Zo kwam ik bij een reumatologe terecht in het ziekenhuis, die gaf me enkele vermoedelijke diagnoses, van malaria tot de ziekte van Still. Toen ze na enkele tests geen resultaat in de richting van de vermoedelijke ziektes kreeg ontmoette ik haar op een blijkbaar voor haar slechte dag.

De dokter in kwestie wist het ook niet meer en deed een aantal spiertest. Ik was al maanden op zoek naar een antwoord en vooral naar een oplossing, zelf dacht ik dat het niet zo erg zou zijn, het antwoord waarschijnlijk heel erg simpel, vitamines bijnemen of zo, wat ik zelf al deed in de hoop energie bij te kijken, want ik voelde me uitgeput, moe, ik had overal zo’n pijn en liep wat emotioneel rond. De arts in kwesties was heel duidelijk en zei me letterlijk: “u bent lichamelijk en emotioneel een wrak, u hebt geen dokter nodig maar een psychiater. Ik schrijf u anti depressiva voor en u zult zich al heel wat beter voelen.” Toen ik haar vroeg of dit ook mijn koorts en andere klachten verklaarde, zei ze me vlakaf: ‘Maar mevrouw, koorts, wat is koorts? U heeft geen koorts, zie u klachten als psychosomatisch, en elke andere klacht als een allergische reactie op de snotneus van u babydochter! U hebt fibromialy met extreme spasmofilie en dat te wijten aan stress en psychologische klachten, wat u rugpijn betreft kunnen we rug school aan raden om u scoliose wat te ondersteunen.’

Toen ik haar kabinet verliet, voelde ik me zo belachelijk. Blijkbaar is er geen onderliggende ziekte die dit kan verklaren, en het laatste dat ik wil is, dat ik dokters opbel met onverklaarbare symptomen, hun tijd verdoe aan nodeloze test en dat terwijl ik gewoon aan mijn geestelijke gezondheid moet werken.

Oké, ik weet dat stress en depressieve gedachten ervoor kunnen zorgen dat je je heel wat minder goed in je vel kan voelen. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik een emotioneel persoon ben, sterft er iemand in een film zet dan maar een doos Kleenex klaar. Ook heb ik het hart op mijn tong en ik ben niet beschaamd om mijn gevoelens te delen. Maar de uitspraken die deze arts maakte gaven mij meer het gevoel dat ik ‘mentaal gek’ was en niet ziek. Haar duidelijke reactie, die voor mij eerder gefrustreerd overkwam dan bezorgd was niet te misverstaan.

Maar wie ben ik? Ik heb geen medische opleiding gehad, ik heb zeker het recht niet om die arts te zeggen dat ze fout zit, maar de manier waarop ze me haar bevindingen gaf, vond ik absoluut niet kunnen. Als mijn klachten psychosomatisch zijn, dan nog is dat geen reden om zo bot te zijn, begrip en doorverwijzing zou me meer deugd gedaan hebben. Als ik al niet depri was, zou ik het zeker zijn na zo’n consultatie.

Om de arts in kwestie niet tegen te werken, heb ik besloten samen met mijn huisarts om toch naar een psychiater te gaan en eens te luisteren wat hij ervan dacht. Na die consultatie, had ik wel een briefje van een psychiater die me geestelijk gezond verklaarde op zak, maar dit was geen overwinning voor me. De dokter zei me dat ik wel oververmoeid ben van mijn nachtelijke avonturen met mijn dochterlief, maar dat dit niet de reden kon zijn dat ik die specifieke klachten ontwikkelde.

Dus geestelijk gezond, maar ergens voelde ik me minder gelukkig dan gehoopt, elke diagnose die mij die stomme ziekte kon helpen verslaan zou me deugd gedaan hebben, nu zijn we enkele jaren verder en blijft ziekte X mijn levensgezel...