Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
14-02-2013
Huwelijksverjaardag
Toch raar dat men soms zo blij is dat de dag weer voorbij is. 26 huwelijksjaren zouden we vandaag achter de rug gehad hebben. 26 jaren in lief en leed. 26 jaren met vreugde en verdriet. Maar er is anders over beslist. We mogen deze verjaardag niet meer samen vieren. Ik vier hem , alleen , en in stilte. Weet ge , 26 jaar geleden kon de vreugde niet op. Trouwen op Valentijn ! Het kon niet romantischer. Helaas , van die romantiek blijft er nu niet veel meer over. Ik ga het niemand aanraden om te trouwen op Valentijn. De pijn als men alleen komt te staan is des te erger. Je hebt geen huwelijksverjaardag meer , maar ook geen Valentijn. Mijn man lachte er altijd mee : moet ik maar één cadeautje kopen ! Dat is goedkoop in mijn portemonnee. En mijn man was geen cadeautjeskoper. Maar Valentijn heeft hij nooit zonder iets voorbij laten gaan ! Nu koop ik voor mijn man een bloemetje. Nee ik mag niet liegen , ik heb een kleine tekst laten maken. Een kleine tekst op een stukje graniet :
Je stem , je handen , je ogen , ik mis je. met een toonladder erbij gegraveerd.
Ik heb het blokje graniet zelfs vastgekleefd op de gedenksteen. Bang dat het anders zal gestolen worden. Het is zo simpel en mooi maar zegt heel veel. Voor mij toch en dat is het belangrijkste. Het zou me spijten als het toch zou worden gestolen. Alhoewel, hier bij ons op het kerkhof is het schering en inslag. Maar dan moeten ze al meer moeite doen en dan valt het een toevallige bezoeker misschien op.
Weet ge , ik heb nog een klein beetje film van onze trouwdag en die ga ik nu nog eens zien. Ik moet er ook voor zorgen dat de beelden blijven want ze zijn aan het vervagen. Het zou me ten zeerste spijten als ik binnen enkele jaren geen film meer over heb.
Ik denk dat ik deze lange dag niet mooier kan afsluiten. Kijken naar ons geluk van 26 jaar geleden.
Je glimlach Je lieve woorden Je steun Je toeverlaat Je behulpzaamheid Je opbeurende woorden Je stem Je gezang Je lach Je sterkte Je warmte Je knuffels Je kussen Je tederheid Je liefde Je . . .
Ik mis je elke dag , meer en meer.
Maar een dag zoals vandaag , is net iets anders. Ik heb hem helemaal opnieuw beleefd. Net zoals twee jaar terug. Twee lange jaren. Maar weet , vergeten zal ik je nooit. Alleen hoop ik , dat de pijn toch eens zal slijten.
Ik weet het. Ik ben laat. Veel te laat. Maar toch hou ik me eraan, om iedereen die eventjes een kijkje komt nemen, een heel gelukkig nieuwjaar te wensen.
Dat vrede en vreugde in je hart moge zijn. Dat een beetje geluk en vriendschap er elke dag mag zijn. En dat vooral een goede gezondheid deel mag uitmaken van dit nieuwe jaar !
Lang geleden dat ik nog eens iets van me liet horen.
Maar ik hou me eraan om jullie "Fijne Kerstdagen" te wensen.
En eerlijk , ik hoop dat deze dagen voor mij vlug voorbij zijn. Kerstavond , kerstnacht . . . en hier zit ik alleen. Ik had het wel anders willen doen maar omstandigheden hebben er anders over beslist. En eigenlijk wist ik niet dat men zoeenzaam , zo alleen kon zijn.
Ondertussen weet ik wel wat alleen zijn is maar zoals de voorbije weken heb ik het lange tijd niet meegemaakt. En ik die dacht dat het wel gemakkelijk zou zijn, dat ik het heel gemakkelijk ging aankunnen ! De feestdagen zouden als een fluitje van een cent voorbij vliegen. Helaas is die waarheid heel iets anders. De waarheid is op het ogenblik donker en zwaar.
En dan is men bezig over gezellige familiebijeenkomsten , gezellig tafelen met vrienden . Pakjes onder de kerstboom , champagne drinken en al hetgeen erbij hoort. Ik vraag me af of ik het ooit nog eens ga meemaken. Het is iets waar ik voor vrees. En ik die zo een kerstmismensje was.
