Moeders en moeders... Zondag werd ik geconfronteerd met de pijn van een jonge moeder. Ik weet wat die pijn betekent. Je kan niet helpen, er wordt in je hart gesneden. Ook vaders hebben pijn op moederdag, pijn om verlies, pijn om kinderen die ze niet meer zien...
Moederdag is een dag met pijn... misschien pijn om teveel geluk (maar dat is m.i. zelden) vooral pijn om gemis...
Moeders èn vaders moeten hun kinderen vrij laten om de een of de andere ouder het stukje geluk te gunnen dat kinderen in hun hart wel degelijk zitten hebben. Zoniet is moederdag een "klucht" !
De wonden zijn niet geheeld. Ze voelen als rauw vlees. Na vijf jaar was ik er "bovenop".Nu nog een jaar later zit ik dieper dan ooit !
Alles ten spijt gaat het niet ! Ik verdrink in mijn tranen. Wat moet ik doen. Afstand nemen. Maar ik ben tè mededogend en tè gevoelig. Ik kan niet leven oog om oog, tand om tand. Toch moet ik mij harden, het is een kwestie van "overleven". Ik zal (proberen) een muur op te trekken om mij heen. Alleen naar het positieve kijken. Mijn kleinkinderen zien mij graag. Ze kennen me beter dan wie ook (dat merk ik aan hun reacties). Wat kan mij dan nog de rest schelen ? Ik weet wie ik ben, ik weet wie ik ben...Dat alleen telt !!!
Je hoort over moederdag veel... maar "commercieel" is nooit goed. Je hebt moeders die het geluk hebben "gelukkig" te zijn en dus bovenop een gelukkig jaar, er ook nog een schitterende "dag" bijkrijgen. Je hebt moeders die niet "gelukkig" zijn en er dus bovenop nog maar een in trieste dag bijkrijgen. Laat al "die dagen" varen en laat gelukkige mensen, gelukkig zijn en laat hen die veel te verwerken hebben en veel verdriet gedaan worden tenminste die ene dag om te proberen er weer bovenop te komen. Maak de pijn niet erger door hen met hun neus op de feiten te duwen.
Wie iets goed te maken heeft zal er zelf wel zijn dag voor uitzoeken en het zal meer uit het hart komen.
Over verdriet moet veel gras groeien. Twee jaar geleden was er een zee van tranen en toen niets meer...Enkel een dood hart en dorre grond. Gras kon op die dorre grond niet groeien. En toch... langzaam groeit het, weliswaar is het wild gras. Het voordeel van dat zelfkiemende gras is, dat het de nog overkomende verschroeiende vallende stenenregen laat gebeuren en deze stenen meteen worden overgroeit. Ja want dat gras mag groeien, zijn eigen weg gaan. Die overgroeiende stenen zijn de woorden en de littekens in mijn hart.Wie veel heeft meegemaakt is met dat gras over het verdriet heel tevreden. Al is het wild gras. Ik denk aan de woorden van mijn zoon "je moet nu als oma nu aan de kleinkinderen tonen, dat je op elk moment in je leven, wie of wat je ook bent, oud of jong, tonen dat je een nieuwe wending aan dat leven kunt geven, dat je kunt tonen, ik ben iemand... Ik was altijd iemand maar ik was iemand van mijn tijd. Ik liet over mij walsen en nu niet meer..." Ik heb veel om gelukkig te zijn, maar het zijn steeds zij die mijn geluk uitmaken die mij terug het hart dichtknijpen. Maar ook daar begint het gras te groeien...
Hallo
