23/11/2023 Strijder voor Maria's triomf: de heilige Louis-Marie de Montfort - Ben Broussard (mijnonbevlekthart.nl) 

Louis-Marie Grignion de Montfort (31/1/1673 - 28/4/1716) was een Frans Katholiek priester en ordestichter van de Montfortanen. 

De ziekelijke oude priester kwam in Roussay aan om een missie te preken. Hij besteeg de preekstoel in de parochiekerk, en na een kort gebed begon hij te spreken. Dit kleine dorpje in het westen van Frankrijk bestond uit een aantal vervallen gebouwen, waarvan deze kerk met een luidruchtig café er pal naast het voornaamste was. Als de prediker zijn stem verhief, konden de dronkaards in de kroeg de preek horen, en de parochianen konden het rumoer uit het café horen.

Wetende dat alles zo gehorig was, probeerden de stamgasten van de kroeg de preek van de priester te verstoren door beledigingen te schreeuwen naar de congregatie en hen te bespotten om hun vrome praktijken. De priester beëindigde de preek heel kalm, gaf de mensen zijn zegen en verliet de kerk. Toen hij met lege handen en alleen vertrok, liep hij rechtstreeks het café binnen.

Een ooggetuige beschrijft wat er daarna gebeurde: “De priester zei niets, behalve met zijn vuisten. Voor de eerste keer sinds hij in Roussay was aangekomen, konden de mensen zien hoe groot en hoe hard die vuisten waren. Hij sloeg ze neer en liet ze liggen. Hij gooide tafels en stoelen om. Hij gooide glazen kapot. Hij stapte over de lichamen van verbijsterde en ontnuchterde vechtersbazen, en ging langzaam terug de straat op.”

Louis de Montfort

De heilige Louis-Marie de Montfort was slechts veertig jaar oud ten tijde van bovengenoemd incident. Door een leven van opoffering en boetedoening was zijn lichaam versleten door vele arbeid. Maar deze "zieke oude priester" had een welverdiende reputatie opgebouwd als een vurig prediker vol ijver voor de zielen.

Zijn tijd in Roussay illustreert de totale evenwichtigheid die hij in zijn hele leven aan de dag legde. Op de tweede dag van zijn missie in Roussay stormde een dronken man de kerk binnen en stond in het gangpad beledigingen naar Louis-Marie te schreeuwen. Priester Louis-Marie verliet kalm de preekstoel en stapte op de man af. Iedereen verwachtte dat hij net zo zou reageren als de dag ervoor en de man een pak slaag zou geven die hij niet snel zou vergeten.

Tot hun grote verbazing knielde Priester de Montfort voor de man en smeekte om vergiffenis voor alles wat hij had gedaan om hem te beledigen. De man was stomverbaasd en zakte bijna in elkaar voordat hij bedroefd de kerk uit rende. Sint-Louis-Marie keerde kalm terug naar de preekstoel en beëindigde zijn preek alsof er niets gebeurd was. 

In 1700, toen Louis-Marie tot priester werd gewijd, werd Frankrijk geteisterd door grote crises. De ketterse beweging bekend als het jansenisme had wortel geschoten in alle hoeken van het koninkrijk. De jansenisten wilden de Kerk van binnenuit veranderen en predikten valse opvattingen over vroomheid. Waar hun invloed overheerste, bleven de mensen weg van de sacramenten.

Deze ketterij besmette zowel leken, priesters als bisschoppen. Eens levendige katholieke devoties zoals de rozenkrans en mariale processies werden veroordeeld als afgodische praktijken. Tegelijkertijd overheerste de decadentie in alle sociale klassen, gekenmerkt door een zucht naar onbehouwen genoegens en vermaak van allerlei aard. Deze libertijnen die een leven van comfort en luxe zochten, stonden in groot contrast met de jansenisten, hoewel de twee elkaar nooit hebben veroordeeld.

De kalme evenwichtigheid van de heilige

Het perfecte evenwicht van de H. Louis-Marie Grignion de Montfort inspireerde grote menigten en bezorgde hem tegelijkertijd veel vijanden. Zoals hij herhaaldelijk had voorspeld, zou de duivel onophoudelijk zwoegen om zijn invloed uit de geschiedenis te wissen. Maar hoewel hij vele jaren vergeten is geweest, heeft de Goddelijke Voorzienigheid deze apostel van Maria opgewekt om zijn grootste invloed in onze tijd uit te oefenen. Driehonderd jaar na zijn dood in 1716 geven zijn onvergankelijke invloed en voortdurende voorspraak grote kracht voor onze vele veldslagen. Zoals hij voorspelde, zal de strijd van vandaag culmineren in de grote overwinning van de heerschappij van Maria. 