Volgens mijn man veranderde ik altijd van persoon. Hij vond het fantastisch om kerstmis te vieren. Hij was blij dat hij er deel van mocht uitmaken. Iets wat hij voorheen niet kende. Het noodlot besliste er anders over. Voor het tweede jaar mag ik alleen kerstmis vieren. En ik kan je garanderen dat het me dit jaar ongelooflijk zwaar valt. Het is zo al een moeilijk jaar geweest maar nu met de feestdagen wordt het nog eens extra benadrukt.
Ik heb in maanden zoveel tranen niet gelaten dan de voorbije dagen. Ik mag aan niets denken of ze beginnen gaan te stromen. Ik mag geen film zien , geen gesprek aangaan , niets lezen in de krant of ik heb prijs. De waterlanders krijg ik er gratis bij , zo maar voor niets.
Het is momenteel ook heel moeilijk met mijn ouders. Mijn vader is volop in behandeling in de pijnkliniek en dat duurt nu al een maand of twee. Helaas verminderd de pijn niet. Ondertussen zijn er ook nog andere onderzoeken bezig. Het stopt bij hem momenteel niet. We hebben toch een minumum van twee kliniek- en/of doktersbezoeken per week. Mijn moeder is aan het doordraaien als ik het zo mag zeggen. Ze vergeet vanalles dat het momenteel niet mooi meer is. Ze kan niets meer verdragen , van een mug maakt ze een olifant , een goed bedoelde raad wordt niet aanvaard , . . . . ik zal maar stoppen want het houdt niet op. Alle dagen ben ik nu bij hen. Ik kom bij manier van spreken alleen nog in mijn eigen huisje om te slapen en om eens met de dweil door het huis te gaan. Ik merk dat mijn vader zou willen dat ik bij hen kom wonen. Helaas voor hen , dat ga ik zolang mogelijk uitstellen. Als ik dat ga doen heb ik niets meer voor mezelf. En hun regels zijn de mijne niet. Dat gaat botsen vanaf het eerste moment en ruzie is het laatste wat ik wil. Het zo al verdomd moeilijk genoeg. Hoe spijtig dat dat ook is.
Ik kijk er nu al tegenop om morgenvroeg weer terug paraat te staan. Ik doe mijn best om alles toch een beetje positief te bekijken. Ik probeer overal het goede uit te halen. Dat zo iets niet gemakkelijk is , dat weet ik al jaren. Maar helaas, als men altijd met het negatieve wordt overladen , dan begint de moed in de schoenen te zinken. Komt er nu echt eens geen beterschap ? Ik hoop van wel want zegt men niet " Hoop doet leven " ?
Het blijft een plezante bezigheid. Dat zou het tenminste voor mij moeten zijn. En inderdaad, ik amuseer me. Alleen, het was de bedoeling dat ik zou leren fotograferen. En dat lukt me een heel klein beetje. Dat vind ik het spijtige aan heel deze zaak. Ik zit in een fantastische groep maar , het zijn zo goed als allemaal professionelen. In het begin dan kon ik tamelijk goed (een beetje) volgen. Nu , anderhalf jaar later , is het heel wat anders. Ik ben begonnen als leek , en ik denk , dat ik ga eindigen als leek. Voor mij is alles nog steeds nieuw en ik versta er maar amper een vierde van. Hoe plezant onze groep ook is , het is voor mij te moeilijk. Had er nog maar één iemand bij geweest zoals ik , het zou helemaal anders zijn. Maar dat geluk heb ik niet gehad. Momenteel laat ik de lessen gewoon aan mij voorbijgaan. Ik zal wel zien hoe ik alles in elkaar geslagen krijg. Ik weet het nog niet , maar ik denk erover na , om met Kerstmis te stoppen. Ik mag niet zeggen dat ik niets heb bijgeleerd maar ik zit met een achterstand van hier tot in Tokio. Zelfs een power point presentatie krijg ik nog niet in elkaar. Ik heb dat nog nooit geleerd , nog nooit gedaan. Niemand die me daar uitleg over geeft of heeft gegeven. Maak dan maar huiswerk ! Dat is voor mij spijtig genoeg heel frustrerend. Graag zou ik het anders zien maar het is niet. Ik heb nu nog enkele weken tijd om over dit alles rustig (?) na te denken. De beste beslissing is om te stoppen. Maar dan zijn er voor mij ook geen foto-uitstappen meer bij. En geen lessen ? Geen fotokes meer ! Het is nu al moeilijk genoeg om foto-uitstapjes mee te maken. En dan, dan gaat het helemaal niet meer gaan. Niet omdat ik niet wil hoor , maar ja , waar zou dat dan toch nog voor nodig zijn hé ?
