21/6 Het wordt tijd om te praten, voor het te laat is 

Is het niet heel vreemd dat niemand bij ons in het Weste bereid schijnt te zijn om te praten over vrede in Oekraïne?

Het heeft er alle schijn van dat men nog liever paddenstoelwolken ziet verschijnen dan te de-escaleren.

Het volgende artikel is een bijdrage van Erick van Dijk:

Als zich een bepaald probleem voordoet, groot of klein, is het altijd raadzaam om te kijken in de geschiedenis, of ditzelfde probleem zich al eerder voordeed en hoe men het oploste. Want wie niet leert van de geschiedenis is gedoemd haar te herhalen.

En er is een precedent, de Vrede van Westfalen. Hierover meer in deze korte video.

Je hebt dat gezegde, “bedrieg me één keer, ga je schamen, bedrieg me twee keer, dan moet ik me schamen.”

Als we even de belofte van “het Westen” vergeten, na het einde van de Sovjet Unie op 8 december 1991, om de NAVO “geen centimeter op te schuiven richting de grens van Rusland,” wat in de navolgende jaren wel gebeurde, in 2014 werden de zogenaamde Minsk-akkoorden gesloten.

Deze moesten een einde maken aan schermutselingen over en weer in de regio’s Loehansk en Donetsk. Hier woonden mensen die zich Russisch voelden, Russisch spraken, de Russische cultuur en religie aanhingen.

In het Sovjet-tijdperk was Oekraïne daar onderdeel van, tot het een zelfstandig land werd na de val van de Sovjet Unie. Er bleek een erfenis te zijn uit de Tweede Wereldoorlog, iets met Antonio Banderas. O nee, da’s die Spaanse acteur. Ik bedoel Stepan Bandera. Aanhanger van Hitlers gedachtegoed.

De huidige aanhangers van die filosofie hebben het niet op alles wat Russisch is. Etnische Russen in die regio’s, net als op de Krim, werden op allerlei manieren gepest. Het spreken van de Russische taal werd bijvoorbeeld verboden, je kon er twee jaar de gevangenis voor indraaien.

Op de Krim werd een referendum gehouden. Ruim 90% was voor afscheiding van Oekraïne en aansluiting bij de Russische Federatie. Op basis hiervan vroeg het leiderschap van de Krim of ze bij de Russische Federatie mochten. Dat mocht, en sinds die tijd wordt de Krim door de Russen beschouwd als Russisch grondgebied.

In de eerder genoemde regio’s in het zuidoosten van Oekraïne gingen de gevechten echter door, en de Minsk-akkoorden moesten daar een einde aan maken. De gevechten zouden stoppen en de Russen moesten zich erbuiten houden.

Een paar jaar geleden werd echter openbaar dat achter de schermen in het Westen al overeen was gekomen dat de “vrede” niet blijvend zou zijn, al werd dit voorgewend. Van tevoren was al bedacht om deze periode van jaren te gebruiken voor het heropbouwen van het Oekraïense leger, met de steun van het Westen. Dit alles om uiteindelijk Rusland te verslaan.

Het was geen roddelpraat. Het werd gezegd door voormalig bondskanselier van Duitsland, Angela Merkel, en door toenmalig President van Frankrijk, François Hollande. Met andere woorden, ook hier werd Rusland bedrogen.

In Rusland bestaat altijd de wil om te praten. Maar ze laten niet meer met zich sollen. Zij zien het westen voor wat het is, arrogant, met een grote bek. Zij willen in vrede en soevereiniteit hun eigen koers varen. Maar er wordt niet meer getolereerd dat wat zij zien als landgenoten nog langer worden onderdrukt. Die tijd lijkt voorbij.

Het wordt tijd om te praten, voor het te laat is.