De heilige Louis-Marie Grignion de Montfort werd geboren in 1673 en was de oudste van achttien kinderen, van wie er tien op jonge leeftijd stierven. Van jongs af aan gaf hij blijk van grote vroomheid en bracht hij lange uren door in gebed voor een beeld van de Heilige Maagd in de kerk van Rennes. Reeds als kind bleek zijn ijver uit de uren die hij besteedde aan het onderwijzen van andere kinderen uit de catechismus. Geïnspireerd door de verhalen van abt Julien Bellier, die als missionaris had gereisd, ging de jonge Louis-Marie naar het seminarie om te studeren, met als doel de devotie tot Maria, zijn "Goede Moeder", te verspreiden.

"Nooit zal iemand die elke dag de rozenkrans bidt op een dwaalspoor worden gebracht. Dit is een verklaring die ik graag met mijn bloed zou ondertekenen."- H. Louis-Marie Grignion de Montfort 

Louis-Marie gaf zich helemaal aan zijn roeping, wijdde zich met heel zijn leven via Maria aan Jezus en zwoer nooit persoonlijke bezittingen te houden. Hij liep de 340 kilometer van Rennes naar Parijs om zijn studie te beginnen, en hij verwierf al snel de bewondering van zijn medestudenten door zijn ijver en ernst. Zijn vroomheid wekte de woede op van veel van zijn superieuren, van wie velen besmet waren met de jansenistische geest. Zij stelden alles in het werk om zijn wijding te vertragen, hoewel hij een briljant student en voorbeeldig seminarist was. Na zijn wijding duurde het meer dan een jaar voordat hij een eerste opdracht kreeg.

Het ziekenhuis in Poitiers

Een ziekenhuis in Poitiers was pater de Montforts eerste wijngaard. Toen hij vanuit Parijs daarheen was gelopen om zijn nieuwe taak op zich te nemen, waren zelfs de armen ontroerd over de armzalige aanblik die hij bij zijn aankomst in de kapel maakte. Zich niet realiserend dat hij hun nieuwe kapelaan was, hielden zij een collecte voor hem, behoeftig als zij waren.

Hun liefdadigheid werd goed beloond, want priester de Montfort verzorgde iedere patiënt persoonlijk, verbond vaak open wonden en bracht lange uren door met het troosten van de stervenden. De missies die hij preekte kenden een groot succes en de armen vroegen om een meer permanente aanstelling voor "priester de Montfort". De bisschop benoemde hem tot kapelaan van een plaatselijk ziekenhuis. 

Het was tijdens deze voorzienige opdracht dat de zalige Marie-Louise Trichet bij priester de Montfort kwam biechten. Hij vroeg: "Wie heeft je naar mij gestuurd?" Toen Marie-Louise antwoordde dat haar zuster haar voorgesteld had bij hem te biechten, antwoordde hij: "Nee, het was de Heilige Maagd die je naar mij stuurde." Zij werd later de eerste van zijn "Dochters der Wijsheid" en werd ook benoemd tot de eerste moeder-overste van het vrouwenklooster.

Zoals zijn hele leven zou gebeuren, volgden er problemen in het kielzog van zijn goede daden. Valse geruchten werden verspreid door degenen die hem zijn ernstige voorbeeld kwalijk namen, vooral door de woedende familie van Marie-Louise die zijn volgeling was geworden. De bisschop verbood hem de H. Mis op te dragen, wat hem dwong verder te trekken. Hij ging verder naar Parijs, maar een aanstelling in een ziekenhuis aldaar was ook van korte duur.

Een pauselijke opdracht

Pater de Montfort zag weinig vooruitzichten in Frankrijk en liep de meer dan 1300 kilometer naar Rome voor een audiëntie bij paus Clemens XI. Hij smeekte de Heilige Vader om hem als missionaris naar Canada te sturen. Paus Clemens, getroffen door deze bedelpriester van buitengewone heiligheid, benoemde hem tot apostolisch missionaris en stuurde hem terug naar Frankrijk.

