Ik denkt dat niemand het ziet,
maar in mijn ogen zie ik pijn en verdriet.
Ik ben dikwijls gekwetst keer op keer,
en dat doet mij telkens heel erg veel zeer.

Belachelijk gemaakt uitgelachen en bespot,
dat maakte mijn hart van binnen kapot.
Nu is het nog maar een splinter van wat het is geweest,
mijn hart nu is van steen en wild gelijk een beest .

Een grote muur ondoordringbaar hoog en voos,
maakt al mijn gevoelens grauw en kleurloos.
Maar af en toe raakt er een steentje los,
en schijnt er een lichtstraaltje door het donkere bos.

Maar als ik probeer naar binnen te kijken,
dan ga ik mij direct ontwijken.
Ren ik weer snel en hard heen,
weer veilig achter die muur van steen.

Ik weet het ik mag niet zo denken,
er zijn mensen genoeg die aandacht.
En hun liefde aan mij willen schenken,
maar als ik dan weer in de spiegel kijk.
En zie mijn kinderen dan kan ik zeggen ik ben rijk.

Ik mag het nu niet opgeven,
er is nog zoveel moois om voor te leven.
Ik kan niet vluchten, ik weet toch niet waar heen,
dus sloop ik die muur om mij heen steen per steen...
©Hilda