Ik wist niet hoe het voelde om een speelbal te zijn. Een speelbal tussen vader en moeder. Dat kan overal gebeuren maar toch zeker niet bij ons. En toch ! ! ! Plots was ik een speelbal. Dat was iets dat zo maar gebeurde en waar ik helemaal niets mee te maken had. Hoe ouders elkaar kunnen opstoken en elkaar de duivel kunnen aandoen. Nooit meegemaakt. Nooit verwacht. Ik ben er niet goed van geweest. Ik heb er een slapeloze nacht aan over gehouden. Die slapeloze nacht is voorbij , maar toch . . . Hoe kon ik dat oplossen ? En ik wist echt niet hoe ik daar moest aan beginnen. Praat ik erover ? Of zwijg ik gewoon ? Maar het gebeuren was een onhoudbaar iets zowel voor hen en zeker voor mij. Ge leest er wel over in de kranten en in de boekskens maar het zelf meemaken zoals ik nu ? Dat is een ramp , zeker voor kinderen , maar ik ben toch een volwassen iemand dacht ik !
En inderdaad , het ging over de tuin ! Het is ondertussen uitgeklaard maar toch , het blijft knagen. Het blijft knagen omdat ik werd uitgespeeld. En daar kan ik niet tegen , niet meer. Het is genoeg geweest.
Ik werk doodgraag in de tuin maar voor mij begint hij een groot obstakel te worden. Ik vertrouw het wel toe aan dit blog en daar moet het ook bij blijven. Ik moet mijn ongenoegen toch ergens kwijt kunnen ? Hoe graag ik het ook anders zou willen zien.
Inderdaad , de tulpenknollen zitten in de grond. De paasbloemen heb ik doorheen de tuin verspreid zodat er overal gele bloembosjes zouden moeten tevoorschijn komen ! Natuurlijk , volgend jaar , in de lente. Ben eens benieuwd of het gaat lukken. Tegelijkertijd ook nog de aspergeplanten kortgewiekt en proper gezet. Nu nog de oude stammen hiervan verwijderen en dan moet het in orde zijn tegen de lente van volgend jaar. Eigenlijk verheug ik me nu al op lekkere verse asperges. De notenboom ! Een massa bladeren maar geen noten. Helaas ! Dus : en maar bladeren bij elkaar harken. Ondertussen al twee maal mee bezig geweest en toch moet ik nog eens opnieuw beginnen. Het blijft duren. En dan is er ook nog werk in de winterprei ! Nu moet ik nog gaan bladeren gaan bij elkaar harken om tussen de preiplanten te doen. De prei krijgt een winterkleedje aan ! ! ! En niet zomaar een laagske dat men maar amper ziet. Nee, het zal een echt dik tapijt worden. En dan maar hopen dat het voldoende dik zal zijn om de winter (?) door te komen. En zo is er alle vijf voet wat te doen in de tuin. Als ik denk , nu moet er niets meer gedaan worden, dan komt mijn vader wel af met : en nu zou dat nog moeten gebeuren. Ik wist wel dat in de tuin werken arbeid was maar ik verwonder me er toch steeds over hoeveel tijd men eraan moet besteden. Toch zeker als men groenten wilt winnen. En ik maar stillekens hopen op een winterstop ! Het mag voor mij een lange winterstop zijn.
Toch een lichtje in de duisternis ! Het scrapbooken blijft doorgaan. Ons groepje heeft besloten om momenteel samen te blijven. We hebben wel geen lokaal meer maar ok , ik stel mijn living wel ter beschikking. Met wat oprommelen is dat genoeg te doen. Papier maakt tenslotte ook niets vuil hé ! De eerste afspraak zal zijn op donderdag 18 oktober. Ik kijk er naar uit en eigenlijk hoop ik dat we op deze manier kunnen doorgaan. Kunnen we tenminste van elkaar nog iets leren. Voor de toekomst zullen we wel zien. Ik heb alleen het vermoeden dat de anderen ook wel willen doorgaan. Het kan alleen maar meevallen.
Mijn computerles op maandagavond valt ook heel goed mee. Wat als een echte domper begon is volledig omgedraaid. De lerares heeft haar lessen op iedereen van de klas afgestemd. Zowel voor de volkomen leek als voor diegenen die al wat verder stonden. Ik had nooit gedacht dat ik het nog interessant zou vinden maar toch . . . ik heb er helemaal geen spijt van. Het zal ook wel te maken hebben met de manier waarop de lerares alles aanpakt en werkelijk voor iedereen tijd maakt.
Eigenlijk zijn dat al twee aangelegenheden die heel goed meevallen. Het mag wel eens. De wolken zijn al donker genoeg geweest.