Vervuld van dankbaarheid voor de bekendmaking van de Goddelijke Wil, ging priester de Montfort terug naar Frankrijk en bracht enkele weken door op de Mont Saint-Michel. Zoals hij later schreef: "Ik gebruikte mijn tijd om tot deze aartsengel te bidden om van hem de genade te verkrijgen om zielen voor God te winnen, om hen te bevestigen die reeds in Gods genade waren en om Satan en de zonde te bestrijden."

Optrekkend naar het noordwesten begon pater de Montfort aan zijn veeleisende opdracht. In elke stad was het hetzelfde: hij kwam aan en preekte de missies in de parochiekerk. Het volk, met bezwaard gemoed, stroomde toe naar de biecht en de H. Mis en ging in openbare processies de strijd aan met de menselijke trots. Om hun ernst te tonen, werden slechte boeken opgestapeld voor de parochiekerk. Priester de Montfort stak de stapels in brand en leidde de menigte in vreugdevolle hymnen om hun vreugde te tonen over het omarmen van de deugd.

Met de ernstige houding van een gehard soldaat, werd priesterr de Montfort nooit gezien zonder zijn grootste wapen: de rozenkrans. Hij benadrukte vaak zijn vertrouwen in de kracht van de rozenkrans: "Nooit zal iemand die elke dag de rozenkrans bidt op een dwaalspoor worden gebracht. Dit is een uitspraak die ik graag met mijn bloed zou ondertekenen."

Losbandige mensen

Tijdens een missieprediking in Rennes klaagde een zekere heer D'Orville bij hem over het lawaai van de losbandige mensen op het stadsplein, dat aan de andere kant van de muur lag dan waar zijn familie elke avond bijeenkwam om de rozenkrans te bidden. De vrome priester bood een oplossing: "Plaats een nis in de muur met een beeld van Onze-Lieve-Vrouw tegenover het plein, en kom ervoor bijeen om op het plein te bidden."

Onwennig over het idee, plaatste mijnheer D'Orville toch het beeld in de nis en kwam de volgende avond op het plein bijeen om met zijn gezin de rozenkrans te bidden. Zijn vrouw leidde de mysteries, terwijl hij met een zweep de wacht hield om de agressie van jonge schurken op afstand te houden. Na enige tijd op deze manier gebeden te hebben, werd het rozenkransgebed op het plein een merkwaardige attractie. De mensen kwamen in grote menigten om te bidden, alsof er een grote kerkelijke plechtigheid plaatsvond, en weldra hielden de ongeregeldheden op het plein op. 

De grote missionaris nam het voorbeeld van Onze Heer zeer ernstig en liet geen gelegenheid voorbijgaan om lichamelijk lijden op zich te nemen. Veelvuldig vasten, het dragen van haren hemden en ketens onder zijn kleding, en gemarteld worden door duivels die hem van zijn slaap beroofden, waren zijn voortdurende lotgevallen. Maar dit verbleekte in vergelijking met het geestelijk lijden dat hij onderging.

Na een zeer doeltreffende zending te hebben gegeven, was het volk enthousiast en had het een van de beroemde brandstapels van immorele en ketterse literatuur gebouwd om te verbranden. Juist toen priester de Montfort de laatste preek van de missie beëindigde en zich opmaakte om naar buiten te gaan en de stapel te verbranden, kwam er een priester van het bisdom en verbood hem verder te gaan.

Priester de Montfort kwam onmiddellijk van de preekstoel af en knielde om een berisping van de vicaris in ontvangst te nemen. Toen bekend werd dat de stapel onzedelijke boeken niet verbrand zou worden, kwamen er bendes kwajongens op de stapel af en gingen er met het slechte materiaal vandoor. Toen priester de Montfort hoorde wat er gebeurd was, merkte hij op: "Waarom hebben ze mij niet het leven ontnomen in plaats van zoveel van die kleintjes te vergiftigen? Als ik die slechte boeken en afbeeldingen kon terugkopen door mijn bloed te vergieten, zou ik elke druppel vergieten".

