We dansten het ene nummer na het andere, zonder te stoppen, een milonga die haar sierlijke bevalligheid nog meer benadrukte en diverse tango's van Pugliese die haar even met hun droeve dweepzucht leken te overrompelen. Ik weet niet hoelang we er zijn gebleven, want de tijd die een klok aangeeft is een ander soort tijd.
Op een gegeven ogenblik dook er naast ons een Afrikaanse jongen op, zo'n straatventer die ineens voor je staat met een enorme bos rode rozen in zijn armen. Er lag een witte glimlach op zijn gezicht. Hij leek doodvermoeid van alle afwijzingen van stelletjes in dure restaurants en cafés die de andere kant op kijken zodra ze hem zien. Als gefascineerd keek zij naar de bloemen. Een aarzelend lachje verscheen op haar lippen, zo rood als de rozen die de jongen aanbood. Zonder mijn arm om haar middel los te laten stak ik mijn hand in mijn broekzak, haalde er twee briefjes uit en stak ze hem glimlachend toe. Hij keek weer naar de bos bloemen. Alsof de keus heel moeilijk was, haalde hij er een gave, bijna nog dichte roos uit en overhandigde die aan haar.
