We proberen de bronnen welke we gebruiken terug te geven bij elk onderwerp, mochten er opmerkingen zijn worden deze aangevuld op aanvraag of worden de publicaties verwijderd.
Er bestaan reeds vele prachtige boeken en tijdschriften over Kortrijk. Op deze blog hebben we niet de intentie diepgaand de historische toer op te gaan of geschiedkundige overzichten te geven. We willen enkel vroegere toestanden vergelijken met de huidige.
Suggesties en rechtzettingen worden grif aanvaard, ter zake kan men rechtsboven contact opnemen.
Het begijnhof, jaartal onbekend. Een vrouw kijkt sceptisch en bedachtzaam naar de fotograaf, terwijl op de achtergrond een meisje tegen de muur leunt en een boek leest. Op de tweede foto verschijnen dezelfde twee figuren, maar nu in een hedendaagse omgeving.
Oorsprong van de naam : Volgens een middeleeuwse legende zou er in het jaar 352 na Christus een Romeins echtpaar geweest zijn dat geen kinderen had en hun erfenis wilde schenken aan de Maagd Maria. In gebed vroegen ze haar om een teken waar ze een kerk voor haar moesten bouwen. In de nacht van 4 op 5 augustus zou Maria hen in een droom verschenen zijn, en hen gezegd hebben dat er op de plaats waar ze sneeuw zouden vinden, een kerk voor haar moest worden gebouwd. Deze titel is verbonden met een legendarisch mirakel en met een specifieke kerk: de Basiliek van Santa Maria Maggiore in Rome. Er bestaan meerdere legendes over. De feestdag van Onze-Lieve-Vrouw ter Sneeuw valt op 5 augustus.
Kapel Onze-Lieve-Vrouw ter sneeuw, volgens het opschrift hersteld in 1849; gerestaureerd in 2001.
Op de hoek van de Gentsesteenweg en de Veldstraat kocht apotheker Amand Dobbelaere in 1843 de herberg Het Wit Kruis (Cabaret Croix Blanche). Op deze locatie richtte hij een loodwitfabriek op, uitgerust met een stoommachine. Later werd het pand ook gebruikt als schildermagazijn en als depot voor Franse en Engelse molenstenen.
Reeds in 1847 werd het bedrijf te koop aangeboden. In 1848 volgde de ontbinding, waarna de fabriek, samen met de grond en de inboedel, openbaar werd verkocht.
Loodwit :
Loodwit, ook bekend als witlead, ceruse werd historisch gebruikt voor verschillende doeleinden in de schilderskunst, voor cosmetica, en in de architectuur. De belangrijkste reden voor het verdwijnen van loodwit is de giftigheid van lood. Loodwit is vandaag grotendeels verboden in commerciële toepassingen, maar het mag in sommige landen nog beperkt gebruikt worden door restauratoren en kunstschilders.
Mathilde (°1856 - †1943) was dienstbode bij Guido Gezelle in Kortrijk vanaf 1877 tot aan zijn dood. Na de dood van Gezelle werd ze in 1901 begijn in het begijnhof van Kortrijk. Stijn Streuvels omschreef ze als een “Dibbe” en een onbeduidend schepsel, onhandig en pernekelachtig, hebbelijkheid aan pastoorsmeiden.
Omstreeks de jaren 1960 bevond zich hier een grote fietsenwinkel, die later plaatsmaakte voor het restaurant “Club” en het cabaret ‘Maxim”. Blijkbaar was er rond 1930 op deze locatie ook al een fietsenzaak, toen van het merk Raleigh.
KORTRIJKSE YACHT EN KANOCLUB - OLYMPISCHE SPELEN 1948
KYKC - RUITERSWEG 10 KORTRIJK
Maar liefst vier Belgische atleten werden geselecteerd voor deelname aan de Olympische Spelen in Londen. De verwachtingen waren hooggespannen, want tijdens een voorbereidende bijeenkomst in Frankrijk staken de Belgen er met kop en schouders bovenuit.
Bij de vrouwen viel Anna Vanmarcke (Kortrijk, 1924) op in de combinatieklasse. Ze wist door te dringen tot de finale, waar ze uiteindelijk zevende werd.
Bij de mannen nam Julien Bogaert (Kortrijk, 1924) deel aan de 1.000 meter, maar hij slaagde er niet in zich te plaatsen voor de finale. Jozef Massy (Sint-Niklaas, 1914) en Hilaire Deprez (Kortrijk, 1922) traden samen aan in de K2-klasse op de 10.000 meter en behaalden een achtste plaats.
