|
Charlotte Verbelen vijftig jaar achter de tapkast van ‘Bosveld’
Charlotte Verbelen nam samen met haar ondertussen overleden man Gerard Saeys op 1 maart 1968 haar intrek in café Bosveld in de Baasrodestraat. Vandaag laaft ze er nog altijd dagelijks de dorstigen. Behalve op woensdag. Aan opgeven denkt ze niet. Charlotte (75) werkt volgens een vast stramien.
Het café gaat open om 9.30 uur. Van 13 tot 16 uur pauzeert ze. Om te koken, te eten en even te rusten. Daarna zijn haar klanten opnieuw welkom. Ze geniet van die dagelijkse regelmaat, de babbels en de beweging. En treedt af en toe ook op als biechtvader. Een luisterend oor kan deugd doen.
“Ik kreeg altijd goeie klanten over de vloer”, zegt ze. “Ook nu nog. En ze helpen waar ze kunnen. Bemerken ze op hun weg naar het toilet een krat gevuld met lege flesjes, nemen ze die gewoon mee. Ik moet daar niet eens om vragen. De politie is hier nog nooit moeten langskomen.”
Vroeger kreeg Charlotte vooral klandizie uit de buurt, aangevuld met passanten. Die buren zijn vandaag overleden of te oud en de nieuwkomers uit de directe buurt ziet ze amper. “Sommigen zeggen nauwelijks een goeiedag. Jammer.”
Café Bosveld is duidelijk een volkscafé. Hier wordt ‘gepandoerd’ en aan bakschieten gedaan, is een pronostiekclub actief, hangt de vogelpik aan de muur, staat de bakschiettafel binnen handbereik en wordt gepetanquet. Charlotte soigneert haar klanten. Af en toe organiseert ze een wedstrijd en kunnen ze daarbij genieten van kippenvleugels, worsten op de barbecue of hutsepot. Anderhalve euro Haar pintjes kosten anderhalve euro. “Toen ik begon was dat 7 frank”, herinnert ze zich. “Wie toen een halve frank opsloeg, moest wat horen. Nu gaat de prijs met een halve euro omhoog, omgerekend 20 frank.”
“Tot zolang ik gezond blijf van geest en lichaam doe ik voort”, besluit Charlotte. “Gewoon omdat ik het graag doe. Ik heb mijn klanten gezegd dat ik er nog vijftig jaar ga aan toevoegen. En ze vonden dat uitstekend.”
|
“Het Bosveld was al café toen Gerard en ik er onze intrek namen. Zeker al honderd jaar”
“Ik krijg ook hulp van mijn zoon, schoondochter en mijn metekind. Iedereen is in de ‘wèèr’ voor mij”
“Het bierverbruik is sinds het invoeren van het rookverbod en meer alcoholcontroles gehalveerd. Niet-rokers heb ik sindsdien niet zien toestromen. Klanten die er eentje te veel op hebben, voeren we naar huis.”
“Mijn klanten komen uit Lebbeke, maar ook uit Sint-Gillis, Schoonaarde, Berlare zelfs”
“Hier komt oud en jong over de vloer. ‘Poeffers’? Die heb ik niet.”
|
Bron : “KRAMIEK” nr 3 – maart 2018
|
