24/9 Geestelijk adviseur van de synode in de krant van het Vaticaan: verlangen naar hetzelfde geslacht is door God geschapen!

‘Pater’ Timothy Radcliffe bereidt zich voor op de synode…

Geestelijk adviseur van de synode in de krant van het Vaticaan: verlangen naar hetzelfde geslacht is door God geschapen!

L’Osservatore Romano (‘De Romeinse waarnemer’) is de eigen krant van het Vaticaan, momenteel onder redactie van Andrea Monda, die in 2018 door ‘Paus’ Franciscus werd aangesteld. De krant wordt dagelijks in het Italiaans gepubliceerd en minder vaak in andere talen. Sinds 1968 verschijnt er een wekelijkse Engelse editie. De Italiaanse editie van 19 september 2024 bevat een kort artikel van Pater Timothy Radcliffe, O.P. Het is getiteld “Portatori del Vangelo gli uni per gli altri” (‘Dragers van het Evangelie voor elkaar’) en staat op pagina 6 onder de rubriek Zona Franca. Het is ook gepubliceerd op de website van de krant, maar gelukkig achter een betaalmuur. 

“Op het synodale pad met homoseksuele Katholieken” is de slogan van het artikel, waarmee de lezer alvast een voorproefje krijgt van wat hem te wachten staat. De 79-jarige ’Pater’ Radcliffe heeft ongetwijfeld uitstekende papieren wat betreft het “synodale pad” en zeker ook wat betreft “homoseksuele” onderwerpen, hoewel hij wat tekortschiet wat betreft dat “Katholieke” aspect, zoals we nu zullen zien. 

“Seksuele geaardheid zou niet de focus van iemands identiteit moeten zijn”, schrijft de modernistische monnik uit Engeland, en voegt eraan toe: “Het ligt in ons vermogen om lief te hebben en zo het mysterie van Gods grenzeloze liefde binnen te gaan” (vertaling via DeepL.com).

Wat in eerste instantie voor velen vrij onschuldig klinkt, is in werkelijkheid behoorlijk problematisch. Terwijl Radcliffe ogenschijnlijk het idee van een ‘homoseksuele identiteit’ verwerpt, accepteert hij stilzwijgend het concept van seksuele geaardheid in de zin waarin het in onze tijd doorgaans wordt begrepen. Met die gebrekkige premisse zijn foutieve conclusies uiteindelijk onvermijdelijk. We zullen het zo meteen verder uitleggen.

Radcliffe spreekt over ‘ons vermogen om lief te hebben’, maar zonder onderscheid te maken tussen de verschillende soorten en kwaliteiten van liefde. Hij legt ook niet uit wat hij bedoelt met ‘het mysterie van Gods grenzeloze liefde binnengaan’, wat van alles kan betekenen.

De Engelse monnik citeert vervolgens de overleden ‘kardinaal’ Basil Hume (1923-1999):

Kardinaal Basil Hume schreef: ‘Liefde tussen twee mensen, of ze nu van hetzelfde of verschillend geslacht zijn, moet worden gekoesterd en gerespecteerd. ‘Jezus had Martha, haar zuster en Lazarus lief’, lezen we (Johannes 11:5). Als twee mensen liefhebben, ervaren ze op beperkte wijze, in deze wereld, wat hun oneindige vreugde zal zijn als ze samen met God zijn in het hiernamaals. Een ander liefhebben is in feite God benaderen, die Zijn lieflijkheid deelt met de persoon van wie we houden.”

Op zijn minst zou het nu absoluut noodzakelijk zijn geweest dat Pater Radcliffe de verschillende soorten liefde zou uitleggen — broederliefde, platonische liefde, echtelijke liefde tussen echtgenoten, enz. Gezien het feit dat hij schrijft in de context van mensen die zichzelf publiekelijk identificeren als “homoseksuele Katholieken”, en gezien de verdorven genegenheden en daden waar degenen die dat label met trots dragen doorgaans mee instemmen en zich mee bezighouden, suggereren de goedkeurend geciteerde woorden van de pater van ‘kardinaal’ Hume afschuwelijke godslastering.

De Dominicaan vervolgt: “De uitdaging, voor homoseksuelen en voor iedereen, is om te leren hoe je liefde op een gepaste manier kunt uiten, met respect voor de waardigheid van de ander als kind van God.” Ook dit klinkt misschien in eerste instantie prima; maar, impliciet in deze uitspraak is het foutieve idee dat de “liefde” (nogmaals, wat voor soort?) die je hebt voor een lid van hetzelfde geslacht op zichzelf niet verkeerd (geordend) is, maar alleen in de manier waarop het wordt uitgedrukt.