Hilaire Deprez probeerde het vier jaar later opnieuw, ditmaal solo, tijdens de Spelen in Helsinki. Hij eindigde daar op een elfde plaats. Helaas kwam hij in 1957 om het leven tijdens een afdaling van de Ourthe.
Een mooie afsluiter van dit verhaal: Anna Vanmarcke en Jozef Massy leerden elkaar kennen via de sport en stapten later samen in het huwelijksbootje.
In de tuin van het herenhuis Messeyne (Groeningelaan 17), tegenwoordig een hotel, bevindt zich een prachtige zeszijdige neogotische gloriette, die tot voor kort in erbarmelijke staat verkeerde. Te midden van kronkelende paden, glooiende gazons en een kleine vijver met een sierlijk smeedijzeren brugje biedt deze charmante tuinstructuur een idyllische plek om te vertoeven. Onder de gloriette ligt een mysterieuze krocht, wat bijdraagt aan de historische en romantische sfeer van de tuin.
Deze tuin werd oorspronkelijk aangelegd in de tweede helft van de 19de eeuw als privétuin. Het prieeltje, daterend uit 1882, maakte deel uit van het neoclassicistische herenhuis, dat in de 19de eeuw werd uitgebouwd door koopman en linnenfabrikant August Benoit en later bewoond werd door de Kortrijkse burgemeester Henri Nolf. De gloriette is een typisch voorbeeld van de Engelse landschapstuinstijl en staat op het hoogste punt van de tuin, waar ze een serene rustplaats biedt met een prachtig uitzicht over het groen.
In 1999 werden Hotel Messeyne, samen met de stadstuin en het prieeltje, beschermd als monument. De tuin is een zeldzaam en goed bewaard voorbeeld van een landschapstuinstijl in een stedelijke context en weerspiegelt de verfijnde levensstijl van de Kortrijkse burgerij in de 19de eeuw. De recent gerestaureerde ruimte is bedoeld om zowel de lokale gemeenschap als bezoekers uit te nodigen om deze historische tuin opnieuw te ontdekken en te waarderen.
Hoek Burgemeester Reynaertstraat en Schouwburgplein .
Links de Grote Hallenstraat, sedert 1920 de August (Burgemeester) Reynaertstraat. Groot herenhuis gebouwd door Royer naar plannen van architect Vanhoenacker. In 1965 kwam er de Bank van Parijs en de Nederlanden. In 1977 gesloopt voor een flatgebouw. Rechts van het herenhuis, linnenmagazijn van de gebroeders Van Acker eveneens gesloopt in 1977.
BRANDWEER KORTRIJK – OPRICHTING GROEP KIKVORSMANNEN (Deel 1/2)
Door een noodlottig ongeval op de Leie met meerdere doden eind de jaren 1960 kwamen de gebroeders Vanherp en Henri Vandyck op het idee een duikteam bij de brandweer op te richten. Tijdje later werden de eerste zeven duikers aangesteld. Dit team maakt nu deel uit van de Hulpverleningszone Fluvia, die verantwoordelijk is voor de brandweerzorg in de regio Kortrijk.
De houten brug met op de achtergrond de woning aan het Sluis 11 (inzet) en het gebouw van de Wikings (Inzet). De derde foto is genomen in de richting van het centrum.
Op de hoek van de Moeskroenstraat (nu Conservatoriumplein) en de Zandstraat. De herberg bestond tussen 1888 en 1944. Gans de dag door kon men in de herberg een biefstuk verkrijgen. Tijdens de jaren 20 verkocht men er tevens textiel. Brasserie Lefort was van de brouwerij Vandamme-Verscheure aan het Plein. De uitbaters waren Alois Verschaete (°1862) en Marie-Louise Depestele (°1973). Tot 1903 was het koppel actief in de Meensesteenweg te Bissegem in café Au Coq Hardi. Buiten herberguitbater waren ze eveneens actief als vlashandelaars en winkeliers. Alois stierf in 1916 en zijn echtgenote in 1938. Na de vernietiging door bommen in de 2e WO opende de Caracas in een nieuw gebouw de deuren. Noemt momenteel de N'Diva. Foto waarschijnlijk genomen na 1903 en voor 1914.
Aanvulling door Filip Decock via Philippe Verschaete.
Het Koning Albertpark in Kortrijk werd aangelegd in 1905 op een gedempte Leiebocht en stond oorspronkelijk bekend als het Leiepark. In 1935 kreeg het de naam Albertpark, en in 1968 werd het omgedoopt tot Koning Albertpark. In 1957 huldigde wijlen Koning Boudewijn het Leiemonument plechtig in, met een standbeeld van Leopold III.
