-Illustratie Georges Herregods.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1977 – 20 en 27 november – ‘Rust Roest’ bracht ‘De zeer schone geschiedenis van de liefde’

GvM, 6 en 12 december 1977 : Rust Roest speelde te Leest

“Traditiegetrouw was er ook deze keer weer ruime belangstelling voor de  opvoering van “De zeer schone geschiedenis van de liefde”, die opgevoerd werd door de Leestse toneelkring.

De luchtige conversatie en de vlotte dialogen maakten dit stuk genietbaar voor iedereen.

Zondag ll. was het parochiehuis, evenals op 20 november, weer goed bezet.

Rust Roest, gesticht in 1921 heeft tot hiertoe 132 vertoningen verzorgd in en buiten de gemeente Leest.

Heropvoeringen van de reeds gespeelde stukken in acht genomen zijn 88 verschillende toneelwerken gespeeld.

Ere-Voorzitter Alfons Hellemans en Ere-Ondervoorzitter Jaak Publie, die nog steeds nauw betrokken zijn bij deze toneelkring, hebben deze geschiedenis volledig meegemaakt.

“De zeer schone geschiedenis van de liefde” geschreven door Paul Vanbossuyt in 1975, is een volks toneelspel in 2 delen en 10 taferelen.

In een vrij originele vormgeving werden door een groep toneelspelers 5 verhalen over de liefde gespeeld, die aaneengepraat werden door Gust.

Regie

Regisseur en productieleider Guido Hellemans, die zijn vader als regisseur in “Rust Roest” opvolgde, wist een zeer goede keuze te maken tussen het ter beschikking staande spelerspotentieel. De vlotte rolkennis en de “stielvaardigheid” van opgeefster Erna Vloebergh

zorgden ervoor dat in de zaal de tekst niet gekend was vooraleer hij gedebiteerd werd door de spelers.

Een sober, doch smaakvol decor was werk van de stille werkers achter de schermen: Vic Diddens, Marcel Spoelders, Staf Tuyaerts en Willy Lauwers, terwijl Vic Diddens ook nog zorgde voor techniek en belichting.

De grime van Albert Jean zorgde voor de gepaste typering, evenals de kostumering van Miloe Van Stijvoort. Karel Mertens stond in voor de bandmontage, terwijl de sonorizatie in de goede handen was van Wim Jacobs.

Het decorontwerp en aankleding van Tony Baarendse lokte weer eens de bewondering van het publiek.Wim Baarendse zorgde, samen met Hilda Silverants, voor aangepaste             zangbegeleiding.

Na het welkomwoord van regisseur Hellemans, zongen alle spelers als begin van het stuk een vriendschapslied, dat door de aanwezigen kon meegezongen worden. 

De 5 verhalen van de liefde die in dit stuk getoond waren : de ontluikende liefde met Lowieke, die er nog zo weinig van weet. Dit werd op een prachtige wijze vertolkt door Dirk Baarendse.

Zijn verloofde, Lieveke, die er toch al wat meer van afweet, werd op een even        voortreffelijke wijze vertolkt door Marleen Lauwers.

Hierna kwam de jonge jaloerse liefde op het voorplan met Jos, die zo wantrouwig is en zijn vrouw Marieke die een schuldeloos blommeke-lief is. Voor deze beide personages  waren Wim Baarendse en Imelda Vander Hasselt de gepaste figuren voor deze rollen.

De onmogelijke uitechtelijke liefde met Frans, die niet meer weet of hij liefheeft, en Liske, die zoveel van hem houdt, waren bij Eddy Moortgat en Monique Verschueren in goede handen.

Als vierde en voorlaatste verhaal van de liefde, was het de beurt aan de vergevende liefde met Gust, die iedereen wil liefhebben. Door zijn grote toewijding en inspanningen maakte Marcel Verwerft zijn rol af. Als tegenspeelster acteerde Renild Polfliet als Stef, die veel heeft liefgehad. Zij kreeg loon naar werken door haar geschikt optreden.

Als laatste verhaal was het de beurt aan de gelouterde rijpe liefde.Hierna speelden Dolf, die steeds bromt en plannen maakt, vertolkt door Pierre De Wit. Hij was de gedroomde acteur voor deze rol. Treeske, echtgenote van Dolf, die trouw en wijs bemint, werd voor het voetlicht

gebracht door Mariette Verbeeck, die in deze rol een kluifje naar haar hand kreeg.

Eens te meer werd het een opvoering die ver boven het gewone reikte.

Op vrijdag 23 december e.k. wordt dit stuk, op uitnodiging van de Chiro-KWB van Heffen, opgevoerd in het Parochiehuis te Heffen.” 

En ‘De Band’ van december 1977 :

“Wij danken Guido Hellemans en zijn ploeg  van ‘Rust Roest’ voor de mooie avond die zij ons brachten, wij vonden dit stuk meer begrijpelijk en genietbaar dan het voorgaande.

We misten echter het spontane, het ‘echte’ van het spel (als de liefde zo ‘stijf’ moet gebeuren, dan is het interessante er af). Dit is geen verwijt aan het adres van de spelers, het ligt naar onze bescheiden mening vooral aan het stuk zelf dat nogal theatraal en geforceerd overkwam en zeer moeilijk te interpreteren, gezien het grotendeels uit dialogen en monologen bestaat.

Wij hopen nog steeds dat ‘Rust Roest’ ons eens zal vergasten met een stuk dat dichter bij onze mensen staat en waarin de spelers meer zichzelf kunnen zijn. Moeten wij nu altijd op zondagavond zo plechtig doen ?

Maar ja, wij zijn nu eenmaal kinderen van Vondel !!!

     HG.”

P.S. Een speciaal pluimke voor de decorontwerpers.