Ik ben Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam leo landsveld.
Ik ben een man en woon in Rotterdam (Nederland) en mijn beroep is verkoopleider hittebestendige isolatiematerialen.
Ik ben geboren op 01/04/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vogels in de vrije natuur, muziek beluisteren, stukje fietsen, eindje joggen, stacaravan, sudoku's, in het weekend een flesje wijn, enz. .
dit is mijn eerste ervaring met een eigen weblog, dus ik moet nog een beetje oefenen, maar misschien wordt het nog wat.....
Vandaag is hij dan eindelijk gekomen. Na heel veel af- en uitstel stond hij vanochtend om 07.50 uur voor de deur met een karrenvracht aan gereedschappen en hulpmaterialen.
De bedoeling is in eerste instantie om een vlondertje op 60 cm onder het pafond in het trapgat te leggen teneinde die ruimte eens goed te gaan benutten als opslagplaats voor de lichte spulletjes.
Als tweede staat de verbouwing van ons toilet te gebeuren: uitbreken, hangende toiletpot, nieuwe tegeltjes, spotjes, enz. Wordt mooi
Aansluitend gaan we een gat zagen in een muur in de zithoek om de ruimte onder de nu nog dichte trap te gaan gebruiken als opslagplaats voor de Kerstspulletjes ed. In de nieuwe opening gaan we een deur plaatsen in een stalen kozijn.
Verder gaan we de badkamer gedeeltelijk opleuken en de radiator in ons binnenhalletje, die toch nooit gebruikt wordt, verwijderen.
Al met al hebben we er zo'n 2 weken voor uit getrokken.
Vanmorgen zijn we begonnen met het aanschaffen van de benodigde hout- en bouwmaterialen, diverse sanitairartikelen en keramische tegeltjes.
De klusjesman is een vriendelijke, goedlachse man (60+) met een uitstekend gevoel voor humor. Hij woont nu al zo'n 30 jaar in Nederland maar hij komt oorspronkelijk uit Suriname en is dus behoorlijk donkerbruin van huidskleur.
Ikzelf ben blank maar door het mooie weer van de laatste tijd heb ik reeds de nodige verkleuring ondergaan, waardoor ik een bruinige tint heb gekregen.
Toen de klusjesman tegen de sanitairhandelaar een grappige opmerking maakte, zei ik tegen die persoon : "Let maar niet op mijn oudste broer, want hij doet wel eens meer vreemd". De verkoper bekeek ons eens op zijn gemak en sprak toen de illustere woorden: als jullie broers zijn, dan is jullie vader zeker wel veel op reis geweest ? Dat was een uitstekende repliek. Lachen
De laatste tijd lijkt het erop dat mijn internetverbinding enige verbetering vertoont. Het aantal storingen is in ieder geval verminderd maar de snelheid is nog niet was het geweest is.
Omdat in februari ook mijn telefoon er uit lag, heb ik meermalen geprobeerd om via mijn mobieltje in contact te komen met mijn provider KPN Internet+Bellen. De telefoonlijn doet het intussen weer, maat dat had heel wat telefoontjes en ergernis qua wachttijd opgeleverd.
Onlangs bleek in het tv-programma "Kassa", dat een uur lang gewijd was aan deze problematiek, dat ik niet de enige was. Van de 500.000 nieuwe klanten heeft er 5% problemen van gelijke aard. 5% lijkt niet veel maar dat zijn toch altijd nog zo'n 25.000 !! mensen.
Maar KPN heeft beterschap beloofd. De mensen die klachten hebben geuit krijgen binnenkort een brief, waarin vermeld zal zijn, wat KPN zal vergoeden voor het geleden ongenoegen. Het zal waarschijnlijk iets zijn in de orde van 2 maanden gratis telefoneren naar alle vaste nummers in Nederland.
Verder wachten we maar af.
Volgende keer maar weer eens een wat leuker stukje schrijven in plaats van al dat gemopper. Maar ja, ik had het ook anders verwacht.