In 2005 onderging het park een grondige restauratie. Tijdens de grootschalige Leiewerken, die gericht waren op de verbreding en uitdieping van de rivier, werd het park aanzienlijk uitgebreid en heringericht. Als gevolg hiervan strekt het zich nu uit over beide oevers van de Leie.
In 1862 werd Pierre Callens (°1841) door het stadsbestuur aangesteld als torenwachter. Daarnaast werd hij de eerste beiaardier van de nieuwe beiaard. Op 31 maart van dat jaar trad hij in het huwelijk met Apollina Foulon. Samen runden ze een muziekwinkel op de hoek van de Onze-Lieve-Vrouwestraat en de Pieter de Cockelaerestraat, waar uitsluitend muziekinstrumenten uit het Brusselse atelier Mahillon werden verkocht. Als stadsbeiaardier genoot hij in 1904 een salaris van 500 frank. Pierre Callens overleed in 1911 te Kortrijk.
REGLEMENT OP DE KORTRIJKSE HONDENKARREN - Deel 1/2
Transport met Kortrijkse hondenkarren en het reglement.
Wie zich geen paard kon veroorloven, gebruikte vaak een hond als lastdier. De Belgische Mastiff, ook bekend als de Matin Belge, was hier bijzonder geschikt voor. Daarnaast werden ook andere grote hondenrassen, zoals herdershonden, Sint-Bernards, Bouviers des Flandres en berghonden, ingezet voor trekarbeid. Veel bastaardhonden werden zelfs speciaal gefokt voor dit doel.
Het gebruik van trekhonden in België gaat terug tot circa 1675. Destijds moesten eigenaars hun honden laten registreren en zich houden aan de geldende hondenwetten. Uiteindelijk leidde de opkomst van gemotoriseerd transport en de inzet van dierenrechtenbewegingen ertoe dat het gebruik van honden als lastdieren in 1961 werd verboden.
Plein nr. 3, Café In Het Lindeke was van het einde van de 19e eeuw tot september 1964 een drukbezochte herberg. Voor 1891 noemde de herberg In Het Groot Park en stond Het oud Lindeke aan de overkant van de straat, maar werd gesloopt om ruimte te maken voor de verbreding van de weg. Zowel het oorspronkelijke "Oud Lindeke" als het latere "In Het Lindeke" stonden bekend om hun grote pint bier, die men kreeg voor “een dikken” (10 centiem van een vroegere Belgische frank).
Veel oudere klanten kwamen uit het rusthuis Sint-Jozef (Kadulkot) aan de Molenstraat en genoten er van de warmte rond de “buizestoove” (kachel). De Lindebolders, opgericht in 1923, hadden er hun lokaal en organiseerden tijdens de congé met Kortrijk Kermis steevast een wedstrijd voor "zottebolle". In 1948 en 1954 vierden ze respectievelijk hun 25- en 30-jarig bestaan.
Enkele bekende uitbaters waren Charles Vandebeurie en Michel Debergh. De gevel van het café dateerde van omstreeks 1715. In Het Lindeke was aanvankelijk verbonden aan Brouwerij Vandamme en later aan Bockor. In 1971 werd het gebouw gesloopt om plaats te maken voor een beter zicht op de nieuw opgetrokken appartementen.
Ooit prijkte dat dak op de bonnetteriewinkel Au Drapeau Américain van Kamiel Depreitere. De breigoedhandelaar gaf zijn boetiek deze naam ter ere van zijn oom Théophile Meerschaert (1847-1924), die vanaf 1891 de eerste katholieke bisschop van Oklahoma was. Deze missionaris, die zijn zendingsopdracht persoonlijk van de paus had ontvangen, stond daar bekend als de "Engel van de Oevers van de Mississippi."
In 1936 veranderde het smalle pand op de hoek van de Grote Markt en de Sint-Maartenskerkstraat in een winkel gespecialiseerd in kinderkleding en babyartikelen: In De Ooievaar. Deze zaak gaf het uitzicht vanaf de Grote Markt op de toren van de Sint-Maartenskerk een speels accent met een opvallend uithangteken: een ooievaar met een pasgeboren baby in zijn bek. ’s Nachts bleef dit reclameobject de aandacht trekken door de kunstige neonverlichting.
Uit een advertentie in het programmaboekje van het zomercarnaval van 1946 blijkt dat de winkel, toen gerund door het huis F. Lacombe-Dendievel, niet alleen kinderkleding verkocht, maar ook "corsetten, dekens (sargien) en witgoed." De uitbaters presenteerden zichzelf als een "Huis van Vertrouwen."
