Aangepaste versie van dit bericht Ter inleiding van enkele uitgebreide citaten uit ingezonden brieven in Dagblad De Limburger maak ik u deelgenoot van een uitspraak in het boek Vervlogen Jaren. Het werd geschreven door een al geruime tijd in de vergetelheid geraakte Nederlands-Limburgse auteur, Frans Erens. "Ik ben een plant, geteeld ver van Holland in het Zuiden van Limburg, dicht bij de Duitsche grens. Mijn ouders en voorouders waren uit hetzelfde land. In mijn kinderjaren heb ik alleen het dialect van de streek gehoord en Fransch en Duitsch, en evenals mijn dorps- en streekgenoten deed de klank van het Hollandsch mij eerder weeïg aan dan nobel en beschaafd". Erens was niet zo maar iemand, en zeker geen chauvinist. Hij werd uiteindelijk meester in de rechten na studies in Parijs en Amsterdam. Bovendien was hij een gewaardeerde vriend in de kring van de Tachtigers, die een vernieuwing van de Nederlandse letterkunde bewerkstelligden. Waarom typ ik deze regels en de onderstaande ? Welnu, ik ben ook Limburger en houd van mijn dialect. In de tijd dat ik als leraar Nederlands voor de klas stond werd me nogal eens gevraagd, of kinderen die dialect spreken, daarvan geen nadelen ondervinden in hun verdere leven. Er is tegenwoordig aan deze kant van de Maas veel belangstelling voor die kwestie en alles wat daarmee samenhangt. Wellicht wilt u reageren ? Graag hoor (lees) ik van u.
Uit Dagblad De Limburger van 21 oktober jl.
"Als kind ben ik opgevoed in vier talen. Geboren in Jakarta, Indonesië, in een Nederlands georiënteerd gezin met Chinese ouders, kwam ik als kind terecht op een Nederlandse peuterschool, daarna op de internationale school met Ebgels als voertaal. Met het personeel thuis werd Indonesisch gesproken en mijn moeder sprak Chinees met ons. In de loop van de jaren zijn daar nog enkele talen bijgekomen. Toen we in Nederland kwamen wonen, werd mij Amsterdams aangeleerd door lagereschoolgenootjes. (.....) kwam ik in Venlo terecht. Toen spitsten mijn oren zich naar de Limburgse taal. Nu ik in Zuid-Limburg woon en in Maastricht het grootste deel van mijn werkzaamheden verricht, ben ik trots dat ik de Limburgse taal als een verrijking van mijn talenkennis heb mogen aanleren. Als consultatiebureau-arts voor nul- vierjarigen sta ik aan het begin van de spraakontwikkeling van het kind. In de 25 jaar dat ik dit werk doe, geef ik ouders het advies om die taal met het kind te spreken die recht uit het hart komt en meestal is dat het dialect. Zelf gebruik ik in mijn praktijk in Maastricht de plaatselijke tongval en ook daarvan heb ik veel voordeel. Mede op grond van die eigen ervaringen stel ik vast dat meertaligheid de taalgevoeligheid van het kind verhoogt". (Catherine Lie, Landgraaf)