Sinds een aantal dagen kan ik niet of nauwelijks toegang krijgen tot het internet via mijn provider. Ik heb van alles geprobeerd, opnieuw installeren enz. Het lukt maar sporadisch. Ik heb ook getracht om telefonisch contact op te nemen via de klantenservice 0900-0244, of de zelfservicelijn 0800-0429, maar als je door de menu's heengeworsteld bent, hoor je steeds dat ze het vreselijk druk hebben en dat je het op een later tijdstip nog maar eens moet proberen..... tuuttuuttuut.. verbroken. E-mails komen moeizaam of helemaal niet binnen... Het lijkt wel of mijn signaal te zwak is. Ik krijg er een beetje een sik van en ga zo maar weer eens proberen in contact te komen.
Gisteren ben ik zo vrij geweest er een nieuwe blog bij aan te maken:
leo2_van1944
Het is de bedoeling dat er op die site foto's komen met verhaaltjes over belevenissen in mijn vrije tijd. Zoals u wellicht weet werk ik nog steeds 4 dagen in de week. Mijn vrije tijd is wel iets groter geworden, maar de verhouding werken : vrije tijd = 4 : 3
Binnenkort ga ik een digitale fotocamera aanschaffen, die nodig is voor het internet. Voorheen heb ik op de "ouderwetse" manier gefotografeerd, want ik ben nog uit het tijdperk van zwart/wit en de dia.
Sinds de opening van mijn 1e blog heb ik aardig wat ideeën gekregen om een stukje over te schrijven. Zodra ik gelegenheid en inspiratie heb, hoop ik weer iets op het net te zetten.
Over deze beruchte winter is veel gesproken en geschreven.
Uit het westen van Nederland vertrokken velen naar Gelderland en verder om te trachten voedsel te bemachtigen voor hun gezinnen en/of familieleden. Bekend is dat er door de plattelandsbevolking veel hulp is verleend, maar ook dat er boeren waren, die slechts bereid waren iets af te staan in ruil voor sieraden, zoals trouwringen, kettingen e.d.
Wanneer men er dan na weken, soms maanden, uiteindelijk in was geslaagd voedsel te bemachtigen, overkwam het de trekker soms dat iemand van de Grüne Polizei hem stond op te wachten en de levensmiddelen in beslag nam. Protesteren hielp uiteraard niet .
Ook bij ons gezin werd honger geleden. Ofschoon de oudste zoon (Theo-20) veelal niet thuis was vanwege zijn bezigheden bij de ondergrondse en de tweede zoon (Wim-17) op zaterdag 11 november 1944 tijdens een razzia naar Duitsland (Brake bij Bremen) was weggevoerd, waren de rantsoenen dermate schaars, dat er van één volledige maaltijd per dag nauwelijks sprake was.
Op zaterdag 1 april 1944 was er een zoon geboren Leo(pold), vernoemd naar de toenmalige Koning van België. Ofschoon Moeder hem voortdurend borstvoeding gaf, was het natuurlijk tevens van belang, dat hij op gezette tijden vast voedsel kreeg. Vanzelfsprekend was voor dit doel melk noodzakelijk.
Na ingewonnen informatie bleek dat in Kethel, een dorpje bij Schiedam, bij een boer aan de Polderweg aardappelschillen e.d. konden worden geruild voor een hoeveelheid melk. De eigen aardappelschillen werden dan ook opgespaard en voor zover mijn herinnering reikt, werd er ook aan buren en kennissen gevraagd om schillen af te staan.
Zodra er dan een behoorlijke hoeveelheid schillen was verzameld werd ondergetekende (Jan-14) erop uit gestuurd, waarbij de zak schillen op de rug werd gedragen, of als er sneeuw lag op de slee werd gebonden, waarna de voettocht kon beginnen. (Het gezin beschikte niet over een fiets )
Helaas heb ik de exacte afstand nooit kunnen nagaan, maar ik geloof dat de tocht minimaal 1,5 uur duurde. Ik kan me niet herinneren dat ik bij die boerderij ooit maar iets te eten of te drinken heb gekregen. Soms rook het er heerlijk naar gebakken spek .. Wel weet ik nog dat mijn handen eens zo verkleumd waren dat de boerin de blauwe flap met melk voor mij op de slee heeft gebonden.
Overigens, wanneer er dan voor Leo bijvoorbeeld Molenaars Kindermeel kreeg, mocht ik hem voeren. Dat er wel eens een hap niet in zijn mond terecht kwam, valt zeker achteraf wel te begrijpen/billijken.
Gelukkig heeft onze Leo hiervan zo op het oog - geen nadelige gevolgen ondervonden ..