In De Ooievaar hield stand tot in de jaren negentig. Tegenwoordig is bouwpromotor Thiers in het pand gevestigd. De ooievaar bleef al die tijd op het dak staan, totdat hij recent werd weggehaald voor een restauratiebeurt. Sinds januari 2025 staat de vogel, samen met de baby, opnieuw op zijn vertrouwde plek.
Het stadsbestuur heeft een prachtig initiatief genomen: bij de geboorte van elk Kortrijks kind zal de ooievaar drie minuten oplichten. Vanuit het AZ Groenige kan dit bijzondere moment worden geactiveerd.
De ooievaar is in de loop der jaren uitgegroeid tot een iconisch element van het Kortrijkse stadsbeeld en maakt deel uit van het collectieve geheugen van de Kortrijkzanen. Lelijk kan men het beeld—want inmiddels is het meer een sculptuur dan een reclameobject—zeker niet noemen.
Brouwer Omer Vander Ghinste liet in 1911 een bestaande woning aan de Doorniksewijk in Kortrijk slopen en vervangen door een nieuwbouwwoning, ontworpen door architect Jan Robert Van Hoenacker (1875-1958). Het herenhuis, voorzien van een koetspoort, is uitgevoerd met een neoclassicistische gevel in arduin. De aanleg van de diepe tuin, die teruggaat tot de 19de eeuw, bestaat uit een grasveld direct achter de woning, een centrale vijver omringd door bomen, en een tweede graspartij met een 19de-eeuws tuinhuis nabij de Klakkaardsbeek. In 2003 werd het herenhuis beschermd als monument.
02.01.1916 - De Grote Markt in Kortrijk is bezet door Duitse troepen, met honderden soldaten en een militaire muziekkapel. Op de achtergrond zijn bekende gebouwen zichtbaar, waaronder Café Belge, De Crocodile, de breigoedwinkel Laigneil, De Helle, het Oud Gouden Kruis, St. Crispijn, De Gouden Klokke en de Patria. Tijdens de Eerste Wereldoorlog fungeerde Kortrijk als een belangrijke logistieke hub voor het Duitse leger; de stad werd gebruikt voor rust, bevoorrading en verzorging van de troepen. Pas op 11 november 1918 kwam er een einde aan de verschrikkingen van de oorlog.
Het einde van de Eerste Wereldoorlog in Kortrijk en de onmiddellijke omgeving. De bevolking keert terug, vaak te voet, met paard en kar, en krijgt veel hulp van de Britten. De laatste Duitsers verdwijnen, de wapens worden opgeruimd, de gewonden verzorgd en de overledenen geborgen. Het leven kan opnieuw beginnen, hoewel de Spaanse griep, die van 1918 tot 1920 wereldwijd woedde, een nieuw gevaar vormt.
Het einde van de Eerste Wereldoorlog in Kortrijk en de onmiddellijke omgeving. De bevolking keert terug, vaak te voet, met paard en kar, en krijgt veel hulp van de Britten. De laatste Duitsers verdwijnen, de wapens worden opgeruimd, de gewonden verzorgd en de overledenen geborgen. Het leven kan opnieuw beginnen, hoewel de Spaanse griep, die van 1918 tot 1920 wereldwijd woedde, een nieuw gevaar vormt.
Na de wapenstilstand kwamen de civielarbeiders eveneens terug naar hun woning.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de term “Zivilarbeiter” gebruikt om burgers aan te duiden die werkzaamheden uitvoerden voor het leger, vaak achter het front en in bezette gebieden. Deze civiele arbeiders voerden uiteenlopende taken uit, zoals het bouwen van wegen, spoorlijnen en bunkers, het herstellen van beschadigde infrastructuur en het vervoeren van voorraden. In veel gevallen werden deze arbeiders gedwongen om voor de Duitse of geallieerde legers te werken, vooral in bezette gebieden zoals België en Noord-Frankrijk.
De omstandigheden voor civiele arbeiders waren vaak zwaar en onveilig. Ze werkten lange dagen, vaak onder slechte hygiënische en voedselvoorzieningen, en hadden een beperkte bewegingsvrijheid. Er waren verschillende soorten civiele arbeiders: sommige boden zich vrijwillig aan vanwege economische noodzaak, maar veel anderen werden onder dwang gerekruteerd. Duitsland bijvoorbeeld voerde een beleid van verplichte arbeid in bezette gebieden, waarbij mannen vaak gedwongen werden tot arbeidsinzet voor de Duitse oorlogsindustrie of frontliniewerk.
Maria D’Haene (1841-1937) was 36 jaar portierster van het hof, ze was blijkbaar ook kosteres, onderhield het “Olmenkapelleke” en was een meesterkantwerkster. Ze woonde in het portiershuis en had zich op de overige huisjes en de binnentuin.
