Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
25-12-2012
Fijne Kerstdagen
Lang geleden dat ik nog eens iets van me liet horen.
Maar ik hou me eraan om jullie "Fijne Kerstdagen" te wensen.
En eerlijk , ik hoop dat deze dagen voor mij vlug voorbij zijn. Kerstavond , kerstnacht . . . en hier zit ik alleen. Ik had het wel anders willen doen maar omstandigheden hebben er anders over beslist. En eigenlijk wist ik niet dat men zoeenzaam , zo alleen kon zijn.
Ondertussen weet ik wel wat alleen zijn is maar zoals de voorbije weken heb ik het lange tijd niet meegemaakt. En ik die dacht dat het wel gemakkelijk zou zijn, dat ik het heel gemakkelijk ging aankunnen ! De feestdagen zouden als een fluitje van een cent voorbij vliegen. Helaas is die waarheid heel iets anders. De waarheid is op het ogenblik donker en zwaar.
En dan is men bezig over gezellige familiebijeenkomsten , gezellig tafelen met vrienden . Pakjes onder de kerstboom , champagne drinken en al hetgeen erbij hoort. Ik vraag me af of ik het ooit nog eens ga meemaken. Het is iets waar ik voor vrees. En ik die zo een kerstmismensje was.
Volgens mijn man veranderde ik altijd van persoon. Hij vond het fantastisch om kerstmis te vieren. Hij was blij dat hij er deel van mocht uitmaken. Iets wat hij voorheen niet kende. Het noodlot besliste er anders over. Voor het tweede jaar mag ik alleen kerstmis vieren. En ik kan je garanderen dat het me dit jaar ongelooflijk zwaar valt. Het is zo al een moeilijk jaar geweest maar nu met de feestdagen wordt het nog eens extra benadrukt.
Ik heb in maanden zoveel tranen niet gelaten dan de voorbije dagen. Ik mag aan niets denken of ze beginnen gaan te stromen. Ik mag geen film zien , geen gesprek aangaan , niets lezen in de krant of ik heb prijs. De waterlanders krijg ik er gratis bij , zo maar voor niets.
Het is momenteel ook heel moeilijk met mijn ouders. Mijn vader is volop in behandeling in de pijnkliniek en dat duurt nu al een maand of twee. Helaas verminderd de pijn niet. Ondertussen zijn er ook nog andere onderzoeken bezig. Het stopt bij hem momenteel niet. We hebben toch een minumum van twee kliniek- en/of doktersbezoeken per week. Mijn moeder is aan het doordraaien als ik het zo mag zeggen. Ze vergeet vanalles dat het momenteel niet mooi meer is. Ze kan niets meer verdragen , van een mug maakt ze een olifant , een goed bedoelde raad wordt niet aanvaard , . . . . ik zal maar stoppen want het houdt niet op. Alle dagen ben ik nu bij hen. Ik kom bij manier van spreken alleen nog in mijn eigen huisje om te slapen en om eens met de dweil door het huis te gaan. Ik merk dat mijn vader zou willen dat ik bij hen kom wonen. Helaas voor hen , dat ga ik zolang mogelijk uitstellen. Als ik dat ga doen heb ik niets meer voor mezelf. En hun regels zijn de mijne niet. Dat gaat botsen vanaf het eerste moment en ruzie is het laatste wat ik wil. Het zo al verdomd moeilijk genoeg. Hoe spijtig dat dat ook is.
Ik kijk er nu al tegenop om morgenvroeg weer terug paraat te staan. Ik doe mijn best om alles toch een beetje positief te bekijken. Ik probeer overal het goede uit te halen. Dat zo iets niet gemakkelijk is , dat weet ik al jaren. Maar helaas, als men altijd met het negatieve wordt overladen , dan begint de moed in de schoenen te zinken. Komt er nu echt eens geen beterschap ? Ik hoop van wel want zegt men niet " Hoop doet leven " ?