Uiteraard is de pure liefde van vriendschap tussen broers, die op geen enkele manier romantisch of erotisch impliceert maar dat in feite uitsluit, volkomen prima; maar met betrekking tot perverse, onnatuurlijke ‘liefde’ is het probleem niet alleen de uiterlijke uiting ervan, maar de ongeordende aantrekkingskracht zelf: de H. Paulus spreekt onder andere over “schandelijke genegenheden” en een “verwerpelijk gevoel” (Rom. 1:26,28).

Merk verder op hoe Radcliffe als de norm neemt “de waardigheid van de ander als kind van God”, terwijl de echte norm altijd de wet van God moet zijn. Sommigen beschouwen dit misschien als een onderscheid zonder verschil, of onnodig muggenzifterij, maar we moeten niet vergeten dat mensen zoals deze modernistische dominicaan vage en dubbelzinnige taal gebruiken om een ​​reden. Dubbelzinnigheid is een van hun favoriete hulpmiddelen, en het is erg gevaarlijk in de filosofie en theologie en zal vaak vreselijke gevolgen hebben, zelfs als ze onbedoeld zijn.

Deze dominicaan Radcliffe betuigt lippendienst aan de officiële Novus Ordo-doctrine, maar voegt eraan toe: "Ik ben overtuigd van de fundamentele wijsheid van de leer van de Kerk, maar ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe deze moet worden beleefd door jonge homoseksuele Katholieken die hun seksualiteit accepteren en terecht hun genegenheid willen uiten."

En daar gaan we! Nu hebben we het bewijs dat de 'liefde' van hetzelfde geslacht waar hij eerder naar verwees onder het mom van dubbelzinnigheid een erotische vorm van genegenheid is die op zichzelf een ernstige stoornis is die in strijd is met de natuurwet.

Om het duidelijk te maken: het louter ervaren van aantrekkingskracht tot hetzelfde geslacht is niet zondig — zonde is een daad van de wil, geen gevoel. Wat zondig is, is ermee instemmen, het goedkeuren, ernaar handelen en beweren dat zulke aantrekkingskracht normaal, legitiem of gezond is, of zelfs constitutief voor iemands identiteit. Het is zondig omdat seksuele aantrekkingskracht bestaat voor seksuele handelingen, die van nature bevorderlijk zijn voor het voortbrengen van nakomelingen. Met andere woorden, het primaire doel van seksualiteit is voortplanting, en dat is iets dat intrinsiek gefrustreerd wordt in handelingen tussen leden van hetzelfde geslacht. Zulke handelingen zijn niet in staat om kinderen te verwekken, niet alleen door omstandigheden maar door hun aard.

Onnatuurlijke handelingen zijn, in de meest ware zin van het woord, een perversie, wat betekent dat men zich afkeert van het juiste doel (het Latijnse pervertere betekent letterlijk "zich tot een slecht resultaat wenden"). Ze zijn een misbruik van de vermogens die God de mens heeft gegeven zodat hij nakomelingen kon voortbrengen. Zoals een moraaltheoloog het stelt: “De kwaadaardigheid van sodomie bestaat uit de perverse genegenheid voor het verkeerde geslacht of in de aantrekkingskracht tot de verkeerde methode van seksuele bevrediging” (Rev. Heribert Jone, Moral Theology [Westminster, MD: The Newman Press, 1962], n. 230.2).

Dat Radcliffe spreekt over “homoseksuele Katholieken die hun seksualiteit accepteren” is in feite godslasterlijk, omdat het impliceert dat er “een seksualiteit” is die bij hen past (namelijk homoseksualiteit); en dat zou natuurlijk impliceren dat God sommige mensen heteroseksueel maakt en anderen homoseksueel en dat beide “seksualiteiten” op zichzelf goed zijn en misschien zelfs gelijkwaardig in waarde, wat godslasterlijk is. En toch lijkt dat precies het idee te zijn dat ten grondslag ligt aan Radcliffes gedachtegoed, en daarom kan hij zeggen dat homoseksuelen “terecht hun genegenheid willen uiten”.

