16/6 We leven in een tijd die veel gevaarlijker is dan de Cubaanse raketcrisis

Je kunt net doen alsof Poetin alleen maar loopt te bluffen en bewust de andere kant opkijken.

Scott Ritter, voormalig wapeninspecteur bij de VN, is een heel andere mening toegedaan en hij weet waar hij over spreekt.

Het volgende artikel is een bijdrage van Erick van Dijk, met aansluitend een door hem in het Nederlands ondertitelde video.

Hoop doet leven, zegt het spreekwoord. En inderdaad, mij lijkt dat zonder hoop alles verloren is. Zolang het maar geen “hopium” wordt, waar het volk met beloften aan het lijntje wordt gehouden. “Als dit of dat gebeurt dan wordt alles geweldig.” Maar dit of dat gebeurt nooit, dus wordt alles nooit geweldig.

Ik had dergelijke hoop in maart 2009. De nieuwe regering Obama was net aangetreden. Hillary Clinton was de Minister voor Buitenlandse Zaken. Zij en Sergei Lavrov, sinds 2004 de onvolprezen Russische Minister van Buitenlandse Zaken, ontmoetten elkaar en drukten samen op een “reset-knop.” Een symbolische daad als teken van een nieuw begin, een nieuwe periode van ontspanning tussen de twee grootmachten. Terwijl President Poetin al vanaf zijn aantreden kenbaar maakte open te staan voor vriendelijke betrekkingen en samenwerking op allerlei gebied.

Maar deze Vladimir Poetin was eerder onder zijn voorganger Boris Jeltsin hoofd van de Federale Geheime Dienst. De voorloper van de beruchte KGB uit vervlogen Sovjet-tijden. Zeg maar de Russische CIA, spionnen. En wat doen spionnen? Liegen en bedriegen. Conclusie, die Poetin was niet te vertrouwen.

Vandaar dat het tot negen jaar na Poetins aantreden duurde. Hij kon het niet eens worden met George W. Bush. Ondertussen was de nieuwe president van Rusland Dmitri Medvedev. Misschien was hij makkelijker te kneden dan de stugge Poetin. Nu was de hoop gevestigd op de nieuw gekozen president, Barack Obama. Goed nieuws, want die had toch de Nobelprijs voor de Vrede gekregen? Waarvoor weet niemand, maar dat doet er even niet toe …

Er gebeurt voortdurend van alles in de wereld. Zoals in Syrië, waar in 2011 een burgeroorlog uitbrak. Waar Amerika zich dan weer ongevraagd en ongewild mee ging bemoeien. Was dat niet waar de VS toen ging samenwerken met Al Qaida? Je weet toch nog wel? Die Al Qaida van Osama bin Laden die verantwoordelijk zou zijn voor de “terreuraanslagen van 11 September?” Wonderen bestaan blijkbaar … Was er niet ook iets met Syrische olie die werd gestolen en verhandeld via Turkije? Pfff, al die feiten …

Maar goed, het draaide erop uit dat President Assad van Syrië in 2015 Poetin, die inmiddels weer president was, om militaire hulp vroeg. Zo werd deze zogenaamde burgeroorlog een proxy-oorlog. Een oorlog die het één lijkt maar iets anders is. Ofwel een indirect conflict tussen de VS en Rusland.

Tis net Oekraïne. Vooralsnog, in ieder geval ogenschijnlijk, een conflict tussen dat land en hun buur, Rusland. Het strekt te ver om hier in te gaan op hoe dat allemaal zo is gekomen, daar kun je een flinke boekenkast mee vullen.

Feit is dat de woorden almaar harder worden, de houding dreigender. Een relatief klein clubje, helaas dat clubje waar de macht ligt, slaat stoere taal uit en zet het voortbestaan van de mensheid op het spel. Over rede en vrede wordt niet gesproken. Niet door hen. Wel door anderen, zoals Scott Ritter. Hij windt er geen doekjes om.

Meer uit deze recente persbriefing volgt. Deel! Dank.