8/3 Dingen in de Hemel die niemand ons had verteld - Billy Graham - Great Miracles Avenue

Jessica A.- beroerte: Ik was één van degenen die bad, maar nooit helemaal begreep wat het betekende om God te ontmoeten op een manier die geen twijfel liet bestaan ​​over Zijn aanwezigheid.

Alles om me heen vervaagde op dit punt. Ik wist dat God me riep. Mijn lichaam werd zwak en in een oogwenk was ik buiten mezelf en keek naar mijn eigen levenloze vorm. Ik was in de war. Ik probeerde te spreken, maar niemand kon me horen. Mensen waren in de buurt en huilden. Ze waren er zich niet van bewust dat ik daar stond. Toen zag ik een fel licht voor me verschijnen en daaruit kwam een ​​engelachtig wezen tevoorschijn, anders dan ik ooit had gezien. Hij was gekleed in stralend wit, zijn gezicht straalde als de zon, zonder te spreken. Hij pakte mijn hand en in een oogwenk stegen we op naar de Hemel. We reisden door wat voelde als lagen van licht. Ik zag de aarde die kleiner werd onder ons.

We gingen door wat leek op sterrenstelsels en sterren. Voordat ik kon bevatten wat er gebeurde, kwamen we aan in de Hemel. De Hemel is mooier dan woorden kunnen beschrijven. De straten waren anders gemaakt dan de straten van de aarde. Ze waren zo helder als glas. Alles daar was uniform en transparant. De gebouwen gloeiden met een licht dat niet van de zon kwam. Terwijl ik met de engel mee liep zag ik bekende gezichten voor me. Dit waren mensen van God die ik reeds eerder had gekend, dit waren voorgangers, ouderlingen en trouwe gelovigen die vele jaren geleden waren overleden, hun gezichten straalden van vreugde en ze zagen er veel jonger en sterker uit dan ik ze ooit op aarde had gezien.

Eén van hen was een voorganger uit mijn geboorteplaats, ik zag hem, er was geen verdriet in zijn ogen, alleen maar puur geluk. Het voelde alsof hij me had verwacht. Ik kon niet dichter bij ze komen, het voelde alsof er iets was dat ons scheidde,maar de vreugde op hun gezichten was iets dat ik niet kon beschrijven. Voordat ik iets kon zeggen, leidde de engel me zachtjes verder. Er was meer voor me om te zien en mijn reis was nog niet voltooid.

Terwijl we verder liepen, begon ik iets ongewoons op te merken, sommige mensen woonden in grote majestueuze herenhuizen, enorme huizen die hoog in de lucht reikten en gloeiden met een Hemels licht. Deze herenhuizen werden omringd door prachtige tuinen, stromende fonteinen en gouden straten, alles eraan was perfect, maar toen zag ik ook kleinere huizen, sommige waren eenvoudig, maar toch mooi, andere waren vrij klein, en ik kon niet begrijpen waarom er zo'n groot verschil was tussen de huizen waarin mensen woonden. Ik wendde me tot de engel en ik vroeg waarom sommige mensen zulke prachtige herenhuizen hadden, terwijl anderen kleinere huizen hadden.

Hij openbaarde mij dat in de Hemel de grootte van iemands huis wordt bepaald door wat ze op aarde deden. Hij legde uit dat hoewel veel voorgangers en gelovigen trouw en heilig waren geweest, niet iedereen grote offers voor God had gebracht. Sommigen hadden rechtvaardig geleefd, maar hadden zich niet toegewijd aan het winnen van zielen. Terwijl hun leven God behaagde, hadden ze zich niet volledig toegewijd aan het brengen van anderen in het koninkrijk van de Hemel.

De engel maakte mij duidelijk dat hoe meer zielen iemand op aarde wint, hoe groter hun beloning is in de Hemel. Degenen die hun leven hadden doorgebracht met het prediken, het delen van het evangelie en het leiden van anderen naar Christus, hadden schatten in de Hemel opgebouwd zonder het zelfs maar te weten. Iedereen die ze hielpen om naar God te brengen, had bijgedragen aan hun eeuwige thuis. Ik keek nog eens om me heen en begreep nu waarom sommige huizen groter waren dan andere.

Het ging niet om hoe beroemd iemand op aarde was of hoeveel mensen zijn naam kenden. Het ging om hoeveel levens ze hadden geraakt voor God. Degenen die hun tijd, moeite en hart hadden gewijd aan het winnen van zielen hadden de mooiste huizen voor hen wachten. Toen zag ik een huis zo groot en mooi dat het mijn adem benam. Elk deel ervan straalde glorie uit.

Ik voelde een overweldigend verlangen om binnen te gaan maar toen ik het probeerde ontdekte ik dat ik het niet kon. Iets onzichtbaars blokkeerde me. Ik draaide me om naar de engel die zijn hoofd schudde en zei: Het is nog geen tijd voor jou. Terwijl ik daar stond zag ik iemand naar buiten komen. Het was Billy Graham. Het moment dat hij me zag, liep hij opgewonden op me af.

Hij zei: Ik weet dat je terug zult gaan. Ga daarom alsjeblieft door van waar ik was gestopt. De tijd is kort. Het oordeel is nabij, maar er zijn nog steeds zo velen verloren. Hij keek me aandachtig aan en zei: Ga en predik het evangelie met zielen voor mijn vader Jezus Christu. Dat is het grootste werk dat je kunt doen. Terwijl ik daar stond vulde een diep verlangen mijn hart. Ik wilde Jezus zien. Ik wendde me tot Billy Graham en ik vroeg of ik Jezus kon zien, waar is Jezus? Ons werd geleerd dat Jezus in de Hemel is, dus waar is hij? Hij keek me vriendelijk aan, maar schudde zijn hoofd.

Hij vertelde me dat mijn tijd in de Hemel maar kort zou duren en dat ik binnenkort terug zou moeten keren naar de aarde. Hoewel ik de schoonheid van de Hemel had gezien, de woningen en de heiligen die mij waren voorgegaan, was het niet de bedoeling dat ik daar zou blijven. Er was nog steeds werk voor mij te doen op aarde. Hij openbaarde me een geheim dat bekend was bij degenen die echt de aanwezigheid van Jezus zochten. Hij legde uit dat als ik Jezus wilde zien, ik nooit zou moeten stoppen met bidden. Ik moest de hele tijd mijn Bijbel lezen en Hem aanroepen.

Ik vertelde hem dat ik alles had gedaan wat hij eerder had gezegd, maar dat ik Hem nog steeds niet zag. Hij vertelde me dat ik mijn volledige concentratie moest richten op alles van de Heer. Er mocht geen afleiding zijn tussen mij en de Heer. Het is het beste om tussen middernacht en 3:00 uur 's nachts op te staan ​​om te bidden. Hij verzekerde me dat Jezus onze volheid nodig heeft tijdens die uren. Jezus is altijd klaar om te komen als Hij wordt aanroepen. Ik had er nog nooit eerder over nagedacht, maar nu was het volkomen logisch.

Kon het zijn dat Jezus altijd op ons had gewacht, verlangend om zichzelf te openbaren, maar waren we te druk met slapen, hadden we de grootste momenten van ontmoeting gemist omdat we te moe waren om op te staan ​​en Hem te zoeken? Ik dacht na over hoe vaak ik de hele nacht had doorgeslapen zonder veel aan gebed te denken, nu realiseerde ik me dat die vroege uurtjes iets speciaals inhielden, een open uitnodiging om de Heer te ontmoeten op een manier die maar weinigen echt begrepen. Het was op dit punt dat ik wakker werd.