Vervolgens komt de Engelse modernist in Dominicaanse habijt met een heleboel halve waarheden:

Dit kan niet alleen door het ontkennen van verlangen. Voor de H. Thomas van Aquino zijn onze hartstochten de drijvende kracht achter onze terugkeer naar God. Onze verlangens worden door God gegeven. Verlangens moeten worden opgevoed, gezuiverd en bevrijd van illusoire fantasie, maar in alle verlangens zit een verlangen naar wat goed is en naar God. De geboden zijn niet gegeven om onze verlangens te ontkennen, maar om ze naar hun ware doel te leiden. Ze zijn de poort naar vrijheid. Israël kreeg de Tien Geboden om hem te vormen tot vriendschap met God en uiteindelijk met degene die tegen zijn discipelen zei: "Ik heb jullie vrienden genoemd."

Er is op zichzelf niets mis met seksueel verlangen. Het heeft tenslotte een doel, primair dat van voortplanting, waaraan alle andere doelen ondergeschikt moeten zijn: "En God schiep de mens naar zijn eigen beeld: naar het beeld van God schiep hij hem: man en vrouw schiep hij hen. En God zegende hen en zei: Word groter en vermenigvuldig u, en vervul de aarde, en onderwerp haar, en heers over de vissen van de zee, en de vogels van de hemel, en alle levende wezens die op de aarde kruipen” (Gen. 1:27-28).

Dit is geen hogere wiskunde. Seksuele verlangens als zodanig zijn goed en werden door God geschapen voor de voortplanting van het menselijk ras. De staat waarin ze wettig worden bevredigd, wordt het huwelijk genoemd, een natuurlijke instelling waaraan de Zoon van God een bovennatuurlijke waardigheid verleende door ze te verheffen tot de status van een genadegevend sacrament voor de gedoopten!

De legitimiteit van seksuele verlangens als zodanig wordt echter op sluwe wijze ondermijnd door het idee van multipolaire seksuele oriëntatie te introduceren - het idee dat God mensen op zo'n manier schept dat hun seksualiteit gericht is op een lid van het andere geslacht (heteroseksueel) of op een lid van hetzelfde geslacht (homoseksueel). Door deze fout als een gegeven waarheid te accepteren, zal Radcliffe onvermijdelijk in absurditeit eindigen, want daaruit volgt dat beide oriëntaties op zichzelf goed moeten zijn, zelfs als beide typen seksueel verlangen nog steeds "opgevoed", "gezuiverd" moeten worden, enz.

Maar als beide op zichzelf goed zijn, dan hebben beide een passend doel dat het gebruik van de menselijke voortplantingsvermogens inhoudt. Maar deze bestaan ​​uiteindelijk alleen voor het primaire doel om kinderen te krijgen en op te voeden in een wettig huwelijk, net zoals onze eetlust en de organen die geassocieerd worden met eten en verteren uiteindelijk bestaan ​​voor lichamelijke voeding ter wille van fysieke overleving. Nu is het duidelijk dat alleen de seksualiteit die gericht is op een lid van het andere geslacht openstaat voor het bereiken van voortplanting van zijn aard, terwijl de andere soort dat doel noodzakelijkerwijs zal frustreren, niet alleen door omstandigheden maar door zijn aard.

Zo wordt de doodlopende weg verklaard waarin de Dominicaanse modernist zichzelf heeft gemanoeuvreerd omdat hij de leugen als waar heeft geaccepteerd dat God sommige mensen met een seksualiteit van hetzelfde geslacht heeft geschapen. Radcliffes perverse theologie gaat verder:

Door gesprekken met volwassen homoseksuele Katholieken die de tocht naar sereniteit en geluk hebben meegemaakt, zullen we beter ontdekken hoe dit verlangen heilig kan worden gemaakt. De synodale manier is om 'met' mensen te praten, niet alleen 'over' hen. 'De realiteit is belangrijker dan het idee' (Evangelii gaudium, 231). De leer van de Kerk ontwikkelt zich al, omdat deze wordt vernieuwd door geleefde ervaring: homoseksuelen worden niet langer alleen gezien in termen van seksuele handelingen, maar als onze broeders en zusters die, volgens paus Franciscus, gezegend kunnen worden.

Men kan alleen maar geschokt zijn door deze angstaanjagende onzin. Een romantisch-seksueel verlangen dat gericht is op iemand van hetzelfde geslacht is op zichzelf slecht (geordend) en kan als zodanig nooit heilig worden gemaakt! Radcliffe probeert homoseksuele 'liefde' te 'dopen', en kijk hoe hij dat doet! Hij maakt zelfs gebruik van Franciscus' leer dat "de realiteit belangrijker is dan het idee", een idiote uitspraak die zichzelf weerlegt omdat het slechts een idee is!

