Soms kan ik genieten van de stilte van de nacht,
niemand die geluid maakt, niemand die lacht.
Die rust heb ik af en toe nodig, niemand die mij stoort,
dat is wat mij zo aan de nacht bekoort.
Kijk ik naar buiten en zie ik de maan,
laat ik mijn gedachten in stilte gaan.
Dan zit ik soms op de vensterbank te denken,
over wat de toekomst mij nog zal schenken.
In zo'n nacht zo rustig en sereen,
ben ik het liefst helemaal alleen.
Maar steeds weer komen de eerste zonnestralen,
die het duister en de stilte van de nacht weghalen.
En daarmee verdwijden ook de gedachten,
aan de dingen die mij nog staan te wachten.
Ook al is deze nacht weer voorbij,
ik voel me van zorgen weer even vrij.