Het bouwen van een Calvarieberg

Een andere gewoonte van priester de Montfort bestond erin, na de voltooiing van een missie een Calvarieberg te bouwen op het hoogste punt dat over een stad uitkeek. Toen hij in Pontchateau aankondigde dat hij op een naburige heuvel een monumentale calvarieberg wilde bouwen, werd dit idee door de inwoners met enthousiasme ontvangen. Vijftien maanden lang werkten tussen de 200 en 400 boeren dagelijks zonder vergoeding. Het voltooide kruis was meer dan vijftig voet hoog! 

Op de dag van de inwijding kwam het bevel namens de koning dat het hele tafereel moest worden afgebroken, en dat het land in zijn oude staat moest worden hersteld. De jansenisten hadden de koning ervan overtuigd dat er een basis voor een Britse invasie werd opgericht, en gedurende verscheidene maanden werden 500 boeren, onder toezicht van een compagnie soldaten, gedwongen het werk van de vernietiging uit te voeren. Priester de Montfort was niet uit het veld geslagen door dit vernederende nieuws en riep slechts uit: "Wij hadden gehoopt hier een calvarieberg te bouwen. Laten we het bouwen in onze harten. Gezegend zij God!" 

Vanaf het begin van zijn missies verzamelde priester de Montfort zieken en lijdenden in wat later de Vrienden van het Kruis zouden worden genoemd. Bij zijn eerste opdracht in Poitiers, kwamen de zieken en lijdenden onder zijn leiding bijeen, in gebed geleid door een blinde vrouw. Op hun eerste bijeenkomst nam hij een ruw kruis, gemaakt van twee eenvoudige stukken hout, en plaatste het aan de muur van de kapel, waarop hij voor iedereen duidelijk maakte: "Zie, uw enige regel."

In zijn rondzendbrief aan de Vrienden van het Kruis geeft hij in woorden zijn voortreffelijke navolging van onze Heiland weer, die hij over heel Frankrijk verspreidde: “Vrienden van het Kruis, jullie zijn als kruisvaarders verenigd om tegen de wereld te strijden... Wees dapper en vecht moedig... Boze geesten zijn verenigd om jullie te vernietigen; jullie moeten verenigd zijn om hen te verpletteren. De gierigaards verenigen zich om geld te verdienen en goud en zilver te vergaren; jullie moeten je krachten bundelen om de eeuwige schatten te verwerven die in het Kruis verborgen liggen. 

De priester vervolgde: "Genotzoekers verenigen zich om te genieten; jullie moeten verenigd zijn om te lijden. Jullie noemen jezelf "Vrienden van het Kruis." Wat een glorierijke titel! Ik moet bekennen dat ik erdoor gefascineerd en geboeid ben. Hij is helderder dan de zon, hoger dan de hemel, prachtiger en schitterender dan alle titels die aan koningen en keizers worden gegeven. Het is de glorierijke titel van Jezus Christus, ware God en ware mens. Het is de echte titel van een Christen.”

Een jaar voor zijn dood was hij zo vervuld van liefde en van de aanwezigheid van OLVrouw, dat hij een soort transfiguratie beleefde voor een parochiegemeenschap in La Rochelle tot wie hij sprak. Dit is hoe een van zijn eerste biografen het tafereel beschrijft: “Het gebeurde dat, terwijl hij sprak, er een weerkaatsing van de heerlijkheid van zijn getransfigureerde Heer op hem neerdaalde, zoals eertijds op het gezicht van de heilige Stephanus. 

"Plotseling werd zijn versleten en vermoeide gezicht... lichtgevend. Stralen van glorie schenen er van af te gaan... zodat zelfs zij die gewend waren naar hem te kijken, hem alleen nog herkenden aan zijn stem.” Hij stond daar voor hen allen, deze waarachtige heraut van Maria's naam, en zij zagen zijn glorie, de glorie die de "Vader der lichten" schenkt aan hen die de Moeder van zijn Zoon liefhebben en dienen. 

Toen priester de Montfort overleed, kreeg hij een nederig graf naast zijn ouders in Saint Laurent-sur-Sèvre. Op het moment van zijn dood was hij uit alle bisdommen op twee na verbannen, terwijl Frankrijk er op dat moment meer dan 170 telde. Zoals hij tijdens zijn leven voorspeld had, heeft de duivel alles gedaan wat in zijn macht lag om de verspreiding van de vruchtbare geschriften van deze grote priester tegen te houden.