Maar als we het over de realiteit hebben, is het grappig ironisch dat de Oostenrijkse psychiater Dr. Rudolf Allers (1883-1963), die psychologie doceerde aan de Catholic University of America, ooit schreef: "Homoseksualiteit is altijd een fenomeen van een over het algemeen abnormale persoonlijkheid die slecht is aangepast aan de realiteit" (Sex Psychology [Fort Collins, CO: Roman Catholic Books, 2006], p. 163; imprimatur 1937).

Met “realiteit” bedoelen Franciscus en Radcliffe in principe de “geleefde ervaring” van zondaars die zondigen — natuurlijk nooit de objectieve realiteit van de geschapen orde, bijvoorbeeld — en deze twee clowns denken dat dit een legitieme manier is om de leer van de Kerk te “ontwikkelen”! De Novus Ordo-sekte is een hels theologisch gekkenhuis! Radcliffe’s o zo diepgaande theologisering hier is gewoon de nieuwste variant van wat paus Pius XII lang geleden veroordeelde als “ethisch existentialisme”.

De Engelse monnik is er echter nog niet klaar mee:

Mijn vermoeden is dat de meeste homoseksuele Katholieken in volwassen, toegewijde relaties meestal verder gaan dan veel interesse in seks. Wat ze bovenal zoeken zijn “liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, vrijgevigheid, trouw, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Er is geen wet tegen deze dingen” (Galaten, 5:22v).

Eerlijk gezegd is een “voorgevoel” over wat er aan de hand zou kunnen zijn niet relevant in de theologie, en zeker niet als het afkomstig is van iemand die denkt dat “volwassen, toegewijde relaties” tussen leden van hetzelfde geslacht wettig kunnen zijn, terwijl de loutere bewuste toestemming voor een verdorven genegenheid al doodzonde is, zelfs als het iemand van het andere geslacht betreft: “Maar Ik zeg u, dat een ieder die naar een vrouw kijkt om haar te begeren, in zijn hart al overspel met haar gepleegd heeft” (Mt 5:28).

Het is duidelijk dat mensen die zich aangetrokken voelen tot leden van hetzelfde geslacht, zeer zeker toegestaan ​​(en aangemoedigd!) worden om “liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, vrijgevigheid, trouw, zachtmoedigheid en zelfbeheersing” te zoeken, maar natuurlijk niet binnen de context van aantrekking tot hetzelfde geslacht, wat een kwaad is. “Wee u, die het kwade goed noemt en het goede kwaad; die duisternis voor licht stelt en licht voor duisternis; die bitter voor zoet stelt en zoet voor bitter” (Jes 5:20).

Nu weten we waarom pater Radcliffe vorig jaar door ‘paus’ Franciscus werd aangesteld om de pre-synodale retraite te leiden, en waarom hij dit jaar ook weer spiritueel de helse synode over synodaliteit zal begeleiden. Hij is een man naar Franciscus’ hart en geeft meer stem aan ideeën die de afgelopen jaren in zwang zijn geweest in het Vaticaan en ook in Duitsland. Hier is een voorbeeld:

Franciscus zegt dat homokoppels ‘twee mensen zijn die van elkaar houden’ (2024)

‘Liefde is nooit verkeerd’: Vaticaan vecht om zegeningen van homokoppels te verdedigen (2023)

Afvallige Duitse Novus Ordo-bisschop: “Homoseksualiteit is gewild door God” (2022)

Aartsleek van München: Er is niets mis met sodomie! (2022)

Homoseksualiteit is niet "iets dat echt vatbaar is voor zonde" (2019)

Franciscus zegt tegen homoseksueel: "God heeft je zo gemaakt" (2018)

Radcliffe staat reeds een tijdje bekend als voorstander van homoseksualiteit. In een artikel dat op 23 januari 2023 werd gepubliceerd, verwoordde de Engelse modernistische krant The Tablet het als volgt: "In 2015 werd [Radcliffe] benoemd tot adviseur van de toenmalige Pauselijke Raad voor Rechtvaardigheid en Vrede en staat hij bekend om zijn pastoraal gevoelige benadering van homoseksuele en lesbische Katholieken, waaronder steun voor burgerlijke partnerschappen van hetzelfde geslacht."

De zogenaamde National Catholic Reporter schreef zelfs over de Engelse Dominicaan die meer dan 18 jaar geleden een lezing gaf in Los Angeles, als volgt:

Over het onderwerp Kerk en homoseksualiteit riep Radcliffe de Kerk op om “samen te staan” met homoseksuelen.

“We moeten hen vergezellen terwijl ze ontdekken wat dit betekent, en onze beelden open laten rekken,” zei hij. “Dit betekent ‘Brokeback Mountain’ kijken, homoseksuele romans lezen, samenleven met onze homoseksuele vrienden en met hen luisteren terwijl zij naar de Heer luisteren.”