(Zaterdag 7 mei 1945. Einde van de gevechten in het westen. Generaal Blaskowitz tekent in hotel De Wereld het bevel van de onvoorwaardelijke overgave in aanwezigheid van Prins Bernhard, Opperbevelhebber van de BS (Binnenlandse Strijdkrachten)).
Geschreven in 's Hertogenbosch op 6 augustus 2004 door mijn broer Jan.
Terug naar de tocht. Ik ben de Polderweg nog uitgereden tot en met een stuk van de Broekkade langs de Poldervaart.
Broekkade liep echter halverwege dood, dus terug. De Buitenkerklaan is nu bij de spoorwegovergang afgesloten
met grote hekken, maar een eindje terug is een tunneltje en dan kom je langs de Svea-wijk (Zweedse bouw) van Schiedam Noord-Oost.
Via Joppelaan en Kerkweg langs de Kerk met de Toren naar de Kandelaarweg, waar vlakbij het gehucht Kandelaar het Kandelaarsbos is aangelegd.
Het valt me op hoeveel natuurgebied er ook in Zuid-Holland is bijgekomen gedurende de laatste jaren. Heel veel vogels waar ik erg van houd zolang ze maar vrij kunnen rondvliegen. En dan de prachtige maand mei, die toch al zo mooi is met al dat nieuwe groen.
Over de Schie is een betonnen voetgangers-/fietsersbrug gebouwd en als je die over bent kom je in de polder Schieveen ten noorden van Rotterdam Airport, waarvan ook een flink gedeelte tot natuurgebied is verklaard.
Ca. 5 km richting Delft ligt een prachtig gebied: De Ackersdijkse Plassen, dat is aangekocht door Stichting Natuurmonumenten. Daar ben ik ook nog heengefietst.
Deze plassen blijken zeldzaam rijk aan broedvogels te zijn. Je vindt daar o.m. porseleinhoenders, velduilen, kemphanen, baardmannetjes, lepelaars, ooievaars, aalscholvers, zomertalingen, ijsvogels, watersnippen, graspiepers, sprinkhaanrietzangers, grutto's, tureluurs, kleine bonte spechten, buizerds, sperwers, grauwe kiekendieven en ik hoorde ook een koekoek.
Er grazen tevens zo'n 25 konikspaarden. Hier ga ik beslist nog een keertje naar terug met Judy en een verrekijker. Wat een schitterend gebied.
Richting Berkel en Rodenrijs en Bergschenhoek, via Het Lage Bergse Bos en de Klimrots de Rotte over en thuis om 16.30u.
In totaal heb ik ca. 3,5 uur gefietst en daarbij 48 km afgelegd.
Al met al een nuttige en leerzame rit, een stukje verleden overdacht en hiermee bewaard voor het nageslacht.
Hartelijke groeten van Leo en Judy
Tot zover mijn verhaal: volgende keer komt mijn broer Jan zelf aan het woord
Speciaal voor Theo Peters uit Rotterdam een stukje over de hongerwinter 1944/1945 in de vorm van deze brief aan mijn broer Jan en zijn vrouw Greet, geschreven op 16 mei 2005.
Jan moest hartje hongerwinter een aantal malen te voet van Rotterdam-West naar een boer in Kethel-Schiedam om schillen te ruilen voor wat melk; Jan kon zich niet meer herinneren hoelang die tocht geduurd had...Om aan het antwoord te komen heb ik die tocht nu nagefietst.
Project aardappelschillen voor melk in dewinter 1944/1945
HadieJan en HadieGreet
Vorige week heb ik een nieuw batterijtje voor mijn fiets- computer aangeschaft (had ik voor gespaard ) en heden 2e Pinksterdag heb ik na de lunch mijn fietsbanden opgepompt. Voorzien van de nodige vloeistoffen en enige mondvoorraad voor onderweg vertrok ik om 13.00 u. vanuit Rotterdam NO (waar ik nu woon) richting Buitenhofstraat (was adres ouderlijk huis).
Via Ommoord, Irenebrug, tussen de Bergse Voor- en Achterplas door, Straatweg, Gordelweg, Blijdorp, langs de voorzijde Diergaarde, tunneltje, Beukelsdijk via Veeluststraat naar Buitenhofstraat 76c. De huizen van destijds zijn gerenoveerd en het nieuwe huisnummer is nu dacht ik nr.143.