Als nu ook de tuin nog eens in winterslaap zou gaan , dan ga ik heel blij zijn. De laatste bonen zijn ingemaakt , het laatste tomatensap is gemaakt. Nu alleen nog de tuin proper zetten. Ook nog een hele karwei. De tulpenbollen planten zal voor volgende week zijn en dan heb ik ook nog iets gehoord van paasbloemen planten ! En had ik nu ook niet gehoord dat de notenboom er aan moet geloven ? Heel veel bladeren , een heel grote kruin maar geen noten. Al het derde jaar op rij dat hij zo goed als geen vruchten geeft maar hij neemt wel heel veel plaats in en neemt veel licht af van de omliggende groenten. Dus heeft mijn vader beslist dat de notenboom zal dienen voor de kachel. Ben eens benieuwd wanneer we daar aan beginnen , maar wel met hulp natuurlijk. Alleen is dat onmogelijk te doen.
Dus , laat die slaap maar vlug komen ... ... ... en dan heb ik het wat rustiger .
Vandaag een karwei afgewerkt waar ik een jaar over gedaan heb. Stilaan ben ik de kasten nog maar eens op orde aan het leggen. Ik rommel wel regelmatig maar nu toch nog eens extra. Ik kwam opnieuw bij een hele reeks dia's uit van mijn man. Een jaar geleden heb ik die ook in mijn handen gehad en gewoon terug weg gezet. Nu , heb ik er werk van gemaakt en ze gewoon op tafel gezet. Dia's van toneelstukken waarin mijn man een rol heeft gehad. Wat heeft hij daar van genoten. Wat hebben wij daar een plezier aan gehad ! Het was ook zijn grote wens ; om wanneer hij met pensioen was ; opnieuw mee te spelen in toneelstukken. Dan zou hij opnieuw voldoende tijd hebben en er zich vol overgave kunnen in storten. Het heeft helaas niet mogen zijn. Zelf heb ik nog steeds niet de behoefte om naar opvoeringen te gaan zien. De toneelvrienden komen het steeds vragen wanneer ik opnieuw mee ga ; maar dat kan ik helaas nog niet. Waarom niet ? Daar kan ik geen antwoord op geven. Misschien dat het één van de volgende voorstellingen toch wel eens opnieuw gaat lukken. Net zoals ik het nu over mijn hart heb gekregen om al die dia's weg te geven. Aan de toneelvereniging waar hij lid van was. Ik veronderstel dat die mensen er nog wel mooie herinneringen zullen kunnen uithalen. En wie weet er nog wat foto's uithalen voor een eventuele geplande tentoonstelling. Voor de rest gaan ze in het archief van die vereniging en gaan ze zeker niet verloren. Eigenlijk ben ik tevreden dat ik het eindelijk heb afgewerkt. Waarschijnlijk kwam het ook door de warme ontvangst die me te beurt viel. Iets wat ik zeker niet had verwacht. Ik weet zeker dat ik hier nooit geen spijt van ga hebben. Alles is in goede handen en kan nu bewaard worden op de plaats waar de dia's echt thuis horen. In het archief van de toneelvereniging !
Ik weet niet hoe ik me op het moment moet voelen. Gelukkig zeer zeker niet. Allesbehalve ! Rot ? Ambetant ? Vorige week schreef ik nog dat ik bang was voor een overlijden. Vandaag krijg ik het bericht dat er iemand is ontvallen . Maandag groeten. Dinsdag uitvaart. Ik ga niet naar de uitvaart want die man heeft me teveel pijn gedaan. Een voorval enkele jaren terug - - - maar het voorval heeft toen wel een hechte vriendschap kapot gedaan. Mijn man heeft het nooit kunnen begrijpen en nooit kunnen verstaan. Het voorval is toen wel uitgepraat maar daar is het dan bij gebleven. Weken ben ik er ziek van geweest. Het heeft toen lang geduurd eer ik weer de oude was. Er is toen iets gebroken dat niet meer te lijmen viel. Zelfs nu nog stel ik me de vraag : hoe kan iemand zo zijn. Maar dat is verleden tijd en die herinnering zal ik zeker niet bewaren , alhoewel . Ondanks het gebeurde wil ik toch mijn medeleven gaan betuigen bij zijn vrouw , kinderen en kleinkind. (Gelukkig weten zij van het gebeurde niets af) Ik ken hen tegoed om er niet naartoe te gaan. Het zal niet gemakkelijk zijn maar ik voel me verplicht. Ik probeer nog steeds voor alles open te staan en alles reden te geven. De beleefdheid is om te gaan.