Zelfs als we het gevoel hebben dat homoseksuelen de verkeerde kant opgaan, zei hij, moeten we “met hen meelopen.”

(John L. Allen, Jr., “The Word from Rome”, National Catholic Reporter, 7 april 2006)

Heb je dat begrepen? Volgens ’Pater’ Radcliffe moet je jezelf blootstellen aan seksuele viezigheid — specifiek het onnatuurlijke soort — uit mededogen voor, of solidariteit met, sodomieten.

In 2015 zei de Dominicaanse modernist dat homoseksuelen niet uit het priesterschap verbannen zouden moeten worden; in plaats daarvan zouden “homofoben” dat wel moeten worden. Dat doet denken aan de Mexicaanse Novus Ordo-bisschop José Raúl Vera López, ook een Dominicaan. In 2013 beweerde hij dat mensen die zich verzetten tegen homoseksualiteit niet goed bij hun hoofd zijn. Wat een waanzin!

Het zal geen verrassing zijn dat Radcliffe “creativiteit” belangrijker vindt dan traditie, en in 2012 schreef hij dat “toegewijde liefde van mensen van hetzelfde geslacht … gekoesterd en ondersteund moet worden, en daarom beginnen kerkleiders langzaam maar zeker burgerlijke verbintenissen tussen mensen van hetzelfde geslacht te steunen. De God van de liefde kan in elke ware liefde aanwezig zijn” (The Tablet, 10 maart 2012, p. 4). Er is duidelijk een patroon zichtbaar!

Helaas is er nog meer te melden over Radcliffe, en we hebben het ergste voor het laatst bewaard. Sommige dingen zijn zo vreselijk en walgelijk dat je niet echt weet hoe je ze op een bescheiden manier aan de kaak moet stellen. Daarom bieden we je bij voorbaat onze excuses aan — we hebben geen andere keuze dan de werkelijke woorden van deze schandelijke Dominicaan te citeren. Bereid je voor op een aantal walgelijke godslasterlijke ideeën!

De ideeën worden gepresenteerd in een Anglicaanse publicatie die informeel bekend staat als het “Pilling Report” (volledige tekst hier). In 2013 nam Radcliffe deel aan een oecumenische werkgroep over menselijke seksualiteit, en het rapport vat samen wat er besproken werd. In artikel n. 258, vertelt de publicatie dat “Pater Radcliffe een eucharistische seksuele ethiek voorstelde die begon met Jezus’ gave van Zijn lichaam tijdens het Laatste Avondmaal”. Voor Radcliffe is “geslachtsgemeenschap [‘wederzijdse vrijgevigheid’ – de volledige gave van het lichaam aan de andere persoon” (n. 259).

Maar dan komt de schandelijke theoloog op homoseksualiteit. De volgende woorden staan ​​tussen aanhalingstekens, wat betekent dat ze letterlijk werden uitgesproken door “Pater” Radcliffe:

‘Wat heeft dit alles te maken met de kwestie van homoseksualiteit? We kunnen niet beginnen met de vraag of het is toegestaan ​​of verboden! We moeten ons afvragen wat het betekent en in hoeverre het eucharistisch is. Het kan zeker genereus, kwetsbaar, teder, wederzijds en geweldloos zijn. Dus ik denk dat het op veel manieren een uiting kan zijn van Christus’ zelfgave.’

(Timothy Radcliffe, geciteerd in Report of the House of Bishops: Working Group on Human Sexuality [Londen: Church House Publishing, 2013], p. 77, n. 266.)

Woorden schieten tekort bij zulke slechtheid! Het is gissen wat er achter het modernistische voorhoofd van dit Dominicaanse monster omgaat, maar het heeft niets te maken met het Katholicisme!

Het soort ’Katholieke theologie’ dat nu in het eigen dagblad van het Vaticaan wordt gepubliceerd, was ooit beperkt tot de geschriften van mensen die zelfs door de Vaticaan II-Kerk als dissidenten werden beschouwd. We merken op dat Radcliffes rommel werd gepubliceerd in de Zona Franca-rubriek van de Osservatore Romano, blijkbaar een soort ‘risicovrij’ gedeelte van de krant waarin men, zo lijkt het, openhartig kan zeggen wat men wil, zolang het maar niet Katholiek is.

De Engelse monnik was maar al te blij om deze ‘veilige ruimte’ te gebruiken voor de promotie van zijn perverse theologie — net op tijd voor de synode!