Dit eerste gedeelte, dat niet meetelt voor de eigenlijke tocht, duurde 45 minuten en was exact 12 kilometer. Zou je niet zeggen van Rotterdam Noord-Oost naar Rotterdam West.
Even gemijmerd en hup toen op weg voor het officiële gedeelte van de tocht: stukje Essenburgstraat, Weizicht- straat, Essenburgsingel langs R.F.C. onder de spoorbrug door, Abraham Van Stolkweg, Kleinpolderplein, Rotterdamse Rijweg, naar de ophaalbrug bij het Oude Overschie met de Grote Kerk.
Afstand tot midden op de brug: 4200 meter. Hier begon het een beetje te regenen dus de sfeer van een barre tocht leek te komen.
Echter buitje van niks... Rechtdoor Overschiese Weg langs de plek, waar vroeger een fabriek stond met op hun schoorsteen de tekst "Wees Slim - Koop Glim", rechtsaf de draaibrug over en via de Polderweg richting eindpunt Kethel, vlakbij de kerk.
Het bedoelde adres ligt aan de Buitenkerklaan en het hoekpand heeft nr. 10 en is nu geen boerderij of winkel meer maar een woonhuis.
Het laatste stuk was 2050 meter, dus een enkele reis Buitenhofstraat-Buitenkerklaan is/was 6250 meter. Een retourtje is dus 2 x 6250 = 12500 meter. Dat moet een geweldige opgave geweest zijn voor een ondervoed ventje van rond de 14 jaar in een strenge winter.
Ik heb nu in een half uurtje gefietst, waar jij toch wel zo'n 2,5 à 3 uur mee bezig moet zijn geweest. Lijkt me een wereldprestatie onder de toenmalige omstandigheden.
Maar het was voor een goed doel. Anders had ik nu niet dat traject na kunnen fietsen en had je waarschijnlijk nooit geweten hoe lang het was en hoe ver, toch ?
We moeten er binnenkort in ons buitenverblijf maar een borreltje of twee op nemen. In juni zijn we daar minstens 2 weken op vakantie en dan zullen we ijs en weder dienende proberen om weer een logeerafspraak met jullie te maken.
Met ingang van januari 2004 heb ik door 20% salaris in te leveren een vierdaagse werkweek kunnen realiseren. Ik heb voor de vrije maandag gekozen en zodoende heeft elke week een weekend van 3 dagen en soms van 4 als er een ADV-dag aan voorafgaat.
Vooral de zondagavond is nog heerlijk ontspannend omdat het vervelende maandaggevoel totaal niet aanwezig is, integendeel de maandag is sindsdien een prettige dag, waarop je nog leuke dingen kunt doen zonder files en ander ongenoegen.
Op maandagochtend ga ik nog wel eens een stukje joggen, maar gisteren heb ik mijn beweging gevonden in onze achtertuin. Het was redelijk weer, bewolkt maar droog. Tegen mijn aan het huis gebouwde stenen schuur staat een stevige vuurdoorn, die ik in toom probeer te houden, door alle scheuten die naar voren groeien steeds af te knippen.
Maar zo'n vuurdoorn groeit ook omhoog. Alles wat boven de schuur uitsteekt, komt bij een bepaalde wind nog wel eens onder de luis te zitten. Dat gebeurt meestal in de zomer. Omdat het noodzakelijk was er zo'n halve meter af te halen ben ik dus maar eens heel voorzichtig aan het snoeien gegaan.
Het vervelende van een vuurdoorn is echter dat hij voorzien is van een enorme hoeveelheid doorntjes. Nu kun je natuurlijk wel handschoenen aantrekken, maar daar prikken ze dwars doorheen. Bovendien kun je dan toch niet lekker werken. Dus zonder bescherming aan de slag.
3 uur snoeiwerk, anderhalve afvalbak vol en de grotere takken weer vastgezet met koordjes aan de muur. Toen kon ik de schade aan mijn handen opnemen. De bovenkant zit zodanig onder de schrammen, dat het lijkt of ik met een krolse kater aan het stoeien ben geweest.
