanden maar de ingeving van één ogenblik. Hup, in Breskens de veerboot op en de weg naar Middelburg, Veere, Goes of Zierikzee lag voor ons open.
Helaas, een paar jaar terug kwam er een tunnel in Terneuzen en onze wandelingen in Zeeland werden een stuk ingekrompen. Oversteken naar de eilanden is nu een rit van minstens twee uur geworden.
Vorige week echter, boekten we een hotelletje op Tholen. De naam alleen al doet dromen van Scandinaafse verten en oude geschiedenis. Het lag helemaal alleen bij de Oosterschelde en toen het donker werd, openbaarde zich een feeëriek spel van stilstaande en bewegende lichtjes in een oase van rust, gekruid door een ziltige zeegeur. Onthaasten werd plots een realiteit die zich vanzelf voltrok.
De uitbaters waren ongelofelijk gastvrij en het eten werd in heerlijke en royale porties opgediend.
Overdag zwierven we rond op het eiland. Watervlaktes en winterwachtende polders wisselden elkaar af, met hier en daar vlekjes wollige schapen die geconcentreerd graasden of rustten. De dorpjes waren er nog kleiner dan in onze herinneringen. In het schemerduister, onder een kleed van nevel, kwamen ze uit een vorige eeuw. Hoewel het nog maar vijf uur was, liepen er nauwelijks mensen op straat en wie er liep, deed dat onbevangen. Hier moest niemand schrik hebben om overvallen te worden.
We brachten nostalgische bezoeken aan Zierikzee, vonden het oudste huis van Nederland terug en ontdekten een alleraardigst kattenwinkeltje met wel honderd verschillende kunstobjecten die allemaal de kat tot onderwerp hadden. Ook de mevrouw was een kattenmadam met veertien exclusieve perzen. Doorheen de glazen deur die de winkel van de woonkamer scheidde, zag je er enkele koninklijk op de piano zitten. Een grote zwarte bouvier bleek hun speelmaatje te zijn.
Op de terugweg deden we Goes nog eens aan. Het heeft een Maastrichtgehalte en we belandden er in een onwaarschijnlijke koffieshop, een echte dan! Je kon er de heerlijkste koffies en thees proeven en gelukkig ook kopen. Zo hebben we nu, voor speciale gelegenheden, een thee mee die er als een bloem uitziet. Als je hem begiet, opent de bloem zich langzaam en de aroma's komen vrij. En zalige theemelanges in piramidevormige buideltjes uit zijde.
Straks, bij het houtblokkenvuur, denkend aan Zeeland, genieten we ervan.
Junior Senior
