Deze morgen werd ik om acht uur gewekt door het irritante geluid van een bladblazer in actie. Ik ben een avond- en nachtmens dus is acht uur in de morgen voor mij zeer vroeg en mijn humeur is het eerste uur dat ik wakker ben echt niet te harden. 

Nu begrijp ik wel dat de gemeentewerkmannen in oranje pakken hun werk moeten doen maar waarom zetten ze hun bladblazer precies onder mijn raam in werking? Ik woon twee hoog in het centrum van het dorp en kijk uit op een groot, groen plein omrand met een dubbele rij kastanjebomen. Bomen die volgens velen zeer ziek zijn en best zo vlug mogelijk worden gekapt. 

Naast het feit dat ik bij het kappen van een boom, hoe noodzakelijk ook en om welk reden dan ook, altijd een triest gevoel krijg. Bomen zijn de longen van de aarde. Zij produceren de zuurstof die wij allemaal toch nodig hebben om verder te leven. Of niet? Het vellen van een boom is telkens opnieuw een beetje sterven.

Eind oktober, begin november, vallen de tienduizenden bladeren van de wilde kastanjebomen steevast in pakken naar beneden op voetpad en rijweg. Zelf vind ik vallen van bladeren een natuurlijk fenomeen in de herfst maar ondanks kreten en statements dat de mens van de natuur is vervreemd, moeten die bladeren zo vlug mogelijk verdwijnen. 

Vandaar de bladblazers. En het irritante lawaai onder mijn slaapkamerraam. Maar niet getreurd. Ik stond op met het gevoel dat het een van die dagen zou worden. Een van die dagen waarop alles verkeerd loopt en uitzichtloos lijkt.

En toen belde mijn dochter of haar dochtertje, mijn kleindochtertje dus, voor enkele uurtjes bij opa mocht blijven. 

Als er iets is dat mij kan opvrolijken dan is het de aanwezigheid van mijn kleindochter van drie en een half wel. Meteen was ik de bladblazer vergeten en zette de dag zich weer stralend in.