Intussen heb al een stuk of 10 doorntjes uit mijn vingers gepeuterd en omdat er in mijn beide duimen ook het nodige zit, week ik mijn handen in een teiltje met zo heet mogelijk water waar een schep soda door gemengd is. Misschien een ouderwets middel maar het helpt. Over een paar dagen hoop ik weer een paar gave handen terug te hebben.
Dit stukje typen ging in ieder geval best goed. Tot de volgende keer.
Het is vandaag 115 jaar geleden, dat mijn Vader werd geboren in Schiedam. Hij was dus van 03.02.1892 en hij overleed op 13.08.1968, als 76 jarige. Mijn moeder was van 24.05.1898 en zij overleed op 29.01.1967, slechts 68 jaar oud.
Het gezin van mijn ouders bestaat thans nog uit 5 broers en 1 zus; 1 broertje is gestorven aan difterie op 17.09.1936, nog geen 8 jaar oud.
Mijn oudste broer is in december j.l. 82 jaar geworden; verder heb ik een broer van 80, een van 76, een van 69, mijn zus is 73 en ik ben 62.
Op 1 april 1944 werd ik tijdens de Duitse bezetting geboren, toen mijn moeder bijna 46 jaar was. Je kunt dus wel spreken van een nakomertje.
Binnen ons gezin werd ik door de ouderen altijd bestempeld als het jongste broertje, maar als ik tegenwoordig tegen die ouwetjes zeg, dat ik de jongste ben, hoor ik steevast: ja, dat weten we nu wel !!
Op mijn werk ben ik het oudste personeelslid en omdat ik daar geen prépensioenregeling heb, ga ik met werken door tot mijn 65ste, als ik dat mag beleven, maar daar ga ik wel van uit.
Het voelt wel eens vreemd aan dat je zowel de jongste als de oudste kunt zijn.
Ik woon in Rotterdam Noord-Oost en werk in Vlaardingen West, dat is zo'n 23 kilometer met de auto. Meestal ga ik om 07.45 uur de deur uit om een half uur later op de zaak te zijn. Vanuit mijn woonwijk kon ik vanochtend pas na veel moeite en wachten invoegen op de A.20. Het verkeer kwam nauwelijks vooruit en ik stond dan ook hoofdzakelijk stil.
Op de autoradio vernam ik dat de vertraging het gevolg was van een vrachtwagen, die in de vroege ochtend was gekanteld in de scherpe bocht bij het Kethelplein, waar de A4 uitkomt op de A.20. De politie had sterk de indruk dat de vrachtwagenchauffeur veel sneller had gereden dan de adviessnelheid ter plaatse: 50 km/uur . Bovendien bleek te vrachtwagen geladen met zgn. hangend varkensvlees, dat zich hoog in de laadruimte bevindt en heen en weer kan slingeren. Als men dan te hard door een bocht rijdt is de kans erg groot, dat je vrachtwagen op zijn kant komt te liggen.
Dat was daar dus gebeurd en tevens bleek er een plas diesel of koelvloeistof op het wegdek te zijn gekomen. Nadat de vrachtwagen overeind was gezet kon de reinigingsploeg de vervuiling verwijderen; de weg werd vrijgegeven en het verkeer kwam weer aarzelend in beweging.
Ik heb over zo'n 15 km afstand alleen maar in de 1e versnelling gereden. Al met al was ik pas om half 10 op mijn werk en zelfs na mij kwamen er nog 2 collega's. Allereerst ben ik een kop koffie gaan halen waar ik wel aan toe was en daarna ben ik pas echt aan mijn werkdag begonnen.
Ik ben Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam leo landsveld.
Vandaag is hij dan eindelijk gekomen. Na heel veel af- en uitstel stond hij vanochtend om 07.50 uur voor de deur met een karrenvracht aan gereedschappen en hulpmaterialen.
man (60+) met een uitstekend gevoel voor humor. Hij woont nu al zo'n 30 jaar in Nederland maar hij komt oorspronkelijk uit Suriname en is dus behoorlijk donkerbruin van huidskleur.
Enfin, morgen gaan we er eens flink tegenaan.
Ik heb van alles geprobeerd,
gekregen
en hup toen op weg voor het officiële gedeelte van de tocht: stukje Essenburgstraat, Weizicht-
In juni zijn we daar minstens 2 weken op vakantie en dan zullen we ijs en weder dienende proberen om weer een logeerafspraak met jullie te maken.
geboren, toen mijn moeder 
