Louis Van Den Heuvel en zijn echtgenote Stephanie Van den Broeck aan hun woning in de Elleboogstraat.

1984 – 8 juni  : Louis Van den Heuvel voor 60^ste keer te voet naar Scherpenheuvel

                      “Proficiat

In Tisselt trekt men ieder jaar op voetbedevaart naar Scherpenheuvel met het Pinksterweekend. Dit jaar gaat onze parochiaan Louis Van Den Heuvel, Elleboogstraat voor de 60^ste keer. Daarom een korte hulde en gebedsstonde in onze kerk aan het O.L. Vrouwbeeld

met Pinksteren om 14u30. Hartelijk proficiat aan de deelnemers.”

(Parochieblad 7/6/1984)

In ‘De Band’ van juli 1984 verscheen een interview van de Pater met Louis Van Den              Heuvel  :

Jubileum – 60 maal bedevaart-toch te voet naar Scherpenheuvel.

Louis Van den Heuvel, wonende Elleboogstraat 7, bijna 76 jaar. Genaamd : ‘Louis van Jang van Soy’ Van den Heuvel, trok op vrijdag 8 juni om 23 uur, voor de ZESTIGSTE maal mee op bedevaart naar Scherpenheuvel, en was op zondag (Pinksteren) met de groep van Tisselt om 14.30 u.klokslag in de kerk te Leest terug, waar een korte hulde werd gebracht aan Louis-Scherpenheuvel-jubilaris.

P. Louis, wanneer zijt gij voor de eerste maal meegegaan naar Scherpenheuvel ?

L. In ’23. Ik was een manneken op mijn 15 jaar, nen hele kleine. Die ‘mannen van Scherpenheuvel’ die vroegen aan ons moeder of dat ik mocht meegaan. Ha, zei ons moeder, die kan tot ginder niet geraken. Maar de mannen antwoordden : ‘als ze jonger zijn, gaan ze gemakkelijker’. Allez, ik ‘moest’ dan toch meegaan.

P. Was er in die 60 jaar een onderbreking ?

L. Ja, twee keren. In ’29 dan kost ik niet gaan, ik was bij den troep. En dan in ’35, dan was ik pas 8 dagen aan een nieuw werk : het stadsvuil van Antwerpen lossen in Battel. Dan kon ik den baas toch nog gene ‘congé’ vragen, dat dierf ik niet.

P. Zestig maal naar Scherpenheuvel. Waarom ? Een recordpoging, een belofte ? Wat bezielde u daartoe ?

L. Een belofte van in ’40, in den oorlog aan het front. Als ik goed terug kwam, dat ik  dan alle jaren naar Scherpenheuvel zou gaan, zolang ik kon. En nu na die 60 maal, heb ik aan O.L.V gevraagd, als ZE die op mijne kop hebben gezet, om er nog 10 jaar bij te doen. Ik hoop dat ik dat kan doen.

P. Sinds Leest als parochie geen jaarlijkse voetgangers-bedevaart mer heeft, met wie ging gij dan toch naar Scherpenheuvel ?

L. Moederziel alleen, twee of drie keren, en dan met die van Tisselt. Als ik de 48^ste keer ging, dachten zij dat het mijn 50^ste keer was. Zij kwamen aan mij toen vragen met hen mee te gaan. Dat is twaalf jaar geleden en zo ben ik sindsdien met Tisselt meegegaan. Zo hebben ze dan ook met de 50^ste keer mij afgehaald aan ’t kapelleke bij de Zenne. En voor de 60^ste keer, een kleine hulde gehad in de kerk van Leest.

P. Hoeveel volk ging er zoals mee in de jaren 30-40 ?

L. Gewoonlijk 50-60 man.

P. En na de oorlog, in de jaren 45-55 ?

L. Dan is dat gaan verminderen, allez zo een 40 man nog.

P. Zijn er van al die jaren speciale herinneringen ? (feiten, voorvallen,

weersomstandigheden ?)    

L. Ivo en Frans Van den Broeck – broers van Stanne de 103-jarige- zijn ook 50 jaar naar Scherpenheuvel meegegaan. En een ander feit, in ’26 of ’27 heb ik op ’t werk mijne voet verbrand in de week dat we moesten optrekken. En toch ben ik gegaan. Ne goeie windel rond, niemand die dat wist, en de weg heen en terug niet anders dan regen, regen. En ’t schoonste van de zaak : na 8 dagen was mijne voet volledig genezen.

P. Hoe verloopt zoals tegenwoordig een bedevaart onderweg ?

L. Zingen, muziek spelen, ne rozenkrans bidden, maar Tisselt ‘leest’ (Noot : lezen= bidden)

zoveel niet als dat Leest ‘leesde’.

P. Gij die nu 60 jaar ondervinding hebt, hebt ge soms een of andere raadgeving voor wie te voet op bedevaart trekt, om fit en goed te kunnen stappen ?

L. Voeten wassen met koud water is het slechtste dat er is. Dat hebben we ne keer meegemaakt met den ossenboer Jacobs (heeft gewoond bij het patronaat, waar nu Tomme Verbruggen woont). Die kreeg er puur een ‘opdrang’ van, maar daags nadien was hij weer fit om mee op te stappen. Best niks wassen, ik zag nooit naar mijn voeten, wel van kousen veranderen.

P. Louis : PROFICIAT. Ook al zegt gij dat ge de moeilijkste voetganger zijt met ‘wiëren’ onder de voeten, wij wensen u een goede gezondheid voor nog vele jaren, opdat uw wens : ‘nog 10 jaar Scherpenheuvel’ in vervulling zou mogen gaan. Dat menigeen naar u zou kunnen luisteren bij uw verhalen over de voetgangersbedevaart naar Scherpenheuvel.

Als geschenk en souvenier voor deze 60^ste bedevaart kreeg Louis een tinnen schotel van ‘het logement’, een medaille van het Bedevaart-oord en een Brandglasraam met O.L.Vrouw van Scherpenheuvel van de bedevaartsgroep van Tisselt.

    De Pater”.

Louis Van den Heuvel was een broer van ‘Emmerance van de Croes’ de waardin van café De Zwaan op de hoek van de Dorpstraat en de Kouter.  Hij was geboren te Leest op 6 september 1908 en gehuwd met Stephanie Van den Broeck. Hij overleed in het O.L.Vrouwziekenhuis te Mechelen op 7 oktober 1989.

“Vader is niet meer…Maanden geleden is het begonnen…Gevallen met de fiets, heup gebroken. Nadien was het voortdurend over en weer van thuis naar de kliniek, tot op die kille zaterdagavond, toen was het zo ver…

Als geboren buitenjongen was hij een echte natuurmens. Zo lang hij kon was zijn tuin zijn leven, zijn trots. Altijd was hij tevreden, maar een keiharde doorzetter voor zichzelf.

Een stille eenzame fietser langs de Mechelse wegen…eenmaal per week lootjes gaan kopen was een diep menselijke betrachting om eens te winnen.

De oorlog had diepe groeven voor hem achtergelaten. Hij mag dan ook met recht en rede een oud-strijder in hart en nieren genoemd worden.

Zijn diep christelijk geloof, zijn voortdurend gebed kwam vooral naar boven bij de bedevaart van Scherpenheuvel. Wij danken God voor zijn eenvoud : deze boom legde zich neer bij zijn lot, zoals wij ons neerleggen bij Uw wil, Heer.

Dag va, je leeft verder in onze herinnering en… bedankt voor alles !”

(gedachtenisprentje) 

Nog meer over Louis Van den Heuvel : mei 1970 in deze Kronieken.