Met dank aan al wie een stukje van de Weg samen met mij wil afleggen.
18-04-2010
Waarom schrijf je niet ?
Deze vraag stelt men me bij tijd en stond al van toen ik nog op Atheneum zat. Onze leraar Nederlands in het lager merkte destijds op, bij een oudercontact, dat ik er blijkbaar minder moeite mee had mijn gedachten neer te pennen dan ze uit te spreken. "Ik heb de indruk" zei hij tegen mijn ouders die mij dit achteraf een beetje bezorgd herhaalden, "dat uw dochter constant naar de juiste woorden moet zoeken wanneer ze iets wil uitleggen." En, inderdaad, opstellen schrijven en veel later ook de meer gevreesde en door sommigen zelfs gehate verhandelingen, behoorden algauw tot mijn favoriete taken waarvoor ik steevast "goeie punten" kreeg. In de loop der jaren werd ik dan ook regelmatig door m'n klasgenoten als ghostwriter ingeschakeld ! Wat onze goeie leraar zich echter niet realiseerde was hoeveel blaadjes ik wel niet volkladde vooraleer de definitieve versie er stond. Al schrijvend zoek ik dus evenzeer naar de juiste woorden doch met dat enorme voordeel van te kunnen schrappen en corrigeren ... probeer dat maar eens in een conversatie ! Nu ik hier zo zit te mijmeren schiet me ineens te binnen dat ik ooit zelfs een paar prijzen wegkaapte met m'n werkjes. De eerste en meteen ook meest memorabele gelegenheid was de opstelwedstrijd voor laatstejaars leerlingen in de "nonnekensschool" eind jaren '60. Ik zie nog altijd het toneelzaaltje vol ouders, familieleden en sympathisanten, het podium met de jury voorgezeten door onze "Zuster Directrice" en net onder het podium enkele lange tafels waarop de pijzen -prachtige boekenpakketten- tentoongespreid lagen. Iedere deelnemer werd uiteraard beloond en na een tijdje kwamen eindelijk de primussen aan de beurt. Ik zat nogsteeds stokstijf tussen m'n ouders in met klamme handjes en bang kloppend hartje te wachten. Waren ze me misschien vergeten ? Was m'n opstel soms zoek geraakt ? Zuster Directrice ging inmiddels onverstoorbaar verder met namen afroepen en plots noemde ze mijn naam ... ik zweer je dat als m'n moeder me toen niet uit m'n stoel gepord had, ik er naar alle waarschijnlijkheid nog zat ! "Allez" zei ze zo fier als een moeder op zo'n moment maar zijn kan "ge moet naar voor gaan uwe prijs halen !" Onder oorverdovend applaus -tenminste, zo klonk het- zweefde ik de vijf treden naar het podium op, schudde handjes met alle juryleden en kreeg een stapel boeken in de armen gedeponeerd. Met mijn prijs dicht tegen me aangedrukt en m'n ogen strak op het plekje waar mijn ouders zich bevonden, stapte ik trillend van de zenuwen terug het podium af ... midden op één van de tafels ! Het applaus verstomde, links en rechts klonk er "oei" en "ochottekes" uit het ontzette publiek, iemand trok me terug het podium op en leidde me aan het handje naar de trap terug naar de begane grond. En dan, werd er gelachen ... Tot op de dag van vandaag weet ik nog precies hoe ik me toen voelde : boos en tegelijk verdrietig doch vooral belachelijk, heel erg belachelijk. Enkele jaren later, op Atheneum, schreef ik nog hoofdzakelijk makabere poëzie -in het Engels !- en grappig bedoelde korte verhalen, waarschijnlijk als een soort van tegengewicht. (Ik hou er trouwens nog altijd van om mensen te doen lachen.) Er was nog een verhandeling waarmee ik in het laatste jaar van het hoger een 2de prijs haalde in een wedstrijd van de lokale Rotary Club doch dat was het dan. Het idee van ooit nog eens "iets op papier te zetten" heeft in de loop van mijn leven regelmatig de kop opgestoken doch ik schoof het telkens weer aan de kant onder het mom van tijdsgebrek, gebrek aan talent, ... enfin noem maar op, trouwens, wie zou er wel geïnteresseerd zijn in wat ik te vertellen heb ? Tot enkele maanden geleden iemand me de vraag weer eens stelde. En dus dank ik uit de grond van mijn hart, mijn lieve vriendin Melissa die toen het zaadje zaaide dat nu, in deze glorieuze eerste Lentedagen, ontkiemd is tot een teer doch hopelijk vruchtbaar plantje.