 Paus Johannes Paulus II in 1996 voor het graf van Montfort in Saint-Louis

Ware devotie tot de Heilige Maagd Maria

Meer dan honderd jaar later stuitte iemand die in een doos met oude boeken rommelde op een manuscript met de titel Verhandeling over de ware devotie tot de Heilige Maagd Maria. In dit spirituele meesterwerk toont de heilige Louis-Marie de Montfort het idee van geestelijke slavernij door de totale toewijding aan Jezus via Maria als het middel om de heerschappij van Onze Heer Jezus Christus op aarde tot stand te brengen. 

De Ware devotie tot Maria werd gedrukt en verspreidde zich al snel wijd en zijd, het werd in tientallen talen vertaald en inspireerde talloze katholieken om het sublieme pad te volgen dat door deze nederige priester was uitgezet. Hernieuwde belangstelling en diepe geestelijke vernieuwing zouden er uiteindelijk toe leiden dat pater Grignion de Montfort erkend zou worden als grote heilige en Doctor van de Kerk, heilig verklaard door Paus Pius XII in 1947. 

Professor Plinio Corrêa de Oliveira gaf een aangrijpende samenvatting van dit belangrijkste aspect van de spiritualiteit van Louis-Marie Grignion de Montfort:

De heilige Louis-Marie de Montfort stelt voor dat de gelovigen zich vrijelijk aan de Heilige Maagd toewijden als "slaven van de liefde", door haar hun lichaam en ziel te schenken, hun goederen, zowel innerlijk als uiterlijk, en zelfs de waarde van al hun goede daden, vroeger, in het heden en voor de toekomst, zodat OLVrouw daarover kan beschikken tot grotere glorie van God, in tijd en eeuwigheid.

In ruil daarvoor verkrijgt de Vrouwe, als een verheven moeder, voor haar "slaven van de liefde" de genaden van God die hun verstand verheffen tot het meest heldere begrip van de hoogste thema's van het geloof, die hun wil een engelachtige kracht verlenen om zich vrij naar die idealen te richten en alle innerlijke en uiterlijke hindernissen te overwinnen die zich onterecht daartegen verzetten.

De "slavernij van de liefde" is dus voor alle gelovigen die engelachtige en opperste vrijheid waarmee Onze Lieve Vrouw ons op de drempel van de eenentwintigste eeuw glimlachend en aantrekkelijk tegemoet treedt en ons uitnodigt tot haar heerschappij, overeenkomstig haar belofte in Fatima: "Uiteindelijk zal mijn Onbevlekt Hart triomferen."

Een weg van heiligheid en triomf voor onze dagen

Sprekend tot onze dagen verzekert de heilige Louis-Marie ons van de zekerheid van deze triomf: "Ik voel mij meer dan ooit geïnspireerd om te geloven en de volledige vervulling te verwachten van de wens die diep in mijn hart gegrift staat en waartoe ik vele jaren tot God gebeden heb, namelijk dat de Heilige Maagd in de nabije of verre toekomst meer kinderen, dienaren en slaven van liefde zal hebben dan ooit tevoren, en dat door hen Jezus, mijn lieve Heer, meer dan ooit zal heersen in de harten van de mensen." 

Driehonderd jaar na zijn dood zet de grote heilige Louis-Marie Grignion de Montfort zijn strijd om Maria's heerschappij voort door voor ons en voorspreker te zijn in onze dagelijkse strijd. Mogen zijn woorden in onze zielen weerklinken, terwijl wij onze ogen op de prijs gericht houden, als wij dagelijks bidden dat Onze Heer de overwinning voor de triomferende heerschappij van Zijn Moeder bespoedigt:

“De Heilige Geest, die Zijn geliefde Bruid weer aanwezig vindt in de zielen, zal met grote kracht in hen neerdalen. Hij zal hen vervullen met Zijn gaven, vooral wijsheid, waardoor zij wonderen van genade zullen voortbrengen. Beste vriend, wanneer zal die gelukkige tijd aanbreken, dat tijdperk van Maria, waarin vele zielen, uitverkoren door Maria en haar geschonken door de Allerhoogste God, zich geheel zullen verbergen in het diepst van haar ziel, levende kopieën van haar worden, Jezus liefhebben en verheerlijken?

Die dag zal pas aanbreken als de devotie die ik leer begrepen en in praktijk gebracht wordt. Ut adveniat regnum tuum, adveniat regnum Mariae: "Heer, opdat Uw Rijk kome, moge de heerschappij van Maria komen!"